4 сакавіка, у свята св. Казіміра, апекуна Гродзенскай дыяцэзіі, святую Імшу ў катэдральнай базыліцы ў Гродне ўзначаліў арцыбіскуп эмерыт Тадэвуш Кандрусевіч. Літургія цэлебравалася ля алтара святога Казіміра.
У гаміліі арцыбіскуп падкрэсліў, што хаця гэты святы жыў у XV стагоддзі, яго прыклад актуальны для сучаснага чалавека.
Іерарх нагадаў, што каралеўскае паходжанне Казіміра адкрывала перад ім свецкую кар’еру. Аднак, заўважыў арцыбіскуп, Божы план быў іншы. Казімір атрымаў добрую адукацыю і хрысціянскую фармацыю, у якой асаблівая ўвага надавалася любові да Бога, культу Эўхарыстыі і Найсвяцейшай Панны Марыі, справам міласэрнасці. У 13 гадоў Казіміра накіравалі на вайну з Венгрыяй з мэтай заняць венгерскі трон, што супярэчыла яго духоўным перакананням. Яго місія як ваяра і палітыка правалілася – замест гэтага ён жадаў прысвяціць сябе духоўным справам, адзначыў арцыбіскуп Кандрусевіч.
Іерарх дадаў, што, калі потым Казімір стаў каралевічам Літвы, яго прабыванню на гэтай пасадзе спадарожнічаў дух служэння бліжнім. Атмасфера свецкасці і ўсёдазволенасці, якая панавала пры двары, была для каралевіча вялікай спакусай, але ён казаў, што лепш памерці, чым зграшыць. Замест таго, каб аддавацца прыдворным прыемнасцям, ён шмат часу прысвячаў малітве, практыкаваў культ Эўхарыстыі і Божай Маці. Уначы яго часта бачылі перад зачыненымі дзвярыма віленскай катэдры, дзе ён маліўся, ведаючы, што за імі ў Найсвяцейшым Сакрамэнце б’ецца Сэрца Езуса. Казімір напісаў на лаціне песню “Omni die dic Mariae” (“Штодзённа праслаўляй Марыю”). Ён дапамагаў бедным, цаніў Божае слова, а калі быў моцна хворы і на Імшы ў капліцы Гродзенскага замка яму раілі сядзець падчас чытання Евангелля, ён адказваў, што не можа сядзець, калі гаворыць Езус.
Арцыбіскуп адзначыў, што культ святога Казіміра пасля яго смерці хутка распаўсюдзіўся і што яго можна назваць апекуном народаў трох краін: Польшчы, Літвы і Беларусі, бо нарадзіўся ён у Кракаве, быў літоўскім каралевічам, а памёр у Гродне.
Іерарх нагадаў, што пасля Другой сусветнай вайны віленская катэдра была канфіскавана ў каталіцкіх вернікаў, а ў 1953 г. па патрабаванні атэістычных уладаў рэліквіі святога Казіміра былі забраны з яе і змешчаны ў касцёле апосталаў Пятра і Паўла. Арцыбіскуп назваў сімвалічным тое, што рэліквіі перавезлі на аўтамабілі “Победа” (бел. “Перамога”). “Улада думала, што перамагла святога. Але Божы план быў іншым”, – сказаў іерарх і дадаў, што ў 1988 годзе 4 сакавіка па вуліцах Вільні ішла ў катэдру велічная працэсія, у якой неслі ў сярэбраным саркафагу рэліквіі святога Казіміра. “Святы ўрачыста вярнуўся з выгнання не на машыне “Победа”, а на руках вернікаў. Гэта была сапраўдная перамога дабра над злом”, – адзначыў арцыбіскуп.
Іерарх падкрэсліў, што ў сённяшні час, поўны небяспечных выклікаў, вельмі важна браць прыклад са святога Казіміра, які паказвае, як захоўваць нормы хрысціянскага жыцця. Гэты святы “надае боскае вымярэнне таму, што чалавечае, слабое і грэшнае”, а яго словы “Лепш памерці, чым зграшыць” і “Не магу сядзець, калі гаворыць Езус” павінны натхняць сучасных людзей шанаваць Божы закон і даваць хрысціянскае сведчанне ў штодзённасці.
Арцыбіскуп завяршыў гамілію малітвай: “Святы Казімір, выпрасі ў Бога ласку, каб сваім жыццём мы славілі Яго, а хрысціянскім сведчаннем умацоўвалі веру, без якой няма збаўлення”.
Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі
