19 студзеня арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч, Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі, у межах XVII фестывалю калядных песень “Gloria in Excelsis Deo”, які праходзіў у гарадскім доме культуры ў Іўі, наведаў парафію свв. апосталаў Пятра і Паўла, дзе цэлебраваў святую Імшу.
Заўсёды чакаем прыйсця Адвэнту як шансу на больш узвышаны дыялог з Госпадам, асабістае ўнутранае перамяненне, а можа, і на змены знешнія: новую працу або паляпшэнне атмасферы ў сям’і. Сёлета, магчыма, спадзяёмся і на больш маштабныя змены: што скончыцца пандэмія, якая ўжо надакучыла, і адродзіцца супакой і згода ў краіне.
У перыяд радаснага чакання мы ўваходзім з цяжарам уласных перажыванняў, якія ў гэтым годзе пагоршылі абставіны навокал. Чым у такім выпадку натхняцца? Як абудзіць адвэнтавую весялосць, калі кіруеш да Пана чарговае “чаму” і “за што” і не знаходзіш адказу? А можа, мы проста не да канца рассмакавалі, чым начынена сапраўдная радасць? Спрабуем разабрацца…
Кс. Яўген Амасёнак
Нядзеля “Gaudete” як кульмінацыя радасці
Напэўна, кожны з нас яшчэ з дзяцінства прызвычаіўся называць Адвэнт часам радаснага чакання. Аднак у мяне неаднойчы ўзнікалі думкі накшталт “як жа можна рыхтавацца да прышэсця Хрыста і пры гэтым «па дарозе» не згубіць радасць?”. Бо калі хочаш па-сапраўднаму быць гатовым да бясцэннай сустрэчы, трэба шмат чаго паспець змяніць у сабе.
Звычайна гэта балючы працэс, які патрабуе ад чалавека пэўнага высілку і працы над сабой. Неабходна, напрыклад, мець дастаткова мужнасці і адвагі, каб стаць у праўдзе перад Богам, самім сабой і бліжнімі, аддаліцца ад празмернай занятасці, паглядзець на свае адносіны з Хрыстом з адлегласці. А гэта зусім няпроста, таму што трэба яшчэ паспець адказаць на пытанні: “Хто з’яўляецца для мяне найвялікшым скарбам і сэнсам усяго жыцця?” і “Што мне перашкаджае падрыхтаваць сваё сэрца да сустрэчы з Хрыстом падчас свят Божага Нараджэння?”.
На маю думку, кожны, хто менавіта такім чынам успрымае гэты перыяд, неаднойчы перажыў у душы пачуццё спусташэння і расчаравання ад усведамлення таго, што ўласнымі сіламі не атрымліваецца рэалізаваць усё запланаванае. І калі надыходзіць 3-яя нядзеля, якую традыцыйна ў Касцёле называюць “Gaudete”, што азначае “Радуйцеся”, у веруючага чалавека могуць узнікнуць пытанні: “Як я магу радавацца, калі свята Божага Нараджэння набліжаецца, а мае адвэнтавыя пастановы ў чарговы раз не атрымліваецца ажыццявіць? Як магу радавацца, калі адчуваю неспакой у сэрцы адносна будучыні маёй сям’і, блізкіх?
Як магу радавацца, калі шпіталі ў свеце перапоўнены, а грамадска-палітычная сітуацыя ў краіне застаецца даволі напружанай?”.
Менавіта Нядзеля “Gaudete” дапамагае нам адказаць на гэтыя і іншыя пытанні, запрашаючы з адвагаю несці радасць і спакой туды, дзе ёсць падзелы, канфлікты, нянавісць, запрашаючы быць уважлівымі да патрэб тых, хто найбольш патрабуе падтрымкі і шукае надзеі на лепшае. Заклік “Радуйцеся!” нагадвае нам, што нязвыкла важнай і каштоўнай рысай кожнага свядомага хрысціяніна павінна быць радасць. Бо калі мы такія ж сумныя і напалоханыя, як многія, то хто тады будзе наследаваць нас, хто паверыць, што Бог можа справіцца з усялякай праблемай і занепакоенасцю? Калі штодзённыя размовы маюць выключна негатыўны характар, калі яны прасякнуты толькі крытыкай і асуджэннем – ніякай радасці, ніякай надзеі, ніякага даверу да Бога, толькі расчараванне – тады чым мы адрозніваемся ад няверуючых людзей?
Папа Францішак у адной са сваіх пропаведзей зазначыў: “Імкненне да шчасця – добрае жаданне, аднак унутранае адчуванне радасці – гэта штосьці большае. Гэта тое, што не павінна залежаць ад ніякіх знешніх абставін, якія могуць на нас нейкім чынам уплываць. Бо калі пастаянна імкнуцца быць шчаслівым любой цаной, то ў канчатковым выніку можна так і застацца на паверхні жыцця, ніколі не пагрузіўшыся глыбей”.
Пагрузіцца глыбей і ўбачыць прычыны для бязмернай радасці; усвядоміць блізкасць Бога, які стаў падобным да нас і прымае нас такімі, якія ёсць; спыніцца ў імклівым рытме штодзённага жыцця і схіліцца над вялікай таямніцай любові Бога да кожнага чалавека – менавіта да гэтага запрашае ІІІ Нядзеля Адвэнту, якую ў гэтым годзе нам даводзіцца перажываць у складаных умовах і абставінах.
Ала Зарэцкая, парафія Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне
Адвэнт – гэта час, напоўнены верай, малітвай і любоўю, калі мы чакаем нараджэння Езуса. Гэта добрая магчымасць задумацца пра сваё жыццё, стаць у праўдзе перад самім сабой, а таксама час перамен, надзеі і маленькіх цудаў. З уласнага досведу адзначу, што ў такі перыяд асаблівым чынам адчуваю блізкасць Бога, Яго бласлаўленне і дапамогу.
Яшчэ з дзяцінства ўзгадваю Адвэнт як час вельмі яскравых і радасных момантаў. Мы майстравалі ліхтарыкі і хадзілі на Рараты. Кожны дзень праводзілі ў нецярплівым чаканні Раства. Гэтыя эмоцыі і традыцыі мне заўсёды хацелася перадаць уласным дзецям – каб Адвэнт стаў для іх перыядам, праз які з натхненнем захочуць праходзіць. Сёння ў нашай маладой сям’і маем уласныя звычаі: напрыклад, сваімі рукамі робім адвэнтавы вянок і каляндар. Дзеці выконваюць заданні з вялікай радасцю! Наша сям’я з’яўляецца таксама членам душпастырства “OPEN Families”, якое мае добрую традыцыю – ладзіць акцыю “Каляднае святло ў кожны дом”. Яе сутнасць заключаецца ў перадачы з дома ў дом запісак з разважаннямі і пажаданнямі на Адвэнт і свечкі, якую пасля запальваюць і моляцца ўсёй сям’ёй.
Сёлета вельмі хочацца, каб Адвэнт прынёс у нашы дамы сапраўднае супакаенне і тую душэўную радасць, якую можа даць толькі Святы Дух. Вельмі хочацца, каб Езус нанова нарадзіўся ва ўсіх супольнасцях, бо пандэмія і грамадска-палітычны крызіс адбірае шмат сіл, і становіцца вельмі складана знаходзіць нагоды для пацехі.
Думаю, каб спазнаць радасць Адвэнту, мы павінны пераасэнсаваць сваё жыццё і больш даверыцца Хрысту – аддаць Яму свае страхі, непаразуменні, хваробы і перажыванні з-за напружання ў краіне. Зважаючы на апошняе, варта больш увагі надаваць бліжнім, рэагаваць на іх беды і патрэбы. Узаемадапамога ў гэты складаны час і стане той самай крыніцай радасці, якой усе прагнуць. Давайце станем апосталамі міру і згоды, аб’ядноўваючыся разам у малітве.
Павел Цыронак, парафія Святой Сям’і ў Лідзе
Адвэнт заўсёды з’яўляецца для мяне радасным часам чакання надыходу свята Божага Нараджэння. Так было з дзяцінства. Нічога не змянілася.
Як прадпісвае вучэнне Касцёла, на пост абавязкова бяру пастановы. Апошнім часам яны ўсё больш звязаны з абмежаваннем у карыстанні інтэрнэтам, бо згодны, што ў нашым жыцці стала надта шмат інфармацыйнага шуму. Часам ён паглынае з галавой.
І Адвэнт – гэта добрая нагода, каб спыніцца, задумацца пра тое, як праходзіш праз сваю штодзённасць, ці не зашмат часу траціш упустую.
Аднак, безумоўна, сёлетні Адвэнт будзе перажывацца па-іншаму. Гэта звязана і з пандэміяй, і з тым крызісам, у якім апынулася наша краіна. Асаблівы ўдар адчуў на сабе і Каталіцкі Касцёл у Беларусі. Ужо некалькі месяцаў у выгнанні знаходзіцца арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч. Таму лічу, што кожны католік абавязаны яшчэ больш, чым раней, уключыцца ў змаганне за лепшыя часы: і малітвай, і сваімі ўчынкамі. Узмацніць барацьбу ў гэты Адвэнт планую і я: буду засяроджвацца на малітоўных практыках; шмат размаўляць з людзьмі, якія робяць выгляд, нібы ў грамадстве нічога не адбываецца; падтрымліваць тых, хто церпіць ганенне ці апынуўся за кратамі.
Вікторыя Валюк, парафія св. Францішка Ксаверыя ў Гродне
Першае, што прыходзіць на думку, калі чуеш пра Адвэнт, – гэта перыяд радаснага чакання, які суправаджаецца Раратамі, адвэнтавым вянком, шопкай і абавязковым хэпі-эндам у выглядзе вігілійнай вячэры і калядных спеваў. Аднак калі пытацца не ў розуму, а ў сэрца… Адвэнт – гэта рэкалекцыі надзеі. Кожны раз індывідуальныя, асаблівыя і непаўторныя. Гэта час, калі любому падуладна змяніцца да лепшага і тым самым зрабіць крыху больш радасным і без таго шэры свет навокал.
Сёлета шэрых колераў стала болей – пандэмія каранавіруса і складаная грамадска-палітычная сітуацыя ў краіне. Хочацца адразу адзначыць, што крызіс ніколі не ўзнікае на пустым месцы. Крывадушнасць і жорсткасць, якімі напоўнены апошнія месяцы, толькі адлюстроўваюць і пацвярджаюць духоўны крызіс нашай супольнасці, калі грэх становіцца чымсьці настолькі звыклым, што ў пэўны момант межы паміж дабром і злом сціраюцца і перастаюць існаваць.
Толькі аднаму Богу вядома, праз якія цяжкасці і выпрабаванні мы павінны прайсці, каб зноў здабыць сэрца, здольнае любіць шчыра і па-сапраўднаму. Як чалавек неабыякавы да таго, што адбываецца навокал, я думаю, што любое зло і беззаконне пад сілу перамагчы толькі любоўю, крыніцай якой з’яўляецца Езус. Ён гаворыць: “Штораз, калі вы па-сапраўднаму, безумоўна, цалкам даверыце справу Мне, гэта дасць жаданы вынік і вырашыць любую хваравітую сітуацыю” (з акту прысвячэння сябе Езусу, кс. Далінда Руола).
У Адвэнце буду старацца знайсці адказ на наступнае пытанне: “Што я зрабіла, каб пазбегнуць існуючага крызісу, і наколькі маё сэрца гатова змяніцца?”. Менавіта таму мае рэкалекцыі надзеі будуць сканцэнтраваны на даверы і пошуку Божай волі ў кожным дзеянні, у кожным пачутым слове або здзейсненым учынку.
Адвэнт – сапраўды выдатная магчымасць у надзеі і спадзяванні на Госпада сумленна зазірнуць у самыя цёмныя куткі сваёй душы, каб дазволіць Дзіцятку Езус нарадзіцца ў сэрцы. І ў гэтым крыецца ўся радасць перадкаляднага перыяду.
Паводле "Слова Жыцця", Ангеліна Марцішэўская
11 студзеня ў Гродне адбылася аплаткавая сустрэча для навучэнцаў Тэалагічнага каледжа імя св. Казіміра. На сустрэчы сабраліся навучэнцы і выкладчыкі духоўнай навучальнай установы.
Святую Імшу пастэрку ў ноч Божага Нараджэння ў касцёле Адшукання Святога Крыжа ў Гродне (бернардынскі) цэлебраваў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч. Разам з іерархам Імшу канцэлебравалі пробашч парафіі кс. прэлат Антоні Ханько і яго супрацоўнікі.
На Эўхарыстыі сабраліся вернікі парафіі, каб перажыць гэтыя хвіліны, – з малітоўным настроем і вялікай радасцю ў сэрцы.
У гаміліі біскуп Кашкевіч адзначыў, што Той, каго на працягу стагоддзяў прадказвалі прарокі, чыйго прыйсця чакалі з нецярпеннем і надзеяй незлічоныя пакаленні Выбранага народу, прыходзіць у свет амаль незаўважаным.
“Пан Езус не хоча змяняць свет насіллем, сілай ці страхам. Ён выбірае дабрыню, цярплівасць, пакору. Хоча закрануць наша сэрца, каб мы, гледзячы на Божае Дзіця, змянілі наша мысленне, наш погляд на Бога, на свет і на іншых людзей”, – дадаў іерарх.
Біскуп падкрэсліў, што Езус хоча, каб мы зразумелі, што дабрыня, лагоднасць, чуласць і пакора не з’яўляюцца знакам слабасці – гэта знак велічы Бога, які нікога ні да чаго не хоча прымушаць.
“Бог шануе чалавечую свабоду, шануе чалавечы выбар, звяртаецца да чалавечага сэрца. Бог разлічвае на чалавека”, – сказаў пастыр Касцёла на Гродзеншчыне.
Ён падкрэсліў, што самае вялікае пасланне святаў Божага Нараджэння – паказваць іншым Езуса, паказваць Яго ў нашай штодзённасці, а найперш сведчаннем свайго жыцця.
“Гэтае свята павінна закрануць нас да глыбіні, адкрыць на іншага чалавека, навучыць дзяліцца любоўю з кожным, каго Бог ставіць на нашым шляху, – заўважыў іерарх. – Бог хоча, каб мы любілі ўсіх без выключэння, бо кожны чалавек – Яго дзіця і з кожным Ён атаясамлівае сябе”.
Па словах біскупа, у ноч Божага Нараджэння ўсе людзі закліканы адкрыць тое, што з’яўляецца найважнейшым у нашым жыцці – Божую любоў. – дадаў біскуп.
На заканчэнне літургіі іерарх выказаў сардэчнае пажаданне, каб Езус Хрыстус кожны дзень нараджаўся ў сэрцах усіх людзей.
Кс. Юрый Марціновіч
У ноч Божага Нараджэння святую Імшу пастэрку ў катэдральным касцёле св. Францішка Ксаверыя ў Гродне цэлебраваў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч. Разам з іерархам Імшу канцэлебравалі пробашч парафіі кс. канонік Ян Кучынскі i яго супрацоўнікі.
На Эўхарыстыі прысутнічалі таксама прадстаўнікі Праваслаўнай Царквы, Грэка-Каталіцкай Царквы ў Беларусі і Евангелічна-Лютэранскай Царквы. Каб перажыць хвіліны прыйсця ў свет Пана, у святыні сабраліся вернікі парафіі i жыхары горада, з малітоўным настроем і вялікай радасцю ў сэрцы.
У гаміліі біскуп Кашкевіч адзначыў, што Пан Езус хоча да нас прыходзіць, хоча застацца сярод нас, даваць нам сябе і вучыць нас дзяліцца сабою з бліжнімі.
“Пан Езус нараджаецца для нас і ў нас. Бог нябачны і бясконцы становіцца Дзіцяткам, дазваляе Яго ўбачыць, дакрануцца да Яго, загарнуць у пялюшкі і пакласці ў яслі, каб мы зноў мелі адвагу паверыць любові і жыць любоўю для іншых”, – сказаў іерарх.
Пастыр Касцёла на Гродзеншчыне падкрэсліў, што Сын Божы стаў Дзіцяткам, бо жадае чалавечай любові. “Ён просіць аб нашай любові. Жадае абудзіць у нас гэтае найпрыгажэйшае пачуццё, гэты найцудоўнейшы Божы дар”, – адзначыў біскуп.
Іерарх дадаў, што, на жаль, ёсць людзі, чые сэрцы закрытыя на гэтую Божую любоў, але прысутнасць вялікай колькасці вернікаў у святыні – доказ таго, што яны хочуць прыняць Езуса, паверыць у Яго любоў, хочуць дзяліцца ёю з бліжнімі.
“Жадаем, каб сэрца кожнага з нас стала Бэтлеемам – “Домам хлеба”, домам, адчыненым для бліжняга, домам, поўным любові, дабрыні і спачування. Хоць нашы сэрцы недасканалыя, хоць часам яны нагадваюць бэтлеемскую стаенку, бо ў іх беспарадак, грахі і занядбанні, як ва ўсіх людзей, – верым, што Пан Езус імі не пагардзіць, што ўвойдзе і застанецца ў іх, што пераменіць іх сваёй бясконцай любоўю і ўсемагутнай ласкай”, – сказаў біскуп.
Ён падкрэсліў, што гэтая моц выведзе кожнага з цемры эгаізму, нянавісці, зайздрасці, абыякавасці, пыхі і навучыць жыць у святле, гэта значыць у любові, прабачэнні, разуменні, спачуванні, служэнні, дапамозе, дабрыні і павазе да іншага чалавека.
“Гэтая боская моц дапаможа нам зразумець, які вялікі, цудоўны, прыгожы і дарагі ў Божых вачах кожны чалавек. Гэтая моц, якую дасць нам Езус Хрыстус, учыніць і нас вялікімі, бо навучыць пераймаць, хаця б нават слаба і няўмела, любоў і дабрыню нашага Створцы”, – адзначыў пастыр Касцёла на Гродзеншчыне.
Біскуп заахвоціў усіх прысутных сустрэць Пана Езуса найперш у сваіх сэрцах – Бога прыніжанага, пакорнага, народжанага ў стайні, пакладзенага ў яслі.
“Жадаем схіліць перад Табою не толькі нашы калені, але і ганарыстыя розумы, і гордыя чолы, і напышлівыя сэрцы. Хочам дазволіць, каб вера вяла нас да Езуса, каб дапамагла нам убачыць у Немаўляці праўдзівага Бога, які з любові да нас стаўся праўдзівым чалавекам”, – сказаў іерарх, падкрэсліваючы, што калі Яго сёння сустрэнем, станем падобныя да пастухоў і вернемся дадому духоўна перамененыя, азораныя, шчаслівыя, праслаўляючы Бога за ўсё, што бачылі і чулі.
На заканчэнне літургіі іерарх сардэчна пажадаў вернікам вясёлых і спакойных святаў Божага Нараджэння ў іх доме, сярод самых блізкіх.
Кс. Юрый Марціновіч
Святую Імшу Пастэрку ў ноч Божага Нараджэння ў катэдральным касцёле св. Францішка Ксаверыя ў Гродне цэлебраваў Генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі.
На Імшы сабраліся шматлікія парафіяне, а таксама жыхары Гродна. Падчас Эўхарыстыі асаблівым чынам маліліся ў інтэнцыі ўсіх, хто ў гэты дзень не можа адчуць сапраўднай радасці з-за цярпення і хваробы.
У гаміліі біскуп падкрэсліў, што Езус сваёй любоўю хоча адкрываць сэрцы людзей і гатовы нараджацца штодзённа, каб мы паверылі ў Яго любоў.
Іерарх адзначыў, што ва ўрачыстасць Божага Нараджэння разам з пастухамі і мудрацамі мы схіляем калені перад таямніцай Бога, які стаўся Чалавекам.
“У Бэтлееме Юдэйскім пачалася прыгожая гісторыя, прыгода вандравання чалавека з Богам: Хрыстус увайшоў у гісторыю чалавецтва, у жыццё кожнага з нас, каб мы нанова “ад Бога нарадзіліся” і такім чынам сталі адзін аднаму братам і сястрой – ствараючы прыгожую сям’ю дзяцей Божых сінявокай Бацькаўшчыны”, – сказаў дапаможны біскуп дыяцэзіі.
Іерарх дадаў, што бэтлеемская ноч – гэта незагорнутая старонка гісторыі, рэчаіснасць, якая працягваецца ў збаўчым парадку, таксама тут і цяпер.
“Хрыстус, які нарадзіўся ў Бэтлееме, жыве ў сваім Касцёле, прыходзіць да нас у таямніцы Эўхарыстыі. Ахвяруе нам сваё Цела і Кроў, на ўмацаванне, на годнае жыццё, на абяцанне вечнасці, да якой мы ідзём. Хрыстус – добры, як хлеб. А Бэтлеем у перакладзе азначае Дом хлеба”, – заўважыў біскуп.
Ён дадаў, што “дом – гэта сям’я, якую памятаем з дзіцячых гадоў, біццё сэрца маці і цеплыня рук бацькі, супольная малітва, падарункі і чаканне, таямніца і сюрпрыз; дом – гэта школа захоўвання Божых запаведзяў, выхавання ў абароне веры і падтрымкі традыцый нашых бацькоў”.
Іерарх выказаў самыя сардэчныя віншаванні ўсім удзельнікам святочнай літургіі, а таксама тым, хто далучыўся да малітвы праз інтэрнэт. Ён пажадаў, каб Езус знайшоў годнае месца ў кожным чалавечым сэрцы, a святло бэтлеемскай зоркі было знакам трывалага міру.
“Няхай у вашым жыцці будзе дастаткова веры і надзеі, спавітых братэрскай і сяброўскай любоўю, каб мы маглі захаваць спакой і згоду ў нашым грамадстве, прабачаючы адзін аднаму”, – дадаў біскуп Станеўскі.
Кс. Юрый Марціновіч
Фота: Эдварда Паўлавец
4 студзеня ў гродзенскім касцёле Звеставання Найсвяцейшай Панне Марыі дзеці разам з бацькамі з душпастырства сямей "Оpen Families" паказалі каляднае прадстаўленне. Анёлы, пастушкі, тры каралі, Юзаф з Марыяй і ншыя біблійныя героі былі ўвасоблены на імправізаванай сцэне. Акцёры нанова прадставілі гледачам усім вядомую гісторыю пра прыйсцё Божага Сына ў свет.
19 студзеня маладыя артысты з Тэатра імя св. Яна Паўла ІІ, які дзейнічае пры парафіі Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне (Дзевятоўка), паказалі спектакль-містэрыю пад назвай “Калі хочаш быць шчаслівым...”.
19 студзеня ў Іўі адбыўся XVII фестываль калядных песень “Gloria in Excelsis Deo”. Фестываль, які праходзіў у гарадскім доме культуры, сабраў каля 300 удзельнікаў з розных парафій Іўеўскага дэканату.