20 лістапада, ва ўрачыстасць Езуса Хрыста, Валадара Сусвету, быў ўмураваны вуглавы камень пад будоўлю гродзенскага касцёла бл. Мар’яны Бярнацкай. Ён прывезены з роднага дома бл. Мар’яны. У гэты дзень таксама былі прывітаны рэліквіі заступніцы парафіі – кавалак палатна, зроблены ўласнаручна бл. Мар’янай.
Год таму ў мікрараёне Баранавічы была асвечана зямля пад будаўніцтва касцёла. Літаральна на вачах “вырас” фундамент і паўстаў цокальны паверх святыні, у якім у будучым размесціцца сучасны душпастырскі цэнтр. “Дзякуем усім дабрадзеям, – гаворыць пробашч парафіі кс. канонік Юрый Марціновіч. – У сённяшнія нялёгкія часы нялёгка будаваць, а Пан Бог сапраўды пасылае людзей добрай волі, якія малітвай, працай і ахвярай падтрымліваюць нашу парафію. Цешыць таксама тое, што мае парафіяне ўносяць у гэтую пачатую справу сваю асабістую, нават найменшую, цаглінку ахвярнасці і малітвы. Падчас кожнай св. Імшы молімся за ахвярадаўцаў, цяперашніх і будучых. Просім, каб Пан спаслаў на гэтае месца, якое выбраў, сваю ласку”.
Парафія бл. Мар’яны Бярнацкай у Гродне заснавана ў 2019 годзе. У яе склад уваходзяць вуліцы мікрараёнаў Ласосна і Баранавічы, а таксама вёска Тарусічы.
Касцёл Святога Духа, Гродна
У 2012 годзе па рашэнні біскупа Гродзенскага Аляксандра Кашкевіча ўтворана парафія ў мікрараёне Альшанка (ахоплівае і мікрараён Фабрычны). Сёння гэтая каталіцкая супольнасць налічвае каля 7 000 вернікаў. На катэхезу прыходзяць 850 дзяцей. З іх больш за 200 рыхтуюцца да Першай Камуніі. Ды і касцёл тут будуецца не малы, на 400-500 месцаў. Разам з ім узводзіцца парафіяльны дом.
Зямля пад будаўніцтва касцёла была асвечана ў 2015 годзе. У 2019 годзе – асвечаны падмурак і закладзены вуглавы камень (прывезены з базілікі св. Пятра ў Рыме).
Будаўніцтва касцёла працягваецца чацвёрты год. За гэты час узведзены сцены з клінкеру, накрыты дах парафіяльнага дома. Наступны этап – накрыць дах касцёла. Па словах пробашча парафіі кс. каноніка Паўла Салабуды, працы па ўзвядзенні святыні выкананы прыблізна на трэць.
На пытанне пра цяжкасці, з якімі даводзіцца сутыкацца, святар адзначае, што ўсе яны паходзяць з унутранага пераканання, што “касцёл для ксяндза”: “Людзі павінны разумець, што касцёл будуецца не для ксяндза, а для чалавека. Мне здаецца, калі ёсць гэтае ўсведамленне, тады значна прасцей. Інакш часам застаешся сам-насам са шматлікімі праблемамі”.
Касцёл св. айца Піо, Гродна
Згодна з рашэннем біскупа, у 2019 годзе паўстала яшчэ адна парафія ў Гродне. Яна ахоплівае мікрараён Грандзічы, які актыўна забудоўваецца, і прылеглыя вёскі.
На сённяшні дзень атрыманы акт выбару месца зямельнага ўчастка для будаўніцтва касцёла. Распрацоўваецца архітэктурны і будаўнічы праект. Каб атрымаць дазвол на забудову, праект павінен прайсці належную экспертызу.
У касцёла даволі рэдкі для Беларусі тытул (трэці такі пасля Маладзечна і Лёзна) – а. Піо. Апекуном абраны вядомы стыгматык і святы Каталіцкага Касцёла а. Піо з П’етрэльчыны (1887–1968 гг.). Праз яго заступніцтва і сёння здзяйсняецца шмат аздараўленняў і цудаў. “Айцец капуцын меў неверагоднае замілаванне да Эўхарыстыі, – распавядае пробашч парафіі кс. Артур Малафей. – Аднойчы, калі яго прыспяшалі падчас св. Імшы, сказаў: «А вы памятаеце, колькі Хрыстос цярпеў на крыжы?». Уражвае пастава набожнасці гэтага святога. Адчуваецца, наколькі глыбока ён давяраў Богу”.
У 2020 годзе парафія атрымала рэліквіі св. айца Піо. Зараз вернікі новаўтворанай супольнасці збіраюцца на малітву ў капліцы на Дзевятоўцы, якая знаходзіцца на другім паверсе касцёла Найсвяцейшага Адкупіцеля, а таксама ў капліцы на могілках у Русоце.
Касцёл св. Станіслава, біскупа, і св. Максімільяна Кольбэ, Каробчыцы
Паволі працягваецца будаўніцтва касцёла ў вёсцы непадалёк Гродна. Святыня на 160 месцаў узводзіцца намаганнямі саміх парафіян, без удзелу спонсараў і мецэнатаў. “Накрываем дах. Наступны этап – вокны і дзверы”, – распавядае пробашч парафіі кс. Ян Рушніцкі.
Парафія ўтворана дэкрэтам біскупа ў 2009 годзе. Ахоплівае тэрыторыю 13-ці бліжэйшых вёсак. У 2010 годзе была асвечана зямля пад будаўніцтва касцёла. Яшчэ праз 2 гады пачалася закладка фундамента.
У 2014 годзе адбылося ўрачыстае асвячэнне капліцы, якая размяшчаецца на цокальным паверсе касцёла. Дагэтуль вернікі парафіі маліліся ў арэндаванай краме. Яшчэ раней – у збітай з дошак капліцы, пад намётам, пад адкрытым небам… Даязджалі ў капліцу ў Караліно. “Мы, – гаворыць з усмешкай кс. Ян, – ідзём сваім мучаніцкім шляхам. У гэтым адчуваем падтрымку заступнікаў парафіі св. Максімільяна Кольбэ і св. Станіслава. Маем у капліцы рэліквіі святых мучанікаў”.
З 2019 года ў касцёле пачалі ўзводзіць сцены. Праца ішла цягам некалькіх гадоў. У будучыні плануецца ўмураваць у сцены вуглавы камень з базілікі св. Пятра ў Рыме, “каб стаяў на вякі”. Парафіяльная супольнасць выразна ўсведамляе, што важна не толькі паставіць сцены, але і клапаціцца аб тым, каб яны “не ўпалі”.
Касцёл бл. Міхала Сапоцькі, Абухава
У аграгарадку, які знаходзіцца ў 13-ці км ад Гродна, ніколі не было касцёла – маецца праваслаўная царква, пабудаваная ў 2017 годзе. Тут пражывае прыкладна 2 000 чалавек, сярод якіх каля 250 католікаў.
Па нядзелях і ў святы вернікі доўгі час выязджалі ў бліжэйшыя касцёлы: Гродна, Скідзель, Азёры, Казловічы… У 1990-х гадах непадалёк мястэчка была пабудавана капліца ў Жытомлі. Але, на жаль, не ўсе могуць збірацца там на малітву (уплывае аддаленасць ад населенага пункта і абмежаваныя памеры самой капліцы).
У 2018 годзе мясцовыя жыхары выступілі з жаданнем пабудаваць свой касцёл. Тады быў арганізаваны сход тутэйшых католікаў, створана ініцыятыўная група і накіраваны ліст біскупу Гродзенскаму Аляксандру Кашкевічу з просьбай стварыць новую супольнасць. У хуткім часе біскуп выдаў дэкрэт аб утварэнні парафіі.
“Касцёл будуем побач з праваслаўнай царквой у гонар прападобнага Серафіма Сароўскага, – распавядае пробашч парафіі кс. Міхаіл Васількевіч. – Ужо маецца фундамент. На зямельны надзел пад будаўніцтва касцёла падведзены ўсе камунікацыі. Разам з узвядзеннем сцен плануецца закласці вуглавы камень, прывезены з дома, дзе нарадзіўся бл. Міхал Сапоцька”.
Касцёл па памерах плануецца невялікі, на 80 месцаў. Святар адзначае: “Наша мэта – стварыць хатнюю атмасферу і спрыяць таму, каб кожны парафіянін лічыў касцёл не толькі Божым домам, але і сваім родным”.
Касцёл св. Юзафа, рамесніка, і бл. сясцёр мучаніц з Навагрудка, Ліда
У 2017 годзе, згодна з рашэннем біскупа, новая парафія паўстала ў мікрараёне Паўднёвы. У 2021 годзе была асвечана зямля пад будаўніцтва і фундамент касцёла.
Святыня будуецца сярэдніх памераў – прыкладна на 100 месцаў. “Зараз «падымаюцца» сцены з клінкернай цэглы. Да новага года плануецца дабудаваць сцены і дах”, – распавядае пробашч парафіі кс. Віталій Сідорка.
Так сталася, што ў семінарыі не вучаць будаваць касцёлы. Якая ж роля святара ў гэтым працэсе? “Святар павінен займацца душпастырскай дзейнасцю – выключна. Але гэта ў ідэале. У рэальнасці ён павінен унікаць ва ўсе будаўнічыя справы, – разважае кс. Віталій. – Найлепш знайсці людзей дасведчаных, якія разбіраюцца. А такіх нямала! І даверыць ім практычныя справы. Твая роля – быць ініцыятарам, арганізатарам, а таксама сачыць за ўсім, што адбываецца”.
Ліда – другі найбуйнейшы пасля Гродна горад у дыяцэзіі. Зараз там знаходзіцца 5 пабудаваных касцёлаў. На падыходзе 6-ты.
Касцёл св. Яна Паўла ІІ, Смаргонь
У 2012 годзе выдадзены дэкрэт біскупа аб утварэнні новай парафіі ў Смаргоні. У тым жа годзе была асвечана зямля пад будаўніцтва касцёла, у 2014 годзе – асвечаны фундамент. На некаторы час будаўніцтва прыпынілася.
Першую цагліну на фундамент паклалі ў 2020 годзе. Сёння сцены з клінкеру ўзведзены больш чым напалову. Будаўніцтва касцёла знаходзіцца на стадыі накрыцця даху над прэзбітэрыем і жылой часткай з падваламі. Па ўсяму перыметру ўжо стаіць металічная канструкцыя для кроквеннай сістэмы.
Сёлета парафія адсвяткавала сваё 10-годдзе. Адбыўся сямейны конкурс на лепшы макет будучага касцёла. Пераможцы атрымалі ў падарунак пілігрымку ў Польшчу шляхам св. Яна Паўла ІІ. У бяспройгрышнай латарэі разыгралі веласіпед і электрасамакат. Усе ахвяраванні за квіткі перададзены на будаўніцтва касцёла.
“Хочацца бачыць па-сапраўднаму жывы Касцёл, – гаворыць пробашч парафіі кс. Яўген Учкуроніс. – І нават калі ў парафіі назіраецца актыўнае жыццё, гэта яшчэ не гаворыць пра тое, што тут «Бог жыве» – можа быць проста добрая арганізацыя. Мне хочацца бачыць парафію, якая аб’ядноўвае людзей у пошуку Бога. Інакш я як пробашч цярплю фіяска”.
Святар дзеліцца: “Было б здорава, каб у Беларусі, а менавіта ў нашай парафіі, узнік санктуарый св. Яна Паўла ІІ. Так, гэта мары, але… усе свае жаданні кіруем да Бога і давяраем Яго Провіду!”.
Паводле “Слова Жыцця”, Ангеліна Пакачайла