Серада. Дзень знаёмства з беларускай культурай. Праграма знаёмства была вельмі насычаная. Наведванне Міру і Нясвіжа канкрэтна вымучыла святароў, якія час ад часу паціху пыталіся ці шмат яшчэ засталося да канца і калі мы вяртаемся ў Ліду. Куча жартаў, св. Імша ў барокавым касцёле Божага Цела ў Нясвіжу, картэж міліцыі з мігалкамі і фаер-шоў напрыканцы дня ў Лідскім замку ўдзельнікі будуць помніць яшчэ доўга.
Па дарозе ў Несвіж паразмаўляў са святаром з Босніі і Герцэгавіны. Той парасказваў мне розныя гісторыі з тамтэйшага жыцця, пра нацыянальную варажбу, якая там да сёння існуе, пра мясцовых католікаў, пра жыццё простых людзей. Карацей, галоўная праблема ў тым, што ўсе харваты Босніі і Герцэгавіны – католікі. Атрымоўваецца, што ўся непрыязь на нацыянальнай глебе пераносіцца на рэлігійную. Такія справы.
Галоўнай атракцыяй па дарозе ў Несвіж была міліцэйская машына, якая суправаджала аўтобусы ўдзельнікаў чэмпіянату. Ахоўнікі парадку ехалі пасярэдзіне дарогі і змушалі ўсе машыны спыняцца перад няспыннай калонай аўтобусаў святароў. У некаторыя моманты гэты імпэт дасягаў сваёй кульмінацыі і міліцэйская машына, каб запэўніць максімальны камфорт і бяспеку пастыраў, выязджала на сустрэчную паласу руху, каб спыніць машыны, якія не хацелі гэтага зрабіць. Несумненна гэта выклікала мора эмоцый святароў, якія сядзелі ў аўтобусе (пры гэтым эмоцыі былі пераважна пазітыўна-смехавога характару). Хтосьці рабіў здымкі, хтосьці здымаў на відэа. Адным словам усе атрымалі магчымасць адчуць сябе прэзідэнтам, ці мінімум міністрам.
У Нясвіжы ўсё пачалося са св. Імшы. Літургію ўзначаліў кс.біскуп Казімір Велікаселец. Старажытны храм, мароз і альбы нацягнутыя на курткі, местачковы і прыемны спеў парафіяльнага хору. Біскуп Казімір сказаў некалькі словаў пра тое, як ён служыў у савецкім войску (“адбамбіў”, як кажуць, па-поўнай – усе тры гады). Яны тады трэніравалі толькі цела, а дух быў закінуты. Сёння няма ні войска, ні саветаў. А храмы стаяць і службы адпраўляюцца. Гэта было проста і коратка (што не характэрна для біскупаў). Святары, згаджаючыся, ківалі галавамі.
Далей усе пайшлі наведваць несвіжскі палац Радзівілаў. Было стандартна, што не значыць што не было нецікава. Прыемныя жанчыны-гіды распавядалі пра шырокую сетку Радзівілаў ва ўсёй Еўропе, іх гісторыю і дзейнасць. Было цікава нават мне. Аднак бедныя галовы святароў пад канец здаліся перад валам інфармацыі і то там то сям пачалі паціху пытацца ці яшчэ шмат пакояў нам засталося.
Трэба адзначыць, што настрой быў неверагодна вясёлы. Святары былі падзеленыя на 6 групаў. Кожная наведвала палац па чарзе. Ідучы карыдорамі будынку ўвесь час было чуваць гучныя ўсплескі смеху і жарты.
Часам святары паводзілі сябе як дзеці. Але ўсе мы дзеці Божыя, ці не так?
Аўстрыйцы, на мой погляд, занялі першае месца па актыўнасці набывання сувеніраў. Альбо проста так атрымоўвалася, што яны мне трапляліся на вочы каля прылаўкаў сувенірных крамаў.
Па дарозе ў Мір святары мелі трошкі часу каб адпачыць. Большая частка аўтобуса ціха гаманіла, нехта прыснуў, хтосьці нястомна фатаграфаў пахіленыя шэрыя хаткі вёсак, якія мы міналі. Украінцы распавядалі камусьці пра апошнія падзеі ў Кіеве, ды й увогуле пра Майдан.
Далей абед. Елі ўсе ў каледжы народных мастацтваў у Міры. Сам губернатар Гродзенскай вобласці дамовіўся наконт гэтага абеду. І за гэта яму дзякуй.
Усё было па-свойску. Можа не так, як у лепшых дамах Парыжу і Лёндана, але смачна і шмат. Перад уваходам была кава і гарбата, таксама на гэтым жа століку трошкі нейкай інфармацыі.
Аказалася, што гэта рэклама, якая заахвочвае паступаць у каледж мастацтваў. Што ж, можа хто са святароў і зацікавіўся.
Меню: салат на пачатак, пасля борш са смятанай, на другое мяса па-француску з бульбай і булачка з напіткам на дэсерт. Асабіста я наеўся як бочка.
Пазней усе сабралі волю ў кулак і пайшлі на апошнюю экскурсію ў Мірскі замак. Тут было хутчэй.
Усе ізноў падзяліліся на групы, былі ўзятыя пад апеку адным гідам і адным перакладчыкам і вырушылі наведваць карыдоры і пакоі замку Святаполк-Мірскіх.
Тут ужо не трэба было тлумачыць, хто такія Радзівілы. Усе ківалі і разумелі пра каго ідзе гаворка. Пад канец ізноў пачалі быць чутны шэпты ці яшчэ шмат. Усё-такі вялікія нецерпяліўцы гэтыя святары.
Дарэчы днём было прахалодна і некаторыя адчувалі сябе некамфортна пры такім надвор’і. Валанцёры супакойвалі ўсіх словамі, што гэта не холадна, а цёпла для гэтай пары году.
Кс. Павел, як заўсёды, усё лазіў з нейкімі паперкамі, недзе званіў, штосьці удакладняў. Не простая гэта справа быць арганізатарам.
Пасля была дарога ў Ліду. Усе былі вельмі стомленыя. Большасць, разам са мной, у нашым аўтобусе заснула. Святары спяць у аўтобусе як усе. Незалежна ад нацыянальнасці, узросту і пасады. Соладка, падкурчыўшы ногі пад сябе і з адчыненым ротам. Некаторыя сапелі і нават падхрапвалі.
Прыбыўшы ў Ліду, усе адразу пайшлі на вячэру. Усё той жа рэстаран, падобнае меню. Сёння ж падчас прыему ежы спяваў народны гурт з Ліды. Што выклікала дужую цікавасць з боку святароў. Пазней шмат хто падпяваў (аказалася некаторыя нашыя народныя песні вельмі падобныя на песні з іншых краін), кляскаў і проста падтупваў. Адным словам пір на увесь свет.
Напрыканцы дня быў сюрпрыз ад лідскага мэра. Той запрасіў усіх святароў пад сцены лідскага замка, дзе адбылося фаер-шоу. Спачатку выступ не ўражваў асаблівым чынам. Аднак пазней, калі каскадзёры пляваць агнём і бегаць з агнём максімальна блізка насоў святароў, усё зрабілася даволі такі прывабным. Гэты выклікала гучнае “хэй!” з вуснаў прысутных удзельнікаў чэмпіянату.
Заўтра апошні дзень спаборніцтваў. Выходзім на фінішную простую. Святары ідуць спаць, нехта яшчэ гамоніць у холе гатэлю. Дзень другі скончаны.
Арцём Ткачук
