З 20 па 22 чэрвеня ў гродзенскай парафіi Найсвяцейшага Адкупіцеля адбудуцца V Агульнабеларускія дні моладзі пад дэвізам “Мы пілігрымы надзеі”.

V Агульнабеларускія дні моладзі арганізуюцца ў Юбілейным 2025 годзе, які праходзіць у Паўсюдным Касцёле пад знакам надзеі. “Прыбудзьце ў Гродна з розных куткоў нашай Беларусі як пілігрымы надзеі, каб засведчыць, што хочаце быць арыгіналамі, а не копіямі кагосьці, як вучыў светлай памяці папа Францішак. Няхай Пан Езус вядзе вас за сабой і адорыць вас сваёй маладосцю”, – адзначае ў звароце да маладых людзей біскуп Гродзенскі Уладзімір Гуляй, старшыня Камісіі па справах моладзі пры Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі.

Чаму маладым людзям варта знайсці час і прыехаць у Гродна? Які плён чакае ўдзельнікаў Агульнабеларускіх дзён моладзі? Што рыхтуюць арганізатары мерапрыемства?

5 прычын прыняць удзел у АДМ 2025

Гродна – буйны каталіцкі цэнтр.

У прыгожым гістарычным горадзе над Нёманам знаходзіцца больш за 10 каталіцкіх святынь, у т. л. катэдральная базіліка – 1 з 7 юбілейных касцёлаў у Гродзенскай дыяцэзіі, за пілігрымаванне ў якія альбо за пабожнае наведванне якіх у Юбілейны 2025 год можна атрымаць поўны адпуст.

Магчымасць задаць пытанне біскупу.

Пасля прэзентацый груп з розных дыяцэзій моладзь мае свабодную размову з іерархамі Касцёла ў Беларусі, дзе можа атрымаць адказы на хвалюючыя пытанні.

Аказія даць сваё сведчанне ці падбадзёрыцца сведчаннем бліжняга.

Дзяліцца верай – значыць умацоўвацца ў ёй і ўмацоўваць іншых. Гэта найбольш эфектыўны спосаб евангелізацыі, да якой пакліканы кожны ахрышчаны.

Пашырэнне геаграфіі знаёмстваў.

У мерапрыемстве прымаюць удзел сотні хлопцаў і дзяўчат з розных куткоў краіны. Інтэрактыўная праграма спрыяе ўсталяванню сяброўскіх і таварыскіх зносін.

Добры час у супольнасці маладых вернікаў.

Малітва, канцэрты, дыскусіі… Незабыўныя дні сярод братоў і сясцёр у Хрысце!

Умовы ўдзелу:

узрост удзельнікаў – ад 16 гадоў (непаўналетнія павінны мець з сабой пісьмовы дазвол ад бацькоў);

на групу моладзі з парафіі павінен быць адказны, прызначаны пробашчам (ён рэгіструе ўдзельнікаў).

Важна! Удзельнічаць у мерапрыемстве трэба з рэлігійным намерам. З сабой неабходна мець кубак і коўдру ці дыванок.

Асабісты ўзнос за ўдзел – 20 руб. (існуе магчымасць вызвалення ад узносу).

Рэгістрацыя працягваецца да 10 чэрвеня. Запоўненую анкету (спампаваць праз QR-код) адказны за групу высылае на электронную пошту

dnimoladzibelarusi@gmail.com.

Кантакты для сувязі: (8 029) 208-48-82 – а. Эдуард Пяцельчыц CSsR, адказны за валанцёраў.

Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі

На працягу больш чым 150 гадоў у родзе Канопка аднаго з сыноў па бацькоўскай лініі называюць Леонам. Першым, пра каго захаваліся звесткі ў сям’і, быў Леон Канопка 1867 года нараджэння.

1 чэрвеня – Дыяцэзіяльны дзень бацькі

З пакалення ў пакаленне

“Чаму было абрана менавіта такое імя – невядома, – распавядае гродзенец Леон Канопка, па пашпарце Леанід. – Цяжка сказаць, ці да прадзеда кагосьці так называлі. Пра яго бацькоў мы нічога не ведаем”.

Мужчына гаворыць, што прадзеда не памятае, аднак застаў пры жыцці дзядулю: “Маю бабулю, жонку дзеда Лёні, звалі Леанарда. Калі я быў маленькі, нейкі час мы жылі разам. Тады ў адным доме знаходзіліся чатыры Лёні: дзядуля, бабуля, тата і я. Каб адрозніць, мяне называлі «малы Леон», далей «айцец», «дзядэк» і «бабця». Цяпер, каб не было блытаніны, сына мы завём Леон, а мяне – Лёня”.

Спадарыня Галіна, мама Леаніда, прызнаецца, што не адразу ўспрыняла традыцыю ў сям’і сужэнца ўсур’ёз, і першага сына яны назвалі Андрэй. Магчыма, і другі меў бы іншае імя, калі б не няшчасны выпадак. “Малодшага сына падчас родаў не ўтрымалі, і ён упаў. Была вялікая верагоднасць, што не выжыве, – дзеліцца яна. – Старэйшыя жанчыны раілі пахрысціць дзіця і даць яму імя бацькі. Верылі, што тады не памрэ. Так я і зрабіла. Перажагнала яго і сказала: «Даю табе імя Леон». І сын выжыў… Даведаўшыся, якое мае імя, людзі часта кажуць: «Ой, якое рэдкае, прыгожае». Сын з жартам адказвае, што «камусьці рэдкае, а хтосьці іншага і не ведаў» (смяецца – заўв. аўт.)”.

Жанчына ўзгадвае, што малодшы сын нават думаў стаць святаром, але ў свой васемнаццаты дзень нараджэння на моладзевых сустрэчах у касцёле Маці Божай Анёльскай у Гродне пазнаёміўся з будучай жонкай. Праз нейкі час яны разам ішлі ў Лудзка-Чэнстахоўскай пілігрымцы (Польшча) з інтэнцыяй аб нараджэнні дзяцей – з-за радавой траўмы ў Леаніда меліся праблемы са здароўем. Спачатку Бог адарыў сужэнцаў дачкой, а праз 9 гадоў у шлюбе нарадзіўся сын, які працягнуў традыцыю.

Сямейная рэліквія

Паводле яшчэ адной сямейнай традыцыі, кожны з Леонаў падчас шлюбу прымаў у дар ад сваіх бацькоў абраз Маці Божай Чэнстахоўскай. “Прадзед атрымаў ікону падчас вяселля. Далей – мой свёкр, калі ажаніўся ў 1939 годзе. Пасля нам з мужам яго бацькі падарылі гэты абраз падчас шлюбу ў 1973 годзе”, – распавядае спадарыня Галіна.

У сям’і гавораць: “Не забывай, што ты Леон Канопка”, што значыць “трымай планку”

Жанчына ўзгадвае, што яе муж доўга маліўся аб нараджэнні ўнука. “Ён 4 гады хадзіў у пілігрымку ў Тракелі з гэтай інтэнцыяй. Кс. Павел Салабуда (шматгадовы кіраўнік пілігрымкі Гродна – Тракелі – заўв. аўт.) нават казаў: «Ну што, дзядзя Лёня, молімся за ўнука?». На той момант у нас ужо было тры ўнучкі. У старэйшага Андрэя дзве дачкі, і ў Лёні адна. А абраз жа трэба некаму перадаць! Думалі нават, што калі народзіцца яшчэ дзяўчынка, назавём Леанардай і крыху відазменім традыцыю – перададзім ікону ёй. У выніку ўсё ж нарадзіўся хлопчык, якому далі імя Леон”.

Па слядах продкаў

Сям’я старанна захоўвае дакумент, які належаў старэйшаму ў родзе Леону. У ім пазначана, што мужчына працаваў на чыгунцы. Хутчэй за ўсё, гэта была станцыя “Ласосна”, бо каля яе і жыў з сям’ёй. “Гэта тагачасны страхавы поліс. У ім ёсць запіс пра жонку, пра малодшага сына – вельмі цікава, – зазначае спадарыня Галіна. – І важна, што фота нашага прадзеда захавалася. Гэта цэлы кавалак гісторыі!”.

На чыгунцы працаваў і яго сын. А ўнук і праўнук былі ўжо аўтаслесарамі. Наймалодшы Леон пайшоў у іншым накірунку, навучаецца ў Гродзенскім дзяржаўным універсітэце імя Янкі Купалы на факультэце матэматыкі і інфарматыкі. “Ён вельмі разумны. Скончыў школу з залатым медалём. Займаецца кіданнем молата.

Нядаўна заняў другое месца на Універсіядзе сярод вузаў Беларусі і Расіі. Галава і рукі!” – з гонарам дзеліцца бацька. Спадзяецца, што сын працягне традыцыю і ў будучыні таксама назаве сына Леонам.

“Як бы ні было, але традыцыя захоўваецца ўжо на працягу пяці пакаленняў! – адзначае Леанід. – Па пэўных гістарычных прычыных не ўсе мае продкі запісаны ў дакументах Леонамі, хоць ахрышчаныя ўсе пад гэтым іменем. Дзед быў Леонцій Леонавіч, тата – Леон Леонцьевіч. Мой сын, якому сёлета споўніцца 21 год, Леон Леанідавіч. Кажу яму з гумарам, што можа выправіць гэта раз і назаўсёды, і ў нас ужо з’явіцца ўрэшце Леон Леонавіч!”.

Кацярына Паўлоўская

22 мая новапрызначаны Апостальскі нунцый у Беларусі мансеньёр Іньяцыа Чэфаліа атрымаў у базіліцы св. Пятра ў Ватыкане біскупскае пасвячэнне.

Св. Імшу з сакрамантам пасвячэння ўзначаліў Дзяржсакратар Яго Святасці кардынал П’етра Паралін. Сукансэкратарамі сталі кардынал Франчэска Монтэнэгра, Апостальскі адміністратар Sede Vacante дыяцэзіі П’яна-дэльі-Альбанезі, да якой належаў мансеньёр Чэфаліа перад распачаццем дыпламатычнай службы, і арцыбіскуп Пол Рычард Галахер, сакратар Секцыі Дзяржсакратарыята па адносінах з дзяржавамі і міжнароднымі арганізацыямі.

На ўрачыстай св. Імшы сабраліся браты ў святарстве і біскупстве, сваякі і сябры кандыдата да пасвячэння. У літургіі прынялі ўдзел і прадстаўнікі духавенства Беларусі: арцыбіскуп Юзаф Станеўскі, старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, біскуп Аляксандр Яшэўскі SDB, Генеральны вікарый Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі, архімандрыт Сяргей Гаек, Апостальскі адміністратар для вернікаў візантыйскага абраду ў Беларусі, і некаторыя святары. На Імшы таксама прысутнічаў Пасол Беларусі пры Святым Пасадзе Юрый Амбразевіч.

У гаміліі кардынал П’етра Паралін нагадаў, між іншым, што мансеньёр Чэфаліа служыў Святому Пасаду ў Эквадоры, Пастаяннай місіі пры Савеце Еўропы ў Страсбургу, Секцыі па адносінах з дзяржавамі і міжнароднымі арганізацыямі Дзяржаўнага сакратарыята і, нарэшце, у якасці паверанага ў справах нунцыятуры ў Венесуэле. Іерарх заўважыў, што асабліва апошняя місія была складанай з прычыны палітычнай і сацыяльна-эканамічнай сітуацыі ў краіне, але падчас яе мансеньёр Чэфаліа мог спазнаць ласку Пана, бо, згодна з традыцыйным вучэннем Касцёла, “тым, хто выконвае асаблівае заданне, Бог дае ўсё неабходнае для яго выканання належным чынам – дзеля ўласнага асвячэння і асвячэння людзей, давераных яму”. Кардынал Паралін выказаў перакананасць у тым, што з такой жа ўпэўненасцю арцыбіскуп адкажа на новыя выклікі ў краіне, якая яго прымае як нунцыя.

На заканчэнне Імшы слова ўзяў арцыбіскуп Чэфаліа, які сказаў: “Цяпер Пан пасылае мяне ў Беларусь – азёрны край, дзе я пачынаю гэтую новую місію з глыбокім жаданнем служыць і будаваць масты. Я прыкладу свае найлепшыя намаганні, каб распаўсюджваць радасць Евангелля, працаваць дзеля дабра краіны і яе вернікаў”.

Нунцый падкрэсліў, што, накіроўваючыся з трапічнай спякоты на шыроты “гэтай новай зямлі, з яе шырокімі краявідамі і ветлівымі людзьмі”, ён будзе “кіравацца ўпэўненасцю ў тым, што Касцёл адзіны, што любоў Бога не ведае межаў, а Яго ласка заўсёды нас апярэджвае”.

Арцыбіскуп Іньяцыа Чэфаліа нарадзіўся ў 1975 годзе ў Палерма (Італія). Належыць да візантыйска-албанскага абраду. На дыпламатычнай службе Святога Пасада знаходзіцца з 2006 года. 25 сакавіка 2025 года прызначаны Апостальскім нунцыем у Беларусі.

Паводле vaticannews.va

Ад імя ўсёй супольнасці Гродзенскай дыяцэзіі і свайго асабіста выказваю Яго Эксцэленцыі арцыбіскупу Іньяцыа Чэфаліа сардэчныя віншаванні і найлепшыя пажаданні. Няхай шчодрае бласлаўленне Нябеснага Айца, моц уваскрослага Хрыста і святло Святога Духа спадарожнічаюць арцыбіскупу ў штодзённым служэнні Святому Касцёлу і плённым спаўненні даручанай яму дыпламатычнай місіі ў Беларусі. Няхай Найсвяцейшая Панна Марыя, наша Маці і Заступніца, нястомна ахінае Яго Эксцэленцыю плашчом сваёй чулай апекі і просіць свайго Сына аб патрэбных для яго ласках і дарах.

Яднаючыся з арцыбіскупам у духоўнай радасці, запэўніваем у нашай гарачай малітве і з надзеяй чакаем яго прыбыцця ў нашу краіну.

Уладзімір Гуляй, біскуп Гродзенскі

Традыцыя Касцёла гаворыць аб 12 пладах Святога Духа. Гэта любоў, радасць, спакой, доўгацярплівасць, сагадлівасць, дабрыня, велікадушнасць, вернасць, ласкавасць, сціпласць, умеркаванасць, чыстасць. Спіс быў створаны на падставе фрагмента Паслання апостала Паўла да Галатаў (параўн. Гал 5, 22–23).

Урачыстасць Спаслання Святога Духа ў гэтым годзе адзначаецца 9 чэрвеня.

Любоў

Гэта імя самога Бога (параўн. 1 Ян 4, 8). Уся справа стварэння, а пазней здзейсненая Езусам справа нашага збаўлення былі прадыктаваны любоўю. Таму новая запаведзь, якую Хрыстос пакінуў людзям, не магла датычыць нічога іншага, як толькі любові: “Новую запаведзь даю вам, каб вы любілі адзін аднаго, як Я палюбіў вас” (Ян 13, 34). Сутнасць сапраўднай любові – гэта пошук дабра для іншага чалавека, аддаванне сябе яму ў дар.

Радасць

Радасць вынікае наўпрост з любові (параўн. Ян 15, 9–11), з усведамлення, што Пан нас любіць і прабывае побач нават сярод пакут і цяжкасцей. Мы можам быць радаснымі і несці радасць іншым нават тады, калі пакутуем, бо яна не мае нічога агульнага з валоданнем. Сапраўдную радасць знаходзім у шчырай споведзі, ва ўчынках любові адносна бліжняга.

Спакой

Плёнам Святога Духа з’яўляецца, найперш, спакой у сэрцы, які дазваляе супрацьстаяць перашкодам. Такі спакой – сведчанне прысутнасці ў нас самога Духа і Божага Валадарства. Божы спакой – дар Уваскрослага (параўн. Ян 20, 19). Можам уставаць паміж варожымі бакамі: суседзямі, калегамі, сем’ямі.

Доўгацярплівасць

У Святым Пісанні гэта вернае прабыванне ў надзеі, чаканне вызваляючага дзеяння Бога ў нашым жыцці, якое дапамагае перанесці найгоршыя крызісы і пакуты. Аб любові св. Павел у сваім гімне гаворыць, што яна цярплівая (параўн. 1 Кар 13, 4). Таму доўгацярплівасць павінна пастаянна спадарожнічаць гэтай любові – любові як да сябе, так і да іншага чалавека.

Спагадлівасць

Мае вымярэнне яднання, будаўніцтва мастоў паміж людзьмі. З’яўляецца адзнакай не толькі асабістай культуры, але таксама павагі і адкрытасці. Для нас, хрысціян, гэта таксама наступства бачання ў іншым чалавеку Хрыста.

Дабрыня

Вынікае са з’яднанасці з Богам. Гэта гатоўнасць “да ўсякай добрай справы” (Ціт 3, 1). Гаворка не толькі пра ўчынкі міласэрнасці, але і пра распазнаванне ў іншым чалавеку дабра, нават тады, калі ўсё вакол сцвярджае: “Ненавідзь яго!”.

Велікадушнасць

Стаўленне, якое пастаянна шукае дабра для іншага чалавека. Яно накіравана на дабро бліжняга. Не плануе вялікіх дзеяў, з’яўляецца першым рухам сэрца адносна сустрэтай сястры ці брата.

Вернасць

З’яўляецца падставай даверу. Гэта дапамагае трымацца прынятых свядома і дабравольна абавязкаў, нягледзячы на перашкоды; браць прыклад з вернасці самога Бога адносна чалавека, якога Ён не пакінуў пад уладай смерці, а паслаў свайго Сына, каб той здзейсніў справу збаўлення.

Ласкавасць

Св. Павел напісаў пра любоў, што яна ласкавая (параўн. 1 Кар 13, 4). Гэта азначае схільнасць чыніць дабро не толькі тым, каго мы любім, а найперш тым, хто сваімі паводзінамі гэтага не заслугоўвае ці каго мы проста не ведаем.

Сціпласць

Усведамленне, што ўсё, што ўмею і чым валодаю, з’яўляецца Божым дарам. Таму сціплы чалавек не будзе ні пераацэньваць, ні недаацэньваць сваіх уменняў, а за іх пахвалу з боку іншага сардэчна падзякуе таксама Богу.

Умеркаванасць

Дазваляе чалавеку разважліва і згодна з іх прызначэннем карыстацца дадзенымі яму дабротамі, а таксама дазволенымі прыемнасцямі. Часам гэта дапамагае адмаўляцца ад іх дзеля іншых мэт, прадыктаваных любоўю.

Чыстасць

Датычыць усёй істоты чалавека і вынікае з факту, што нашы целы – святыні Святога Духа (параўн. 1 Кар 6, 19–20). Таму людзі цалкам пакліканы служыць будаўніцтву Божага Валадарства ўжо тут, на зямлі. “Шчаслівыя чыстыя сэрцам, бо яны Бога ўбачаць” (Мц 5, 8). Гэта ўмова збаўлення. Такі плён патрабуе захавання, а ў выніку страты – аднаўлення.

Кс. Юрый Марціновіч

Дарагія Чытачы!

Горад над Нёманам рыхтуецца да прыняцця ўдзельнікаў V Агульнабеларускіх дзён моладзі. Несумненна, гэта будзе сапраўдным святам маладога Касцёла, які з часоў Езуса адраджаецца ў кожным пакаленні.

Маладыя людзі з усіх дыяцэзій нашай краіны будуць разам маліцца і спяваць, дзяліцца сваім сведчаннем, вучыцца сяброўству, здабываць новы досвед. Тут, у каралеўскім горадзе Стэфана Баторыя, адзначаным прысутнасцю св. каралевіча Казіміра і св. Максімільяна Кольбэ, у іх будзе магчымасць нагадаць сабе, што з’яўляюцца пілігрымамі надзеі, якую трэба занесці сучаснаму свету.

Агорнем маладых людзей нашай малітвай, каб яны сапраўды былі фундаментам Касцёла і, “укаранёныя ў Хрысце і ўмацаваныя вераю” (параўн. Кал 2, 7), давалі добры прыклад сваім равеснікам!

Апрануцца “ў Хрыста”

У Лісце да Галатаў чытаем словы апостала Паўла: “Бо ўсе вы, хто ахрысціўся ў Хрыста, у Хрыста апрануліся” (Гал 3, 27). Гэты радок добра знаёмы нам, яго часта выкарыстоўваюць святары ў казаннях.

Ва ўсходняй традыцыі спеў “Усе вы, што ў Хрыста ахрысціліся, у Хрыста апрануліся!” гучыць на вялікія ўрачыстасці – Раство, Богаз’яўленне (калі згадваецца хрост Госпада), Вялікдзень. У старажытнасці ў гэтыя святы прымалі хрост тыя, хто праходзіў доўгую падрыхтоўку. Сёння спеў-парафраза слоў апостала Паўла – нагода ўсім хрысціянам нанова асэнсаваць значэнне свайго хросту, які, магчыма, прымалі ў не зусім свядомым узросце.

Часам даводзіцца чуць (альбо нават задаваць сабе) пытанне: “Чаму, нягледзячы на тое, што апрануліся ў Хрыста, для іншых альбо нават для нас саміх гэта застаецца незаўважным?”. Насамрэч, нашае апрананне “ў Хрыста” часта не кідаецца ў вочы староннім, і самі часам не заўважаем гэтага. Але, можа, варта нам прыглядзецца і ўбачым, што ў нейкай сітуацыі не раззлаваліся, не падманулі, не ўзялі таго, што “кепска ляжыць”... Гэтыя малыя дзеянні незаўважныя, бо мы так прызвычаіліся быць хрысціянамі, што лічым падобныя паводзіны натуральнымі. На самой справе гэта Божая ласка, якую атрымалі праз хрост, і яна дзейнічае ў нас.

Св. Базыль Вялікі пісаў: “Якое значэнне альбо сіла хросту? Ахрышчаны змяняецца ў думках, словах і справах і паводле дадзенай яму сілы становіцца тым, з чаго нарадзіўся”. З моманту хросту атрымліваем права называцца Божымі дзецьмі, становімся членамі супольнасці Касцёла, аб якой клапоціцца сам Хрыстос.

А. Андрэй Крот, святар грэка-каталіцкага абраду