Першы дзень пасля вяртання з фэсту ў Будславе падобны да стану пахмелля пасля доўгага запою. Уладкоўванне думак, падсумаванне і цяжкасць вяртання да звычайнага жыцця. Каб паставіць кропку ў сёлетнім дзённіку “Да Неба праз Будслаў” паспрабуем падвесці вынік усяму, што адбылося.
Мудрасць Божая
Як я ўжо пісаў, штодзённа мы мелі пропаведзь падчас св. Імшы і 2 канферэнцыі. Было сказана шмат мудрых словаў. У душу запалі некаторыя з іх. З імі вяртаюся дадому. Паспрабую сабраць усё ў некалькі кароткіх сказаў.
1. Не чакаць плёнаў сваёй працы. Усё гэта можа скончыцца эмацыйным выкрушэннем і стратай ахвоты рабіць што-небудзь. Рабі для Бога і будзь задаволены ўжо гэтым.
2. Галоўнае – адкрыць Бога. Уся мараль будзе пасля. Па-гэтаму спачатку трэба паказаць чалавеку прыгажосць Пана, а пасля ўжо будзе змена жыцця.
3. Радавацца з усяго, што атрымоўваем. Не наракаць! Навокал любоў.
Можа для кагосьці гэта банальна, але для мяне гэта былі рэчы адкрытыя нанова. Увогуле, гаварылася шмат мудрых і патрэбных думак, але запомніліся чамусьці гэтыя. Калі запытаць у іншых пілігрымаў, упэўнены, што сказы будуць зусім іншыя. Нібыта мы ішлі ў розных групах.
Людзі
Віцебская пілігрымка для мяне – пілігрымка “якасці”. Менавіта якасці людзей, якія ў ёй ідуць. Сярэдні ўзрост пілігрымаў – 23,5 гады, г.зн. старэйшая моладзь. Большасць паломнікаў стала ўдзельнічае ў школе хрысціянскага жыцця і евангелізацыі - Вінаградніку, бярэ ўдзел у супольнасці (напрыклад шмат кіраўнікоў скауцкага руху), вучыцца ў катэхэтычным каледжы ў Баранавічах і г.д. Шмат хто з іх прыязджае ў пілігрымку не таму, што мае вольны час (напрыклад, канікулы), але з-за свайго ўласнага хацення. Зразумела, усё гэта робіць пілігрымку адрознай, скіраванай менавіта на рэкалекцыі і глыбокую ўнутраную змену.
Дамініканцы
А. Томаш Міка і а. Кшыштаф Коц’ян – сыны свайго ордэна. Першы ў свой час вёў лад жыцця зусім адрозны ад хрысціянскага. Пазней навяртанне, дамініканцы, святарства і сёння ўжо 3 гады душпастырства ў Віцебску. Усё гэта нагадвае гісторыю пра св. апостала Паўла. Другі - гэта вельмі спакойны, увесь час усміхаючыся і неверагодна моцны ў слове чалавек. Гэтыя людзі прыцягваюць да сябе не толькі жартамі, але, перш за ўсё, сваім уласным прыкладам.
Кс. біскуп Алег Буткевіч
Гэты чалавек прайшоў з намі 3 дні. Для большасці ён застаўся айцом Алегам. Ён па-чалавечы прасіў не фоткаць яго лішні раз. І я заставіў яму гэтае права. Было б добрай традыцыяй, калі б ён і надалей хадзіў у гэтай пілігрымцы, каб людзі адчувалі ў ім не ксяндза біскупа, але айца біскупа. Гэтаму чалавеку хочацца пацалаваць пярсцёнак на руцэ не з абавязку, а з-за глыбокай унутранай прагі.
Беларускія краявіды
Віцебшчына неверагодная. Такіх бясконцых палёў і лясоў я не бачыў ніколі. Падаецца, што краявіды былі зменены тут цывілізацыяй мінімальна. Гэта бавіць вока і дапамагае задумацца над велічнасцю і прыгажосцю Божага плану. Для людзей з Гродзеншчыны віцебская пілігрымка ў Будслаў дакладна будзе адкрыццём іншага боку Беларусі.
Скончылася чарговая будслаўская прыгода. Сёлета я з'ехаў з Будслава яшчэ ноччу, пасля св. Імшы ў 24.00 і канцэрту Laudans. Я з’ехаў так рана не таму, што не люблю афіцыёзу ранішняй св. Імшы. Усё галоўнае адбылося: пілігрымка ўжо заставіла чарговы “шнар” у сэрцы. Проста заўсёды цяжка глядзець на Будслаў, які за 30 хвілін пасля галоўнай літургіі ператвараецца ў сумную, ціхую вёсачку з вялікім касцёлам. Таму няхай усё застанецца ў памяці такім, якім яно было яшчэ вечарам.
Пілігрымка працягваецца. У кожнага свая. За гэты час Deo gratias!
Вова разважае
Гэта пілігрымковая радасць вельмі западае ў памяць. Падобна як боль. Ты памятаеш кожнае месца, дзе з’явіўся мазоль, дзе было цяжка ўстаць пасля перапынку. Шчыра ўсміхаешся, праходзячы месцы, дзе ўсе жартавалі і радаваліся. Усё гэта трымае мяне падчас працы і штодзённасці.
Была радасць і быў смутак, добрыя лазні і адсутнасць камфорту. Але шлях - гэта не галоўнае. Навучыцца любіць – найважнейшае заданне пілігрыма.
P.S. Калі пілігрымка праходзіць праз населеныя пункты, мясцовыя жыхары па-рознаму ўспрымаюць гэта. Аднак кожны затрымоўваецца і назірае. Вашай увазе прадстаўляю маленькую падборку здымкаў людзей, якія нас сустракалі. Няхай іх цікавасць ператворыцца ў прагненне.
Арцём Ткачук
Вова Крупенка
