Умілаваныя ў Хрысце Пану браты і сёстры, дарагія вернікі нашай дыяцэзіі!

Сёння, у Першую нядзелю Адвэнту, мы распачынаем у Касцёле новы літургічны год. Мы сімвалічным чынам адзначаем пачатак чарговага этапу нашага жыцця, рытм якога будзе вызначацца літургічнымі перыядамі, што змяняюць адзін аднаго, а таксама касцёльнымі ўрачыстасцямі і святамі. Праз свядомы ўдзел у літургіі мы зможам зноў паразважаць над найважнейшымі падзеямі гісторыі збаўлення, а адначасова нагадаць сабе праўду пра тое, што Божая справа збаўлення чалавецтва – гэта таксама наша асабістая гісторыя, бо кожны з нас, без выключэння, мае ў гэтым Божым плане сваё месца і ўдзел.

У Адвэнт літургія Касцёла пераносіць нас у часы чакання Ізраэлем прыйсця Збаўцы. У гэтым чаканні дамінуе настрой тугі і надзеі. Святое Пісанне прадстаўляе нам гісторыю выбранага народу як сведчанне асаблівай любові Пана Бога, Яго клапатлівай апекі і нястомнай дапамогі. Адначасова мы можам сцвярджаць, што не адзін раз у гісторыі вера народу Ізраэля ставілася на выпрабаванне праз розныя балючыя досведы: войны і выгнанні, падзелы і ўнутраны непакой, рэлігійныя і маральныя крызісы. Перад абліччам усіх гэтых выклікаў Пан Бог нястомна скіроўвае да свайго народу слова суцяшэння і падбадзёрвання, якое з’яўляецца таксама пасланнем надзеі і веры. Адно з такіх пасланняў, якое абвяшчалася прарокам Ісаяй, мы чуем у сённяшнім першым чытанні: “Прыйдзіце, і ўзыдзем на гару Пана у дом Бога Якубава […] І будзе Ён судзіць плямёны, і асудзіць многія народы; і перакуюць мячы свае на плугі, і дзіды свае на сярпы. Не ўздыме народ на народ мяча, і не будуць больш вучыцца ваяваць. Доме Якуба! Прыйдзіце, і пойдзем у святле Пана!” (Iс 2, 3-5).

Святло, па якім сумавалі і якога чакалі незлічоныя пакаленні ізраэлітаў, прыйшло ў свет у Асобе Езуса Хрыста, Сына Божага. “Святло для асвятлення язычнікаў i хвала народу Твайго Ізраэля” (Лк 2, 32), – усклікае ў захапленні старац Сімяон, беручы ў абдымкі Дзіцятка Езуса, прынесенае Марыяй і Юзафам у Ерузалемскую святыню. “Я – святло свету, – скажа пазней Пан Езус. – Хто ідзе за Мною, той не будзе хадзіць у цемры, але будзе мець святло жыцця” (Ян 8, 12).

Перыяд Адвэнту духоўна рыхтуе нас да радаснай сустрэчы з Езусам Хрыстом у таямніцы Яго Нараджэння. Сімволіка святла, якую выкарыстоўвае адвэнтавая літургія і традыцыя, з’яўляецца напамінам для нас, хрысціянаў, што мы былі пакліканы і заахвочаны ісці за Езусам Хрыстом шляхам святла, значыць Яго Евангелля. Падобна як запалены агонь рассейвае навакольную цемру, так навука Хрыста, калі мы яе прымаем усім сэрцам і рэалізуем у жыцці, становіцца святлом, якое перамагае ўсялякую цемру зла і граху, як у нас саміх, так і вакол нас.

Таму сёння, на пачатку Адвэнту, мы чуем заклік святога апостала Паўла з паслання да Рымлянаў: “Настала ўжо пара, каб вы абудзіліся са сну. […] Ноч мінула, і наблізіўся дзень. Таму адкінем учынкі цемры і апранемся ў зброю святла. Як у дзень, будзем паводзіць сябе прыстойна, не ў гулянках ды п’янстве, не ў распусце ды разбэшчанасці, не ў сварках ды зайздрасці” (Рым 13, 11-13).

У святле гэтых слоў мы разумеем, чаму ў хрысціянскай традыцыі радаснае чаканне Нараджэння Езуса Хрыста злучана з заклікам да духоўнай чуйнасці, адкрыцця сэрца на ласку навяртання і прыняцця высілку маральнага аднаўлення. Гэта не супярэчыць радасці адвэнтавага чування, наадварот: толькі сэрца “новае”, паяднанае з Богам, вызваленае з цемры зла і змроку граху, можа ва ўсёй паўнаце адчуць і перажыць радасць сустрэчы з яркім святлом Збаўцы, які прыходзіць.

Дарагія браты і сёстры! Перыяд Адвэнту, які распачынаецца сёння, – гэта нагода і запрашэнне прыняць у духоўным жыцці рашэнні і пастановы, якія дапамогуць нам унутрана перамяніцца і ўзбагаціцца, яшчэ больш наблізіцца да Хрыста, паглыбіць уласную веру, дазволіць, каб святло Яго навукі асвятліла нашу штодзённасць. Таму на пачатку гэтага асаблівага часу заахвочваю вас перажыць яго свядома і дзейсна, у духу навяртання і супрацоўніцтва з Божай ласкай.

Магчыма, не адзін з нас адчуе ў сабе духоўную патрэбу ў аднаўленні і ажыўленні сваёй эўхарыстычнай пабожнасці. Пасля доўгага перыяду абмежаванняў, звязаных з эпідэміяй каранавірусу, нам здаецца вельмі лёгкім даць самім сабе дыспенсу ад удзелу ў нядзельнай святой Імшы, апраўдваючыся перад сабой клопатам пра здароўе ўласнае і іншых, тым больш што ёсць магчымасць “глядзець” Імшу ў інтэрнэце. Няхай перыяд Адвэнту дапаможа нам зноў адкрыць прыгажосць і радасць непасрэднага ўдзелу ў Эўхарыстыі, якога не здольная замяніць ніводная медыйная трансляцыя.

Добрай адвэнтавай традыцыяй з’яўляюцца раратнія святыя Імшы, на якіх збіраецца шмат не толькі дзяцей, але і дарослых парафіян, што жадаюць такім чынам ушанаваць Божую Маці Марыю. Пастараемся ж, каб на сёлетніх Раратах не адсутнічалі таксама і мы, і нашы хатнія, а асабліва дзеці і моладзь.

Aдвэнт багаты на розныя мерапрыемствы дабрачыннага характару, якія маюць мэтай аказаць дапамогу самым бедным і слабым членам нашага грамадства. Пастараемся ж па меры магчымасці дзяліцца тым, што маем, з найбольш патрабуючымі, памятаючы, што ў іх асобах сустракаем самога Хрыста.

У час адвэнтавага чакання прыйсця Пана многія хрысціяне бяруць на сябе розныя адмаўленні: адмаўляюцца ад гучных забаваў і гульняў, устрымліваюцца ад ужывання алкаголю, абмяжоўваюць карыстанне інтэрнэтам ці прагляд тэлевізара. Такога кшталту пастановы маюць вялікую каштоўнасць: умацоўваюць і загартоўваюць волю, робяць больш чулымі да духоўных вартасцяў, дапамагаюць у барацьбе з залежнасцямі і вызваленні ад іх.

У многіх парафіях арганізуюцца адвэнтавыя рэкалекцыі і дні засяроджання. Пастараемся ж так распланаваць свой час, каб узяць у іх актыўны ўдзел.

Не будзем забывацца прыступіць у Адвэнт да сакрамэнту паяднання, каб, вызваленыя з граху і напоўненыя асвячальнай ласкай, мы маглі з радасцю адзначаць святы Нараджэння Пана.

У Евангеллі, якое чытаецца сёння, мы чуем, як Пан Езус заахвочвае сваіх вучняў, а значыць і кожнага з нас, да чуйнасці перад абліччам праўды пра Яго паўторнае прыйсце: “Чувайце, бо не ведаеце, у які дзень Пан ваш прыйдзе. […] будзьце гатовыя, бо Сын Чалавечы прыйдзе ў тую гадзіну, калі вы не думаеце” (Mц 24, 42.44). У святле гэтых слоў Хрыста ўсё наша жыццё набывае “адвэнтавае” вымярэнне: яно з’яўляецца чаканнем сустрэчы са Збаўцам, які прыходзіць. Таму няхай добра пражыты перыяд Адвэнту яшчэ лепш дапаможа нам штодзённа прабываць з Хрыстом у чуйнасці, каб кожную хвіліну мы былі падрыхтаваныя да сустрэчы з Ім у вечнасці.

На глыбокае, поўнае веры і асабістай адданасці, багатае духоўнымі плёнамі перажыванне Адвэнту, які распачынаецца, і на радасць сустрэчы з Езусам Хрыстом, які прыходзіць да нас у таямніцы Яго Нараджэння, усіх вас, дарагія браты і сёстры, з усяго сэрца благаслаўляю.

Aляксандр Кашкевіч

Біскуп Гродзенскі

Гродна, 23 лістапада 2022 г.

Душпастырам належыць абвясціць гэты ліст вернікам у Першую нядзелю Адвэнту, 27 лістапада 2022 г.

Тэкст Ліста для друку ТУТ>>>

Тэкст Ліста па-польску ТУТ>>>

Умілаваныя ў Хрысце Пану браты і сёстры, дарагія вернікі дыяцэзіі!

Умілаваныя ў Хрысце Пану браты і сёстры, дарагія вернікі нашай дыяцэзіі!

Першай нядзеляй Адвэнту мы распачынаем чарговы літургічны год, які рыхтуе нас да прыйсця Пана. У адвэнтавы перыяд Касцёл словамі Хрыста кліча нас да малітвы і чування: “Чувайце і маліцеся ўвесь час”(Лк 21, 36).

Прадказаўшы апошнія падзеі і знакі, якія будуць ім спадарожнічаць, Езус Хрыстус кліча сваіх вучняў чуваць. Гэты тэрміновы заклік, як кажа нам Слова Божае, быў выкліканы тым, што тады, калі на Аліўнай гары Езус просіць вучняў чуваць, маліцца і спачуваць Яму – вучні, змучаныя, спяць (пар. Лк 22, 39-46). Падобна было на гары Табор: калі Езус цудоўным чынам аб’яўляе сваю боскасць і ўваходзіць у найглыбейшую блізкасць і з’яднанне з Айцом, вучні змораныя сном (пар. Лк 9, 28-36). Сапраўды, знешне яны разам з Езусам, але не ўдзельнічаюць у глыбіні таямніцы. Прасыпаюць яе.

Змучанасць вучняў Езуса застаецца актуальнай, бо і ў нашым духоўным жыцці часта назіраецца стомленасць, адсутнасць увагі, няўдзел, прызвычаенасць ці нават штодзённая руціна, а гэта вядзе да таго, што мы жывём як быццам у паўсне. Таму нам патрэбны гэты Адвэнт, каб абудзіцца да новага жыцця і зірнуць інакш на ўсё, што вакол. І варта ў гэты час уважліва прыгледзецца да нашага ўдзелу ў Эўхарыстыі, бо менавіта на ёй здзяйсняецца такое перамяненне, як на гары Табор. Кожная святая Імша павінна нас перамяняць знутры і стаць вялікай падзякай Богу за ўсё, што праз Езуса Хрыста Ён учыніў для ўсяго чалавецтва.

Варта ў гэты час зірнуць на нашу малітву, якая павінна быць сцішэннем, супакаеннем перад Богам. Яна павінна быць позіркам, поўным захаплення Яго прыгажосцю, любоўю, моцай і мудрасцю. Часта на малітве мы замест таго, каб быць з Богам, знаходзімся думкамі ў мінулым або ў будучыні. Думаем над тысячамі справаў, вырашаем праблемы, развярэджваем старыя раны ці марым пра лепшае заўтра.

Цудоўным сведчаннем і выразам нашай веры будзе практыкаванне ці вяртанне да супольнай малітвы ў сям’і, бо ўсе сем’і пакліканы да таго, каб маліцца. Варта звярнуць увагу, каб гэтая сямейная малітва не абмяжоўвалася толькі прамаўленнем вячэрніх малітваў. Ёсць яшчэ шмат іншых дзеянняў, якія надаюць духоўнае вымярэнне нашай штодзённасці ў сям’і: благаслаўленне перад пасілкам, малітва, якую прамаўляем у аўтамабілі па дарозе на вучобу ці працу, абрады, звязаныя са святамі, святочны сняданак у нядзельную раніцу, малітва на могілках за блізкіх памерлых… Трэба ствараць хрысціянскую атмасферу ў доме, каб дзеці раслі, “купаючыся” ў веры, і маглі развіваць сваё пакліканне да малітвы. Наколькі ж важна таксама знайсці дарогу да асабістай малітвы, калі мы дзесьці раптам яе згубілі. Яна заўсёды з’яўляецца асабістым дыялогам чалавека з Богам у цішыні свайго ўласнага сэрца.

Варта падчас адвэнтавага шляху, які вядзе нас да беднай стаенкі, адкрыць свае сэрцы на патрэбы бліжніх, на іх праблемы, радасці і засмучэнні. Гэта добры перыяд, каб шырока раскрыць нашы сэрцы, каб задаць сабе канкрэтныя пытанні аб тым, як і для каго мы прысвячаем наша жыццё. Варта ў гэтыя халодныя снежаньскія вечары, у складанай на дадзены момант з розных прычын сітуацыі, заўважыць чалавека ў патрэбе, які хоча не толькі цёплага хлеба, зручнага абутку, але і добрага слова ці канкрэтнага ўчынку. Кожны дзень мы маем столькі нагодаў, каб чыніць дабро! Таму ў сёлетнім пасланні на Сусветны дзень бедных Папа Францішак заахвоціў шукаць бедных у першую чаргу там, дзе яны знаходзяцца. “Мы не можам чакаць, пакуль яны пастукаюць у нашы дзверы. Вельмі патрэбна, каб мы да іх дайшлі ў іх уласных дамах, у шпіталях і дамах апекі, на вуліцах і ў цёмных завулках, дзе яны часам хаваюцца, у прытулках і прыёмных цэнтрах… Важна зразумець, як яны сябе адчуваюць, што перажываюць, якія жаданні маюць у сэрцы” (№ 9).

Дарагія вернікі нашай дыяцэзіі!

Час прыйсця Пана застаецца для нас вялікай таямніцай. Аднак Пан Бог прыходзіць да нас штодзённа, прыходзіць “знянацку”, “як пастка” альбо “як злодзей”. Не толькі ў “апошні дзень”, не толькі ў Эўхарыстыі ці на Божае Нараджэнне. Таму мы павінны быць дасяжныя, знаходзіцца ў гатоўнасці, чуваць нястомна, а тым больш у абставінах пандэміі, пастаянна быць у стане асвячальнай ласкі. Пан заўсёды ёсць і дзейнічае для нашага дабра. Як у сваім зямным жыцці, так і сёння Пан прыходзіць з той жа мэтай: даць людзям свой супакой, мір і згоду нашым сем’ям і свету, каб вызваліць нас ад падзелаў, спрэчак і варожасці, каб “зашыць” нашы разрывы, каб дазволіць зменшыцца неадпаведнасці паміж тым, што мы кажам, і тым, што сапраўды робім.

Ксёндз Ян Твардоўскі, кажучы пра навяртанне, прыводзіць вобраз каменя, які Бог узяў у рукі, каб апрацаваць. Хоць ён час ад часу выпадае з Божых рук і падае ў гразь, Бог зноў яго бярэ і шліфуе. Бог хоча апрацаваць высакародны камень нашага жыцця з нашым удзелам. Гэта будзе магчыма, калі мы прадпрымем шэраг канкрэтных дзеянняў у сферы нашага духоўнага жыцця.

Стоячы на парозе сёлетняга Адвэнту, прымем гэтае запрашэнне ўскласці на сябе складаную, але якую ж важную і збаўчую задачу – унесці Пана Бога ў цэнтр нашага ўласнага жыцця. Няхай жывое Слова пранікне ў нас, дасць пачатак нашаму ўнутранаму перамяненню і нашаму навяртанню.

Няхай у гэтым адвэнтавым “шліфаванні” нашага сэрца і спаўненні гэтых складаных, але ж вельмі патрэбных задач нам дапамагае Найсвяцейшая Панна Марыя, Жанчына, якая чувае, нястомна адкрытая на навіну Бога. Тая, якая дазваляла Богу здзівіць сябе, а адначасова была гатовая прымаць кожнае Яго Слова, няхай нас вучыць перажываць гэты час сапраўды хрысціянскім чынам у нашых сем’ях і супольнасцях.

На шлях плённага чування ўсіх ад усяго сэрца благаслаўляю.

Aляксандр Кашкевіч

Біскуп Гродзенскі

Гродна, 22 лістападa 2021 г.

Прашу паважаных пробашчаў і адміністратараў Гродзенскай дыяцэзіі аб прачытанні Пастырскага ліста падчас кожнай святой Імшы ў I Нядзелю Адвэнту.

Тэкст Ліста для друку ТУТ>>>

Тэкст Ліста па-польску ТУТ>>>

7 снежня ў Гродзенскай курыі адбылося пасяджэнне Калегіі кансультантаў і Святарскай рады, падчас якога былі разгледжаны надзённыя пытанні жыцця мясцовага Касцёла.

Сустрэчу ўзначаліў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч.

На плённы ход пасяджэння ўдзяліў благаслаўленне Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Юзаф Станеўскі.

Між іншым на сустрэчы прысутным распавёў пра дзейнасць і планы на будучыню Рэлігійнай місіі “Дабрачыннае каталіцкае таварыства “Карытас”” яе дырэктар кс. Раман Рачко.

Таксама на пасяджэнні быў зачытаны дэкрэт аб прызначэннігенеральнага вікарыя Гродзенскай дыяцэзіі, якім стаў кс. канонік Аляксандр Мацкевіч

У ходзе сустрэчы быў абмеркаваны шэраг розных спраў, а таксама ініцыятывы ажыўлення душпастырства на тэрыторыі Гродзенскай дыяцэзіі. Пратакол пасяджэння будзе разасланы для азнаямлення ксяндзам дэканам.

Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі

У сувязі з тым, што працягваецца сітуацыя, выкліканая эпідэміяй каранавірусу COVID-19, перыяд Велікоднай святой Камуніі і споведзі ў гэтым годзе быў падоўжаны да 15 жніўня.

22 студзеня ў катэдральным касцёле св. Францішка Ксаверыя ў Гродне ў межах Тыдня малітваў аб адзінстве хрысціянаў адбылося экуменічнае набажэнства з удзелам прадстаўнікоў розных хрысціянскіх канфесій горада над Нёманам.

У малітве, якую ўзначаліў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, удзельнічалі прадстаўнікі Рыма-Каталіцкага Касцёла, Грэка-Каталіцкай i Праваслаўнай Цэркваў, Евангелічна-лютэранскай супольнасці, Царквы поўнага Евангелля “Жывое Слова”.

Праваслаўную Царкву прадставіў настаяцель храма св. Лукі ў Гродне протаіерэй Аляксандр Хомбак, Грэка-Каталіцкую Царкву – настаяцель парафіі Маці Божай Фацімскай у Гродне а. Андрэй Крот, Евангелічна-лютэранскyю супольнасць у Гродне – Уладзімір Лобач, Царквy поўнага Евангелля “Жывое Слова” – пастар Дзмітрый Малюкевіч.

На пачатку набажэнства біскуп Кашкевіч заклікаў вернікаў да супольнай малітвы, каб “панавала еднасць паміж усімі вучнямі Хрыста”. Іерарх нагадаў, што ўсе хрысціяне належаць да адзінай сям’і Божых дзяцей, якія імкнуцца да збаўлення.

У ходзе набажэнства з кароткімі прамовамі да ўдзельнікаў звярнуліся прысутныя прадстаўнікі канфесій.

Біскуп Аляксандр Кашкевіч прыгадаў, што тэмай сёлетняга Тыдня малітваў аб адзінстве хрысціянаў з’яўляюцца словы з Евангелля паводле Мацвея: “Мы бачылі зорку Ягоную на ўсходзе і прыйшлі пакланіцца Яму” (Mц 2, 2). Гэтыя словы прамаўляюць мудрацы з Усходу, якія прыбываюць, каб аддаць паклон Езусу Хрысту, нованароджанаму Каралю і Збаўцы свету.

“Мудрацы – язычнікі, не належаць да выбранага народу і не з’яўляюцца адрасатамі старазапаветнага аб’яўлення. Аднак гэта людзі вельмі чулыя да дабра, праўды і прыгажосці. Усе свае інтэлектуальныя і духоўныя намаганні яны прысвяцілі пазнаванню таямніц свету і чалавечага жыцця, адкрыццю сэнсу існавання, здабыццю сапраўднай і вечнай мудрасці”, – адзначыў біскуп.

Іерарх дадаў, што з Божага плану збаўлення ніхто не выключаны – “Сын Божы прыходзіць у гэты свет як Збаўца ўсяго чалавецтва”.

“Мудрацы, якіх вядзе святло зоркі, прыбываюць у Бэтлеем, аддаюць паклон нованароджанаму Езусу і прыносяць Яму свае дары. Якое ж гэта прыгожае відовішча, калі людзі, якія належаць да розных культур, рас, народаў і моваў, яднаюцца ў аддаванні пашаны Сыну Божаму. A pазнастайнасць дароў, якiя яны прыносяць, можна патлумачыць як вобраз разнастайнасці спосабаў бачання і разумення Езуса Хрыста рознымі хрысціянскімі традыцыямі”, – звярнуў увагу біскуп Гродзенскі.

Па яго словах, у кожнай з гэтых традыцый Хрыстус найважнейшы, у кожнай Яго вобраз праўдзівы і прыгожы, ніводная не можа “прысвоіць” сабе Хрыста, адмаўляючы іншым у праве Яго праслаўлення і абвяшчэння Яго навукі.

“Калі мы, хрысціяне, адкрываем у пашане да Езуса нашы сэрцы, калі аддаем Яму хвалу так, як нас вучыць уласная традыцыя і культура, гэтая разнастайнасць паміж намі яшчэ больш нас узаемна ўзбагачае, яшчэ больш дапамагае нам зразумець, які невычэрпны скарб праўды і дабра хрысціянская вера”, – сказаў іерарх.

Ён дадаў, што сёння мы “дзякуем за дар нашай веры, за тое, што кожны з нас спаткаў у сваім жыцці Хрыста, за тое, што Яго Евангелле – святло на нашым шляху”, “што ў нашых сэрцах не згасае жаданне аддаваць хвалу Езусу: праз малітву супольную і індывідуальную, праз літургію, служэнне ў духу любові нашым бліжнім”.

“Будзем прасіць Пана, каб мы, будучы Яго вернымі і руплівымі вызнаўцамі, станавіліся для іншых людзей святлом, якое вядзе да Хрыста. Будзем шчыра шкадаваць і ў пакоры сэрца перапрашаць Пана за тое, што падзелы паміж намі, хрысціянамі, азмрочваюць ззянне гэтага святла”, – заахвоціў біскуп.

Па яго словах, “мы хочам учыніць усё, што ў нашай моцы, каб святло нашага сведчання пра Хрыста было як мага больш ясным, каб дапамагала іншым – так, як мудрацам з Усходу – знайсці дарогу да Сына Божага”.

Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі

Фота: Вольга Сяліцкая

5 кастрычніка вернікі парафіi Адведзінаў Найсвяцейшай Панны Марыі ў Гудагаі (Астравецкі дэканат) прывіталі свайго новага душпастыра.

Біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч прызначыў шэсць новых канонікаў катэдральнага капітулу Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі і св. Казіміра.

Новымі канонікамі сталі:

кс. Станіслаў Лабан, пробашч парафіі св. Яна Хрысціцеля ў Беняконях (Радунскі дэканат); 

кс. Юрый Свіслоцкі, рэзідэнт парафіі Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі і св. Язафата ў Сапоцкіне.

Дзякуючы святарам за шматгадовае ахвярнае служэнне ў Гродзенскай дыяцэзіі, іерарх пажадаў ім Божага благаслаўлення і шчодрасці ўсялякіх ласкаў на службе Хрыстоваму Касцёлу.

Рашэнне было абвешчана 25 мая падчас сустрэчы духавенства дыяцэзіі ў санктуарыі Маці Божай Каралевы нашых сем’яў у Тракелях.

Падчас сустрэчы святары, сёстры законныя і свецкія катэхеты дзякавалі Богу за 30 гадоў існавання Гродзенскай дыяцэзіі і служэння яе першага біскупа Аляксандра Кашкевіча.

Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі

27 чэрвеня біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч удзяліў прэзбітэрскае пасвячэнне чатыром дыяканам, трое з якіх з’яўляюцца выпускнікамі Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне, а адзін – выпускніком Вышэйшай духоўнай семінарыі рэдэмптарыстаў у Тухаве (Польшча).

4 снежня біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч выдаў Распараджэнне, якім з улікам складанай эпідэміялагічнай сітуацыі акрэслівае парадак правядзення аплаткавых сустрэч, пастырскага наведвання сем’яў і ўсталявання батлеек у святынях і побач з імі ў Гродзенскай дыяцэзіі. 

У сувязі з эпідэміяй каранавірусу, у клопаце аб духоўным і фізічным здароўі вернага народу, прымаю рашэнне ўвесці на тэрыторыі Гродзенскай дыяцэзіі некаторыя абмежаванні, якія датычаць парафіяльнага душпастырства, з мэтай пазбегнуць заражэнняў і абмежаваць распаўсюджанне віруснай інфекцыі:

1) адмяняюцца традыцыйныя аплаткавыя сустрэчы для духавенства Гродзенскай дыяцэзіі;

2) у парафіях, паводле разважлівага меркавання пробашчаў, можна запрасіць на аплаткавую сустрэчу, якой папярэднічае спецыяльная святая Імша або іншае адпаведнае набажэнства, прадстаўнікоў асобных катэгорый вернікаў (дзяцей, моладзь, сем’і і інш.), каб памаліцца ў іх інтэнцыі, а пасля заканчэння набажэнства сімвалічна падзяліцца аплаткамі, па меры магчымасці захоўваючы правілы эпідэміялагічнай бяспекі;

3) традыцыйныя душпастырскія візіты ў сем’і з благаслаўленнем дамоў або памяшканняў (так званая Каляда) могуць адбывацца выключна па запрашэнні асобных сем’яў або людзей, з захаваннем рэкамендацый Міністэрства аховы здароўя і раней выдадзеных распараджэнняў касцёльных уладаў;

4) традыцыйныя батлейкі ў касцёлах і капліцах або побач з імі належыць устанавіць такім чынам, каб выключыць магчымасць збірання каля іх празмернай колькасці людзей;

5) шаноўных святароў прашу наведваць з сакрамэнтальнай паслугай хворых і пажылых людзей выключна па іх выразным пажаданні, захоўваючы пры гэтым усе сродкі асцярогі.

На плённае духоўнае перажыванне Адвэнту і святаў Божага Нараджэння сардэчна благаслаўляю.

Aляксандр Кашкевіч

Біскуп Гродзенскі

Гродна, 04.12.2020

№ 377/20

21 чэрвеня ў Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне пачаліся рэкалекцыі перад прэзбітэрскім пасвячэннем. У іх удзельнічаюць трое дыяканаў, выпускнікі нашай семінарыі, якія прымуць пасвячэнне.

16 жніўня ў гродзенскую парафію Святога Духа (Альшанка) былі ўнесены рэліквіі бл. ксяндза Ежы Папялушкі, мучаніка і вялікага змагара за праўду і свабоду.

23 верасня ў парафіі св. Піо з П'етрэльчыны ў Гродне адбыліся адпустовая ўрачыстасць і ўнясенне рэліквій айца Піо.

10 кастрычніка біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч наведаў парафію Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Гродне (Паўднёвы).

10 мая біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч наведаў парафіяльную супольнасць св. Тэрэзы Авільскай у Шчучыне. На святой Імшы іерарх удзяліў сакрамэнт канфірмацыі маладым i старэйшым вернікам гэтай парафіі.

На пачатку Эўхарыстыі бацькі кандыдатаў да канфірмацыі падкрэслілі, што гэта выключны дзень для іх дзяцей, калі яны адкрываюцца на Божыя дары, якія так патрэбны, каб ісці праз штодзённае жыццё.

У гаміліі кс. канонік Юрый Марціновіч, сакратар біскупа Гродзенскага, адзначыў, што сакрамэнт канфірмацыі, калі прымаецца з верай, робіць чалавека цалкам іншым, дазваляе яму жыць па-Божаму і быць адважным у сённяшнім свеце.

На заканчэнне літургіі біскуп Аляксандр Кашкевіч заклікаў парафіян, якія прыступілі да сакрамэнту, быць для свету жывым Евангеллем і паказваць іншым шлях да Бога сваім прыкладам.

Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі

4 кастрычніка ў касцёле Маці Божай Анёльскай у Гродне адбылася адпустовая ўрачыстасць у гонар св. Францішка Асізскага. Таксама ў гэты дзень 17 вернікаў парафіяльнай супольнасці прынялі сакрамэнт хрысціянскай сталасці.

На Эўхарыстыі, якую ўзначаліў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, сабраліся шматлікія парафіяне і тыя, хто шануе Бедняка з Асізі.

Пробашч парафіі а. Сяргей Мігун OFMConv прывітаў усіх прысутных і звярнуўся з просьбай да іерарха ўдзяліць сем дароў Духа Святога ў сакрамэнце канфірмацыі вернікам, якія былі адпаведным чынам падрыхтаваны да гэтага сястрой Валерыяй з Шанштацкага Інстытуту Сясцёр Марыі.

Біскуп у гаміліі заахвоціў зірнуць на асобу св. Францішка, які адкрыў, што яго найважнейшая задача – адбудоўваць усю супольнасць Хрыстовага Касцёла, грунтоўна аднаўляць яго праз вяртанне да праўды Евангелля.

“У часы Францішка Каталіцкі Касцёл у духоўным вымярэнні нагадваў руіны: вера людзей была вельмі павярхоўнай, духавенству не хапала руплівасці і запалу ў абвяшчэнні Евангелля, паўставалі шматлікія ерэтычныя рухі і супольнасці, якія разбівалі еднасць Касцёла”, – нагадаў іерарх.

Біскуп падкрэсліў, што сярод гэтай духоўнай блытаніны Пан Бог паклікаў Францішка распачаць аднаўленне Касцёла: не праз рэформы і разломы, не праз бунты і непарадкі, не праз клеймаванне злоўжыванняў і памылак, а праз асабістае пакаянне і навяртанне, праз вяртанне да праўды Евангелля, да паслухмянасці Божаму слову і руплівасці ў абвяшчэнні яго людзям.

Пастыр Касцёла на Гродзеншчыне адзначыў, што Францішак і яго сабраты, якія далі пачатак Ордэну францішканаў, сапраўды духоўна аднавілі тагачасны Касцёл.

“Сваім навучаннем і прыкладам жыцця яны паказалі прыгажосць Евангелля, паказалі, што сапраўдную радасць, поўны супакой і поўнае шчасце можа даць чалавеку толькі Хрыстус і ніхто іншы”, – сказаў іерарх.

Біскуп падкрэсліў, што чым больш чалавек з’яднаны з Хрыстом, чым больш здольны адкрыцца на аздараўляльнае дзеянне Божай ласкі, тым больш радасці і міру будзе мець у сабе і тым больш дабра зможа даць бліжнім. “Нам трэба памятаць, што крыніца духоўнай прыгажосці Францішка – гэта яго асабістыя адносіны з Богам, яго глыбокая вера і любоў да Хрыста ўкрыжаванага”, – звярнуў увагу іерарх, адзначыўшы, што гэта найважнейшае пасланне, якое скіроўвае да сучасных людзей Бядняк з Асізі.

Звяртаючыся да тых, хто ў гэты дзень прымаў сакрамэнт хрысціянскай сталасці, біскуп Кашкевіч нагадаў, што гэты сакрамэнт – запрашэнне, каб весці жыццё, сталае духоўна, гэта значыць заснаванае на трывалым фундаменце веры і хрысціянскіх каштоўнасцяў.

І, хоць сучасны свет так моцна адрозніваецца ад свету часоў Францішка, падкрэсліў іерарх, выклікі, перад якімі стаіць хрысціянін, вельмі падобныя.

“Сёння таксама нялёгка быць верным Хрысту, жыць Яго Евангеллем, дзяліцца дабром з бліжнімі, даваць сведчанне прыналежнасці да Касцёла, імкнуцца да святасці, нягледзячы на спакусы і пагрозы, якія нясе свет”, – сказаў біскуп.

Ён заахвоціў маладых людзей быць на ўзор св. Францішка адкрытымі на дзеянне Духа Святога і не баяцца даверыць Яму саміх сябе і ўсё сваё жыццё.

На заканчэнне Эўхарыстыі тыя, хто атрымаў сем дароў Духа ў сакрамэнце канфірмацыі, выказалі ўдзячнасць іерарху, а таксама тым, хто рыхтаваў іх да гэтай важнай у іх жыцці падзеі.

Кс. Юрый Марціновіч

Фота: Баляслаў Гавецкі

4 кастрычніка ў касцёле Маці Божай Анёльскай у Гродне адбылася адпустовая ўрачыстасць у гонар св. Францішка Асізскага. Таксама ў гэты дзень група вернікаў парафіяльнай супольнасці прыняла сакрамэнт хрысціянскай сталасці.

19 ліпеня біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч наведаў парафіяльную супольнасць Маці Божай Нястомнай Дапамогі ў Парэччы (дэканат Гродна-Усход).

16 красавіка, ў нядзелю Божай Міласэрнасці, Апостальскі нунцый у Беларусі арцыбіскуп Антэ Ёзіч наведаў Ліду (Гродзенская дыяцэзія), дзе ўзначаліў адпустовую ўрачыстасць у парафіі Божай Міласэрнасці, што ў новым лідскім мікрараёне Маладзёжны.

Прадстаўнік Папы Францішка ў Беларусі ўпершыню наведаў горад, у якім пражывае адна з найбольшых у нашай краіне каталіцкіх супольнасцяў: католікі складаюць тут больш за палову насельніцтва. Для Лідскага рэгіёна нават прызначаны асобны Біскупскі вікарый — шматгадовы пробашч парафіі Узвышэння святога Крыжа ў Лідзе ксёндз канонік Уладзімір Гуляй, які ад імя біскупа Гродзенскага Аляксандра Кашкевіча каардынуе душпастырскую і адміністрацыйную дзейнасць Касцёла на Лідчыне.

Нунцый Ёзіч прыбыў у Ліду па запрашэнні ксяндза каноніка Андрэя Зноскі, пробашча маладой мясцовай парафіі Божай Міласэрнасці, размешчанай у мікрараёне Маладзёжны, што ў паўночна-заходняй частцы горада.

Прадстаўніка Святога Айца прывіталі ў святыні спевам на яго роднай мове.

Як пазней сказаў сам Антэ Ёзіч, які паходзіць з Харватыі, гэты касцёльны спеў з яго радзімы ў выкананні парафіяльнага моладзевага хору «Спяваючыя сэрцы» пад кіраўніцтвам Веранікі Красцьянінавай «гучаў нават лепш, чым у арыгінале».

Вітаючы высокага госця і прысутнае духавенства ў запоўненай святыні, якая з’яўляецца самым вялікім касцёлам у Лідзе, ксёндз Андрэй Зноска растлумачыў вернікам, хто такі Апостальскі нунцый. Пры гэтым святар звярнуўся да Кодэкса кананічнага права — галоўнага збору касцёльных законаў, у перакладзе якога на беларускую мову ён сам браў актыўны ўдзел як дасведчаны юрыст і кананіст. Гэты пераклад Кодэкса, прэзентаваны напрыканцы мінулага года ў межах адзначэння 30-годдзя з часу ўсталявання дыпламатычных адносін паміж Святым Пасадам і Рэспублікай Беларусь, быў здзейснены па ініцыятыве нунцыя Ёзіча, і ксёндз Андрэй, па словах ватыканскага прадстаўніка, адыграў у яго падрыхтоўцы адну з галоўных роляў.

Хоць парафія ў мікрараёне Маладзёжны, у адрозненні ад тутэйшага касцёла, далёка не самая вялікая ў Лідзе, аднак на адпустовай урачыстасці сабралася больш за паўтысячы чалавек. Усе яны з вялікай радасцю віталі таксама свайго першага пробашча, ксяндза каноніка Станіслава Пацыну з Радуні. Як нагадаў у прывітальным слове ад старэйшага пакалення вернікаў старшыня парафіяльнай Рады Леон Муліца, дзякуючы душпастырскай руплівасці ксяндза Станіслава амаль трыццаць гадоў таму стварылася гэтая парафіяльная супольнасць, і неўзабаве на полі, дзе «калісьці раслі капуста і буракі», супольнымі намаганнямі вернікаў і іх пробашча вырасла цудоўная святыня ў гонар Божай Міласэрнасці.

Менавіта ксёндз Станіслаў Пацына хрысціў некаторых маладых людзей з тых 35-і асоб, якія ў парафіяльную ўрачыстасць прынялі з рук прадстаўніка Папы сакрамэнт хрысціянскай сталасці — канфірмацыю, або бежмаванне.

Звычайна ў Каталіцкім Касцёле гэты сакрамэнт удзяляе толькі біскуп. Як прызнаўся нунцый Ёзіч, ён упершыню меў магчымасць удзяліць яго толькі цяпер, у Лідзе.

Пасля таго, як ксёндз Уладзімір Гуляй прачытаў Евангелле пра тое, як апостал Тамаш, які спачатку не верыў у Змёртвыхпаўстанне Хрыста, стаў веруючым, дакрануўшыся да прабітых рук і боку Уваскрослага, пробачш прадставіў арцыбіскупу Ёзічу кандыдатаў да канфірмацыі. Паміж імі адбыўся дыялог, у якім кандыдаты пацвердзілі сваё жаданне прыняць дары Святога Духа і жыць хрысціянскай верай, даючы сваё сведчанне аб Уваскрослым.

У прамоўленай гаміліі арцыбіскуп Ёзіч перадусім сказаў, што вельмі рады ў нядзелю Божай Міласэрнасці маліцца ў парафіі, якая мае такі тытул.

«Я таксама шчаслівы, таму што ўпершыню прадстаўнік Папы наведвае вашую парафію і цэлебруе святую Імшу за вас, за вашыя сем’і, за хворых і асабліва за тых, хто рыхтаваўся прыняць сем дароў Духа Святога, каб мець магчымасць сведчыць аб сваёй веры ў штодзённым жыцці.

Для мяне таксама гэта першы раз, калі я як біскуп удзяляю канфірмацыю, і я шчаслівы, што гэта адбываецца тут, у Лідзе, у Беларусі, дзе я выконваю сваю дыпламатычную і касцёльную місію», — адзначыў Апостальскі нунцый. Іерарх дадаў, што разам са сваімі сямю дарамі Святы Дух у канфірмацыі сам сыходзіць на тых, хто прымае гэты сакрамэнт, і «прысутнасць Бога ў нас робіць нас шчаслівымі і падштурхоўвае станавіцца дарослымі, даваць сведчанне сваім жыццём. Там, дзе жыве Дух Божы, ужо няма месца граху, падзелам, войнам, але перамагаюць любоў, сяброўства, вера і справядлівасць», — сцвердзіў іерарх.

Ён запрасіў кандыдатаў «будаваць новы свет: свет без войнаў, свет, які прымае ўсіх без адрознення, перш за ўсё свет, які прымае бедных і адкінутых.

Запрашаю вас любіць сваю парафію ў Лідзе і наш Каталіцкі Касцёл у Беларусі, умацоўваючы яго сваімі малітвамі і добрымі справамі», — заахвоціў прадстаўнік Папы, завяршыўшы гамілію кароткім зваротам да Маці Божай: «Каралева Беларусі, маліся за нас».

На заканчэнне ўрачыстасці адбылася вялікая нечаканасць: прадстаўнік парафіяльнай Рады Віталій Баркоўскі зачытаў і ўручыў Апостальскаму нунцыю ліст, у якім вернікі парафіі запрасілі Святога Айца Папу Францішка наведаць Беларусь і іх супольнасць. «Дакладна ўсведамляем, які далёкі і складаны шлях з Ватыкана ў Беларусь: і гэта не пра рэкі і горы, якія трэба пераадолець, але пра межы, якія дзеляць чалавечыя сэрцы. <…> Мы не палітыкі, не ўплывовыя асобы — мы простыя людзі, якія ад продкаў атрымалі скарб веры, а разам з ім і вернасць Наступніку Святога Пятра; трываць у ёй — наш гонар.

Быць можа, Божаму Провіду не хапала толькі гэтага нясмелага запрашэння ад звычайных людзей, каб ногі Вашай Святасці маглі ступіць на зямлю нашай любай Беларусі», — было сказана ў звароце, які нунцый Ёзіч паабяцаў абавязкова перадаць Папу Францішку.

На заканчэнне ўрачыстасці яе ўдзельнікаў чакаў яшчэ адзін прыемны сюрпрыз: пасля таго, як нунцый удзяліў прысутным Апостальскае благаслаўленне, у касцёл завітаў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, які, вяртаючыся з урачыстасці ў Воранаве, па дарозе не мінуў і парафію Божай Міласэрнасці ў Лідзе.

Пастыра дыяцэзіі з энтузіязмам прывіталі вернікі і запрасілі яго на супольны здымак.

Паводле Catholic.by

Фота: Антон Насовіч

24 лютага ў біскупскай курыі ў Гродне адбылася сустрэча катэхетаў, якія служаць на тэрыторыі Гродзенскай дыяцэзіі.

7 верасня ў рэктаральным касцёле Звеставання Найсвяцейшай Марыі Панны (пабрыгіцкі) ў Гродне адбылася сустрэча катэхетаў, якія служаць на тэрыторыі Гродзенскай дыяцэзіі. Гэтай сустрэчай быў урачыста адкрыты катэхетычны год у дыяцэзіі.

17 чэрвеня пробашч лідскай парафіі Святой Сям’і кс. канонік Юзаф Ганьчыц адзначыў 25-годдзе прэзбітэрскага пасвячэння.

17 чэрвеня дапаможны біскуп Гродзенскай дыяцэзіі Юзаф Станеўскі адзначыў 25-годдзе прэзбітэрскага пасвячэння.

22 жніўня ў сваёй роднай парафіі св. Тэрэзы ад Езуса (Авільскай) у Шчучыне с. Ганнa Мацуль з Кангрэгацыі Сясцёр Найсвяцейшай Сям’і з Назарэта прынесла вечныя манаскія абяцанні.

23 мая, у 29-ю гадавіну біскупскай сакры, біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч наведаў дыяцэзіяльны санктуарый Пана Езуса Журботнага ў Росі (Ваўкавыскі дэканат).