Гендэр прыйшоў у наша жыццё нечакана. Раптам, каля 20 гадоў таму, аказалася, што кожны з нас не зусім мужчына і не зусім жанчына. Аказалася, што існуе як мінімум 5 гендэраў, а па некаторых дадзеных, нават 50! Ва ўсякім выпадку, амерыканскім карыстальнікам пры рэгістрацыі ў сацыяльнай сетцы Facebook прапануецца выбраць свой гендэр з 56 магчымых.
А магчымыя, напрыклад, такія варыянты: «андрагін», «транссэксуал», «бігендэр», «інтерсэксуал», «гендэрквір», «пангендер». Пры гэтым няма магчымасці выбраць варыянт «мужчына» ці «жанчына», відаць, гэтыя паняцці лічацца ў ЗША ўжо састарэлымі. Нам, хто вырас у традыцыйнай культуры, гэта можа здацца чарговай выдумкай журналістаў, аднак, на жаль, гэта факт. Прычым для сучаснага заходняга грамадства гэты факт упісваецца ў рамкі прымальнай маральнай нормы.
На працягу доўгай гісторыі чалавецтва ўсе былі ўпэўненыя ў тым, што існуе два пола - мужчынскі і жаночы. Па-руску «пол» азначае «палова», што здаецца цалкам лагічным, калі памятаць, што паводле біблейскіх законаў мужчына і жанчына паасобку - палоўкі, якія разам складаюць адзінае цэлае. Гендэр жа - гэта зусім іншы падыход да чалавека, хоць на першы погляд ён не выклікае падазрэнняў. Па-ангельску gender значыць пол, гэта граматычная катэгорыя. Але ў 1960-х гадах паняцце «гендэр» ўвялі ў сацыялогію як сацыяльны пол, які зусім не абавязкова павінен супадаць з біялагічным полам. Навукоўцы, якія займаліся гэтым пытаннем, заўважылі, што ў некаторых народаў, якія знаходзяцца на пачатковым этапе культурнага развіцця, ролі мужчын і жанчын у сям'і могуць значна адрознівацца. Напрыклад, нейкія звычайныя для нас рысы мужчынскіх паводзін у іх ўспрымаюцца як жаночыя, і наадварот. Некаторыя мужчыны ў іх насілі жаночую вопратку, а некаторыя жанчыны хадзілі на паляванне. Вынікі гэтых даследаванняў больш за ўсё узрадавалі радыкальных феміністак, членаў міжнародных арганізацый гомасэксуалістаў і лесбіянак, якія даўно шукалі навуковае пацверджанне для іх ідэі пра роўнасць палоў.
Сёння гаворка ўжо ідзе не пра роўнасць палоў, а пра поўнае знішчэнне розніцы паміж мужчынам і жанчынай, бо гендэр чалавека не мае нічога агульнага з яго біялагічным полам. Ілюстрацыяй гэтага сцвярджэння могуць служыць словы вядомай феміністкі ХХ стагоддзя, Сімоны дэ Бавуар: «Жанчынай не нараджаюцца, ёю становяцца». Фактычна мы сёння маем справу з гендэрнай рэвалюцыяй, накіраванай на знішчэнне традыцыйнага патрыярхальнага ўкладу сям'і і грамадства. Абвяшчаецца грамадства роўных магчымасцяў для ўсіх, сімвалам якога з'яўляецца вясёлкавы сцяг ЛГБТ- супольнасці. Як роўныя ўсе колеры ў вясёлцы, так павінны быць роўныя ўсе гендэры. Аднак варта адразу заўважыць, што гэта роўнасць своеасаблівая, бо роўныя магчымасці прапануюцца ўсім - лесбіянкам, геям, бісэксуалам і трансгендэрам ... але не традыцыйным мужчынам і жанчынам. Тых, хто з'яўляецца прыхільнікамі традыцыйных каштоўнасцяў, цяпер пагардліва называюць гомафобамі, як быццам гэта нейкая новая хвароба. Дарэчы, прэзідэнт Бразіліі так і выразіўся, назваўшы яе самай выродлівай хваробай, якая калі-небудзь паражала чалавечы розум. Мы назіраем, як выварочваюцца ўсе маральныя прынцыпы, і тое, што раней было ненармальным, паступова становіцца нормай.
Гендэрная ідэалогія падаецца нам як адзіная правільная, хоць яна па-ранейшаму грунтуецца ўсяго толькі на адной з недаказаных навуковых гіпотэз. Аднак гэта не перашкаджае ёй заваёўваць усё новыя рубяжы. У многіх краінах увялі новыя правілы юрыдычнай дакументацыі, у якіх ужо няма слоў «бацька» і «маці». Замест гэтага нават у сведчаннях аб нараджэнні выкарыстоўваюцца тэрміны «бацька 1» і «бацька 2». Дзяржаўныя ўлады так званых развітых краін спаборнічаюць адна з адной у выразе талерантнасці да гомасэксуалістаў. Іх саюзы ўраўнавалі ў правах з традыцыйнымі шлюбамі, дазволілі ім усынаўляць дзяцей. Прычым шматтысячныя пратэсты супраць гэтай практыкі ні да чаго не прыводзяць, як гэта было ў Францыі ў 2013 годзе. У Нарвегіі, напрыклад, у першую чаргу дзяцей аддаюць на ўсынаўленне менавіта аднаполым парам. А ў Вялікабрытаніі хрысціянскія супольнасці сталі страхаваць сваіх пастараў ад судовых пазоваў, якія падаюць супраць іх ЛГБТ-арганізацыі за крытыку гомасэксуалізму.
Такім чынам, навязванне ўсяму свету гендэрнага мыслення паступова набывае рысы таталітарызму. Нам не трэба тлумачыць, што гэта такое, мы гэта ўжо праходзілі ў СССР. Аднак для Еўропы ці ЗША - гэта нешта новае, бо яны прызвычаіліся да свабоды. А пра якую свабоду можна казаць, калі, напрыклад, за адмову фатаграфаваць вясельную цырымонію лесбіянак фатограф выклікаецца ў суд і плаціць велізарны штраф? Вядомыя выпадкі, калі штрафы плацілі і гаспадары гасцініцы пасля адмовы здаць пакой пары геяў. Інакш, як гоматэррарызмам гэта і не назавеш.
Аднак зламаць традыцыі - няпростая задача, бо на іх баку здаровы розум, асабліва калі справа тычыцца пытанняў першараднай важнасці. Таму прыхільнікі гендэрнай ідэалогіі ўсе свае намаганні накіравалі на дзяцей і падлеткаў, імкнучыся паўплываць на сістэму адукацыі. І яны асягнулі велізарных поспехаў у скасаванні «патрыярхальнага і гетэра-нарматыўнага» зместу адукацыі. Прыкладам гэтага поспеху могуць быць гендэрна арыентаваныя дзіцячыя садкі, дзе дзецям прапануюць пераапранацца ў вопратку іншага полу, чытаюць казкі, у якіх прынц пакахаў іншага прынца, хлопчыкам прапануюць гуляць у лялькі, а дзяўчынкам - з машынкамі. Асобная гісторыя - шведскія дзіцячыя садкі, дзе да дзяцей звяртаюцца «яно», даючы дзіцяці права самому вызначыць, кім ён хоча быць - хлопчыкам ці дзяўчынкай.
Падобным чынам перафармавалася і сэксуальная адукацыя. Паводле новых еўрапейскіх стандартаў такую адукацую неабходна пачынаць ад нараджэння (!). Пяцігадовыя дзеці павінны задумвацца аб сваіх гендэрных ролях, да дзевяці гадоў яны павінны ведаць усё пра сэксуальныя адносіны, а да дванаццаці - умець карыстацца сродкамі кантрацэпцыі. Інакш кажучы, ранняя сэксуалізацыя дзяцей. Цікава, што ў Германіі вось такая парнаграфічная сэксуальная адукацыя з'яўляецца абавязковай ужо ў першым класе школы. Бацькоў, якія не дазваляюць сваім дзецям наведваць такія ўрокі, чакаюць суровыя пакаранні, аж да велізарных штрафаў і турэмнага зняволення.
Можа здацца, што нас гэты жах не датычыць, што гэта сумны лёс Захаду. Аднак рэальнасць такая, што гэтая амаральнасць усімі праўдамі і няпраўдамі імкнецца пранікнуць і да нас. Здавалася б, каму гэта выгадна? Адказ просты - усё тым жа арганізацыям, якія займаюцца кантролем над нараджальнасцю, распаўсюджваюць аборты і кантрацэпцыю. Вядома ж, зараз у Беларусі гэтыя арганізацыі не могуць дзейнічаць адкрыта, як гэта рабіў у свой час Фонд Сароса. Аднак варта адзначыць, што яшчэ ў 2000 годзе была створана Нацыянальная рада па гендэрнай палітыцы пры Радзе Міністраў Рэспублікі Беларусь, якая цяпер займаецца рэалізацыяй праграм па гендэрнай роўнасці. Пакуль што гэтыя праграмы ў асноўным датычацца прадухілення гвалту ў сям'і - абароны жанчын ад «дрэнных мужчын», аднак сам факт, што ўсё гэта праходзіць пад сцягам гендэра, выклікае вялікую трывогу.
Нас паволі намагаюцца прызвычаіць да думкі пра тое, што гендэрная палітыка гэта нешта накшталт сучаснага клопату пра сям'ю. Прычым асноўнымі прапагандыстамі гендэрнай ідэалогіі сёння з'яўляюцца арганізацыі ААН, якія бесперашкодна працуюць у Беларусі - ЮНФПА (Фонд народанасельніцтва ААН) і ПРААН (праграма развіцця ААН). Матэрыялы, якія яны выкарыстоўваюць у сваёй працы, не пакідаюць ніякіх ілюзій датычна іх мэтаў. У першую чаргу гаворка ідзе пра знішчэнне розніцы паміж мужчынам і жанчынай (ніхто ўжо і не ўспамінае, што яна было задумана Творцам), змену стэрэатыпаў паводзін і роляў мужчын і жанчын. Інакш кажучы, гендэрная ідэалогія імкнецца да таго, каб сям'я ў тым выглядзе, у якім яна была задумана Богам, перастала існаваць. Ці могуць хрысціяне пры гэтым рабіць выгляд, што нічога не адбываецца?
Падрыхтаваў Уладзіслаў Валаховіч