Місіянера з супольнасці дамініканаў, “апостала Паўднёвай Амерыкі”.

Св. Людвік нарадзіўся 1 студзеня 1526 г. у Валенсіі ў глыбока веруючай шляхетнай сям’і. Па лініі бацькі ён быў нашчадкам св. Вінсента Феррэра, знакамітага дамініканскага прапаведніка. Гэты факт прывёў да таго, што Людвік з маленства марыў стаць манахам-дамініканам.

У 18 год хлопец паступіў у навіцыят, а пасля выпрабаваўчага тэрміна прыняў вечныя шлюбы ў супольнасці прапаведнікаў. Падчас эпідэміі чумы св. Людвік самаахвярна служыў хворым і патрабуючым, сам хаваў памерлых. Хутка ён займеў славу выдатнага прапаведніка. Лік ахвотных паслухаць яго пропаведзі не змяшчаў нават катэдральны касцёл. Тады св. Людвік прапаведаваў на плошчы.

Аднак святы меў свае місіянерскія планы. Атрымаўшы дазвол настаяцеля, св. Людвік накіраваўся ў Паўднёвую Амерыку абвяшчаць Евангелле. Многія індзейцы з падазрэннем і нават варожа ставіліся да хрысціянскіх місіянераў і іспанцаў увогуле, бо зазнавалі уціск з боку канкістадораў. Аднак дзейнасць св. Людвіка была паспяховай: запісы ў касцёльных кнігах сведчаць пра дзясяткі тысяч навернутых індзейцаў. Згодна з паданнем, св. Людвік прамаўляў па-іспанску, аднак індзейцы з розных плямён чулі яго на сваіх гаворках.

Аднак доўгія пешыя пераходы падчас місій пагоршылі стан здароўя святога і выклікалі хваробу ног. Тады Бертран вярнуўся ў Іспанію.

Памёр святы Людвік 9 кастрычніка 1581 года. Яго цела ў каштоўнай труне было пакладзена ў касцёле св. Стэфана ў Валенсіі. Урачыстая беатыфікацыя адбылася ў 1608 годзе, а кананізаваў св. Людвіка папа Клеменс Х у 1671 годзе.

Здымак з wikipedia.org