Крыніца сапраўднага супакою
Фрагмент з кнігі прарока Ісаі гаворыць пра супакой, які Бог дасць вызваленаму і адроджанаму пасля нашэсця язычнікаў Ерусаліму: “Вось Я скірую да яго спакой, як раку, […] і атрымаеце суцяшэнне ў Ерузалеме. Убачыце, і ўсцешыцца вашае сэрца, і косці вашы расквітнеюць, як трава” (Іс 66, 12а. 13b–14).
Супакой – слова ў сённяшнім свеце вельмі важнае, патрэбнае, чаканае. Мы назіраем войны і канфлікты, перажываем праблемы і расчараванні, змагаемся са стрэсамі і эмацыянальным выгараннем… Пастаянна шукаем супакой, але часта знаходзім толькі палёгку.
У лацінскай традыцыі падчас св. Імшы вернікі перадаюць адзін аднаму знак супакою. У візантыйскай традыцыі гэты абрад захаваўся толькі сярод святароў. Яны вітаюць сваіх субратоў словамі: “Хрыстос пасярод нас!” – і чуюць у адказ: “І ёсць, і будзе!”. Супакой – гэта не проста адсутнасць турбот і канфліктаў; ён магчымы толькі тады, калі пасярод нас будзе Бог, калі, нягледзячы на ўсе жыццёвыя праблемы і клопаты, мы навучымся ўскладаць надзею на Яго. “Надзея мая – Айцец, прыстанішча маё – Сын, ахова мая – Святы Дух: Тройца Святая, слава Табе”, – такую кароткую малітву прамаўляюць часта хрысціяне візантыйскай традыцыі.
Напэўна, у большасці з нас не атрымаецца ў адзін момант перамагчы свае страхі і турботы, ускласці надзею на Бога і атрымаць супакой. Наперадзе чакае доўгая праца, сродкі для якой добра ведаем: малітва, споведзь, Эўхарыстыя, чытанне Божага слова… Св. Базыль Вялікі назваў гэта “працай для святасці” і вучыў: “Толькі тыя, што працуюць для святасці, не будуць падманутыя ў сваіх надзеях, бо іх мэта апраўдала барацьбу, даючы ім пэўнае і вечнае Нябеснае Валадарства”.
І галоўнае – памятайма, сапраўдны супакой чакае нас не толькі ў небе, але і тут, на зямлі, калі мы набліжаемся да Бога.
А. Андрэй Крот, святар грэка-каталіцкага абраду
