XХІХ Звычайная Нядзеля. Кс. Андрэй Кеўлюк
Як стала ўжо добрай традыцыяй, давайце, дарагія чытачы нашага парталу, на пачатку нашага разважання над Божым Словам запытаемся ў сябе: “Як часта я знеахвочваўся прадстаўленнем сваёй малітвы-просьбы Богу?”
Езус сёння ставіць перад намі дзве постаці: постаць суддзі, “які Бога не баяўся і людзей не саромеўся” і якога Езус назваў несправядлівым, а другая постаць – удава, якая на працягу доўгага часу прыходзіла да яго з просьбай: “Абарані мяне ад праціўніка майго”.
Удава з Евангелля можа кожнага з нас навучыць вытрымкі ў прадстаўленні сваёй просьбы Богу, яна не давала спакою суддзі, пакуль той не ўзяў яе ў абарону. “Гэта прыпавесць”, – могуць сказаць многія – “і чагосці блізкага з рэальнасцю не мае”. І нажаль я часта назіраў людзей знеахвочаных, а можа нават лепш сказаць – разачараваных Богам. “Чаму Ён гэта дазволіў? Чаму Ён не зрабіў, як я прашу? Ці Ён не бачыць, як я мушу цярпець?”, – а пазней – “Я не хачу верыць, любіць, шанаваць такога Бога!” А цяпер давайце паставім сабе другое пытанне, трошкі складанейшае: “Ці я пагаджаюся з воляй Бога?”
Мы – Божыя тварэнні – хочам мець Яго як прыслугу, які будзе выконваць усе нашыя жаданні, забываючыся, што гэта мы павінны пагадзіцца з Яго воляй у жыцці нашым і нашых родных. Што кожны з нас павінен заўсёды ў сваёй просьбе давяраць Богу. “Дык ці ж Бог не абароніць выбраных сваіх, якія просяць Яго дзень і ноч, хоць марудзіць абараніць іх? Кажу вам, што неўзабаве абароніць іх”, – прыпамінае кожнаму з нас Езус Хрыстус. Заўважце таксама, як добра паказана была абарона Божых выбранцаў у першым чытанні з кнігі Зыход. Пакуль рукі Майсея былі ўзнятыя да неба – народ ізраэльскі перамагаў, а калі апускаліся – перамагалі амалекіцяне (племя бедуінаў і заклятых ворагаў ізраэльцян). Тое самае і ў жыцці кожнага з нас – пакуль мы просім (нашы рукі ўзнятыя да Бога) мы моцныя, а калі перастаем прасіць (апускаем рукі) мы слабеем. Нават да страты сваёй душы…
Яшчэ трошкі цярплівасці, дарагія, бо хацеў бы з вамі падзяліцца адным прыкладам, прачытаным у кнізе “Флавіян. Жыццё прадаўжаецца” пратаірэя Аляксандра Торыка:
“Да бацюшкі патэлефанаваў загадчык траўматалагічнага аддзялення і папрасіў прыехаць і паспавядаць маладога чалавека, трапіўшага ў аўтамабільную аварыю: “Айцец! Як найхутчэй прыязжайце, жудасная аварыя – “БМВ” урэзалася ў бетонны забор, знесла шэсць яго секцый, ад машыны – куча жалеза, кіроўцу выразалі аўтагенам. Малады хлопец весь пераломаны, восем гадзін на аперацыйным стале збіралі па частках. Прыйшоў да прытомнасці, але будзе жыць ці не – невядома, як бы не было кровазліцця ў мозг!” Бяру Святыя Дары, прыязжаю, захожу ў палату і бачу – суцэльны гіпс, усе канечнасці на “выцяжках”, з пад гіпса ў розных мейсцах трубкі тырчаць, і з іх рохнага колеру нешта капае. Словам, відовішча не для слабанервных. І сярод усяго гэтага гіпса бачу ззяючы радасцю твар, таксама з шматлікімі швамі і ў зялёнцы. “Бацюшка, прывітанне! – хрыпіць. – Паспавядайце мяне і прычасціце, калі ласка!” Пачынаю прыгатоўваць Святыя Дары і спрабую размаўляць з хворым: “Ну што, брат, – кажу, – не пашчасціла табе сёння!” “Што вы, бацюшка, – адказвае, – нават вельмі пашчасціла, я, як толькі прыйшоў у прытомнасць, адразу Богу дзякаваць пачаў!” “Правільна, – кажу, – тое, што ты ў такой аварыі жывым застаўся, вялікая Божая міласць!” “Гэта так, бацюшка, – адказвае, – але яшчэ большая міласць Божая тое, што я ў аварыю трапіў. Я ў духоўных пытаннях трошкі разумеюся, бацюшка, у мяне матуля каля пятнаццаці год ужо “каля падсвечніка” у храме стаіць і радная сястра пеўчая ў храме. Толькі я ў сям'і вырадкам аказаўся, хоць да аварыі я сябе такім не лічыў. Я ж - бандзіт, бацюшка, і ехаў “па заказу” людзей забіваць, мужа і жонку, камерсантаў. Слава Богу, Ён мяне спыніў! Паспавядайце мяне за ўсё маё жыццё, бацюшка, бо калі я не памру сам, то мяне абавязкова заб'юць, “выйсці ў завязку” не дадуць – вельмі шмат ведаю. А я сам больш так жыць не хачу, лепш памерці!” Паспавядаў я яго, прычасціў. А ноччу ён памёр ад кровазліцця ў мозг, урач не памыліўся ў сваім прагнозе. Я яго пасля і адпяваў. Вельмі рэдка можна ўбачыць ў памерлага такі шчаслівы твар, які быў у таго «разбойніка», што раскаяўся.”
Прыклад можа трошкі жудасны, таму прашу прабачэння, але ў ім вельмі добра адлюстроўваецца просьба некалькіх чалавек: маладога чалавека, трапіўшага ў аварыю, і яго родных. Адныя напэўна скажуць, што Бог злы, не добры, бо забраў жыццё маладога чалавека; другія будуць стаяць на становішчы, што атрымаў па заслугам. А я хацеў бы звярнуць увагу на тое, што Бог выслухаў просьбу маладога хлопца і яго матулі з сястрой – Бог выратаваў яго душу, праз цярпенне і боль ён навярнуўся і стаў сведкам Божай любові. Сведкам – якім заклінаў быць Цімафея ў другім чытанні Апостал Павел, а праз яго кожнага з нас. Каб Езус прыйшоўшы судзіць жывых і памерлых знайшоў жывую веру на зямлі.
