У Гродне памаліліся за кс. прэлата Юзафа Трубовіча ў 30-ы дзень пасля яго смерці

27 ліпеня ў парафіяльным касцёле Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Гродне (Паўднёвы) адбылася святая Імша ў інтэнцыі кс. прэлата Юзафа Трубовіча ў 30-ы дзень пасля яго смерці.

На малітве прысутнічалі дапаможны біскуп Гродзенскай дыяцэзіі Юзаф Станеўскі, святары, сёстры законныя і вернікі. Эўхарыстыю ўзначаліў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч.

Гамілію прамовіў кс. Аляксандр Сямінскі, адзін з выхаванцаў кс. Юзафа Трубовіча. Ён паразважаў у ёй над сутнасцю святарства, а таксама ўзгадаў, якім быў спачылы.

Ксёндз Аляксандр падкрэсліў, што “святары – гэта каналы Божай міласэрнасці, Божай ласкі і любові” і што “Бог праз святара пастаянна аднаўляе чалавека і гэты свет, ведучы яго да канчатковай мэты”.

Ксёндз Сямінскі адзначыў, што многіх святароў можна назваць “мужамі Божымі, мужамі справядлівымі і святымі, якія праз сваё служэнне прычыняюцца да пашырэння на зямлі Божага Валадарства, каб працягваў існаваць святы ланцуг міласэрнасці, які чэрпае моц са збаўчай справы Хрыста”.

Як дадаў святар, да гэтага ланцугу міласэрнасці, людзей святых і сумленных належаў памерлы месяц таму кс. прэлат Юзаф, пакліканне якога развівалася ў вельмі цяжкі для Касцёла ў нашай краіне і ўсім свеце час. 

Прысутныя маліліся таксама аб новых пакліканнях да святарства, што было вельмі важна для ксяндза Трубовіча, які жадаў, каб на нашай зямлі ніколі не было недахопу ў тых, хто абвяшчае Божае слова.

Пасля Імшы прысутныя накіраваліся да магілы ксяндза прэлата, якая знаходзіцца побач са святыняй, каб супольна памаліцца “Анёл Панскі” за збаўленне яго душы.

Ксёндз прэлат Юзаф Трубовіч нарадзіўся на Віцебшчыне ў вёсцы Невярышкі 6 студзеня 1926 г. у сям’і Баляслава і Генавэфы Трубовічаў. Яго бацька быў шаўцом, маці – хатняй гаспадыняй.

Пакліканне да святарства ён адкрыў яшчэ ў дзяцінстве. Скончыў Вышэйшую духоўную семінарыю ў Рызе (Латвія), там жа атрымаў прэзбітэрскае пасвячэнне з рук біскупа Казіміра Дульбінскага 30 верасня 1956 г.

Пасля пасвячэння 20 гадоў служыў у Латвіі: спачатку быў вікарыем у Ліепаі, потым пробашчам у Курмене, а таксама ў Канкалі і Эрбергу.

У Беларусь прыехаў у 1977 г. Па просьбе вернікаў Гродна распачаў служэнне ў гродзенскай парафіі Маці Божай Анёльскай (францішканскі касцёл).

У 1988-1992 гг. быў прэфектам Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Рызе, наступныя сем гадоў – пробашчам катэдральнай парафіі святога Францішка Ксавэрыя ў Гродне.

Пасля чатырох гадоў працы ў семінарыі вярнуўся ў Гродна, дзе стаў пробашчам катэдральнай парафіі.

У 1999 г. быў скіраваны ў парафію ў Каменцы, дзе непрацяглы час спаўняў абавязкі пробашча.

23 снежня 1999 г. прыбыў у гродзенскую парафію Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі, дзе быў рэзідэнтам да самай смерці. Адышоў у жыццё вечнае 26 чэрвеня.

Кс. Юрый Марціновіч

Фота: Эвеліна Лукашэвіч