4 мая Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі наведаў парафію Божай Міласэрнасці ў Гродне (Вішнявец).

Падчас Эўхарыстыі іерарх удзяліў сакрамэнт канфірмацыі моладзі і дарослым парафіянам. Сямю дарамі Святога Духа было ўзбагачана ў гэты дзень каля 80 чалавек.

Праз прыняцце сакрамэнту Дух Святы ўвайшоў у жыццё гэтых вернікаў, каб яны былі яшчэ больш звязаны са Святой Тройцай і былі сапраўднымі сведкамі Хрыстовага ўваскрасення.

У гаміліі іерарх падкрэсліў важнасць сакрамэнту і звярнуў увагу на абавязкі, якія вынікаюць з яго прыняцця. Узгадваючы пра Апостальскую адгартацыю Папы Францішка Christus Vivit, скіраваную перш за ўсё да маладых людзей, біскуп назваў моладзь надзеяй Касцёла, што ні ў якім выпадку не можа быць па-за ім, а здольная супольна ўтвараць і нястомна ажыўляць гэты Касцёл.

Таму Генеральны вікарый дыяцэзіі заахвоціў моладзь актыўна ўключацца ў жыццё сваёй парафіяльнай супольнасці, бо ад маладога пакалення залежыць вельмі шмат.

Іерарх дадаў, што Касцёл існуе не толькі для людзей старэйшага ўзросту, але што асабліва малады чалавек можа кожны дзень ажыўляць і амалоджваць яго.

Біскуп пажадаў, каб прыняцце сакрамэнту канфірмацыі яшчэ больш адкрыла маладых людзей на Бога і Яго збаўчую ласку. Таксама ён пажадаў усім парафіянам, узбагачаным сямю дарамі Духа, мужна вызнаваць сваю веру і быць сапраўднымі сведкамі Уваскрослага Пана.

Кс. Юрый Марціновіч

Фота: Баляслаў Гавецкі

Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі наведаў парафію св. Яна Паўла ІІ у Смаргоні, дзе ўдзяліў вернікам сакрамэнт канфірмацыі.

Прымаючы сем дароў Духа Святога, парафіяне абавязаліся ўзрастаць у веры і вызнаваць яе ў сваім штодзённым жыцці.

У гаміліі іерарх казаў пра жывую веру з Духа Святога. Біскуп заахвоціў да таго, каб быць адважнымі сведкамі Езуса Хрыста на месцах сваёй вучобы і працы, а таксама сведчыць пра Яго словам і ўчынкам.

На заканчэнне Эўхарыстыі тыя, хто прыняў сакрамэнт хрысціянскай сталасці, выказалі ўдзячнасць у адрас усіх, хто рыхтаваў іх да гэтай падзеі. Між іншым вернікі падзякавалі сваім душпастырам на чале з пробашчам парафіі кс. Яўгенам Учкуронісам.

Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі

13 кастрычніка Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі наведаў парафіяльную супольнасць Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне (Дзевятоўка).

14 верасня стаў асаблівым днём для лідскай парафіі Узвышэння Святога Крыжа (Фара): акрамя таго, што адзначалася парафіяльная ўрачыстасць, дапаможны біскуп Гродзенскай дыяцэзіі Юзаф Станеўскі ўдзяліў групе моладзі сакрамэнт канфірмацыі.

21–22 жніўня ў Лагішыне адбыліся традыцыйныя ўрачыстасці на ўшанаванне Маці Божай Каралевы Палесся, галоўнай Апякункі Пінскай дыяцэзіі.

1 лютага дапаможны біскуп i Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі Юзаф Станеўскі адзначае сёмую гадавіну прыняцця біскупскай сакры.

29 лістапада 2013 года Папа Францішак прызначыў ксяндза прэлата Юзафа Станеўскага дапаможным біскупам Гродзенскай дыяцэзіі з прысваеннем звання тытулярнага біскупа дыяцэзіі Tabaicara.

1 лютага 2014 г. у гродзенскім катэдральным касцёле св. Францішка Ксавэрыя шматгадовы рэктар і выхавацель Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне прыняў біскупскае пасвячэнне. Галоўным пасвячаючым быў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, асістуючымі – Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч і біскуп Пінскі Антоні Дзям’янка.

Дэвізам свайго пастырскага служэння іерарх абраў словы “Evangelii gaudium” (“Радасць Евангелля”). Так называецца першая Апостальская адгартацыя Папы Францішка, якая распачынаецца словамі: “Радасць Евангелля напаўняе сэрцы і жыццё тых, хто сустракаецца з Хрыстом”.

У структуры епіскапату біскуп Юзаф з’яўляецца Генеральным сакратаром Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, старшынёй Рады па справах свецкiх i моладзі, пастырства студэнтаў і працаўнікоў універсітэтаў, членам Камiсii па справах фармацыi семiнарыстаў i святароў.

З нагоды сямігоддзя прыняцця сакры рэдакцыя grodnensis.by жадае біскупу Юзафу паўнаты евангельскай радасці і надзеі, а таксама шчодрых дароў Духа Святога, каб ён і далей з вялікім прысвячэннем служыў вернікам нашай дыяцэзіі. Няхай штодзённае служэнне біскупа прыносіць шчодрыя плёны!

Са свайго боку дзякуем за плённае супрацоўніцтва з рэдакцыяй, за кожны добры жэст і слова, звернутыя да нас.

Рэдакцыя

1 лютага дапаможны біскуп Гродзенскай дыяцэзіі Юзаф Станеўскі адзначыў шостую гадавіну прыняцця біскупскай сакры. 

14 лютага Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі наведаў парафіяльную супольнасць Найсвяцейшага Сэрца Пана Езуса ў Рандзілаўшчыне (Дзятлаўскі дэканат).

Іерарх узначаліў у мясцовым касцёле святую Імшу ў інтэнцыі ўсіх, хто ўтварае парафію на чале з яе пробашчам кс. Андрэем Пышынскім.

На Эўхарыстыі асаблівым чынам маліліся за ўсіх хворых і церпячых, а таксама тых, хто знаходзіцца ў шпіталях. Акрамя таго, маліліся аб спыненні пандэміі каранавірусу і аб міры ў сэрцы кожнага чалавека.

Біскуп нагадаў вернікам, што ўжо хутка ў Каталіцкім Касцёле распачнецца час Вялікага посту. Ён пажадаў, каб гэты літургічны перыяд яны выкарысталі адпаведным чынам, адкрываючы свае сэрцы на дзеянне Божай ласкі.

На заканчэнне Эўхарыстыі пробашч парафіі выказаў словы ўдзячнасці дапаможнаму біскупу дыяцэзіі за прыбыццё і дар супольнай малітвы.

Кс. Юрый Марціновіч

11 лютага, ва ўспамін Маці Божай з Люрда, калі адзначаецца Сусветны дзень хворых, Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі наведаў Універсітэцкі шпіталь у Гродне, дзе памаліўся разам з медперсаналам і пацыентамі, а таксама ўдзяліў ім сакрамэнт намашчэння хворых.

Вечарам у Вялікую суботу, 11 красавіка, у парафіі Узвышэння Святога Крыжа ў Лідзе (Фара) адбылася ўрачыстая літургія Пасхальнай вігіліі. Узначаліў яе Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі.

Святую Імшу Пастэрку ў ноч Божага Нараджэння ў катэдральным касцёле св. Францішка Ксаверыя ў Гродне цэлебраваў Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі.

На Імшы сабраліся шматлікія парафіяне, а таксама жыхары Гродна. Падчас Эўхарыстыі асаблівым чынам маліліся ў інтэнцыі ўсіх, хто ў гэты дзень не можа адчуць сапраўднай радасці з-за цярпення і хваробы.

У гаміліі біскуп падкрэсліў, што Езус сваёй любоўю хоча адкрываць сэрцы людзей і гатовы нараджацца штодзённа, каб мы паверылі ў Яго любоў.

Іерарх адзначыў, што ва ўрачыстасць Божага Нараджэння разам з пастухамі і мудрацамі мы схіляем калені перад таямніцай Бога, які стаўся Чалавекам. 

“У Бэтлееме Юдэйскім пачалася прыгожая гісторыя, прыгода вандравання чалавека з Богам: Хрыстус увайшоў у гісторыю чалавецтва, у жыццё кожнага з нас, каб мы нанова “ад Бога нарадзіліся” і такім чынам сталі адзін аднаму братам і сястрой – ствараючы прыгожую сям’ю дзяцей Божых сінявокай Бацькаўшчыны”, – сказаў дапаможны біскуп дыяцэзіі.

Іерарх дадаў, што бэтлеемская ноч – гэта незагорнутая старонка гісторыі, рэчаіснасць, якая працягваецца ў збаўчым парадку, таксама тут і цяпер.

“Хрыстус, які нарадзіўся ў Бэтлееме, жыве ў сваім Касцёле, прыходзіць да нас у таямніцы Эўхарыстыі. Ахвяруе нам сваё Цела і Кроў, на ўмацаванне, на годнае жыццё, на абяцанне вечнасці, да якой мы ідзём. Хрыстус – добры, як хлеб. А Бэтлеем у перакладзе азначае Дом хлеба”, – заўважыў біскуп.

Ён дадаў, што “дом – гэта сям’я, якую памятаем з дзіцячых гадоў, біццё сэрца маці і цеплыня рук бацькі, супольная малітва, падарункі і чаканне, таямніца і сюрпрыз; дом – гэта школа захоўвання Божых запаведзяў, выхавання ў абароне веры і падтрымкі традыцый нашых бацькоў”.

Іерарх выказаў самыя сардэчныя віншаванні ўсім удзельнікам святочнай літургіі, а таксама тым, хто далучыўся да малітвы праз інтэрнэт. Ён пажадаў, каб Езус знайшоў годнае месца ў кожным чалавечым сэрцы, a святло бэтлеемскай зоркі было знакам трывалага міру.

“Няхай у вашым жыцці будзе дастаткова веры і надзеі, спавітых братэрскай і сяброўскай любоўю, каб мы маглі захаваць спакой і згоду ў нашым грамадстве, прабачаючы адзін аднаму”, – дадаў біскуп Станеўскі. 

Кс. Юрый Марціновіч

Фота: Эдварда Паўлавец

Любая моладзь, дарагія сябры!

Адышоў у гісторыю 2020 год, калі мы адзначалі 100-годдзе з дня нараджэння святога Яна Паўла ІІ. Так сталася, што гэты год прынёс усяму чалавецтву і нашаму народу нямала цяжкасцяў і выпрабаванняў.

Падводзячы яго вынікі, многія называлі гэты год самым нешчаслівым, найгоршым з усіх.

Чалавецтва, сям’я роду людскога ва ўсе часы сутыкаецца з рознымі праблемамі. Раней мы ўжо згадвалі словы святога Амброзія, які заўважыў, што тое, што нас сустракае ў жыцці, ужо было перажыта раней нашымі продкамі.

Вядома, нас больш хвалююць тыя праблемы, з якімі нам даводзіцца сутыкацца сёння. Нас хвалююць пытанні, адкуль гэтыя праблемы ўзяліся і як знайсці іх вырашэнне. Святы Ян Павел ІІ, якому быў прысвечаны мінулы Пастырскі год у Касцёле на Беларусі, што праходзіў пад дэвізам «Адчыніце дзверы Хрысту», запрашае нас паглядзець на гэта шырэй, вачыма веры, у якой мы былі ахрышчаны.

Святы сябра моладзі казаў: «Пакуты не з’яўляюцца пакараннем за грахі ці адказам Бога на чалавечае зло. Іх можна зразумець толькі ў святле Божай любові, якая з’яўляецца галоўным сэнсам усяго, што існуе ў гэтым свеце» (З выступлення ў Ольштынскай дзіцячай бальніцы, 1991 г.).

Ён казаў, што страх і занепакоенасць перад будучыняй мы не можам цалкам пераадолець інакш, як толькі разам (З прамовы ў ААН, 1995 г.).

Нехта скажа: дзён моладзі ў дыяцэзіях не было, пілігрымак — таксама, сустрэча Тэзэ прайшла анлайн, аплаткавыя вечары не праводзіліся, не ўдалося сабрацца на парафіядах, моладзевых чуваннях і іншых традыцыйных мерапрыемствах, якія ладзяцца ў Касцёле для юнакоў і дзяўчат. Так, сябры, гэта праўда, але ўсё гэта абавязкова вернецца, і мы зноў будзем без страху сустракацца з нашымі аднагодкамі і аднадумцамі.

Разам з тым я дзякую вам, дарагая моладзь, за вашу любоў; за тое, што вы дазволілі, каб Бог палюбіў іншых людзей праз вас у гэтай складанай эпідэміялагічнай сітуацыяй, з якой мы ўсе сутыкнуліся ўпершыню.

Дарагія сябры, у свята Хросту Пана на пачатку 2021 года я, парафразуючы выказванне святога Яна Паўла ІІ, жадаю і нагадвааю вам: «Сёння свету <…> патрэбныя людзі, моцныя сэрцам, якія служаць з пакорай і любоўю, бласлаўляюць і не праклінаюць, а, бласлаўляючы, зямлю здабываюць». (З гаміліі ў Сопаце, 1999 г.).

На самым пачатку свайго пантыфікату Папа-славянін сказаў вельмі важныя для ўсіх нас і заўсёды актуальныя словы: «Чалавека <…> нельга цалкам зразумець без Хрыста. Дакладней, чалавек не можа цалкам разумець сябе без Хрыста. Ён не можа зразумець, хто ён, ні якая яго годнасць, ані яго пакліканне і канчатковы лёс» (З гаміліі ў Варшаве, 1979 г.). А праз шмат гадоў ужо пажылы Папа казаў:

«На першы погляд можа падацца недарэчным прывязваць Божую прысутнасць да пэўнага месца. Але вы павінны памятаць, што час і месца цалкам належаць Богу» (З гаміліі ў Лагеўніках, 2002 г.).

Дарагія сябры! Падчас калядных і навагодніх святаў, як гэта прынята ўжо з даўніх часоў, мы ўсе пачулі і выказалі адно аднаму шмат цудоўных пажаданняў. Завяршаючы гэты святочны перыяд Нараджэння Пана і ўспамінаючы Хрост Збаўцы, я жадаю ўсім вам і кожнаму паасобку, каб бэтлеемскае святло ніколі не згасла ў вашым жыцці. Няхай радасць Божай прысутнасці перадаецца ад сэрца да сэрца і ад дома да дома па ўсёй нашай сінявокай Бацькаўшчыне, па ўсім свеце, які прагне Хрыстовай любові.

Няхай кожны дзень Новага года будзе напоўнены гэтай Божай прысутнасцю, а таксама благаслаўленнем, шчасцем і здароўем душы і цела.

Біскуп Юзаф Станеўскі

Паводле Catholic.by

14 студзеня дапаможны біскуп Гродзенскай дыяцэзіі Юзаф Станеўскі благаславіў пакоі і залы будынка Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне.

16 жніўня ў санктуарый Маці Божай Каралевы нашых сем’яў у Тракелях прыбылі на супольную малітву пілігрымы на роварах.

3 сакавікa ў будынку Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне прайшла велікапосная пастырская сустрэча святароў, якія служаць на тэрыторыі Гродзенскай дыяцэзіі.

Раніцай 12 красавіка, ва ўрачыстасць Змёртвыхпаўстання Пана, у катэдральным касцёле св. Францішка Ксаверыя ў Гродне адбылася святая Імша, якую ўзначаліў Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі.

6 красавіка ў касцёле св. Станіслава Косткі ў Ваўкавыску адбылося пахаванне кс. каноніка Алега Дуля, які апошнія 13 гадоў быў пробашчам гэтай парафіяльнай супольнасці і дэканам Ваўкавыскага дэканату.

6 мая, у літургічнае свята святых апосталаў Філіпа і Якуба, навучэнцы VI курса Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне афіцыйна завяршылі сваю семінарыйную фармацыю.

14 студзеня ў парафіі Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Адэльску (дэканат Гродна-Захад) адбылася Імша з нагоды 30-годдзя смерці кс. прэлата Пятра Барташэвіча і кс. Фелікса Сарокі, якія былі пробашчамі гэтай парафіяльнай супольнасці.

На Эўхарыстыі, якую ўзначаліў Ганаровы Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч, сабраліся шматлікія вернікі, якія яшчэ памятаюць спачылых святароў.

Імшу канцэлебравалі біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі і святары. 

Ксёндз Пётр і ксёндз Фелікс былі сябрамі. Арцыбіскуп Кандрусевіч у гаміліі нагадаў, як пасля доўгай адсутнасці святара ў Адэльску ў 1955 г. туды прыбыў вызвалены з лагераў кс. Пётр Барташэвіч. Вернікі адразу ўбачылі ў ім таленавітага і адданага Божай справе, добра адукаванага пастыра, чалавека малітвы і дыялогу, дадаў іерарх. 

Ён падкрэсліў, што асаблівую ўвагу кс. Барташэвіч прысвячаў хрысціянскаму выхаванню моладзі: адразу арганізаваў вялікую групу міністрантаў, вучыў іх служэнню ля алтара, але адначасова пільнаваў, як яны вучацца ў школе. 

Як дадаў арцыбіскуп, кс. Барташэвіч бараніў правы Касцёла, усё гэта не падабалася ўладам у часы ваяўнічага атэізму, і яны пастанавілі перавесці яго ў іншае месца. Па словах іерарха, гэта быў складаны час для адэльскай парафіі, якая магла застацца без святара. Але кс. Пётр не выехаў, пакуль з Парэчча не змог прыбыць кс. Фелікс Сарока. Такім чынам дзякуючы яго настойлівасці яшчэ адзін святар мог працаваць на ніве Касцёла ў Беларусі, сказаў арцыбіскуп.

Іерарх нагадаў, што кс. Фелікс адзначаўся педантычнасцю ў захаванні літургічных нормаў. “А вядома, што, як кажа лацінскі выраз, “Lex orandi, lex credenti”, што азначае “Як молішся, так і верыш”. Таму намаганні ксяндза Фелікса ў захаванні літургічных нормаў былі вельмі важнымі”, – заўважыў ён. 

Таксама іерарх успомніў, як перад яго прэзбітэрскім пасвячэннем кс. Фелікс зрабіў яму практычны экзамен у адэльскім касцёле на прадмет цэлебрацыі Імшы. 

Арцыбіскуп заклікаў вернікаў захоўваць памяць аб сваіх святарах, маліцца ў іх інтэнцыях, каб Бог прыняў іх у сваё Валадарства, і прасіць Пана аб новых пакліканнях да святарства.

Пасля Імшы біскупы і група вернікаў накіраваліся на парафіяльныя могілкі, дзе пахаваны кс. Фелікс Сарока, і на яго магіле памаліліся аб дары жыцця вечнага для яго.

Ксёндз Фелікс Сарока нарадзіўся ў 1910 г. У 1932-1938 гг. вучыўся ў духоўнай семінарыі ў Вільні. У 1938 г. арцыбіскуп Рамуальд Ялбжыкоўскі ўдзяліў яму прэзбітэрскае пасвячэнне.

Затым быў прызначаны вікарыем у парафію ў Васількаве каля Беластока. Пасля Другой сусветнай вайны быў пробашчам парафіі ў Парэччы недалёка ад Гродна. Больш за тры гады быў пазбаўлены савецкімі ўладамi т. зв. даведкі за катэхізацыю дзяцей і моладзі.

Падчас пераезду кс. Пятра Барташэвіча з Адэльска ў Жалудок кс. Фелікс Сарока атрымаў дазвол для душпастырскай працы ў Адэльску. З 1963 г. да сваёй смерці, 15 студзеня 1991 г., выконваў там функцыю пробашча.

Кс. Юрый Марціновіч

10 чэрвеня ў капліцы Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне адбылася святая Імша на заканчэнне 2020/2021 навучальнага года. Гэта быў ужо трыццаць першы год у гісторыі гэтай навучальнай установы.

Эўхарыстыю ўзначаліў Апостальскі адміністратар sede vacante Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі біскуп Казімір Велікаселец,

У Імшы ўдзельнічалі біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі, Генеральны вікарый Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі біскуп Юрый Касабуцкі, выкладчыкі і свецкія супрацоўнікі семінарыі і самі семінарысты.

Усіх прысутных у капліцы – сэрцы семінарыі – прывітаў рэктар кс. Віталій Вайцяхоўскі. Святар адзначыў, што гэта радасны дзень, які дае магчымасць зірнуць на пройдзены шлях, што вядзе ў семінарыйнай фармацыі да Хрыстовага алтара.

У гаміліі біскуп Юзаф Станеўскі казаў пра важнасць падтрымкі на шляху да святарскага служэння з боку народнай пабожнасці, якая ў кожнай дыяцэзіі нашай краіны адметная, але ў той жа час заўсёды аднолькавая, “бо сэрца чалавека ў канчатковым выніку прагне адно і тое ж”. “Зразумела, народная пабожнасць часам павярхоўная. Аднак праз яе вера ўвайшла ў сэрцы людзей, стала часткай іх пачуццяў, іх звычак і жыцця. Таму народная пабожнасць – гэта вялікі скарб Касцёла”, – дадаў іерарх.

Біскуп падкрэсліў, што семінарыйны шлях – перыяд навучання адзін з адным і адзін ад аднаго. “Выплываючы на глыбіню нашага паклікання, як разважаў святы Ян Павел ІІ, кандыдат рыхтуецца да прыняцця Дару і зразумення Таямніцы святарства. Гэтае рашэнне выспявае і ў асабістых сустрэчах з веліччу і слабасцю чалавечага існавання”, – сказаў іерарх.

Таксама ён адзначыў, што семінарыя – гэта супольнасць у руху, пiлігрымскі шлях, са свaімі складанасцямі. “У суіснаванні, якое часам бывае складаным, трэба навучыцца быць шчодрымі, і не толькі мірыцца адзін з адным, але і ўзбагачаць адзін аднаго, каб кожны мог прынесці свае асабістыя таленты ў агульную скарбніцу, бо ўсе яны служаць той самай справе фармацыі”, – звярнуў увагу Генеральны вікарый дыяцэзіі.

Падчас Імшы семінарысты дзякавалі Богу за чарговы год фармацыі, за ўсе дасягненні ў навуковай і духоўнай сферах, за ўсіх выкладчыкаў, якія з вялікай адданасцю і самапрысвячэннем стараліся перадаць ім як мага больш ведаў і дзяліліся жыццёвым вопытам.

На заканчэнне Эўхарыстыі біскуп Аляксандр Кашкевіч падсумаваў завершаны навучальны год, выразіўшы надзею, што кожны з семінарыстаў яшчэ больш навучыўся любіць бліжніх, цаніць і шанаваць тых канкрэтных людзей, якіх Пан Бог у сваім Провідзе паставіў на іх жыццёвым шляху.

Іерарх выказаў таксама словы ўдзячнасці ўсім, якія сваім служэннем, працай і руплівасцю ўнеслі свой асабісты ўклад у дзейнасць гродзенскай Alma Mater. Ён падзякаваў рэктару, выхаваўцам і спаведнікам, усім духоўным і свецкім супрацоўнікам семінарыі за працу перадавання ведаў студэнтам.

Звярнуўшыся да семінарыстаў з нагоды заканчэння чарговага навучальнага года, пастыр Касцёла на Гродзеншчыне падкрэсліў, што семінарыйная фармацыя мае розныя аспекты: інтэлектуальны, духоўны, пастырскі і чалавечы.

“Усе гэтыя аспекты важныя, бо толькі тады, калі яны ўтвараюць разам гарманічную еднасць, можна казаць пра ўдалую, усебаковую фармацыю, здольную падрыхтаваць сапраўдных святароў паводле Сэрца Езуса”, – сказаў іерарх.

Семінарыстам ён пажадаў, каб летні час праходзіў радасна і спакойна, a таксама быў нагодай даваць добрае сведчанне бліжнім, спрыяў паглыбленню і ўзмацненню іх асабістай духоўнай сувязі з Езусам Хрыстом.

Кс. Юрый Марціновіч

Фота: Павел Леановіч

4 верасня канонікі Гродзенскага катэдральнага капітулу Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі і св. Казіміра Каралевіча сабраліся ў катэдры св. Францішка Ксаверыя ў Гродне на супольную малітву ў інтэнцыі хутчэйшага вяртання арцыбіскупа Тадэвуша Кандрусевіча на Радзіму.

18 мая, у 100-ю гадавіну з дня нараджэння святога Яна Паўла ІІ, каталіцкія біскупы Беларусі правялі анлайн відэаканферэнцыю, каб узгадаць вялікага Папу і разам памаліцца праз яго заступніцтва.

13 студзеня ў касцёле Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Жалудку (Шчучынскі дэканат) адбылася святая Імша ў інтэнцыі былога пробашча гэтай парафіяльнай супольнасці кс. прэлата Пятра Барташэвіча.

Святар быў пробашчам у Жалудку на працягу 27 гадоў, да сваёй смерці.

На малітве ў парафіяльнай святыні сабраліся шматлікія вернікі, у жывой памяці якіх застаецца гэты руплівы святар, які з вялікім прысвячэннем і адданасцю служыў ім, асаблівым чынам клапоцячыся пра маладое пакаленне вернікаў.

Прыбылі таксама святары, сёстры законныя і іерархі з Гродна: ардынарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Аляксандр Кашкевіч і дапаможны біскуп Юзаф Станеўскі.

Літургію ў інтэнцыі спачылага святара ўзначаліў арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч, Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі на пенсіі.

Усіх прысутных прывітаў пробашч парафіі кс. канонік Ян Рэйшэль. 

У гаміліі арцыбіскуп Кандрусевіч нагадаў пра жыццёвы шлях святара Пятра Барташэвіча: спачатку служэнне ў Віцебскай вобласці, потым ссылку ў Сібір, служэнне ў Адэльску і Жалудку. 

Іерарх асаблівую ўвагу засяродзіў на арганізатарскіх і красамоўніцкіх здольнасцях гэтага заслужанага для Касцёла ў Беларусі святара. У часы атэізму яго адрознівала імкненне да евангелізацыі моладзі, што было забаронена ўладамі. Але ён добра ведаў, што моладзь – гэта будучыня грамадства і Касцёла, таму шмат працаваў з мэтай яе духоўнай фармацыі.

Шмат намаганняў ён, па словах арцыбіскупа, прыклаў у сферы адкрыцця паклікання да святарства і фармацыі будучых святароў. Яго дом у Жалудку стаў сапраўдным домам фармацыі. Менавіта ён падрыхтаваў да святарства кс. прэлата Антонія Ханько, пробашча парафіі Узвышэння Святога Крыжа ў Гродне. Таксама, як адзначыў арцыбіскуп, ксёндз прэлат Эдмунд Даўгіловіч удзячны кс. Пятру за тое, што спаткаў яго на шляху падрыхтоўкі да святарства.

Арцыбіскуп падкрэсліў, што ксёндз Пётр залатымі літарамі ўпісаўся ў гісторыю захавання веры ў часы ганенняў у Беларусі. Ён стаяў ля вытокаў яе адраджэння, быў прыкладам клопату пра пакліканні да святарства і кансэкраванага жыцця, і з яго неабходна браць прыклад, сказаў іерарх.

Арцыбіскуп дадаў, што ідуць гады і дзесяцігоддзі, пасля смерці кс. Пятра Барташэвіча вырасла новае пакаленне, але памяць аб ім жыве, бо ён абвяшчаў жывое Евангелле Хрыста і вёў людзей шляхам збаўлення. “Верым, што сваім ахвярным служэннем ён заслужыў сабе вянок славы ў Божым Валадарстве, аб чым молім Міласэрнага Езуса”, – адзначыў Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі на пенсіі.

Aрцыбіскуп прызнаўся, што вельмі многім удзячны ксяндзу Пятру: “З усёй адказнасцю магу сказаць, што калі б не ксёндз Пётр Барташэвіч і падобныя да яго, я не змог бы стаць святаром”. 

Падчас Эўхарыстыі маліліся таксама за спачылага Ганаровага Патрыяршага Экзарха ўсяе Беларусі Мітрапаліта Філарэта, які, як падкрэсліў арцыбіскуп Кандрусевіч, быў вялікім сябрам Каталіцкага Касцёла ў нашай краіне.

Пасля заканчэння Імшы духавенства і вернікі накіраваліся на парафіяльныя могілкі, дзе на магіле кс. Барташэвіча памаліліся Вяночак да Божай Міласэрнасці, просячы аб дары неба для яго.

Вернікі парафіі ў Жалудку падкрэсліваюць і сёння, што, хоць прайшло ўжо 30 гадоў з часу смерці іх былога пробашча, у сэрцах многіх жывуць яго словы, якімі ён звяртаўся да іх з амбоны. Яны памятаюць яго навуку, прасякнутую Божай мудрасцю і глыбінёй яго святарскай душы, якой ён умеў дзяліцца з кожным, каго сустракаў.

Сёння, праз 30 гадоў з часу смерці ксяндза Барташэвіча, можна смела сцвярджаць, што ён заклаў падмурак для адраджэння Касцёла ў нашай краіне, у цяжкія гады ганенняў бараніў веру і ўмацоўваў яе.

Ксёндз Пётр Барташэвіч нарадзіўся 29 чэрвеня 1914 г. у Вільні, дзе скончыў школу і гімназію. У 1934 г. паступіў вучыцца ў семінарыю ў Вільню. У 1939 г. атрымаў ступень магістра тэалогіі. 16 чэрвеня 1940 г. у Вільні арцыбіскуп Рамуальд Ялбжыкоўскі ўдзяліў яму прэзбітэрскае пасвячэнне.

Спачатку служыў вікарыем у Шумску, а пазней – у віленскай Кальварыі. У кастрычніку 1941 г. быў накіраваны на працу ў Зембіна пад Мінскам, але не трапіў туды. Па просьбе дэкана кс. Антонія Зянкевіча, тагачаснага генеральнага вікарыя біскупа ў сваім дэканаце, ён застаўся ў парафіі ў Глыбокім.

У 1943 г. быў пробашчам парафіі ў Пярплішчы, у 1946 г. – пробашчам парафіі ў Крулеўшчызне. Восенню быў арыштаваны і прывезены ў Полацк. Яго абвінавацілі ў тым, што ён не верыць у моц Чырвонай арміі, прымушаў дзяцей маліцца і актыўна ўдзельнічаў у сустрэчах святароў.

У пачатку 1949 г. быў асуджаны на 25 гадоў лагераў, пазбаўленне грамадзянскіх правоў на 5 гадоў і канфіскацыю маёмасці. Спачатку быў накіраваны ў турму ў Оршу, адтуль – у лагер Старая Вятка ў Рэспубліку Комі. Праз два гады быў высланы ў лагер Чуна ў Сібір. Быў вызвалены 1 мая 1955 г., прыбыў у парафію ў Пярплішчы, дзе касцёл быў ужо зачынены.

Ксёндз Пётр звярнуўся ў Гродна да дэкана кс. Міхала Арановіча, які накіраваў яго ў Адэльск. 13 чэрвеня 1955 г., пасля атрымання адпаведных дакументаў, пачаў там працу. Займаўся моладдзю, пры касцёле арганізаваў спартыўныя спаборніцтвы. У адэльскай школе не было піянераў і камсамольцаў, і ўлады абвінавачвалі ў гэтым ксяндза. З-за гэтага па распараджэнні ўладаў ён быў вымушаны пакінуць Адэльск і пачаў працу ў Жалудку. З-за вельмі руплівай працы ў яго адабралі дакументы (т. зв. даведку).

Ксёндз Барташэвіч паехаў у Маскву, каб сустрэцца там з Румянцавым, старшынёй Найвышэйшай рады па справах рэлігіі. Пасля гэтай сустрэчы святар атрымаў дакументы.

У 1963 г. ён быў вымушаны пакінуць парафію ў Адэльску і накіравацца ў Жалудок, дзе выконваў функцыі пробашча да самай смерці. Дзякуючы старанням кс. Пятра ў Вышэйшую духоўную семінарыю ў Рызе быў прыняты Антоні Ханько, шматгадовы канцлер біскупскай курыі ў Гродне. Ксёндз Пётр разам з кс. Юзафам Грасевічам заснаваў патаемную супольнасць сясцёр Маці Божай Міласэрнасці. У 1990 г. ён стаў папскім прэлатам.

13 студзеня 1991 г. памёр у Жалудку, дзе быў пахаваны каля магілы сваёй маці.

Кс. Юрый Марціновіч

26 красавіка ў сваёй роднай парафіі Узвышэння Святога Крыжа ў Лідзе (Фара) кс. Анджэй Ганчар атрымаў благаслаўленне і місійны крыж з рук Генеральнага вікарыя Гродзенскай дыяцэзіі біскупа Юзафа Станеўскага.

22 сакавіка Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі цэлебраваў св. Імшу за лекараў і тых, хто змагаецца з распаўсюджваннем каранавірусу ў свеце. Эўхарыстыя адбылася ў капліцы Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне.