Як пражыць Адвэнт?

На парозе Адвэнту варта засяродзіцца на тым, што можна зрабіць, каб не размінуцца з Богам, не затрымацца на падарунках пад елкай, паведамленнях, якія рассылаюцца са штампаваным тэкстам віншаванняў. Гэты час менавіта для таго, каб нашай сустрэчы з Богам надаць сэнс, учыніць яе такой, якой заслугоўвае быць, – выключнай.

Зразумець двайное вымярэнне адвэнтавай сустрэчы

Адвэнт нагадвае першае прыйсце Хрыста Месіі і рыхтуе нас да перажывання Божага Нараджэння. Сэрцы людзей павінны стацца Бэтлеемам, каб Езус знайшоў у ім месца для сябе, каб не быў адштурхнуты, адкінуты, выгнаны, як з не аднаго бэтлеемскага заезнага дома.

Адвэнт – гэта ўжо не перыяд пакаяння, як калісьці. Гэта радаснае чаканне, бо “Пан блізка!” (Флп 4, 4). Касцёл напаўняе яго традыцыяй штодзённых раратніх Імшаў у гонар Найсвяцейшай Панны Марыі, а таксама адвэнтавага вянка з чатырма свечкамі, якія запальваюцца па чарзе кожную нядзелю.

Бог – Пан часу. Яго атрыбутам з’яўляецца вечнасць.

Адвэнт рыхтуе нас таксама да паўторнага, канчатковага, эсхаталагічнага прыйсця Хрыста “ў канцы часоў” (г. зв. Парусіі), значыць, да сустрэчы з Богам тварам да твару. Гэты дзень вядомы толькі Спрадвечнаму. Але такім днём будзе таксама момант смерці і Божы суд пасля яе, таму Адвэнт нагадвае нам пра чуванне і гатоўнасць да сустрэчы з Панам (Мц 24, 42).

Напоўніць чаканне любоўю

Адвэнт напаўняе сум, а сум з’яўляецца выразам любові. Закаханыя людзі глядзяць адно аднаму ў вочы і не заўважаюць часу. Нічога не важна: ні гадзіны, ні бяссонныя ночы, – калі кагосьці кахаеш.

Час Адвэнту не будзе страчаным, павярхоўным тады, калі мы напоўнім яго любоўю. А ў любоў упісана таксама адрачэнне, адмаўленне ад чагосьці дзеля кагосьці. Найцяжэй даваць любоў, якая з’яўляецца абавязкам. Самая балючая любоў – якую атрымліваюць з літасці. Самая бедная любоў – якую трэба купіць. Езус не падлічвае, дае нам усё. Усю сваю любоў!

Бог не спяшаецца. Бог чакае... Чакае сустрэчы з чалавекам.

Падумаем, ад чаго б мы маглі адмовіцца ў сёлетні Адвэнт дзеля любові да Езуса? Можа, менш тэлебачання? Менш інтэрнэта? Менш камп’ютарных гульняў? Чаго занадта шмат у нашым жыцці?

Mой адвэнтавы шлях да Бога

Прыгожы чалавек блізкі Богу. Пастараемся, каб кожны адвэнтавы дзень крок за крокам набліжаў нас да Бога. Гэта не так проста, але магчыма.

Бог даў чалавеку Слова. Слова, якое сталася Целам. Можна Яго пачуць у Бібліі, можна да Яго дакрануцца на малітве, можна Яго сустрэць у іншым чалавеку… Але для гэтага патрэбна цішыня.

Сучасны чалавек – нявольнік гадзінніка, тэлефона. Ён нецярплівы, прагны да новых уражанняў. Таму паспрабуем у гэты час часцей адкрываць Святое Пісанне. Няхай нашы малітвы не будуць павярхоўнымі і шматслоўнымі. Паспрабуем памаўчаць, услухацца ў голас Бога, у Яго слова на жыццё, наша жыццё. І будзем чакаць у маўчанні, калі прыйдзе.

Паводле “Слова Жыцця”, кс. Юрый Марціновіч

Друкаваць

18 мая – урачыстасць Унебаўшэсця Пана

Праз 40 дзён пасля Уваскрасення Пана нашага Езуса Хрыста мы ўспамінаем у літургіі вельмі важны момант. Гэта момант, калі Езус у апошні раз сустрэўся са сваімі вучнямі, а вучні ў апошні раз убачылі Яго.

Друкаваць

Цярпліва слухаючая

Месяц май з незапамятных часоў прысвечаны Марыі. Пагоднымі вечарамі, калі ўсё ў прыродзе квітнее, пахне і спявае, людзі збіраюцца ў святынях, ля прыдарожных крыжоў і капліц, каб ушанаваць Маці Божую. Штодзённае набажэнства ў Яе гонар на працягу мая з’яўляецца неад’емным элементам сустрэч вернікаў на малітве.

Друкаваць

2 красавіка – Пальмовая нядзеля

2 красавіка адзначаецца Пальмовая нядзеля, або нядзеля Мукі Пана. Яна распачынае самы важны і ўрачысты перыяд у літургічным годзе – Вялікі тыдзень.

Нядзеля Мукі Пана ўводзіць нас у настрой пасхальных святаў. Касцёл заклікае не абмяжоўваць сябе толькі радасным размахваннем пальмамі і воклічамі: "Гасанна! Благаслаўлёны той, хто прыходзіць у Імя Пана”, – але паказвае шлях яшчэ далей, да Вячэрніка, дзе “хлеб, які сышоў з неба”.

Затым яна ўводзіць у цёмны Гетсіманскі сад, дазваляе адчуць драму Езуса, асуджанага ў турме і пакінутага, адчуць Яго пакуты ў прэторыі Пілата і адкінутасць чалавекам. Нарэшце, заклікае ісці далей, да самай вяршыні Галготы, і трываць да канца.

У гэты дзень у літургіі ўзгадваецца ўрачысты ўваход Езуса Хрыста ў Ерузалем за пяць дзён да Яго ўкрыжавання. Габрэі з энтузіязмам віталі Езуса, слалі на дарозе сваю вопратку, а таксама аліўныя і пальмoвыя галіны. Таму менавіта ў гэты дзень у касцёлах асвячаюцца галінкі вербаў і пальмаў, прынесеныя вернікамі, а потым адбываецца ўрачыстая працэсія.

Пальма сімвалізуе жывую веру хрысціяніна, што ідзе за Хрыстом-пераможцам, які “прыходзіць у Імя Пана”. Гэтая дарога заўсёды вядзе да вечнай славы на нябёсах.

Несучы пальмы, вернікі прызнаюць у Езусе абяцанага Месію. Гэты жэст – відавочны знак адкрыцця сапраўднай ідэнтычнасці Езуса, хвала і пашана дапаможа ім адхіліць смутак і няўпэўненасць.

Уваходзячы ў Вялікі тыдзень, будзем старацца адкрыць і прыняць безумоўную і дарма дадзеную нам любоў. Няхай гэты час дапаможа нанова распаліць у нас любоў, якая будзе ў стане адказаць Богу на Яго збаўчую справу ў Езусе Хрысце.

Кс. Юрый Марціновіч

Друкаваць

Экстрэмальны Крыжовы шлях: дарога не для ўсіх

Крыжовы шлях у экстрэмальных умовах – гэта адносна новая форма ўдзелу ў набажэнстве Крыжовага шляху па-за сценамі святыні. Ноч – цемра, цішыня – засяроджанасць, боль – пераадоленне, світанак – надзея і сустрэча ў св. Камуніі. Хто вырашаецца на такое выпрабаванне? І колькі каштуе досвед “праз цела да духа”?

На сустрэчу з цемрай

Тысячы людзей па ўсім свеце з ліхтарыкамі і малітоўнікамі накіроўваюцца ноччу ў дарогу, каб узгадаць асноўныя моманты пакут Езуса Хрыста і перажыць сваё ўласнае ўваскрасенне. Кожны вырушае ў шлях індывідуальна (выключэннем могуць быць невялікія групы па 5-6 чалавек, але абавязковай умовай з’яўляецца захаванне цішыні). У сваім тэмпе, засяроджана, з крыжам за плячыма.

Удзельнікі маюць пры сабе мапу з маршрутам, дзе пазначаны прыпынкі на 14-ці стацыях. З арыентацыяй на мясцовасці яны спраўляюцца самі, самі клапоцяцца таксама аб сваёй бяспецы. Фіналам Экстрэмальнага Крыжовага шляху становіцца св. Імша на світанні.

І гэта не падобна на паломніцтва. Няма спеваў, прывалаў, ніякіх размоў і пікнікоў. І гэта таксама не тое, што ты проста стаў у полі і молішся. Крыжовы шлях у экстрэмальных умовах з’яўляецца асаблівай формай малітвы, якая ўзрушае на фізічным узроўні.

Пякучы язык, крывавыя мазалі, смяртэльная стомленасць… Ты літаральна ўсім целам адчуваеш пакуты і злучаешся з цярпеннямі Збаўцы, каб крыху наблізіцца да іх. Духоўныя перажыванні нараджаюцца як раз у той пераломны момант, калі працінае боль. А як паказвае жыццё, у крытычны перыяд наша малітва гучыць найбольш горача, праўдзіва, пранікнёна. Па словах арганізатараў, у такіх абставінах адбываецца “рэвалюцыя прыгожых людзей”.

Мусіць балець

Ідэя такой незвычайнай ініцыятывы зарадзілася ў акадэмічным душпастырстве ў Кракаве (Польшча) у 2009 годзе. Група маладых людзей вырушыла ў шлях на Кальварыю Зэбжыдоўскую, дзе створаны комплекс малітоўных месцаў, сімвалізуючых падзеі Страсцей Гасподніх. Такім чынам юнакі хацелі духоўна ўзмацніцца ў крызісны перыяд. Кіраўнік душпастырства кс. Яцэк Стрычэк убачыў плён такога рашэння і паступова пачаў развіваць дадзеную ідэю.

Сёння Кракаў з’яўляецца каардынацыйным цэнтрам “экстрэмальнага” рэлігійнага руху. Распрацавана больш за тысячу трас. Працягласць кожнага маршрута – не менш за 40 км. Ён, як правіла,пракладваецца праз лес, поле, горы. Паблізу няма жылых кварталаў і асфальтаваных дарог. Выключэнне складаюць спецыяльныя маршруты для людзей з абмежаванымі магчымасцямі. Самая доўгая траса – 144 км. Яна пачынаецца і заканчваецца ў сталіцы Дольнага Слёнска.

Бадай жа самы незвычайны маршрут зафіксаваны ў Антарктыдзе. Ён праходзіць пасярод скал і леднікоў. У ЗША арганізавана бегавая траса ўздоўж дарогі Aparche Trail 88. У Іспаніі частку шляху ўдзельнікі ідуць басанож.

Галоўная ідэя – адчуць, што нешта стаіць за фізічным целам. Калі ўжо немагчыма пазбегнуць знясілення, вера выступае той сілай, якая дапамагае рухацца далей. Так, заўсёды можна сысці з трасы. Але, як сведчаць удзельнікі, менавіта ў момант перажывання “немагчымых” пакут пачынаецца сапраўдны Крыжовы шлях. Ён бярэ пачатак, “калі чалавек не мае сіл і прымае ў дарозе рашэнне, што, нягледзячы на гэта, дойдзе да канца”, – гаворыць кс. Стрычэк, ініцыятар Экстрэмальнага Крыжовага шляху.

Некаторыя называюць Экстрэмальны Крыжовы шлях “дарогай да касцёлаў у ХХІ стагоддзі”

Дарога да новага жыцця

“У нейкi момант я думала патэлефанаваць тату, каб ён мяне забраў. Але, сабраўшыся з думкамі, крочыла далей. Некалькi разоў падала. Тады ўзгадвала, як Езус нёс свой крыж: таксама падаў і падымаўся. Гэтым надавала сабе ciл”, – дзеліцца Настасся, якая “паспрабавала” экстрым у мінулым годзе. Шмат хто прызнаецца, што на апошніх кіламетрах ногі ўжо не ідуць, але “Езус ідзе ўва мне”.

Аднак важна якраз пераадолець не кіламетры, а сябе. Важна не які высілак ты зрабіў, а як гэта перажыў. Генадзь, таксама ўдзельнік леташняга Экстрэмальнага Крыжовага шляху, параўноўвае дарогу з “кароткаметражным фільмам пра сваё жыццё працягласцю 10 гадзін”. Ты сустракаешся з самім сабой. Без фільтраў, масак, за якімі адпавядаеш свету, а ў праўдзе.

Нярэдка ў крытычныя моманты чалавек адкрывае новыя магчымасці, пачынае верыць у сябе. У той жа час разумее, што ўласнымі сіламі яму не дасягнуць збаўлення. Такім чынам перажывае духоўную трансфармацыю і адраджаецца да новага жыцця.

Для дзёрзкіх і адважных

З кожным годам ініцыятыва становіцца ўсё больш папулярнай ва ўсім свеце. Калі ў 2015 годзе ў Экстрэмальным Крыжовым шляху ўдзельнічала каля 12-ці тысяч чалавек, у 2016 годзе – ужо 26 тысяч. Пікавым стаў 2019 год, калі колькасць удзельнікаў налічвала 100 тысяч чалавек у 30-ці краінах свету на 4-ох кантынентах.

У Экстрэмальны Крыжовы шлях вырушаюць людзі рознага ўзросту – ад 18-ці да 70-ці гадоў. Па большай частцы гэта маладыя людзі, якія хочуць паставіць сябе перад выклікам, а таксама вернікі, якім замала “сядзець у лаўках у касцёле”. Ідуць і няверуючыя, якіх прыцягвае невядомае. Але, як з гумарам адзначае а. Віктар Мялешка OFMConv, які некалькі гадоў таму пазнаў дадзеную ініцыятыву падчас семінарыйнай практыкі ў Польшчы, гэта “каталіцкая пастка”: “Людзей вабіць экстрым, штосьці новае. Аднак гэта толькі вудачка. На мяжы болю і пераадолення абавязкова абуджаецца душа, адбываюцца непазбежныя ўнутраныя перамены”.

Трасай Экстрэмальнага Крыжовага шляху можна прайсці ў любы зручны час. Аднак вялікую папулярнасць ён набывае менавіта падчас Вялікага посту. Найбольшая колькасць удзельнікаў рэгіструецца ў пятніцу перад Вербнай нядзеляй. Гэта з’яўляецца своеасаблівай духоўнай акумуляцыяй, якая адкрывае на перажыванне свята Уваскрасення.

Апошнім часам такой формай духоўнасці актыўна карыстаюцца занятыя ў бізнесе людзі. Яны працуюць па 10-12 гадзін у дзень і таму зусім не маюць часу, але таксама прагнуць адпаведным чынам духоўна падрыхтавацца да Велікодных свят.

Беларусь наспявае

У Беларусі таксама абуджаецца зацікаўленасць да дадзенага рэлігійнага руху. Аднак пакуль што маюць месца толькі асабістыя ініцыятывы. У нашай краіне Экстрэмальны Крыжовы шлях не мае характару арганізаванага мерапрыемства – з уласнага жадання людзі пракладваюць маршруты і вырушаюць у дарогу, каб перажыць незвычайныя духоўныя рэкалекцыі. Верагодна, некалі прыйдзе час, і такая практыка стане запатрабаванай у нашых парафіях.

Паводле “Слова Жыцця”, Ангеліна Пакачайла

Друкаваць

“Важна, каб пастановы не былі дзіцячыя”. Як асэнсавана падысці да Вялікага посту

Чарговы раз у Касцёле распачалася падрыхтоўка да Пасхі. Рэкалекцыі, набажэнствы, рашэнні і посныя практыкі... Усё гэта ўжо шмат разоў было і, напэўна, неаднаразова паўторыцца. Як не паддацца руціне? Як знайсці здаровы падыход і не страціць свежасці веры? Размова з а. Віктарам Боханам CSsR, вікарыем парафіі Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне.

– Падаецца, сёння запусты не зусім актуальныя і ў шырокіх колах католікаў ужо мала практыкуюцца. Ці звязана гэта неяк з падыходам да перажывання Вялікага посту?

– Змяніўся падыход да велікапоснага перыяду. Раней гэта быў час сур’ёзнага ўстрымання, а таму запусты былі святам. У Еўропе запусты называюцца карнавалам, што ў народнай этымалогіі даслоўна тлумачыцца як “бывай, мяса”. Сёння гэта ўжо не мае такога вымярэння. Карнавалы ў Венецыі ці Бразіліі не маюць нічога агульнага з Вялікім постам. Касцёл жа ставіць акцэнт на духоўным перажыванні.

– Нягледзячы на гэта, агулам складваецца ўражанне, што ў беларускім грамадстве пост усё роўна зводзіцца да тэмы абмежавання ў ежы, дазволаў і забарон. Адкуль такая баналізацыя?

– Найпрасцейшы адказ, магчыма, не самы правільны – недахоп катэхізацыі. Многія жывуць стэрэатыпамі, зачэрпнутымі ад бабуль і дзядуль. Аднак тады посныя прадпісанні былі іншыя, яны былі больш матэрыяльныя. Зноў жа, сёння націск робіцца на духоўную працу.

Разам з гэтым, мы, святары, магчыма, часта спрашчаем справы, уцякаем да ўстрымання ад страў, кажам пра пятнічны пост. Таму людзі могуць і ўспрымаць, што пост – гэта пра “не есці мяса”.

– Як вырвацца з рутыны і па-новаму адкрыць гэты час? Можа, маеце нейкія лайфхакі?

– Хацелася б асабліва падкрэсліць духоўнае вымярэнне. Таму раіў бы асабліва прыслухоўвацца да Божага слова, якое гучыць у Вялікім посце. Яно паказвае тое, на што трэба звярнуць увагу.

Яшчэ б хацелася адзначыць канкрэтныя пастановы. Важна, каб яны не былі дзіцячыя. “Не ем салодкага”, “не п’ю алкаголь” – збольшага гэта не ўплывае на змену жыцця. Гледзячы на стан сямей сёння, я сказаў бы, што вартай пастановай было б болей часу праводзіць з сям’ёй. Сямейная малітва – шматлікім сужэнствам гэтага асабліва не хапае.

– Працягваючы тэму пастаноў… На што ў гэтым плане звярнулі б увагу?

– Перш за ўсё, трэба адрозніць посную пастанову і адмову ад шкодных звычак. Апошняе не варта разглядаць у якасці пастановы – пост можа быць добрым пачаткам, каб ад такіх звычак адмовіцца ўвогуле. Тыповая пастанова тычыцца абмежавання чагосьці, што я люблю рабіць. Гэта пэўная асабістая ахвяра на дадзены час, і яна заўжды вельмі індывідуальная. Камусьці ад серыялаў ці салодкага адмовіцца проста, а камусьці – не. Таму асабістае распазнанне тут адыгрывае ключавую ролю, бо важны момант персанальнага высілку.

Разам з гэтым, важна падкрэсліць, што адмова ад чагосьці заўжды павінна быць адмовай на карысць нейкага большага дабра. То-бок, мы вызваляем больш часу, каб адпаведна яго выкарыстаць: пабыць з сям’ёй, дапамагчы камусьці – адным словам, выйсці па-за сваё жыццё.

а. Віктар Боханан CSsR, вікарый парафіі Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне

– Можа, маеце прыватны топ пастаноў, якія Вас уразілі?

– Хтосьці штодзённа маліўся Крыжовым шляхам – гэта сур’ёзна. Некаторыя сем’і штодзённа разам чыталі Слова – гэта таксама шмат каштуе. Хтосьці ўвесь пост збіраў грошы сярод знаёмых на дапамогу хворым дзецям... Гэта тое, што мне прыходзіць у галаву вось так адразу.

– Ці патрабуюць рэформы стандартныя парафіяльныя рэкалекцыі? Падаецца, людзям у іх адведзена дастаткова пасіўная пазіцыя, і таму чаканы эфект часта можа не дасягацца.

– Я б не быў такім катэгарычным. Рэкалекцыі не павінны мець імгненнага эфекту. Гэта фармацыйны працэс, які патрабуе пэўнага часу. Кожны ідзе ў сваім рытме. І мы не павінны фарміраваць усіх людзей, каб яны былі аднолькавыя, патрабаваць нейкага высокага духоўнага ўзроўню.

Іншая справа, калі пробашчы ведаюць свае парафіі, ведаюць, на што варта звярнуць увагу. І, запрашаючы рэкалекцыяніста, “падсоўваюць” тэмы, на якіх варта спыніцца. Магчыма, калі ўжо пра гэта гаворыцца ў парафіі, то іншая перспектыва рэкалекцыяніста на такія справы можа дапамагчы пераадолець выклікі ці нейкую парафіяльную стагнацыю.

Верагодна, карыснейшым было б правядзенне рэкалекцый у евангелізацыйнай форме. На жаль, мы ў Беларусі ў гэтым плане абмежаваныя, бо такая дзейнасць павінна адбывацца толькі ў касцёлах, і гэта залежыць не ад нас. Калі б мелі магчымасць выйсці на вуліцу і актывізаваць людзей, гэта было б ужо зусім інакш.

– А ці маеце нейкія адмысловыя напрацоўкі на Вялікі пост у Вашай парафіі?

– Увогуле, у нас у парафіі Крыжовы шлях у гэты перыяд адбываецца штодзённа. Розныя парафіяльныя групы рыхтуюць разважанні і самі праводзяць набажэнства. Святар прысутнічае толькі па пятніцах – у іншыя дні ўсё робяць свецкія.

Таксама мы ўвялі звычай праводзіць сямейны Крыжовы шлях. Не проста запрашаць сем’і, а ўцягваць іх у арганізацыю, падрыхтоўку разважанняў. Такім чынам малітва атрымліваецца сапраўды сямейнай.

– Як Вы асабіста ставіцеся да натоўпаў людзей, якія прыходзяць асвячаць стравы ў Вялікую суботу? Як перажываеце гэты момант?

– Стараюся не падыходзіць да гэтага эмацыянальна. Сапраўды, многія прыходзяць і да канца не разумеюць, навошта ім тое патрэбна. Аднак мы, святары, маем добрую нагоду для некалькіх слоў заахвочвання да рэлігійнага перажывання свята, а што ўжо застанецца ў іх галаве – варта пакінуць Богу.

Крыху балюча, калі людзі адкладаюць споведзь на Вялікую суботу... Але і за гэта Богу ўдзячнасць. Трэба глядзець пазітыўна, сказаць чалавеку некалькі сардэчных слоў.

– Што б Вы параілі людзям, якія нічога не адчуваюць у Вялікім посце? Не атрымліваецца настроіцца, не выходзіць неяк інакш перажыць гэты час…

– Па-першае, не імкнуцца перавярнуць жыццё. Не трэба думаць, што я такі адважны і моцны і зараз усё змяню. Вялікі пост – гэта не пра мой высілак, гэта час супрацоўніцтва з Божай ласкай. Таму малітва да Святога Духа вельмі важная.

Па-другое, Богу не важны вынік пастаноў, а важна, што ты праз пастанову адкрываешся на дзеянне Яго ласкі. Нават калі не атрымліваецца. Бо вызначальным з’яўляецца сам высілак, які мы ўкладваем. А ён ніколі не марны.

Паводле “Слова Жыцця”, Арцём Ткачук

Друкаваць

Вялікі пост

"Пасыпем галовы попелам": у Каталiцкiм Касцёле пачынаецца Вялiкi Пост

Мы перажываем тыдзень, сапраўды выключны ва ўсім каляндарным годзе. На гэтым тыдні асаблівая серада падзяляе яго напалову так рэзка, як ніякая іншая. Да яе – карнавал, забавы, нават свавольствы, а пасля яе – пакаянне, адмаўленне ад алкагольных напояў, цыгарэт, слодычаў: з’яўляюцца пастановы, адрачэнні і абяцанні.

У гэтым годзе Папяльцовая серада, якая распачынае час Вялікага посту, прыпадае 22 лютага. Гэты пост Вялікі не таму, што трывае доўга – ажно 40 дзён, – а таму, што рыхтуе нас да нечага вялікага: да ўрачыстасці Уваскрасення Пана. Вялікі пост варта перажываць менавіта ў духу ўваскрасення.

У Папяльцовую сераду – першы дзень Вялікага посту – вернікі, якія наведваюць святыню, прымаюць на свае галовы попел. Попел з’яўляецца сімвалам змярцвення і навяртання да Бога. Ён нагадвае нам крохкасць нашай чалавечай прыроды, асабліва калі мы не хочам навяртання, калі не чынім пакаяння, якое нам набліжае навяртанне.

Таксама Папяльцовая серада, разам з абрадам пасыпання попелам, – гэта час нагадвання аб вялікай моцы чалавека навернутага; чалавека, які жыве адкупленнем, які ідзе сцежкай збаўлення; чалавека, з’яднанага нейкім чынам з Езусам Хрыстом.

У гэты час Вялікага посту мы хочам быць добрымі. Езус Хрыстус заахвочвае нас, каб усё, што мы робім, было добрым, бо Айцец, “які ўсё бачыць”, таксама бачыць і судзіць нашы ўчынкі. Акрамя таго, мы хочам на пачатку гэтага Вялікага посту скіраваць сваю думку найперш да Бога і лічыцца з Богам, які любіць нас і кожнага чалавека і вельмі заклікае нас, каб мы ў гэты святы пост актыўна ўключыліся ў Яго любоў да ўсіх, значыць да кожнага.

Мы павінны шукаць у гэты Вялікі пост нагоды дапамагчы патрабуючаму, бяднейшаму за нас, бедным таксама і матэрыяльна, але і – а можа, і найперш, – бедным духоўна, каб іх прывесці да вяршыні навяртання.

Пажадаем жа глядзець на Таго, чыё сэрца было прабіта на крыжы за нашы грахі, пажадаем у Яго абліччы ўбачыць аблічча любячага Айца. І пажадаем у абліччы ўкрыжаванага Езуса ўбачыць сябе, а таксама кожнага чалавека, які з’яўляецца на сцежках нашага жыцця.

Будзем прасіць Пана, каб для кожнага з нас сёлетні Вялікі пост прынёс як мага больш багатыя плёны ласкі. Няхай ён будзе нашай асабістай сустрэчай з церпячым Збаўцам, няхай нам дапаможа нанова адкрыць Яго любоў і ёй паверыць.

Кс. Юрый Марціновіч

Друкаваць