Дзяўчына, якая да нядаўняга часу была суровай атэісткай і раптам адкрыла для сябе веру ў Бога, вядзе блог, у якім разважае на розныя кранальныя тэмы з пункту гледжання хрысціянкі з багатым атэістычным досведам. Прапануем вашай увазе артыкул адносна ўзаемаадносін мужчыны і жанчыны ў сям'і.
Памятаю, мама заўсёды вучыла мяне: "Ты заўсёды павінна працаваць, заўсёды павінна быць самастойнай, каб калі муж цябе кіне, ты заўсёды змагла сябе забяспечыць". А пры гэтым мама заўсёды здзіўляецца дзвюм рэчам: 1) чаму "вось Маша разумная, прыгожая, стройная, паспяховая - не замужам ?!" 2) чаму "вось Таня ніякая, дзіўная, без прафесіі, а яе муж не кідае, клапоціцца аб ёй?" І я заўсёды ў адказ маўчу, але з вамі пэўнымі думкамі на гэтую тэму падзялюся.
Я думаю, не мяне адну вучылі быць "моцнай і незалежнай". У галаве малявалася страшная карціна забітай жыццём хатняй гаспадыні без мазгоў, мужавай рабыні на прывязі. І вось каб яе пазбегнуць, трэба, каб праца была на першым месцы, а мужа трэба разглядаць як з'яву часовую: муж можа сысці, а праца застанецца. І вось гэтая ўстаноўка, мне падаецца, вельмі згубна ўплывае на цяперашнія шлюбы. Шчыра кажучы, значна часцей, чым "пакінутыя хатнія гаспадыні", мне сустракаюцца "моцныя і незалежныя", якія не замужам або разведзеныя. Разведзеныя, затое добра зарабляюць. Бо муж - гэта часовае і мінучае ... не самае галоўнае ... галоўнае, што ў мяне праца добрая ...
Калі змяніць устаноўку на "муж - гэта галоўнае, гэта назаўжды, развод непрымальны", то погляд на жыццё чароўным чынам змяняецца. Разумееш, што працу можна змяніць, а з гэтым чалавекам табе жыць усё жыццё, і адносіны з ім - гэта рэальна самае галоўнае. І калі праца ўплывае на іх дрэнна - ну яе, гэтую працу.
Я зараз зусім не пра гіпатэтычную сітуацыю адну-на-мільён, калі муж забараняе працаваць жонцы. Я пра значна больш распаўсюджаную: абодва працуюць, таму што "муж зарабляе недастаткова", у нас іпатэка і г.д.
Дык вось - грошай заўсёды не хапае. Так працуе наша свядомасць. Але калі вы недахоп мужніных грошай будзеце спрабаваць кампенсаваць сваім заробкам - гэта бомба запаволенага дзеяння. З аднаго боку - бясконцая стомленасць, з другога - страх сысці з працы, бо зноў не будзе хапаць грошай.
Пакуль ты на працы, муж ніколі не будзе зарабляць больш, каб ты магла сысці з працы. Каб муж зарабляў больш, жонка павінна сысці з працы. Хай тыдзень вы прасядзіце на "Дошираке" (што наўрад ці), але ў мужа нарэшце з'явіцца і стымул, і нейкая свабода, каб зарабляць больш. А то ж пакуль ты другі мужык у доме, то навошта замарочвацца? Навошта спрабаваць клапаціцца пра цябе? Ты не жонка, ты сусед па інтэрнаце. Ты ж такая моцная і незалежная, сама аб сабе клапоцішся. І пакуль ты сціскаеш зубы, унутры ў цябе тым часам мацнее: гультай, няўдалы, ты мне ўсё жыццё сапсаваў, ды мне без цябе будзе прасцей. Тое, што ты, гэтак жа як і муж, "забяспечваеш сям'ю" (горшы варыянт - робіш гэта замест мужа), адлюстроўваецца нават у бытавых дробязях: бо ты лепшая, акуратнейшая за мужа - таму проста нерэальна ўстрымацца ад зласлівых заўваг з нагоды раскіданых шкарпэтак, калі ты яшчэ і зарабляеш нароўні з ім. Карацей, вашыя адносіны ператвараюцца ў адносіны "гаспадарчы сусед" і "сусед-гультай".
Знаёмыя пачуцці? Сыходзіце з працы, каб захаваць адносіны.
Ведаеце, я здзіўляюся, што як толькі вымаўляецца "жанчына сышла з працы", у мозгу суразмоўцы ўсплываюць нейкія жахі ў выглядзе растрапанай мадам, змучанай бытам, якая спынілася ў сваім развіцці. Пачакайце хвіліначку. "Ідзі з працы!" - гэта зусім не значыць, што жанчына павінна быць толькі "Кірхе, Кюхе, Кіндэр". Варыянтаў маса: можна пісаць кандыдацкую, атрымліваць другую адукацыю і стаць дызайнерам / псіхолагам / маркетолагам, выкладаць танцы, працаваць аддалена ў вольны час, прадаваць вырабы праз сацсеткі, займацца грамадскай дзейнасцю, дапамагаць мужу па бізнесе і г. д. Варыянтаў занятасці і асабістага развіцця маса (многае з гэтага значна перспектыўней нават у фінансавым плане, чым забойнае офіснае рабства).
Канешне, тут можа быць толькі адна шкала вымярэння: як уплывае ваша занятасць на адносіны з мужам? Вядома, калі вы можаце пасля 8-гадзіннага працоўнага дня быць бадзёрай, вясёлай, ласкавай котачкай, адной рукой абдымаць мужа, а другой рыхтаваць вячэру - я вам зайздрошчу! Я так не магла. Пакуль я працавала, я ўвесь час была раздражнёная і закатаваная працай. І ціха ненавідзела мужа, калі ўносіла сваю зарплату ў "агульны кацёл". І зрывалася на яго, і заходзілася, і наогул пастаянна кідалася ад стану "трэба пацярпець" да стану раздражнёнай і ўзлаванай цёткі. Лепшыя часы тады былі - часы бальнічных і адпачынкаў. Нарэшце, я сышла ў дэкрэт. І ведаеце, неяк так склалася, што зараз заробку мужа цалкам хапае на жыццё. Аказваецца, страхі пра тое, што мы памром ад бяскорміцы без майго заробку, былі марнымі. І цяпер страшна шкадую, што не кінула працу адразу ж пасля вяселля - гэта б прастымулявала яго зарабляць больш значна раней. Вядома, і цяпер часам бываюць цяжкія часы. Але што я зразумела, дык гэта тое, што лепш есці набыты на грошы мужа "Доширак", чым есці з ім у рэстаране на тваю зарплату. Псіхалагічна камфортней дзяліць з мужам яго долю. Лепш адмовіцца ад лішняга шопінгу, чым забівацца дзеля гэтага шопінгу на працы так, каб не заставалася сіл і часу абдымаць мужа.
У "Начных Снайпераў" ёсць такі радок: "Хоць бы трохі малака, і можна быць моцнай - а трэба быць слабой". Чуеце - трэба быць слабой! "Слабыя мужчыны" - гэта спараджэнне жанчын, якіх вучылі быць моцнымі. Я разумею, што для тых, каго ўсё жыццё вучылі быць "моцнай і незалежнай", самае складанае - дазволіць сабе быць слабой і залежнай. Але гэта так неабходна.
Паводле nenadoada.ru