Рэкамендуем прачытаць гэты артыкул ўсім, каму здаецца, што праблемы ў cужанстве вырашаюцца толькі разводам.

- Я адцягвала гэты момант да апошняга, але вось гэты дзень настаў. Дзень, калі мой муж Біл пайшоў на працу, а я сабрала рэчы, узяла свайго двухгадовага сына і мы пайшлі з дому да маіх бацькоў.

Маці сустрэла мяне і сказала, што яны з бацькам не кінуць мяне і дапамогуць ва ўсім. «Але да таго, як ты канчаткова пойдзеш ад мужа, - сказала мама, - выканай адну маю просьбу». Яна паклала перада мной ліст паперы, правяла вертыкальную лінію пасярэдзіне і папрасіла ў першай калонцы напісаць спіс рэчаў, якія раздражняюць мяне ў Біле настолькі, што з ім немагчыма жыць. Я вырашыла, што яна папросіць ў другой калонцы напісаць спіс яго станоўчых якасцяў, і ўжо дакладна ведала, што ён будзе значна карацей. 

Увогуле, я ведала, што напісаць у першай калонцы: 

Біл вечна раскідвае свае рэчы. 

Ніколі не гаворыць, куды ідзе. 

За сталом гучна шморкаецца і паводзіць сябе непрыстойна. 

Ніколі не робіць мне добрых падарункаў. 

Ён неахайны і сквапны на грошы. 

Ніколі не дапамагае па дому. 

Вечна маўчыць і не кантактуе са мной.

Гэты спіс працягваўся доўга, і месца на старонцы скончылася. Цяпер у мяне на руках быў неабвержаны доказ, што ні адна жанчына не стане жыць з такім монстрам. 

З самазадаволенай усмешкай я сказала маці: «У іншай калонцы трэба апісаць яго станоўчыя якасці, так?» Але маці сказала, што і без таго ведае яго моцныя бакі. І папрасіла мяне апісаць маю рэакцыю на кожны з яго недахопаў. Насупраць кожнага пункта - што я зрабіла ў адказ на такія яго паводзіны. 

Вось гэта было ўжо складаней, я ніяк не чакала, што гаворка пойдзе пра мяне. Але я ведала, што маці не адчэпіцца ад мяне, пакуль я не выканаю і гэтую частку задання. Так што я пачала пісаць. 

Што ж я рабіла ў адказ? 

Злавала. 

Крычала і плакала. 

Мне было сорамна знаходзіцца побач з ім. 

Я рабіла з сябе пакутніцу. 

Я б хацела выйсці замуж за каго-небудзь іншага. 

Я лічыла, што вартая большага. 

І, наогул, ён мяне не варты. 

І гэты спіс таксама быў бясконцым. Тады маці ўзяла ліст паперы і разрэзала яго напалову прама па гэтай лініі. Яна ўзяла частку са спісам недахопаў Біла, парвала і выкінула ў сметнік, а мне ўручыла частку са спісам пра мяне, сказаўшы: «Вось, вазьмі гэты спіс дадому і падумай над гэтым сёння. Хай дзіця застанецца ў нас. А потым прыходзь, і калі ты цвёрда вырашыш сысці ад Біла, мы з татам дапаможам табе ва ўсім». 

Я вярнулася дадому і паглядзела на свой спіс. Без першай часткі з недахопамі Біла ён выглядаў страшна. Я бачыла адлюстраванне сваіх жудасных паводзінаў і дэструктыўных учынкаў і толькі тады зразумела, як па-дурному я сябе паводзіла ўвесь гэты час. Потым я задумалася аб тых якасцях, якія раздражнялі мяне ў мужу. 

І я зразумела, што там не было роўным лікам нічога страшнага і недаравальна. Я была настолькі злосная, што нават не заўважала, як мне пашанцавала з мужам, - гэта быў добры, не ідэальны, але добры, чалавек. Я вярнулася да бацькоў.

Дзіўна, наколькі па-іншаму я цяпер ставілася да сітуацыі. Цяпер я адчувала супакой і ўдзячнасць. Пяць гадоў таму я абяцала быць з ім у хваробе і здароўі - і я жахнулася таго, наколькі проста была гатовая крута змяніць сваё жыццё і ледзь было не пакінула дзіця без бацькі ўсяго толькі з-за дробязяў і хвіліннага раздражнення. І калі Біл прыйшоў з працы, мы з сынам ужо чакалі яго. 

Я б хацела сказаць, што Біл змяніўся. Але не, ён не змяніўся. Ён па-ранейшаму рабіў усё тое, што так мяне раздражняла. Але я змяніла сваё стаўленне да яго учынкаў. Па гэты дзень я ўдзячная сваёй маці, якая сваім мудрай парадай выратавала наш шлюб. 

Калі Білу споўнілася 49 гадоў, яму паставілі дыягназ «хвароба Альцгеймера», яму давялося сысці з працы выкладчыка і я даглядала свайго каханага мужа. Калі мой сын спытаў: "Мама, што мы будзем рабіць, калі тата ўжо не зможа нас успомніць?», - Я адказала: «Гэта мы запомнім яго, запомнім яго любімым бацькам і мужам і ўспомнім усё, чаму ён навучыў нас, і як ён нас любіў».

Паводле Todays Christian Woman