Майму дарагому мужу, які мяне палухаў, Бог сказаў так: “праклятая зямля за цябе; са скрухаю будзеш карміцца з яе ва ўсе дні жыцця твайго”.
У той дзень, у дзень Евы, Маткі Жыцця, што жыла ў садзе Эдэм у Раі, я стала жонкай Адама, пасялілася на ўсход ад Брамы з Палымнеючым Мячом, дзесьці у паўднёва-ўсходняй Азіі. “Умілаваны Рай” ператварыўся ў “Страчаны Рай”. Назаўсёды.
Мне страшэнна шкада. Я знішчыла сваё жыццё і тваё, магчыма, таксама. Мы спрабавалі розныя штучкі: “Гэта не мая віна”, - але няшмат з гэтага выйшла. Адам сказаў, што ўсё з-за мяне, я – што з-за змея, а змей па сённяшні дзень абвінавачвае ўсё і ўсіх. Пасля выпадку ў садзе пачалося жыццё, поўнае суму і болю. Анёлы бесцэрэмонна выкінулі нас з Раю. На новай зямлі Адам працаваў ад золку да захаду сонца і страшна пацеў. Трэба было бачыць тыя горы прання і мяне без пральнай машынкі. Я пачала нараджаць дзяцей у страшных цярпенннях, а паблізу не была аніводнага шпіталю, дзе б мне маглі даць абязбольваючае.
Нашыя першыя сыны былі адным вялікім расчараваннем. І калі ўжо гаворка ідзе пра першынство, то менавіта мой сын здзеісніў першае забойства. Напэўна, вы ўжо ведаеце, што ягонай ахвярай стаў яго родны брат. Я думала, што нішто не магло быць большым за наш смутак пасля выгнання з Раю, але і ён падаўся нічым у параўнанні з цярпенннем пасля гэтага жорсткага злачынства. Я была гатовая пачаць усё нанова. На шчасце, Бог выслухаў мае малітвы.
