28 кастрычніка ў Пінску прайшлі ўрачыстасці з нагоды 85-годдзя Пінскай дыяцэзіі. Урачыстую св. Імшу ў пінскай катэдры ўзначаліў кс.бп Аляксандр Кашкевіч, які таксама звярнуўся да вернікаў з гаміліяй.

     Najczcigodniejsi Księża Biskupi, Dostojni goście dzisiejszej uroczystości! Czcigodni Księża Profesorowie, Drodzy Klerycy! Gromadzą nas dzisiaj w tej zabytkowej świątyni obchody uroczystości rocznicy diecezji pińskiej i seminarium duchownego.
     Dokładnie 85 lat temu, 28 października 1925 r., na mocy decyzji Papieża Piusa XI - Achillesa Rattiego powstała diecezja pińska, a dla niej zostało erygowane Wyższe Seminarium Duchowne. Dzisiaj patrzymy na to wydarzenie z perspektywy czasu i powiadamy za starożytnymi mieszkańcami Rzymu: "Los jest zmienny, ale Pan Bóg jest cudowny".
    Rzeczywiście, w ciągu 85 lat da się zobaczyć ten ślad Bożej historii. Pan Bóg pisze prosto po krzywych liniach naszej ludzkiej historii. Z części terytorium diecezji mińskiej i wileńskiej została powołana diecezja pińska, która wskutek zmian dziejowych musiała wiele przecierpieć; z niej też została wydzielona diecezja drohiczyńska w Polsce. Po latach swego rozkwitu i po II wojnie światowej diecezja pińska faktycznie przestała istnieć. Kościół przetrwał dzięki bohaterskiej postawie kapłanów i wiernych, którzy trwali na posterunku, broniąc kościołów i przekazując wiarę młodemu pokoleniu.
    У 1991 г. Пінская дыяцэзія была зноў адроджана разам з іншымі дыяцэзыямі ў Беларусі. 10 гадоў пазней, у 2001 годзе, зноў была вялікая радасць: пасля многіх гадоў адчынілася зачыненая шмат гадоў Вышэйшая духоўная семінарыя ў Пінску. Звычайны чалавек можа не ўсведамляць сабе, што ва ўсім гэтым адбываліся вялікія Божыя справы. Няверуючы скажа, што гэта адбылося ў выніку абставінаў і перамены грамадскай думкі. Чалавек жа веруючы павінен заўважаць у гэтым надзвычайныя Божыя азнакі магутнасці і провіду, якія спадарожнічалі ўсім гэтым пераменам ад моманту заснавання семінарыі і дыяцэзіі ажно па сённяшні дзень.
    Калі ў пачуцці веры мы аналізуем падзеі, то знаходзім адно вытлумачэнне існавання Касцёла: гэта сам Хрыстус. Змёртвыхпаўсталы Збаўца з'яўляецца Заснавальнікам Касцёла i кожнай яго бачнай структуры. Структура гэта называецца дыяцэзіяй. Яна з'яўляецца часткай Усеагульнага Касцёла і складаецца з людзей, якія імкнуцца за Збаўцам Езусам да Вечнага Жыцця. У Пана Бога няма выпадковасці. Не было выпадковасці і тады, калі ва Усеагульным Рыма-каталіцкім Касцёле была ўстаноўлена Пінская дыяцэзія. Хрыстус ёсць у сваім Касцёле - гэтая праўда з'яўляецца адзінай вытлумачальнай прычынай існавання Касцёла.
    Менавіта таму Касцёла не змаглі знішчыць сілы цемры, нягледзячы на ўсе складаныя сытуацыі, у якіх ён знаходзіўся. Хрыстус Заснавальнік мае ўладу, каб з кожнай складанасці Касцёл выйшаў яшчэ больш узмоцненым. Доказам гэтага з'яўляюцца грамадскія перамены апошніх дзесяцігоддзяў. Мы самі захапляемся сёння тым, што здарылася. Зерне Божага Валадарства на нашых беларускіх землях - як тое сапраўднае маленькае зярнятка гарчыцы ці рошчыны мукі. Яны растуць паволі і вельмі неўзважальна, але плён дзейнасці Божай Ласкі можна будзе заўважыць толькі пазней. Дзейнасць Божай Ласкі больш магутная за супярэчныя дабру сілы.
    Już od pierwszych wieków chrześcijaństwa zostały powołane do życia diecezje, żeby skutecznie służyć Ludowi Bożemu i prowadzić Go drogami Zbawienia. Najpierw kojarzymy sobie istnienie diecezji i jej instytucji z określonym terytorium i miejscem - Pińsk, Mińsk, Grodno, Witebsk. Kościół natomiast naucza nas, że "Diecezję stanowi część Ludu Bożego, powierzona pasterskiej pieczy biskupa z współpracującym z nim prezbiterium, tak by trwając przy swym pasterzu i zgromadzona przez niego w Duchu Świętym przez Ewangelię i Eucharystię, tworzyła Kościół partykularny, w którym prawdziwie obecny jest i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół Chrystusa". Z treści prawnego określenia diecezji wynika, że Kościół diecezjalny to przede wszystkim ludzie, stanowiący jedną powszechną rodzinę dzieci Bożych. I to jest kolejna Boża sprawa, że Pan Bóg dla spełnienia swoich Planów posłużył się i posługuje nadal człowiekiem.
     Biskup – Pasterz Diecezji i Następca Apostołów, który stoi na czele, jego współpracownicy kapłani, siostry i bracia zakonni oraz wszyscy wierni w łączności z Ojcem Świętym – są Ludem Bożym. Wierzymy, że tylko w takim Kościele, gdzie jest zachowana jedność, świętość, powszechność i apostolskość, żyje i działa prawdziwy Bóg i Zbawca - Chrystus. Chrystus przez swoich następców i innych już ponad 2000 lat realizuje swoją zbawczą misję. Składa w ręce wybranych ludzi sprawę Zbawienia. Przez wszystkie minione lata Lud Boży tej części Kościoła Powszechnego w Pińsku utwierdzał się w wierności Chrystusowi i Jego Kościołowi.
    Wydawać się mogło, że gleba ludzkich dusz została już całkiem wysuszona przez niewiarę i zaprogramowaną walkę ateistyczną, ale jednak Pan Bóg zawsze skutecznie realizuje swoje plany względem nas. W tym celu - aby skruszyć zło i przybliżyć zbawienie - posługuje się swoimi narzędziami. Działają one o wiele skuteczniej, niżeli nasze ludzkie osiągnięcia. Tak się składa, że rok 2010 jest też rokiem wspomnienia 140. urodzin biskupa Zygmunta Łozińskiego. 85 lat temu było potrzebą czasu Zbawienia, aby Pan Bóg powierzył nową diecezję opiece gorliwego Pasterza, pochodzącego z Boracina k. Nowogródka, ochrzczonego w tymże Nowogródku, w kościele parafialnym pw. Św. Michała Archanioła, dzisiaj Sługi Bożego Zygmunta Konstantego Łozińskiego. Świątobliwy i gorliwy Pasterz, wówczas już Biskup Miński - wygnaniec, bez względu na trudną sytuację objął troską wszystkich. Jeszcze przed zatwierdzeniem nowej diecezji założył w Pińsku Wyższe Seminarium Duchowne.
    Zgromadził oddanych sprawie formacji kapłańskiej księży profesorów. Patrząc w przyszłość, sam dobierał wykładowców i zabiegał o dobrą kadrę dla przyszłych kapłanów. Z przedwojennego seminarium pińskiego wyszło bardzo wielu zasłużonych dla Kościoła kapłanów - męczenników i gorliwych Pasterzy. Dzisiaj podczas tej uroczystości powinniśmy Panu Bogu spłacać swój dług wdzięczności za bohaterskiego Pasterza – sługi Bożego Biskupa Zygmunta, którego doczesne szczątki spoczywają w tej bazylice katedralnej. Ten dług wdzięczności spłacamy przede wszystkim poprzez naszą modlitwę i prośbę o jego rychłą beatyfikację. Ufamy, żeby Pan Bóg już wyznaczył porę jego wyniesienia do chwały ołtarzy.
    Niezależnie od czasu wyniesienia na ołtarzach trzeba błagać Boga, aby ten niezłomny Pasterz był przykładem dla wszystkich, przykładem prawdziwej miłości do Chrystusa, bliźnich, swojej diecezji i Kościoła. Przecież, pierwszy Biskup Piński, pozostawiając swój przepiękny testament, który jest nazywany "Głosem zza grobu», zapewnił z pokorą, że również po swojej śmierci będzie opiekunem powierzonej mu owczarni. Kilka lat przed swoją śmiercią zapisał: "Wybaczcie mi winy moje … Alem was kochał bardzo i bardzo pragnąłem oddać za was życie swe całe, i zawsze prosiłem Pana Jezusa, aby mi dał dużo cierpieć za was i przez cierpienie wysłużyć Kościołowi to, czego nie mogła zyskać moja praca nieudolna. Teraz już przestałem Wam być pasterzem i ojcem, ale nie przestałem być przyjacielem Waszym. Tym bardziej będę nim w życiu za grobem, ale w zamian o jedną łaskę, żebrzę sobie u was, Najmilsi: módlcie się mą grzeszną duszę.
    Módlcie się za nas, aby modlitwy Wasze nie tylko poratowały nas przed Panem, lecz abyśmy też skuteczniej za was mogli się modlić". Słowa biskupiego testamentu nie straciły na swej ważności, przychodzimy tu, aby modlić się wspólnie. Modlić się za dzieło, które Pan Bóg zainicjował przed 85 laty. Modlić się za diecezję, seminarium duchowne, Pasterzy, kapłanów, siostry zakonne, cały lud wierny piński i nie tylko, jak również za cały Kościół na Białorusi, za cały Kościół Powszechny na czele z Ojcem Świętym. Jesteśmy przecież jednym Kościołem Chrystusowym. Niech też Sługa Boży Biskup Zygmunt przewodzi u Boga w naszej nieudolnej modlitwie. W tym miejscu pamiętamy o Najdostojniejszym Księdzu Kardynale, aktualnym pasterzu diecezji Pińskiej, który łączy się z nami duchowo. Wiemy wszyscy, jak droga jest Jego Eminencji ta świątynia katedralna, matka kościołów diecezji, ta Wyższa Uczelnia Duchowna w Pińsku, jak z wielką nadzieją patrzy Jego Eminencja na tych kleryków, którzy podobnie, jak ich poprzednicy, formują się w tej Szkole Chrystusowej nad Piną.
    Ogarniamy jego wdzięczną modlitwą za dar posługi, kiedy jeszcze był tu proboszczem, a szczególnie za dar posługi Pasterskiej w ciągu ostatnich lat. Żywotność Kościoła zależy od zaangażowania jego Pasterzy w dzieło zbawienia, duchowej troski jego kapłanów, od wiary Ludu wiernego. Wszystko to składa się na oblicze Kościoła, w którym dzisiaj żyjemy i który tworzymy. Nie można liczyć na innych, że to ktoś inny powinien bardziej odpowiadać za dobro duchowe, którym jest rodzina Kościoła Powszechnego i diecezjalnego. Nie wolno też mówić, że Kościół jakoś sam przetrwa. Przypominają mi się słowa błogosławionej Matki Teresy z Kalkuty pewnemu dziennikarzowi, poszukującemu sensacji z życia Kościoła i ciągle krytykującemu słabości i upadki jego wiernych. Na pytanie, co lub kogo należałoby zmienić w Kościele, pokorna zakonnica odpowiedziała: "Ciebie i mnie, drogi bracie!".
    Niech dzisiejsza uroczystość pomoże nam na nowo zrozumieć, czym jest dla nas Kościół. Pomoże zrozumieć prawdę o tym, że Kościół jest darem Bożym dla ludzi, w którym Chrystus nadal realizuje swoją misję uświęcania i zbawiania. Należy też zrozumieć, że w tym Kościele każdy na swój sposób ma swoje zadanie do wykonania - biskupi, kapłani, wierni. Każdego Chrystus Pan powołał przez Chrzest Święty i święte sakramenty do uświęcania doczesnego życia i budowania Królestwa Bożego. Z wiarą też dziękujmy za Kościół, do którego należymy i o który troszczymy się, aby przez świętość naszego życia był bardziej uświęcony. Pozwólcie, że zakończę słowami modlitwy z testamentu sługi Bożego biskupa Zygmunta Łozińskiego: "Rozpal, Boże, wszędzie cześć Najświętszego Serca Twego i rozszerzaj Kult tajemnicy Eucharystycznej. A ty, najmilsza Matko Jezusowa i nasza, wspomagaj nas co dzień modlitwami Swymi i osłaniaj płaszczem miłości Swojej i wraz ze wszystkimi zastępami niebieskimi wyproś nam wszystkim zbawienie wieczne i wieczne odpocznienie. Amen"