Беднасць і дапамога патрабуючым у святле Святога Пісання - старонка 2
Старонка 2 з 2: старонка 2
Дапамога бліжняму вынікае з сувязі чалавека з Богам. Тое што мы маем, мы атрымалі ад Яго. Ён любіць усіх людзей. Таму Езус сказаў: “Задарма атрымалі, задарма давайце.” (Мц 10, 8). Міласэрнасць становіцца рэлігійнай практыкай. І наадварот, культ не мае сэнсу без справядлівасці (Сір 35,2).
Аднак, гаворачы пра бедных у святле Святога Пісання, не можна прадстаўляць сучасныя спосабы сацыяльнай дапамогі. Аб такіх відах дапамогі Біблія нічога не гаворыць. Хто лічыць, што сацыяльная дапамога дзяржавы, якая абапіраецца на абавязковых падатках з’яўляецца правільнай, той павінен прывесці доказы таго, што з пункту гледжання маралі, яна з’яўляецца больш правільнай і карыснай, чым дапамога сям’і, суседзяў, парафіі.
Біблія не гаворыць пра тое, каб даць усім магчымасць камфортнага жыцця. Беднасць у біблейскія часы, гэта значна больш, чым недастатак у адносна багатых краінах сёння. Беднасць у старажытнасці, гэта сапраўдныя пакуты і галеча, гэта дзеці, якія паміраюць з голаду. Беднасць лічылася ганьбай. Такая беднасць была пастаяннай пагрозай, але яшчэ больш павялічвалася падчас голаду і вайны. Таму асноўнай формай міласціны была ежа. Сёння такой формай было б карміць галодных у краінах трэцяга свету.
Далей, дапамога бедным разглядаецца ў першую чаргу з маральнага, а не сацыяльнага пункту гледжання. Кожны хто штосці мае, павінен даамагаць іншым у няшчасці. Гэта адносілася да кожнага асобнага чалавека, а не да дзяржавы, як інстытуцыі. Ад кіруючых краінай чакалі аховы правоў бедных, а не матэрыяльнай дапамогі.
Аднак, існавалі формы пастаяннай дапамогі. Хоць бедных у багатай краіне быць не павінна (Дрг 15, 4), але ў жыцці здараецца інакш. Таму ў Праве Маісея кожная трэцяя дзесяціна павінна была прызначацца на патрэбы бедных. (Дрг 14, 28; 26, 12-13; пар. Тоб 1, 8).
Дзесяціна плацілася з пладоў зямлі, таму атрымліваецца, што 3-4 працэнты былі прызначаны на дапамогу бедным. Такой дапамогай карысталіся левіты, сіроты і ўдовы. Збіранне і падзел гэтага падатку мелі мясцовы характар. Ужо пазней хрысціяне дапамагалі бедным больш арганізавана. Гэта можа быць падставай падобных спосабаў дапамогі сёння.
Негледзячы на гэтыя асноўныя прынцыпы, трэба браць пад увагу яшчэ две справы. Прычынай беднасці можа быць сам чалавек, асабліва калі гаворка ідзе аб ляноце (пар. Прып 6, 6-11; 10, 4-5; 11, 16; 13, 4. 18; 20, 4. 13; 21, 17. 25). Няма абавязку дапамагаць і тым, хто на гэта не заслугоўвае, нягодным, бязбожным (Тоб 4, 17; Сір 12, 1-7; пар. Прып 6, 1-2; Mц 7, 6). Гэта таксама павінна брацца пад увагу ў заканадаўстве аб сацыяльнай дапамозе.
Паводле opoka.org.pl