Мы ўжо ведаем, што плаціць падаткі трэба, але ці заўсёды? Некаторыя лічаць, што дзяржава і грамадства важнейшыя чым чалавечая асоба і сям’я, таму і агульныя патрэбы важнейшыя. Яны вераць, што дзяржаўныя ўстановы будуць лепш разпараджацца сродкамі чым грамадзяне. З такога пункту гледжання усе падаткі справядлівыя і патрэбныя.
І гэта памылка. Супольнае дабро, да якога павінна імкнуцца дзяржава, гэта не абстракцыя, але дабро кожнай асобы. У супольнасці людзі рэалізуюць тыя мэты, да якіх не могуць дайсці індывідуальна. І гэта сфера дзейнасці дзяржавы, яе служэння.
Дзяржава спаўняе шмат важных функцый. Таму не можна адмаўляцца ад утрымання войска, медычных устаноў, і сістэмы адукацыі. Аднак, у канчатковым выніку, дзяржаўнае фінансаванне з падаткаў эканамічна менш эфектыўнае, чым свабодная эканоміка.
Мэтазгоднасць падаткаў была б больш бачнай, калі б яны ішлі на рэалізацыю канкрэтнай мэты, а не ў агульны бюджэт. Грамадзяне не ведаюць, куды ідуць іх грошы. Таму выдаткі дзяржавы павінны быць больш празрыстымі.
З маральнага пункту гледжання грамадзяне мелі б права адмовіцца плаціць тую частку падаткаў, якія марнуюцца з-за бюракратыі. Справядлівым было б таксама, калі б тое, што плаціцца за адукацыю ці медыцыну з уласнай кішэні было б адлічана ад падаткаў.
Гаворачы пра несправядлівыя падаткі, трэба паставіць пытане, ці грамадзяне маюць маральны абавязак плаціць такія падаткі. Адказваючы, трэба прызнаць, што не, нават калі дзяржава пагражае за гэта карай. Таму што дзяржава не мае права дзейнічаць супраць прынцыпаў справядлівасці і Божых запаведзяў.
Нарэшце, можа здарыцца так, што ўлада ператвараецца ў тыранію, а дзяржава ў злачынную арганізацыю. Тады знікаюць усе абавязкі дапамогі дзяржаве. Як адзначае св. Аўгусцін, без справядлівасці, дзяржава ператвараецца ў банду злодзеяў.
