Не так лёгка канкрэтна акрэсліць, што гаворыць хрысціянства пра эканамічна-маральныя тэмы. Часта ўспамінаецца каталіцкае сацыяльнае вучэнне, аднак, чым яно насамрэч з’яўляецца і наколькі абавязвае чалавека?
"Каталіцкае сацыяльнае вучэнне" азначае новую тэалагічна-маральную навуку пра грамадскае жыццё, якая з’явілася ў XIX стагоддзі. Асноўнай яе крыніцай з’яўляецца афіцыйнае "сацыяльнае вучэнне Касцёла" - савакупнасць выказванняў Папаў і біскупаў на тэму грамадскага жыцця, якія з’явіліся ў тым жа часе.
У каталіцызме крыніцай веры і маральных нормаў з’яўляецца Святое Пісанне і Традыцыя. “Традыцыя” ў гэтым выпадку азначае тое, што ў жыцці і навучанні Касцёла з’яўляецца пастаянным, тое што Касцёл нязменна робіць і прапаведуе. Сацыяльнае вучэнне Касцёла не адносіцца непасрэдна да гэтых крыніц, але да актуальнага, часта канкрэтнага навучання прадстаўнікоў Касцёла. Таму ў грамадскіх ці палітычных пытаннях яно не мае такой моцы, як дагматы веры. Гэта ўказанні, патрэбныя вернікам, магчыма найлепшыя, якія можна ў дадзены момант даць. Можна заўважыць пэўную праблему – гэта пытанне, наколькі такое вучэнне звязана з Бібліяй і Традыцыяй. У кнігах на гэтую тэму існуе малая колькасць спасылак на тэксты Святога Пісання. Тым больш на многія пытанні, якімі займаецца гэтая навука, вельмі цяжка знайсці канкрэтныя адказы ў Бібліі.
Маральныя і эканамічныя выказванні на тэму грамадскага і гаспадарчага жыцця абапіраюцца на двух нормах. Адныя з іх - маральныя праўды са Святога Пісання і Традыцыі. Іх змест, пры ўмове правільнай інтэрпрэтацыі крыніц, тэалогія можа ўпэўненна вызначыць. Другая - аналіз палітычных і гаспадарчых падзей. Гэта справа паліталогіі, сацыялогіі або эканамічных навук. Тэолаг звычайна не з’яўляецца спецыялістам у гэтых навуковых галінах, таму яго цвярджэнні могуць быць няправільнымі. Таму тэалагічная ацэнка эканамічнай ці палітычнай сітуацыі стаіць, як бы на двух нагах, адна з якіх стаіць цвёрда і трывала, а другая няўпэнена коўзаецца.