Acоба св. Яна Хрысціцеля – цудоўны прыклад для нас, вучняў Езуса ў ХХІ стагоддзі. Павінны быць, як прарок, “голасам, які кліча ў пустыні”.
Урачыстасць Нараджэння св. Яна Хрысціцеля адзначаецца ў Касцёле 24 чэрвеня.
Зачацце Яна Хрысціцеля наступіла, калі разважаць па-чалавечы, у немагчымых абставінах. Яго бацькі Альжбета і Захарыя знаходзіліся ў пажылым узросце. Аднак менавіта на іх павінна было споўніцца прадказанне Арханёла Габрыэля, які наведаў дом сужэнцаў. Гэта суправаджалася сумненнямі Захарыі (з-за чаго ён да нараджэння сына страціў мову) і сорамам Альжбеты (да пятага месяца яна хавала бласлаўлёны стан). Пасля нараджэння сына – насуперак прынятаму звычаю даваць імя продка – яго назвалі Ян.
Калі Ян вырас, то пайшоў у пустыню, каб падрыхтавацца да найважнейшай місіі свайго жыцця. Ён быў апошнім прарокам Старога Запавету і пакліканы быў прыгатаваць выбраны народ да прыйсця Месіі. Рабіў гэта, заклікаючы да навяртання і перамянення сэрца. Знешнім знакам такой трансфармацыі павінен быў стаць хрост, прыняты ў Ярдане.
Сярод усіх тых слухачоў, якія ахвотна прыходзілі да Яна Хрысціцеля, быў і Езус. Калі Збаўца толькі наблізіўся да Яна, той указаў на Яго, кажучы, што гэта “Божы Баранак”. Прарок першым указаў вучням, а таксама мноству людзей, што Езус – чаканы стагоддзямі Месія.
Ян Хрысціцель таксама вельмі клапаціўся аб непарыўнасці сужэнства. Выразнай з’яўляецца гісторыя Ірада, які ажаніўся з Ірадыядай, жонкай свайго брата. Ян дакараў яго за гэта, за што і быў зняволены. Сам Ірад адчуваў страх перад Янам, але Ірадыяда жадала яго смерці. Нагода здарылася падчас святкавання імянін Ірада, і Яну Хрысціцелю адсеклі галаву. Ён прыняў мучаніцкую смерць у абарону святасці і непарыўнасці сужэнства.
У сённяшнім свеце бракуе месца для Бога. Сучаснага чалавека прыцягвае імкненне да ўлады, жаданне хуткага ўзбагачэння. У гэтым няма ніякіх прынцыпаў, маральных норм. У такой рэчаіснасці сучасны хрысціянін, падобна Яну Хрысціцелю два тысячагоддзі таму, павінен прыпамінаць пра каштоўнасці, годныя ахрышчанага чалавека, каштоўнасці, якімі належыць кіравацца. Маецца на ўвазе тая вялікая справа, якую ў Касцёле называем евангелізацыяй, новай евангелізацыяй, – неабходнасць паказваць Езуса і весці да Яго.
Сёння мы сведкі распаду мноства шлюбаў, стварэння сужэнстваў без прысутнасці Бога і Яго бласлаўлення, вольных саюзаў. Разыгрываюцца шматлікія чалавечыя драмы, многія губляюць сваё шчасце. Наша задача – падтрымліваць людзей у такіх сітуацыях, тлумачыць ім праўду пра сапраўдныя адносіны, разуменне сужэнства, сям’і. Рабіць гэта можна добрым словам, малітвай, напамінам, просьбай аб пакаянні – гэта стаўленне “сучаснага Яна Хрысціцеля”.
Будзем жа прасіць Хрыста, які з’яўляецца крыніцай міру і шчасця, дапамагаць нам адважна здзяйсняць евангелізацыю і клапаціцца аб сужэнствах, якія трэба абараняць нястомна!
Паводле “Слова Жыцця”, кс. Юрый Марціновіч