Калі вы калі-небудзь запрашалі сяброў у касцёл, то, напэўна, чулі адмову, якая гучыць у такой форме: "Да ну, там адны крывадушнікі!"

Крывадушнасць - адна з самых распаўсюджаных прычын, чаму людзі пакідаюць касцёл ці не ідуць туды і зусім. Чаму ж часам хрысціян лічаць крывадушнікамі?

Давайце пачнем з горкай праўды - таму што мы і ёсць крывадушнікі.

Можа, гэта так з-за таго, што мы гаворым. Мы кажам, што хлусіць - нядобра, але часам падманваем. Мы кажам, што распускаць чуткі - дрэнна, але часта самі каго-небудзь абгаворваем за яго спіной. Мы кажам, што Бог любіць усіх, але самі часта не праяўляем любові. Мы просім прабачэння, але самі часам адмаўляем ў прабачэнні тым, хто пакрыўдзіў нас. Мы прапаведуем ласку, хоць самі схільныя асуджаць. Як паказвае практыка - касцёл складаецца з людзей. А ў людзей шмат недахопаў.

Але, калі ўжо зусім шчыра казаць - крывадушнікі мы не таму, што кажам што-небудзь ці робім. Мы - крывадушнікі, таму што стараемся схаваць нашы прамашкі і паводзім сябе, як быццам у нас усё добра. Пачаць так паступаць - лёгка. Часам мы думаем, што Божая любоў да нас звязана з нашымі поспехамі. Як часта ў нядзелю пасля багаслужбы вы садзіцеся ў машыну, і ўсё ў салоне сварацца адзін з адным? Па шляху з майго дома ў касцёл у нашай машыне пануе хаос. Але вось мы ўваходзім у касцёл, і малы хуліган маментальна ператвараецца ў добрага прынца.

І вось таму мы крывадушнікі. Крывадушнік ў грэцкай культуры быў акцёрам, які іграў ролю ў масцы. І крывадушнасць - гэта калі знешняе не супадае з унутраным абліччам. Часам, замест таго, каб дазволіць Езусу нас змяніць, мы прымушаем сябе прыняць вобраз тых, хто нас акружае. Мы пачынаем весці сябе так, як мы лічым, што так сябе трэба весці. І гаворым тое, што лічым прынятым казаць. Мы ператвараемся ў актораў. Нам здаецца, што ў нас усё схоплена. Нашае жыццё ператвараецца ў спектакль. А касцёл становіцца нашай сцэнай.

Крывадушнасць - гэта маска, якую мы апранаем, каб схаваць сябе сапраўднага.

Хочаце зняць маску? Вось вам тры парады ў дапамогу.

Будзьце сумленныя самі з сабой

Ніхто з нас не дасканалы. Нават блізка. І гэта нармальна. Бо касцёл існуе не для таго, каб адны дасканалыя людзі параўноўвалі сябе з іншымі дасканалымі людзьмі. Касцёл - гэта месца для зломленых людзей. Касцёл - гэта месца для людзей, якія выпрабоўваюць цяжкасці. Калі мы будзем шчыра казаць, што мы - няскончаная праца - хто назаве нас крывадушнікамі?

Будзьце сапраўднымі

Мы - ані лепшыя за іншых, ані свяцейшыя за іншых, ані праведнейшыя за іншых. Жыццё - гэта не спаборніцтва. Адзіны, з кім мы павінны сябе параўноўваць - гэта Езус. Параўноўваючы сябе з Ім, мы адразу ўбачым сябе ў праўдзівым святле: паламаныя. Мы - грэшнікі. Але Езус палюбіў нас і памёр за нас. Мы - дзеці Божыя. Прынятыя ў Яго сям'ю. Усыноўленыя. Любыя. Не па нашых заслугах, але па Яго жаданню. Нам ужо не трэба быць "досыць добрымі", Ён прымае нас такімі, як мы ёсць.

Любіце

Любоў няздольная на крывадушнасць. Чым больш мы любім, тым больш памяркоўна людзі будуць успрымаць нашыя словы. Калі мы любім, мы можам "памыляцца" па поўнай праграме, і ніхто не назаве нас крывадушнікам. Калі мы любім, мы можам крытыкаваць, не асуджаючы. Мы можам абвяшчаць Божае Слова, а не запіхваць прынцыпы ў вушы людзей.

Любоў няздольная крывадушыць. Калі мы любім, мы можам памыляцца па поўнай праграме, і ніхто не назаве нас крывадушнікам. Калі мы любім, мы можам крытыкаваць, не асуджаючы.

Любоў - гэта фабрыка ласкі. Людзі адчуюць любоў, калі мы іх любім. Любоў змяняе ўсё. Адна з асноўных патрэбаў чалавека - гэта любіць і быць любімым. Ніхто не называў Езуса крывадушнікам, таму што Ён любіў людзей. Ён цаніў іх. Ён прынёс Сябе ў ахвяру дзеля іх.

Стаўшы хрысціянінам, чалавек не дасягае дасканаласці. Ён ідзе за Хрыстом, і з гэтага моманту ўсё яго жыццё будуецца вакол Хрыста. Цяпер нашае жыццё ў Хрысце. Мы будуем і развіваем узаемаадносіны з Ім. Перш за ўсё мы імкнемся да Яго. Ён - наш галоўны прыярытэт. І гэта не надпіс на аўтамабільнай налепцы або статус у фэйсбуку. Хрысціянін - гэта той, у каго ёсць радыкальныя ўзаемаадносіны з Богам, якія змяняюць жыццё.

Вера ў Хрыста - гэта не тое, што мы гаворым або робім. Вера ў Хрыста - гэта нашая сутнасць, не вонкавыя атрыбуты, а ўнутраны стан. Вера не можа быць крывадушнасцю, таму што ў ёй няма нейкага пэўнага спісу правілаў. Уся нашая вера ва ўзаемаадносінах з Богам.

Хочаце пазбавіцца ад крывадушнасці? Вось вам рэцэпт: перастаньце старацца стаць "добрым вернікам", проста майце зносіны з Езусам, размаўляйце з Ім, слухайце Яго. Чым больш часу вы будзеце праводзіць у зносінах з Ім, тым больш Ён будзе змяняць вас у Сваім вобразе, напаўняючы сваёю любоўю да іншых людзей і пакрываючы вас сваёй ласкай.

Сапраўднае, непадробнае жыццё, з сэнсам і мэтай, прыходзіць ад зносін з Хрыстом. І гэтыя зносіны і ёсць наша галоўная задача. Рабіце гэта, і ўсё астатняе прыкладзецца.

Паводле Хрысціяне