Казанне блаславёнага кс. Е. Папялушкі падчас св. Імшы за Радзіму (24 чэрвеня 1984) - 3
Старонка 3 з 3: 3
Справядлівасць замацоўвае за кожным чалавекам правы і абавязкі. Сюды ж адносіцца і права працаваць у адпаведнасці з атрыманай прафесіяй і немагчымасцю звальнення з працы за перакананні. Гаварыў пра гэта і прымас Польшчы 2 студзеня 1982 года: “Існуе адна справа, якая вельмі хвалюе Касцёл. Гэтая справа датычыцца звальнення з працы тых, хто не хоча выходзіць з прафесійнага саюза “Салідарнасць”. Менавіта супраць несправядлівасці, якая пярэчыць правам людзей, мы і выступаем…”. Гэта быў адказ ксяндза-прымаса на крыўдзячую пастанову, якую выдаў, па загадзе старшыні савета міністраў, генерал Міхаіл Янішэўскі 17 снежня 1981года. Праблема і сёння застаецца не высветленай.
Справядлівасць патрабуе, каб рабочыя людзі маглі аб’ядноўвацца ў прафесіянальныя саюзы, якія ім адпавядаюць. У энцыкліцы “Laborem Exercens” святы айцец Ян Павел II сказаў: “Прафесійныя саюзы (…) не павінны падпарадкоўвацца пастановам палітычных партый, а таксама не мець ніякіх адносін да іх. У такой сітуацыі лёгка трацяць сувязь з тым, для чаго яны на самай справе прызначаныя: забеспячэнне належнымі правамі рабочых людзей, на карысць супольнай справы, і тут жа выкарыстоўваюцца ў іншых мэтах…”. Як гэтая праблема выглядае ў нашай краіне, найлепш могуць ацаніць самі людзі.
У імя справядлівасці моладзь мае права аб’ядноўвацца ў арганізацыі, якія адпавядаюць яе светапоглядам і імкненням.
Справядлівасць дае наказ шанаваць волю большасці моладзі і супрацоўнікаў універсітэта пры выбары рэктара вышэйшай навучальнай установы. Не звальняць з гэтай пасады мудрых і высакародных людзей, якія не баяцца выказаць свае погляды і стаць у абарону правоў студэнцкай моладзі.
Справядлівасць дазваляе людзям, з пакутлівых сэрцаў якіх ужо два з паловай гады ідзе шчырая малітва, прасіць аб вызваленні ўсіх зняволеных, якія ўжо трыццаць адзін месяц знаходзяцца пад арыштам без следства і прыгавора. Наш абавязак заклікаць аб выпраўленні ўсіх крыўд, а асабліва крыўд маральных, якія былі зробленыя ў дачыненні да іх.
Працаўнікі праваахоўных органаў павінны памятаць, што ў імя Божай справядлівасці найважнейшым з’яўляецца чалавек, а не звод нейкіх законаў. На жаль, сёння юрыдычныя законы і правілы выкарыстоўваюцца не толькі для таго, каб знайсці праўду, але і каб замучыць чалавека. Таму вялікая бяда тым, хто пазбаўляе сябе магчымасці заставацца чалавекам і строга выконвае ўказанні, якія ідуць “зверху”. Але засталіся яшчэ людзі, якія добра ўсведамляюць справу і стараюцца кіравацца сваім сумленнем.
Гэта толькі частка праблем, якія вынікаюць з недахопу справядлівасці ў грамадскім жыцці. Кожны з вас, хто тут знаходзіцца, мог бы шмат сказаць на гэтую тэму, але сёння спынімся на тым, што было ўжо сказана мною.
Давайце задумаемся і прыслухаемся да свайго сумлення, якое пытаецца: ”Як часта ты можаш смела заступіцца за справядлівасць?”. Наколькі кожны з нас з’яўляецца справядлівым, пачынаючы з сябе, са сваёй сям’і, свайго акружэння. Бо вельмі часта нашая маральная бяздзейнасць падштурхоўвае да несправядлівасці.
Толькі памятаючы словы Езуса пра тое, што нашая справядлівасць павінна быць большая, чым у вучоных і фарысеяў (пар. Мц 5,20), можна аднесці да сябе словы блаславення, якое было выказана на Гары: “Блаславёныя тыя, хто прагне справядлівасці, бо менавіта яны будуць задаволеныя”.
Амэн.
Паводле Teksty kazań
Пераклад: Ганна Гэбень