9 красавіка, у Вялікі чацвер, у катэдральным касцёле св. Францішка Ксаверыя ў Гродне адбылася Імша Хрызма.

14 красавіка, у Вялікі чацвер, у катэдральным касцёле св. Францішка Ксаверыя ў Гродне адбылася Імша Хрызма, якую ўзначаліў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч.

У адпаведнасці са старажытнай традыцыяй, гэтая Імша адбываецца толькі ў катэдры, яе цэлебруе біскуп і да ўдзелу ў ёй запрашаюцца ўсе святары, якія служаць у мясцовым Касцёле. Такім чынам падкрэсліваецца адзінства і непадзельнасць Хрыстовага святарства, а таксама духоўная сувязь, якая злучае святароў з біскупам і паміж сабой.

На Імшы ў катэдры – “маці” святыняў дыяцэзіі – сабралося духавенства з розных куткоў Гродзеншчыны, каб супольна дзякаваць Хрысту за вялікі і цудоўны дар святарства, які Ён на Апошняй Вячэры даў свайму Касцёлу.

Прысутнічалі таксама сёстры законныя i семінарысты, вернікі горада Гродна і наваколля, каб малітвамі падтрымаць служэнне сваіх святароў, якія штодзень абвяшчаюць ім Божае слова і ўдзяляюць сакрамэнты.

Біскуп Аляксандр Кашкевіч адзначыў у гаміліі, што ў Вялікі чацвер, на парозе Пасхальнага Трыдууму, мы разам з Хрыстом вяртаемся да нашых “Назарэтаў” святарства.

“Бо ў кожнага з нас ёсць свой святарскі “Назарэт”. Гэта момант, калі мы адчулі на сабе поўны любові позірк Хрыста і пачулі ў сэрцы Яго далікатны заклік, а можа, больш запрашэнне, ісці за Ім”, – сказаў іерарх.

Пастыр Касцёла на Гродзеншчыне падкрэсліў, што Вялікі чацвер, дзень устанаўлення святарства і Эўхарыстыі, – святарскае свята, час разважання над дарам і таямніцай паклікання. Гэта нагода дзякаваць за схаваны ў глыбіні сэрца ад дапытлівага позірку свету, вядомы толькі святарам і Пану Богу святарскі “Назарэт”.

“Мы не павінны ніколі забываць, дарагія браты ў святарстве, што пакліканне, якое мы атрымалі, – гэта Божы дар. Ніхто з нас гэтага дару не заслужыў”, – адзначыў біскуп, дадаўшы, што аднойчы Пан сустрэў кожнага святара там, дзе ён быў, і такім, якім ён быў, з усёй яго гісторыяй, яго чалавечнасцю, з багажом досведу, болем ранаў, цяжарам абмежаванасці і недасканаласці.

Тады, па словах іерарха, здзейснілася таямніца: Той, які першы нас палюбіў, назваў нас па імені, узяў за руку і павёў за сабою.

“І менавіта гэта з’яўляецца крыніцай нашай святарскай надзеі, бо нават у час крызісу Пан не перастае любіць, а гэта значыць не перастае клікаць, называць па імені і весці шляхамі жыцця”, – дадаў біскуп.

Затым, засноўваючыся на думках Папы Францішка з сёлетняга сімпозіуму на тэму святарства, іерарх нагадаў пра чатыры слупы святарскага жыцця, якія Пантыфік назваў чатырма “блізкасцямі”. Першая з іх – блізкасць да Бога, другая – блізкасць да біскупа, трэцяя – блізкасць паміж святарамі, чацвёртая – блізкасць святара з Божым народам.

“Наша святарская місія – гэта не ўпрыгажэнне, якое можна зняць і схаваць; гэта не дадатак, хобі ці адна з многіх прыгод у жыцці. Місія – гэта штосьці, чаго нельга выкараніць з нашага быцця святарамі, калі не хочам самі сябе знішчыць”, – заўважыў біскуп, падкрэсліўшы, што свет хоча бачыць у святары другога Хрыста.

На заканчэнне гаміліі ён звярнуўся да вернікаў з традыцыйнай просьбай маліцца за іерархаў і святароў, бо рэалізацыя святарскага паклікання нялёгкая.

“Мы ведаем, што часта не дарастаем да вашых чаканняў. Не заўсёды мы з’яўляемся для вас добрымі, клапатлівымі, руплівымі пастырамі. Здараецца нават, што нашы паводзіны сеюць у вашых сэрцах блытаніну і спакушэнне. Перапрашаем вас за гэта”, – сказаў біскуп.

Звяртаючыся да ўсіх вернікаў, іерарх папрасіў, каб грахі і слабасці святароў не аддалялі католікаў ад Хрыста і Касцёла, а мабілізавалі яшчэ больш да малітвы, каб святары маглі служыць вернікам як мага лепш.

На Імшы духавенства аднавіла святарскія абяцанні, просячы ў Бога трываласці нa далейшыя гады служэння і моцы духу ў рэалізацыі заданняў, якія ставіць Хрыстус.

Аднаўляючы абяцанні, духоўныя асобы выказалі жаданне больш цесна яднацца з Хрыстом і знайсці першасную руплівасць сваіх святарскіх сэрцаў.

Таксама адбылося асвячэнне алею хворых і катэхуменаў і кансэкрацыя алею хрызма, якія будуць неабходныя для ўдзялення сакрамэнтаў.

Кс. Юрый Марціновіч

Фота: Вольга Сяліцкая

1 красавіка, у Вялікі чацвер, у катэдральным касцёле св. Францішка Ксаверыя ў Гродне адбылася Імша Хрызма, якую ўзначаліў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч.

У адпаведнасці са старажытнай традыцыяй, гэтая Імша цэлебруецца толькі ў катэдры, яе ўзначальвае біскуп і ў ёй удзельнічаюць усе святары, якія служаць у мясцовым Касцёле. Такім чынам падкрэсліваецца адзінства і непадзельнасць Хрыстовага святарства, а таксама духоўная сувязь, якая злучае святароў з біскупам і паміж сабой.

На Імшу ў катэдру – “маці” касцёлаў Гродзенскай дыяцэзіі – у сувязі з пандэміяй каранавірусу прыбылі сёлета толькі ксяндзы дэканы і тыя святары, якія захацелі ў ёй удзельнічаць, каб супольна дзякаваць Хрысту за вялікі і цудоўны дар святарства, які Ён на Апошняй Вячэры даў свайму Касцёлу.

Імшу канцэлебраваў таксама дапаможны біскуп Гродзенскай дыяцэзіі Юзаф Станеўскі. Прысутнічалі сёстры законныя, семінарысты і вернікі. Вялікай колькасці людзей сёлета не было.

Вернікі ядналіся з прэзбітэрыем Касцёла на Гродзеншчыне, дзякуючы Богу за сваіх душпастыраў, з чыёй дапамогай могуць прыступаць да святых сакрамэнтаў і духоўна ўзрастаць.

Біскуп Аляксандр Кашкевіч адзначыў у гаміліі, што ў Вялікі чацвер кожны святар звяртаецца думкамі да незабыўнага моманту, які быў некалькі або нават некалькі дзясяткаў гадоў таму, калі з пакорай і даверам ён укленчыў на падлозе святыні і Дух Святы праз паслугу іерарха, які ўдзяляў пасвячэнне, намасціў яго далоні алеем хрызма.

Па словах біскупа, літургія Імшы Хрызма вельмі акцэнтуе сімволіку намашчэння алеем. Намашчэнне ў Святым Пісанні з’яўляецца знакам пасвячэння, кансэкрацыі, а значыць сімвалічнага задання, якое Бог даручае абранай асобе і да спаўнення якога робіць здольнай гэтую асобу.

Пастыр Касцёла на Гродзеншчыне падкрэсліў, што намашчэнне святары атрымліваюць не для саміх сябе, а для Божага народу, слугамі якога з’яўляюцца.

“Удзел у Хрыстовым святарстве – вялікі, не заслужаны намі дар, а адначасова абавязак, ідэал, да якога мы дарастаем на працягу ўсяго жыцця”, – дадаў іерарх.

Таксама біскуп нагадаў, што ў гэтым годзе адзначаецца юбілей 30-годдзя заснавання Гродзенскай дыяцэзіі. “Гэта для нас нагода дзякаваць Пану Богу за адраджэнне рэлігійнага жыцця, за ўсе пазітыўныя змены, сведкамі якіх мы з’яўляемся”, – сказаў ён.

Іерарх заахвоціў асаблівым чынам падзякаваць Пану за пакаленне святароў, якія ў найцяжэйшыя часы верна заставаліся з Хрыстом і адважна вялі да Яго даручаны ім Божы народ.

“Іх жыццё – цудоўнае сведчанне святарскай вернасці, руплівасці ў Божым служэнні, адвагі і прысвячэння, а таксама нязломнай надзеі, што Хрыстус пераможа – нягледзячы ні на што”, – сказаў біскуп, падкрэсліўшы, што многія з іх ужо адышлі ў вечнасць па ўзнагароду Пана.

Іерарх папрасіў агарнуць малітвай святароў, якіх Бог у сваім неспасцігальным Провідзе пажадаў забраць да сябе ў мінулым годзе:

- ксяндза Паўла Барысевіча,

– ксяндза каноніка дэкана Алега Дуля,

– ксяндза каноніка Тадэвуша Качана,

– ксяндза прэлата Юзафа Трубовіча,

– ксяндза каноніка Юзафа Ганьчыца,

– айца Казіміра Жыліса.

На заканчэнне гаміліі біскуп звярнуўся да вернікаў з традыцыйнай просьбай маліцца за іерархаў і святароў, бо рэалізацыя святарскага паклікання нялёгкая.

“Кожны з нас усведамляе, як далёка нам да ідэалу святарства, указанага Хрыстом Панам. Адначасова мы ўсведамляем, што Божая ласка можа папоўніць усе нашы чалавечыя абмежаванні, недахопы і слабасці”, – сказаў ён.

Падчас Імшы духавенства аднавіла святарскія абяцанні, просячы ў Бога трываласці нa далейшыя гады служэння і моцы духу ў рэалізацыі заданняў, якія ставіць Хрыстус.

Аднаўляючы абяцанні, святары выказалі жаданне больш цесна яднацца з Хрыстом і знайсці першасную руплівасць сваіх душпастырскіх сэрцаў.

Адбылося асвячэнне алею хворых і катэхумэнаў і кансэкрацыя алею хрызма, якія будуць неабходныя для ўдзялення сакрамэнтаў.

У гэты выключны для кожнага святара дзень біскуп падзякаваў усяму духавенству Гродзенскай дыяцэзіі за пастырскае служэнне, абвяшчэнне Божага слова і ўдзяленне святых сакрамэнтаў, катэхізацыю дзяцей і моладзі, клопат пра пажылых, хворых і церпячых, будаўніцтва і рамонт касцёлаў і найперш за сведчанне святарскага жыцця.

Кс. Юрый Марціновіч

Фота: Вольга Сяліцкая