Раніцай 28 верасня ў будынку Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне адкрылася навуковая канферэнцыя “Новая евангелізацыя ў кантэксце дзейнасці Каталіцкага Касцёла ў Беларусі”.
Канферэнцыю арганізавалі з нагоды пастырскага Года свецкіх і Сіноду біскупаў, прысвечанага сінадальнасці. Яе тэмай стала новая евангелізацыя ў кантэксце сінадальнасці і роля свецкіх людзей у Касцёле.
У семінарыйнай зале св. Яна Паўла ІІ сабраліся шматлікія слухачы: біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, біскуп Віцебскі Алег Буткевіч, арцыбіскуп эмерыт Тадэвуш Кандрусевіч, генеральны вікарый Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі біскуп Юрый Касабуцкі, прэзбітэры, кансэкраваныя асобы, свецкія катэхеты, студэнты гродзенскай семінарыі і навучэнцы гродзенскага Тэалагічнага каледжа імя св. Казіміра са сваім кіраўніцтвам.
Дакладчыкамі сталі прадстаўнікі ўсіх дыяцэзій Касцёла на Беларусі.
Прысутных прывітаў мадэратар канферэнцыі кс. канонік Антоній Грэмза.
Першым выступіў арцыбіскуп эмерыт Тадэвуш Кандрусевіч – адказны за арганізацыю і правядзенне гэтага мерапрыемства.
Ва ўступным слове ён падкрэсліў, што Касцёл на Беларусі стараецца ісці нага ў нагу з Паўсюдным Касцёлам, таму другі год запар арганізуе адмысловыя канферэнцыі на тэму сінадальнасці. Гэтым разам увага канцэнтруецца на значэнні рухаў і харызмаў у евангелізацыі.
“Евангелле нязменнае, але зменлівыя выклікі часу патрабуюць новага падыходу да евангелізацыі, каб яна дайшла да сучаснага чалавека, асабліва да выхаванага на Інтэрнэце і сацыяльных сетках пакалення Z, якое нарадзілася ў 1995-2010 гадах, – адзначыў іерарх. – Другі Ватыканскі Сабор заклікае свецкіх людзей да больш актыўнага ўдзелу ў жыцці Касцёла, бо яны таксама адказныя за яго і не могуць заставацца пасіўнымі перад праблемамі, з якімі ён сустракаецца”.
Арцыбіскуп нагадаў, што “апостал Павел параўноўвае Касцёл да Цела Хрыста: як цела чалавека складаецца са шматлікіх членаў, якія выконваюць розныя функцыі, так і мы складаем адно цела ў Хрысце і выконваем у ім розныя функцыі”, і што “ў Касцёле патрэбны як духоўныя, так і свецкія асобы, яны ідуць па жыцці рознымі шляхам, бо іх пакліканне рознае, але мэта адна – збаўленне чалавека”.
Па словах іерарха, таксама і Сабор звяртае ўвагу “на неабходнасць большага выкарыстання ў пастырскай дзейнасці розных рухаў і харызмаў з мэтай надаць ёй большы дынамізм”, “для чаго Дух Святы ўдзяляе вернікам спецыяльныя дары – харызмы, з прыняцця якіх нараджаецца права і абавязак веруючых выкарыстоўваць іх у Касцёле”. Арцыбіскуп дадаў, што паводле Яна Паўла ІІ “багатая рэчаіснасць Касцёла знаходзіць праяўленне ў разнастайным ладзе жыцця вернікаў згодна з рознымі іх пакліканнямі”.
Арцыбіскуп адзначыў, што, паколькі “свет развіваецца і ставіць свае праблемы”, неабходна “дзейнічаць з мэтай удасканальвання працэсу евангелізацыі”, і назваў дапамогай у гэтым харызмы і рухі. Іерарх дадаў, што яны вядомыя з першых стагоддзяў і заўсёды адыгрывалі вялікую ролю ў жыцці Касцёла, бо дзейнічаюць пад уплывам Духа Святога.
Ён нагадаў, што пасля атрымання свабоды веравызнання ў канцы 80-х – пачатку 90-х гадоў з падполля выйшлі розныя малітоўныя групы, напрыклад, “Жывы Ружанец”, францішканскія і дамініканскія тэрцыярыі, пачалі з’яўляцца новыя рухі і харызматычныя групы, “якія сталі евангельскай закваскай нашых часоў”. Па словах арцыбіскупа, іх выкарыстанне “павінна быць даcтасавана да беларускай культуры і традыцый, таму вельмі карыснай з’яўляецца думка Папы Францішка, што Евангелле павінна быць інкультуравана, а культура – евангелізавана”.
“Слова “харызма” паходзіць ад старагрэцкага “charis”, што можна перакласці як “ласка, зычлівасць, прыгажосць”. У хрысціянскай традыцыі харызмы звязваюцца з Духам Святым, які ўзбагачае імі Касцёл. Дух Святы з’яўляецца не толькі Богам над намі і з намі, але і Богам, які дзейнічае ў нас. Апостал Павел вяршыняй духоўных дароў лічыць прароцтвы. А Папа Ян Павел ІІ вучыць, што харызмы ўносяць уклад у будаванне Касцёла на карысць чалавецтва і свету. Харызматычныя супольнасці кіруюцца прынцыпам, што Дух Святы ўдзяляе ім тыя ж дары, як у апостальскія часы.
Аднак, як паказвае жыццё, іх прысутнасць і дзейнасць нярэдка выклікаюць неразуменне, уносяць трывогу і збянтэжанасць у жыццё вернікаў. Таму, як кажа Ян Павел ІІ, ніякая харызма не вызваляецца ад неабходнасці развіцця адносін з біскупамі і паслухмянасці ім, каб своечасова вырашаць непаразуменні і сумесна дзейнічаць у справе евангелізацыі.
У гэтым сэнсе карысна прыслухацца да слоў Папы Францішка, што калі Дух Святы нас вядзе сваімі шляхамі, то багацце і разнастайнасць харызмаў не выклікаюць канфліктаў. Дух Святы прыпамінае нам, што мы, будучы рознымі, з’яўляемся роўнымі ў Божай любові. А калі роўнымі, то павінны з любоўю адносіцца да выкарыстання розных харызмаў і несці роўную адказнасць за лёсы Касцёла і евангелізацыю”, – патлумачыў арцыбіскуп.
Ён заўважыў, што “Святое Пісанне прадстаўляе Касцёл як човен Пятра, капітан якога – Езус Хрыстус, а члены каманды – духоўныя і свецкія асобы, таму мы павінны жыць ва ўсведамленні таго, што знаходзімся ў адным чаўне і ствараем адно Цела, якім з’яўляецца Касцёл”. “Хаця нас аб’ядноўвае адзіны шлях, у супольнасці Касцёла мы маем розныя, але адначасова аднолькава важныя задачы, – падкрэсліў арцыбіскуп. – Святар не можа замяніць свецкага чалавека, а свецкі – святара. Кожны мае сваё месца ў Касцёле і кожны павінен выконваць вызначаную яму Божым Провідам задачу. Для гэтага неабходна ісці разам. Гэта і ёсць сінадальнасць. Слова “Сінод” мае грэцкае паходжанне і азначае “супольны шлях” – у нашым выпадку шлях духоўных і свецкіх асобаў”.
Іерарх выказаў спадзяванне, што гэтая канферэнцыя “дапаможа лепей распазнаць дар розных харызмаў і рухаў у хрысціянскіх супольнасцях, адкрыць багацце іх разнастайнасці ў Каталіцкім Касцёле на Беларусі і ажывіць працэс евангелізацыі”.
Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі
Фота: кс. Юрый Марціновіч
