Гэта не вельмі пабожная гісторыя. Гэта гісторыя аб тым, як я быў ў Ханты-Мансійску на вяселлі. Згодзен, гэта не пілігрымка ці рэкалекцыі, каб аб ёй пісаць на каталіцкі партал, але гэта быў час, які мяне змяніў. І таму запрашаю да чытання.
Уводзіны
Ханты-Мансійск – гэта статысячны горад, які знаходзіцца на адлегласці больш чым 3.5 тысячы кіламетраў ад Гародні. Гэтыя мясціны прыраўнаныя да раёнаў крайняй поўначы і там ужо гадоў 20 жывуць два маіх дзядзькі, у аднаго з якіх дачка і вырашыла выйсці замуж.
Вяселле
Мэта майго трохдзённага падарожжа канешне і турыстычная, але асноўная – вяселле стрыечнай сястры Вольгі і Аляксея.
У нас так ужо даўно не гуляюць. Бацькі распавядалі пра такія вяселлі, але былі яны гадоў дваццаць таму. Гулялі тры дні. А хтосьці чатыры. Я прысутнічаў на трох, сярод якіх другі дзень з’яўляўся асноўным і святкаваўся ў рэстаране. Ежы і алкаголю хапіла ўсім.
Людзі
Гэты артыкул таксама мог мець назву “Як Валодзька вучыўся кахаць не толькі сябе”. Вы калі-небудзь мелі цяжкасці дыялогу з асяроддзем, у якім сінонім слова “адпачынак” гэта “алкаголь і цыгарэты”, а мацернае слова з'яўляецца звычайным? Тады вы мяне зразумееце. Я таксама меў цяжкасці. Але, як потым я зразумеў, з гэтымі людзьмі, якія пьюць адпачываючы, усё нашмат лепш, чым са мной.
Паспрабую растлумачыць. Маю маральнасць, з якой выключана ўжыванне алкаголю, мату і паленне цыгарэт. І я лічу гэта добрым. Але гэтая маральнасць пачынае граць нядобрую мелодыю, калі пачынае асуджаць людзей, якія жывуць не як я. Гэтыя людзі атрымоўваюцца выключанымі з майго асяроддзя.
Улічваючы абставіны, што я знаходжуся ў чужым горадзе і нікога не ведаю, мне прыйшлося застацца ў асяроддзі людзей, характэрныя рысы якіх апісаў раней. Застаўся, бо іншых варыянтаў не было.
І тут пачаліся цуды. Не, мне не пачаў падабацца алкаголь і цыгарэты, але я заўважыў прыгажосць людзей, сярод якіх знаходжуся. Мне пачалі падобацца іх вочы, усмешкі, адметныя рысы іх паводзін і, нават, як п’юць гэты дрэнны алкаголь. Мы з такім агеньчыкам добрыя справы не чынім, як яны дрэнныя.
Яшчэ я заўважыў у іх рысы, якія ў каталікоў вельмі рэдка сустракаю. А тыя, хто валодае такімі рысамі, хутка робіцца лідэрам і арганізатарам усялякіх ініцыятыў. Да гэтых рысаў магу аднесці адвагу, унутраную свабоду і адсутнасць боязі падацца дурным .
Людзі, якіх я сутрэў у гэтым падарожжы – цудоўныя. Я хвалю Пана, што сутыкнуў мяне з імі!
Крэўныя сувязі
У вас шмат родных? А жывуць яны далека? Знайдзіце час і сустрэньцеся з імі.
Прыязджайце, начуйце, абедайце, прыносьце ім цяжкасці і нязручнасці. Бо няма іншага метаду падтрымліваць блізкую сувязь з роднымі. Бо ніхто не ведае, ці будзе такая магчымасць потым, ці ўсе будуць жывыя.
Прыязджаць трэба больш чым на гадзіну, каб быў час для рознай балбатні, сярод якой заўсёды ёсць размовы, каштоўнасць якіх параўнальна толькі з падручнікамі па гісторыі, бо яны і з’яўляюцца гісторыяй твайго роду.
Гэтыя гісторыі цяжка дачакацца, але ад іх я атрымаў нейкую дзіўную радасць.
Заканчэнне
За гэтыя два тыдні я быў пасярэдзіне нашага кантыненту, пераадолеў дзесьці 9000 кіламетраў, паглядзеў на сібірскую прыроду, сустрэўся з трыма дзядзькамі з пяці, раздзяліў радасць сваёй стрыечнай сястры, а галоўнае - стаў трошкі больш любіць.
Вова Крупенка
