Вялікая пятніца – дзень смутку, “бо забраны ў нас Пан”

Вялікая пятніца, якая сёлета адзначаецца 15 красавіка, – самы сумны дзень на працягу ўсяго літургічнага года. У гэты дзень вернікі збіраюцца ў засяроджанасці і цішыні ў сваіх святынях на набажэнстве ў памяць мукі і смерці Пана нашага Езуса Хрыста. Яны ўдзельнічаюць у пакутах Хрыста праз пост – знак памірання разам з Ім. Вялікая пятніца – таксама дзень смутку, “бо забраны ў нас Пан”.

Праз удзел у набажэнстве хрысціяне выяўляюць сваю веру і стаяць пад крыжам, просячы аб міласэрнасці і прабачэнні для сябе і ўсяго свету. Яны глядзяць на крыж таксама з любоўю і падзякай, бо ў яго раскрытых абдымках ззяе любоў Бога.

У гэты дзень Касцёл не цэлебруе Эўхарыстыю, а набажэнства падкрэслівае больш хвалу адкуплення праз крыж, чым прыніжэнне праз муку. Таму, успамінаючы смерць Хрыста, трэба памятаць, што яна не была для Яго пройгрышам і паражэннем. Смерць Хрыста была перамогай і была апраменена ззяннем уваскрасення.

Наш Пан, Езус Хрыстус, аддаючы жыццё на дрэве крыжа, прыцягнуў нас усіх да Сябе, стаў прычынай нашага збаўлення. Уваходзячы з уласнай крывёю да нябеснай гасціны, Ён заўсёды жыве, каб заступацца за нас.

 

Друкаваць

Падвядзем вынікі Вялікага посту

Заканчваецца чарговы Вялікі пост, які даў нам Пан. Магчыма, варта зрабіць пэўнае падсумаванне гэтага часу “ласкі і збаўлення”.

Здзяйсняючы падсумаванне нашай трываласці ў велікапосных пастановах, карысным будзе задаць сабе пытанне, ці не спрабавалі мы, імкнучыся да рэалізацыі гэтых пастаноў, абапірацца толькі на ўласныя сілы. Або, можа, для нас больш важным быў поспех – у рэшце рэшт, мы жывем у часы, калі ўлічваецца толькі ён, – чым фактычнае і шчырае набліжэнне да Бога?

Калі сёння ў гэтым балансе нашых велікапосных поспехаў і паражэнняў пераважае другое, то, магчыма, менавіта таму, што мы занадта спадзяемся на саміх сябе, будучы перакананыя, што выкананне велікапоснай пастановы павінна быць толькі маёй справай, маім поспехам, якім я змагу пахваліцца перад Панам Богам.

Якім бы ні выйшаў гэты баланс, варта заўважыць нават маленькія поспехі і парадавацца ім. Бо Вялікі пост – гэта не алімпійскія гульні, падчас якіх медалі вешаюць на шыі толькі найлепшых гульцоў. Тут кожны дробны поспех мае значэнне.

---

---

Таму варта парадавацца нават аднаму дню, калі мы вытрывалі ў якойсьці пастанове. Варта парадавацца нават адной дробнай прыемнасці, у якой – нягледзячы на вялікую спакусу – мы здолелі сабе адмовіць.

Варта парадавацца нават некалькім хвілінам, вырваным са штодзённай мітусні і аддадзеным, як міласціна, нашым найбліжэйшым ці сябрам. І ў канцы варта падзякаваць на малітве Богу за ўсё тое, што атрымалася, даручаючы Яму таксама тое, што нам удалося не да канца.

Вялікі пост, які павінен быў стаць часам, каб шукаць Бога і зноў палюбіць Яго, падыходзіць да завяршэння. Аднак давайце будзем працягваць нашы намаганні, каб не толькі фізічна, але і сэрцам быць побач з Тым, які з любові да нас аддаў сваё жыццё на крыжы.

Кс. Юрый Марціновіч

 

Друкаваць

Для аб’яднання моладзі. Аб святкаванні Пальмовай нядзелі ў Гродзенскай дыяцэзіі

Высокія вербы, паднесеныя ўгору, хістаюцца на фоне старадаўніх алтароў, карцін, ікон і сцен фарнага касцёла. Уся святыня запоўнена людзьмі. Цэнтральную частку касцёла – ад дзвярэй да алтара – разам з гараджанамі займае моладзь, трымаючы гэтыя самыя вялікія вербы, у калонках жа гучыць голас ксяндза біскупа Аляксандра.

“Гэта былі гады дзевяностыя: 93-ці, можа, 94-ты год – першыя пальмовыя працэсіі з пабернардынскага касцёла да фары”, – распавядае аб пачатках святкавання Пальмовай нядзелі ў Гродзенскай дыяцэзіі ксёндз канонік Антоній Грэмза, шматгадовы душпастыр моладзі, які таксама некалькі разоў прымаў удзел у арганізацыі ўрачыстасці.

У 1986 годзе Святы Айцец Ян Павел ІІ прызначыў Пальмовую нядзелю Сусветным днём моладзі ў Каталіцкім Касцёле на дыяцэзіяльным узроўні. Адказам Гродзеншчыны было ўрачыстае святкаванне гэтага дня. “Усе гродзенскія парафіі ўдзельнічалі, моладзь з’язджалася з розных гарадоў: з Ваўкавыска, Ліды, Сапоцкіна. Прыязджалі з ксяндзамі, душпастырамі моладзі, прывозілі свае вербы. Іх асвячалі на ўзгорку: усе паднімалі вербы, радаваліся, спявалі песні, а пасля з біскупам ішлі ў фарны касцёл на Імшу. Гэта быў такі Дзень моладзі на ўзроўні дыяцэзіі”, – узгадвае ксёндз Антоній.

---

Пальмовая нядзеля, 2016 год

---

Як далей распавядае душпастыр, традыцыя стварэння вялікіх пальм з’явілася не адразу. Спачатку моладзь мела маленькія вербы, а пасля кожная парафія пачала рабіць сваю асобную, вялікую, якая адрознівалася чымсьці арыгінальным ад іншых. На ўзгорку пабернардынскай святыні, дзе перад працэсіяй збіраліся ўсе ўдзельнікі ўрачыстасці і дзе яны сустракаліся з ксяндзом біскупам, адбываўся невялікі канцэрт і асвячэнне пальм. Затым ужо ў фарным касцёле пасля св. Імшы выступалі розныя калектывы, з увагі на Вялікі пост, спявалі песні малітоўныя, песні праслаўлення. Была радасць як сімвал таго, што сабраліся маладыя, шчаслівыя людзі, якія хочуць ісці за крыжом.

Як дадаткова адзначае ксёндз канонік, прысутнічаў таксама іншы сімвалізм сустрэчы “Касцёла маладых” з біскупам як з “айцом дыяцэзіі”, які “збірае моладзь і вядзе яе за сабою да Хрыста”.

Такая форма святкавання Пальмовай нядзелі захавалася да 2000-ых гадоў і перапынілася пандэміяй каранавіруса. Таксама і Сусветны дзень моладзі на дыяцэзіяльным узроўні папа Францішак, улічваючы розныя меркаванні, перанёс на іншую важную і прыгожую ўрачыстасць – Хрыста Валадара Сусвету.

На пытанне, ці адновіцца святкаванне, калі пандэмія суцішыцца, ксёндз Антоній адказвае сцвярджальна і падкрэслівае важнасць аб’яднання моладзі: “Маладым людзям падабаецца «кіпіш», і гэта іх яднае. Таксама мы ўспамінаем тое, што Езус быў прывітаны ў Іерусаліме, хочам прайсці Яго шляхам, каб лепш зразумець Яго Муку і злучыцца з Ім”.

Як дзеліцца Вольга Сяліцкая, супрацоўніца партала Grodnensis.by, такое святкаванне Пальмовай нядзелі было для яе добрай традыцыяй і падрыхтоўкай да Вялікадня. Воля не толькі рабіла фотаздымкі ўрачыстасці, але, знаходзячыся ў душпастырстве гродзенскай катэдральнай парафіі св. Францішка Ксаверыя, таксама прымала ўдзел у выбары дызайна, арганізацыі і непасрэдным стварэнні высокай вярбы. “Я памятаю, як шукалі кветкі для ўпрыгожвання па ўсім горадзе, як па вечарах цэлы тыдзень пасля працы прыбягала рабіць гэтую дзвюхметровую вярбу. Калі пасля вучылася ў іншым горадзе, то спецыяльна на тыдзень раней прыязджала з вучобы”, – узгадвае Вольга.

Паводле "Слова Жыцця", Кацярына Паўлоўская

 

Друкаваць

Хто прыдумаў традыцыю Крыжовага шляху?

Кожную пятніцу на працягу Вялікага посту ў нашых парафіях адбываецца набажэнства Крыжовага шляху. Ці задумваліся вы калі-небудзь, адкуль узялася гэтая традыцыя? Хто прыдумаў гэтую малітву? Быў гэта адзін канкрэтны святы ці розныя людзі?

Заўсёды адной з самых запатрабаваных малітваў, якія вытрымалі іспыт часам, была малітва Крыжовага шляху (лац. Via Crucis). У яе ўваходзяць некалькі стацый, на якіх людзі разважаюць пра крыжовыя пакуты і смерць Езуса Хрыста.

Як з’явіўся Крыжовы шлях?

Паводле легенды, Маці Божая наведвала ўсе месцы мукі Езуса, Яго смерці і Уваскрасення, штодзённа пасля Унебаўшэсця Пана. Шмат іншых крыніц таксама кажуць пра тое, што Багародзіца ішла за Езусам па дарозе на Галготу.

Аднак Панна Марыя не стварыла малітву і спецыяльныя стацыі, якіх трэба прытрымлівацца. Яна проста намагалася зноў перажыць страшныя падзеі Мукі Езуса і “захаваць” іх у сябе ў сэрцы, абдумваючы вялікую ахвяру, прынесеную Яе Сынам.

Святыні Мукі Пана

Паводле інфармацыі з Каталіцкай Энцыклапедыі, толькі праз некалькі стагоддзяў, у V ст., біскупам Балонні святым Петроніем былі створаны некалькі злучаных капліц, якія павінны былі прадстаўляць найбольш важныя святыні Ерузалема. Гэта можна разглядаць як пачатак, ад якога традыцыя стацый развівалася далей, але, відавочна, усе традыцыі да ХV ст. складана назваць Крыжовым шляхам у сучасным разуменні.

Францішкане і Святая Зямля

Бліжэй да Сярэднявечча Святая Зямля стала вельмі неспакойным месцам, і пілігрымам не давалі вольнага праходу да мясцін Мукі Пана. У выніку ў Еўропе францішкане і іншыя ордэны пачалі будаваць капліцы і святыні, якія паўтаралі месцы ў Ерузалеме. Благаслаўлёны Альваро з Кардовы, дамініканін, распаўсюдзіў малітвы ў Еўропе, пачынаючы з Кардовы, дзе ён стварыў маленькія бажніцы, якія нагадвалі сучасныя стацыі Крыжовага шляху.

Па словах айца Вільяма Сандэрса, “англійскі пілігрым Вільям Вэй наведаў Святую Зямлю ў 1462 годзе, і яму прыпісваецца стварэнне паняцця “стацый” Хрыста. Ён напісаў правіла, згодна з якім пілігрым можа ісці па шляху Езуса”. Гэтае паняцце стала агульнапрызнаным у англійскай мове і ў выніку пачало адносіцца да эпізодаў пакутаў Езуса, якія выяўляюцца ў касцёлах.

Бліжэй да ХVІІ стагоддзя францішкане захацелі ствараць гэтыя “стацыі” ўнутры касцёлаў і звярнуліся па дазвол у Рым. Дадаткова яны хацелі, каб вернікам былі выдадзены такія ж адпусты, якія выдаюцца пілігрымам у Ерузалем. Папа Інацэнт XI, ацаніўшы важнасць гэтага запыту, задаволіў яго, даўшы пачатак Крыжоваму шляху, якім мы яго ведаем сёння.

---

У выніку гісторыкам складана вылучыць аднаго чалавека, якому можна прыпісаць стварэнне набажэнства Крыжовага шляху. Многія святыя на працягу стагоддзяў, пачынаючы з Маці Божай, прайшлі шлях Езуса Хрыста, разважаючы пра Яго муку і смерць. Можна сказаць, што гэтая незвычайная традыцыя вырасла натуральным шляхам за многія гады.

Паводле Рускатолик.рф

 

Друкаваць

Годна перажывіце пост! Вектары духоўных пошукаў

Сястра дамініканка Тэрэза Рыкард заклікае засяродзіцца на канкрэтных духоўных справах падчас Вялікага посту.

Для мяне перыяд Вялікага посту заўсёды быў часам, прызначаным на тое, каб скіравацца да Бога і ўпарадкаваць сваё жыццё. Я хачу годна перажыць Вялікі пост! Правесці яго такім чынам, каб больш цэласна жыць вераю ў глыбокай еднасці з Богам і маімі бліжнімі. У дзяцінстве я думала, што Вялікі пост перш за ўсё патрабуе таго, каб я адмовілася ад ласункаў і перастала біцца са сваёй сястрой Марыяй. Паступова я зразумела, што галоўнае — не проста адмовіцца ад нейкіх рэчаў, а скарыстацца магчымасцю стаць такім чалавекам, якім мяне задумаў Бог — святым, духоўна здаровым і любячым — адным словам, Хрыстовым вучнем, які ўвасабляе сваю веру ў рэальных дзеяннях.

Такім чынам, дазвольце мне прапанаваць не варыянты пэўных адрачэнняў падчас посту, а канкрэтныя духоўныя справы, на якіх варта засяродзіцца.

Свядома аддайцеся Богу.

Кожны раз, калі мы прамаўляем Малітву Панскую, мы просім аб тым, каб на зямлі сталася Божая воля. А Вялікі пост нагадвае нам: весці хрысціянскае жыццё азначае адкінуць сваю волю — свае жаданні і прыярытэты — і прасіць Бога дапамагчы нам жыць толькі згодна з Божаю воляю.

Адпусціце старыя вобразы сябе.

Браць прыклад з Езуса, які памёр на крыжы, — азначае пазбавіцца ад свайго «эга» і ўбачыць сябе такімі, якімі мы з’яўляемся на самай справе — істотамі, цалкам залежнымі ад нашага Стварыцеля, але таксама жывымі адлюстраваннямі Божай любові і міласэрнасці. Мы — недасканалыя і абмежаваныя, нам трэба адмовіцца ад наракання на саміх сябе і ад старых перакананняў, якія сведчаць, нібыта мы недастаткова добрыя, разумныя або прывабныя. Вялікі пост — гэта час на тое, каб выразна ўбачыць саміх сябе, знайсці сваё сапраўднае «я», якое належыць Богу і Хрысту.

Засяродзьцеся на крыніцы жыцця, якая ёсць унутры вас.

Незалежна ад таго, чым мы валодаем або чаго нам не хапае з матэрыяльных каштоўнасцяў, нашыя найвялікшыя дары адзін аднаму і ўсяму свету заўсёды будуць мець крыніцу ў нас саміх. Усвядомце, што Дух Святы падтрымлівае вашу сілу любові, спагады і справядлівасці; рэалізуйце свой патэнцыял у гэтых дарах; знайдзіце спосабы выкарыстаць іх, каб благаславіць жыццё іншых.

Прасіце ласку перамянення ў вашай душы.

Кожны дзень маліцеся, каб пасля гэтага Вялікага посту вы змаглі стаць новым чалавекам. Пакіньце дэталі вашага абнаўлення Богу і дзякуйце Яму за гэтую ласку.

Паводле Ave Maria

 

Друкаваць

Богу была неабходна Марыя і неабходны мы

Урачыстасць Звеставання Пана адзначаем 25 сакавіка.

“Не бойся, Марыя, бо знайшла Ты ласку ў Пана. Вось зачнеш ва ўлонні сваім і народзіш Сына, і дасі Яму імя Езус” (Лк 1, 30–31).

Дзень Звеставання не быў нейкім выпадковым днём. Магчыма, Марыя, тады яшчэ зусім маладая дзяўчына, здзівілася, што стане мамай, але Божыя планы перавышаюць чалавечыя.

Святы Павел гаворыць пра прыйсце Езуса ў свет як пра поўню часу. Бог доўга чакаў зручнага моманту, каб паслаць арханёла Габрыэля да Марыі. Яе заслуга ў тым, што на такую шакіруючую навіну адказала “так” – “няхай будзе паводле Твайго слова, няхай будзе воля Твая, Божа”. Дзякуючы гэтаму адказу Езус змог зачацца і прыйсці ў свет.

Дзень Звеставання паказвае нам прыгожую рэчаіснасць нашай веры – Езус, Сын Божы, становіцца прысутным і бачным на зямлі дзякуючы таму, што Марыя выражае згоду на гэта. Яе адказ паказвае нам важнае вымярэнне перажывання веры. Гэта чалавечае рашэнне, свабодны адказ на Божую прапанову. Бог – той, хто выходзіць з ініцыятывай, але чалавек вольны выбіраць і прымаць Божую прысутнасць у сваім жыцці. Марыя, хоць і не да канца разумела, што азначаюць словы, сказаныя анёлам, даверылася і адгукнулася на запрашэнне. Гэта было Яе асабістае рашэнне веры.

Св. Ян Павел ІІ у адной са сваіх гамілій згадаў крыж, які знаходзіўся ў семінарыі ў Кракаве, калі ён быў кардыналам. На тым крыжы была фігура Езуса Хрыста, але дзіўная фігура – без рук. Семінарысты цікавіліся, чаму Езус прадстаўлены такім чынам. Ксёндз прэфект адказаў тады маладым людзям, што гэты крыж і Езус без рук павінны нагадаць усім, хто будзе глядзець на яго, што Збаўцу патрэбны рукі чалавека, каб ратаваць свет.

Богу патрэбна была Марыя, каб Езус мог адкупіць нас. Гэтак жа Богу патрэбны рукі і жыццё кожнага чалавека, кожнага з нас, каб тут, на зямлі можна было заўважыць Яго прысутнасць. Таму гэтая ўрачыстасць з’яўляецца для нас асаблівым запрашэннем аддаць Усемагутнаму ў распараджэнне свае рукі, свой час, свой розум, каб людзі, якія шукаюць Бога або жывуць так, як быццам Яго не існуе, змаглі адчуць Божую прысутнасць. Гэтая ўрачыстасць паказвае нам яшчэ адну важную ісціну. Распазнанне прысутнасці Бога ў нашым жыцці не з’яўляецца справай адной хвіліны. Ён дзейнічае пастаянна і тонка выяўляе сваю прысутнасць. Мы часта думаем, што Бог маўчыць, таму што нашы ўзнесеныя ў малітве просьбы, нават самыя шчырыя і гарачыя, застаюцца нявыслуханымі.

Спосаб дзеяння Бога прадугледжвае час падрыхтоўкі. Перш чым мы зможам у поўнай меры ўбачыць Яго прысутнасць, Ён рыхтуе акалічнасці і прастору, каб аб’явіцца. Таму не варта адчайвацца ў малітве і сумнявацца, калі мы не можам адразу заўважыць Божую прысутнасць у нашым жыцці, або не да канца разумеем Божыя планы адносна нас і нашых блізкіх.

Урачыстасць Звеставання Пана нагадвае нам пра момант, калі Езус – наш Збаўца – пачынае сваё жыццё пад сэрцам Марыі.

Марыя не малілася аб тым, каб стаць Маці Езуса. Яна проста малілася, жыла ў глыбокай блізкасці з Богам. Падчас малітвы Ёй з’явіўся анёл. Не Яна выбрала месца і час, а Бог. На працягу свайго жыцця Марыя паступова адкрывала, кім з’яўляецца Яе Сын: у дзень Звеставання, калі Езусу было дванаццаць гадоў і Ён згубіўся ў храме; калі ва ўзросце трыццаці гадоў Ён пакінуў родны дом і пачаў навучаць; калі Яна кленчыла з разарваным сэрцам пад крыжам; калі ўбачыла Яго ўваскрослым. Гэтае адкрыццё адбывалася на працягу ўсяго жыцця Марыі. А пачатак быў нібы нябачны – у дзень Звеставання.

Тое ж самае і ў нашым жыцці. Бог становіцца бачным для нас на працягу ўсяго зямнога жыцця. Можам заўважыць Яго прысутнасць у розных падзеях і сітуацыях. Давайце прасіць аб умацаванні нашай веры, каб мы маглі ўсвядоміць прысутнасць Бога ва ўласным жыцці, як гэта зрабіла Марыя ў дзень свайго Звеставання.

Паводле "Слова Жыцця", кс. Юрый Марціновіч

 

Друкаваць

Парушыць пастанову на Вялікі пост – гэта грэх?

Будучы недасканалымі людзьмі, мы даволі часта парушаем абяцанні, дадзеныя самім сабе і Богу на пачатку Вялікага посту. Гэта можа здарыцца ў сярэдзіне велікапоснага перыяду, а можа і ў самы першы дзень.

Некаторыя католікі задаюцца пытаннем, ці не грашаць яны, парушаючы прынятую пастанову. На жаль, на гэтае пытанне няма адназначнага адказу. Усё залежыць ад таго, што гэта была за пастанова.

Калі вы адмовіліся ад чагосьці “добрага”, напрыклад, ад шакаладу ці дэсертаў, перарыванне посту па сваёй сутнасці не з’яўляецца грахом. Большую частку часу вы не можаце зграшыць, з’еўшы плітку шакаладу, калі толькі вы не аддаецеся гэтаму ў празмернай ступені, якая даходзіць да абжорства.

З іншага боку, калі вы вырашылі адмовіцца ад чагосьці “дрэннага”, напрыклад, ад плётак, то вы можаце зграшыць, парушыўшы сваё велікапоснае абяцанне.

Ключом да распазнання з’яўляецца наша сумленне, якое, калі яно правільна выхавана, папярэдзіць нас, калі мы зграшым супраць Бога.

Калі ж адказ не відавочны, карысна пракансультавацца са сваім духоўным настаўнікам ці спытаць святара падчас споведзі. Ён зможа накіраваць вас і задасць вам правільныя пытанні, каб выявіць, з’яўляецца парушэнне вашага поснага абяцання грахом ці гэта проста чалавечая слабасць.

Вялікі пост – цудоўны перыяд для працы над духоўнай дысцыплінай у імкненні да хрысціянскай святасці. Тым не менш мы людзі, і дасканаласць не даецца лёгка.

Добрая навіна заключаецца ў тым, што, калі мы падаем, усё, што нам трэба зрабіць – гэта дазволіць Богу зноў падняць нас і прызнаць Яго айцоўскую любоў да нас.

Паводле Рускатолік.рф

 

Друкаваць

Ідэі на Вялікі пост

На працягу 40 дзён Вялікага посту вернікі пакліканы паглыбляць сваё духоўнае жыццё праз пост, малітву і міласціну, і такім чынам падрыхтавацца да перажывання Вялікага тыдня і Вялікадня. Прапануем вам простыя практыкаванні. Як і фізічныя практыкаванні, якія мы робім для падтрымання свайго фізічнага здароўя, гэтыя прапановы спрыяюць паляпшэнню нашага духоўнага самаадчування, пазбаўляючы ад усяго непатрэбнага, і дапамогуць нам стаць больш уважлівымі да таго, як Бог дзейнічае ў нашым жыцці. Вялікі пост — выдатны час для духоўнага росту.

2 сакавіка — Папяльцовая серада.

Паўдзельнічайце ў святой Імшы Папяльцовай серады. Пастанавіце, ад чаго б вы адмовіліся падчас посту, каб памятаць пра сваю залежнасць ад Бога. Паводле традыцыі, гэта можа быць мяса або алкаголь, цукар або кафеін, нават сацыяльныя сеткі. Варта падумаць пра тое, каб адмовіцца таксама ад абгавораў, цынічных выказванняў, непатрэбных выдаткаў. Будзьце крэатыўнымі і сумленнымі ў адносінах да сваіх залежнасцяў. Шукайце спосабы скіраваць гэтую энергію на нешта творчае і аздараўляльнае.

4 сакавіка.

Паўдзельнічайце ў набажэнстве Крыжовага шляху ў сваёй парафіі або паглядзіце трансляцыю, калі не маеце магчымасці прысутнічаць у святыні. Памаліцеся за сваіх сяброў і за ворагаў пайменна. Благаславіце іх, аднаго за адным. Падумайце пра людзей, якіх вам цяжка палюбіць, і памаліцеся за іх, як за любімых дзяцей Бога.

7 сакавіка.

Запрасіце каго-небудзь да сябе дадому і прыгатуйце простую ежу ў будні вечар. Калі вашыя госці таксама веруючыя, памаліцеся адзін за аднаго за сталом. Калі не — запытайце, ці не супраць яны памаліцца разам.

9 сакавіка.

Падпішыцеся на газету, часопіс, акаўнт, сайт дабрачыннай арганізацыі, якія, на вашу думку, не атрымліваюць дастатковай увагі. Ахвяруйце ім пэўную суму грошай. Нават 10 рублёў у месяц маюць значэнне.

11 сакавіка.

Паўдзельнічайце ў набажэнстве Крыжовага шляху. Калі вы звычайна слухаеце радыё, музыку ці глядзіце тэлевізар, выберыце цішыню на гэты дзень.

14 сакавіка.

Падумайце, на што вы звычайна выдаткоўваеце грошы. Купляеце занадта шмат адзення? Часта вячэраеце ў кавярні? Выберыце адзін від выдаткаў, з якога вы будзеце «пасціцца» падчас Вялікага посту, а затым аддайце сэканомленыя грошы мясцовай дабрачыннай арганізацыі ці бедным.

16 сакавіка.

Спампуйце адпаведны мабільны дадатак або звярніцеся да малітоўнага інтэрнэт-рэсурсу (напрыклад, Літургія гадзінаў, «Прастора малітвы»), або купіце малітоўнік (напрыклад, «Хто ж як Бог!») і пачынайце маліцца штодзённа раніцай, днём і ўвечары. Рабіце гэта на працягу Вялікага посту.

18 сакавіка.

Паўдзельнічайце ў набажэнстве Крыжовага шляху. У найбліжэйшы час пасадзіце дрэва ці кветку. Знайдзіце хвілінку на тое, каб падзякаваць Богу за гэты свет.

21 сакавіка.

Даведайцеся пра гісторыю месца, дзе вы жывяце, а таксама пра людзей, якія жылі тут раней. Наведайце мясцовы музей.

23 сакавіка.

Не карыстайцеся ў гэты дзень інтэрнэтам і адключыце апавяшчэнні на тэлефоне. Хаця б на некалькі гадзінаў.

25 сакавіка.

Паўдзельнічайце ў набажэнстве Крыжовага шляху. Напішыце падбадзёрвальны ліст (смс) свайму пробашчу або іншаму святару і скажыце, наколькі вы шануеце ўсе яго намаганні і практыкі, звязаныя з Вялікім постам. Зрабіце яму маленькі падарунак — напрыклад, падарыце каву, паштоўку ці нешта іншае.

28 сакавіка.

Прачытайце псальм 51. Пакайцеся, схадзіце да споведзі.

30 сакавіка.

Выйдзіце на вуліцу пад вечар і не рабіце ніводнага здымка, проста паназірайце, як заходзіць сонца. Або паглядзіце ў акно хаця б на працягу 5 хвілінаў, узгадайце, што добрага было ў сённяшнім дні, падзякуйце Богу за ўсё.

1 красавіка.

Паўдзельнічайце ў набажэнстве Крыжовага шляху. Калі ў вашай кватэры ці доме няма крыжа, купіце і пастаўце яго альбо павесьце.

4 красавіка.

Замест прагляду серыяла ці якога-небудзь стрыму прачытайце ўсё Евангелле паводле Марка за адзін прысест. Гэта самае кароткае Евангелле і самая сціслая гісторыя жыцця Езуса, а крыж — цэнтральны сімвал Вялікага посту — адыгрывае ў ім нават больш прыкметную ролю, чым у іншых Евангеллях.

6 красавіка.

Калі вы сядаеце перад камп’ютарам на працы або дома, паспрабуйце прачытаць 10-хвіліннае разважанне з «Прасторы малітвы» (або памаліцеся з дапамогаю малітоўніка).

8 красавіка.

Паўдзельнічайце ў набажэнстве Крыжовага шляху. Запомніце кароткую малітву: «Пане Езу Хрыстэ, Сыне Божы, змілуйся нада мною, грэшным», прачытайце яе раніцай і маліцеся ёю на працягу дня. Разгледзьце магчымасць замяніць слова «грэшнік» на «Тваё любімае дзіця» і заўважце, як гэта ўзбагачае сэнс малітвы.

11 красавіка.

Устаньце рана, каб памаліцца за хрысціянаў, якіх пераследуюць ва ўсім свеце.

13 красавіка.

Напішыце ад рукі ўрывак з Евангелля паводле св. Мацвея 11, 28–30 і прыляпіце яго да люстэрка або ў іншым месцы, якое ў вас часта на вачах.

15 красавіка — Вялікая пятніца.

Дзень сціслага посту. Паўдзельнічайце ў літургіі Мукі Пана. Выкажыце словы падтрымкі тым, каму яна неабходна, скажыце ім, што яны ніколі не застануцца пакінутымі і забытымі.

Паводле "Ave Maria"

 

Друкаваць