Skip to main content

Божая міласэрнасць і міласэрнасць чалавека

"Будзьце ж міласэрныя, як і Айцец Ваш міласэрны" (Лк 6:36)

Сярод шматлікіх дасканаласцяў Божых Збаўца асабліва адзначае Яго міласэрнасць і загадвае нам наследаваць яе. Але нельга наследаваць тое, чаго не ведаеш і не шануеш. Словы, прыведзеныя на пачатку, змяшчаюць загад не толькі пераймаць, але пазнаваць і любіць Бога ў міласэрнасці.

Кожны з нас з'яўляецца грэшнікам, як кажа апостал: "Калі кажам, што не маем граху,мы ашукваем самі сябе, і няма праўды ў нас"(1 Ян 1,8). Грэшнік з’яўляецца няўдзячным бунтаўшчыком, у той час калі пакрыўджаны Нябесны Айцец не пасылае заслужанага за грэх пакарання, але ратуе і абараняе чалавека і часта на працягу доўгіх гадоў чакае яго навяртання.

Чаму Бог адразу не адпомшчвае сваёй крыўды? Яго міласэрнасць гэтага не дапушчае. Яна з’яўляецца магутным адвакатам і хавае нас ад правасуддзя, якое патрабуе справядлівага пакарання. Яна ўсклікае: "Я не хачу смерці бязбожніка, але каб адвярнуўся бязбожнік ад дарогі сваёй і жыў." (Эзэкіэль 33:11).

Бог не толькі прымае нас, грэшных, але таксама, абдорвае нас сваімі ласкамі. Хто нас корміць і апранае, хто дае нам жыццё і здароўе, хто "чыніць, каб сонца Яго ўзыходзіла над добрымі і ліхімі, і дождж пралівае над справядлівымі і несправядлівымі?" (Мц 5,45).

Бог, Якога мы крыўдзім; Айцец Нябесны, Якому мы балюча ранім сэрца; Госпад, закон Якога мы парушаем. Нябесны Айцец не спыняцца на тым, што ратуе нас і абсыпае дарамі, але спяшаецца дапамагчы і выкарыстоўвае ўсё сродкі дзеля нашага навяртання і шчасця вечнага. Усімі спосабамі намагаецца Ён трапіць у нашыя сэрцы: гэта дарога новых дабрадзействаў, новых натхненняў і ласк, дарога раскаяння і пакуты.

Часта гэтыя намаганні з’яўляюцца пустымі, але Айцец міласэрнасці не палохаецца нашай ўпартасці і не адыдзе, пакуль не выкарыстае ўсе скарбы сваёй міласэрнасці. Такім чынам, так Бог паступае з кожным з нас, і не шкадуе сваёй ласкі нават для тых, чыю ўпартасць складана зламаць. Мы бачым гэта на прыкладзе Юды, якому Езус мые ногі, называе яго сябрам, адорвае пацалункам любові, і смуткуе над яго слепатой.

Калі гэтыя далікатныя метады не трапляюць у душу грэшніка, Бог прымае строгія меры. Але ўсё пакаранні ў гэтым жыцці з'яўляюцца лекавымі: гэта таксама ласка, якая толькі мае іншую форму: "Але пакуль Госпад нас судзіць і карае, каб не былі мы асуджаны разам з усім светам" (1 Кар 11,32). Не гневам і помстай кіруецца Бог, але любоўю і ласкай, калі намагаецца спыніць нашыя грэшныя намеры.

Як добрая маці шыпамі агароджвае небяспечнае месца, каб уберагчы сваіх дзяцей ад бяды, так Бог часта раскідвае перад нашымі нагамі шыпы, каб мы вярнуліся і не зваліліся ў бездань пекла.

Калі, нарэшце, душа, абуджаная дабрынёй або пакараннем, устае пасля падзення, Бог не трымае яе доўга на парозе ласкі, не захоўвае ў Сваёй памяці яе памылкі, але ў адзін момант усё прабачае. Замест гневу выцягвае рукі да грэшніка, каб прыняць яго, і кліча хоры анёлаў, каб яны ўзрадаваліся знойдзенай авечцы: "І прыйшоўшы, склікае сяброў і суседзяў, кажучы ім: "Павіншуйце мяне, бо я адшукаў авечку, якая была прапала" (Лк 15,6).

І ў небе тады наступаюць хвіліны радасці. Гэта тыя моманты, калі чалавек пакідае сваё грэшнае жыццё, калі бязбожнік спыняе свае злачынчствы, калі чалавек пачынае наследаваць Божую міласэрнасць.

Паводле матэрыялаў кс. Міхала Сапоцькі

Рэдагавана: 18 Студзеня 2017