Марына Валачкова з’яўляецца кіраўніком Гродзенскага цэнтра абароны жыцця і сям'і "РадзіМа". Гэтую працу яна сумяшчае з пасадай намесніка кіраўніка аддзела эканомікі і працы Гродзенскага філіяла РУП «Белпошта» і з абавязкамі шматдзетнай маці, якая знайшла ў сабе рашучасць усынавіць дзіця-інваліда з ДЦП. Сёння Марына расказвае нашаму парталу аб рознабаковай дзейнасці «Радзімы» і пра тое, як гэта выдатна - быць маці асаблівага дзіцяці. (працяг)
- Якой была Ваша першая сустрэча з Ванем?
Пры першай сустрэчы мы адразу адчулі, што Ваня - гэта наша дзіця. Таму адразу і сказалі: да цябе прыйшлі мама і тата. Потым ужо сталі разбірацца ў дыягназах: затрымка фізічна- псіхалагічнага развіцця, затрымка прамаўлення з прычыны дзіцячага цэрэбральнага паралічу і сіндрому мальабсорбцыі, мікрацэфалія, карлікавага змешанага генэзу, дадатковая хорда левага страўнічка, імунадэфіцыт (ІДС), гіпагаммаглабулінемія, бялкова-энергетычная недастатковасць 2 стадыі. Я і зараз не разумею палову. Я проста ведаю: Ваня - нармальнае дзіця, і ўсё , што яму трэба - любоў і клопат бацькоў, што б ні гаварылася ў дыягназах.
Яшчэ перад заканчэннем працэсу ўсынаўлення Ваню чакала сур'ёзная аперацыя, пасля якой яму давялося вучыцца хадзіць нанова. У бальніцы я ўвесь час праводзіла з ім, і дадому яго выпісалі ўжо як Валачкова Івана.
Але час хуткацечны, мне неабходна было выходзіць на працу. Вырашылі, што для Вані лепш пайсці ў просты дзіцячы сад. Сталі шукаць месца - усюды адказвалі "тэлефануйце ў верасні" або "аддавайце ў садок для інвалідаў". У санаторны яслі-сад № 94 г. Гродна загадчыцы, Кошур Галіне Іосіфаўне, тэлефанавала ўжо без асаблівай надзеі. У чарговы раз распавяла гісторыю аб усынаўленнi, пра дзіця, якое падае пасля аперацыі, і пра маё жаданне аддаць яго ў групу простага саду. У адказ пачула: "Я проста па-чалавечы не змагла б Вам адмовіць! Прыводзьце". Вялікі ёй дзякуй!
- Як атрымліваецца спраўляцца з хваробай хлопчыка?
- Я ўпершыню ў жыцці сутыкнулася з такой хваробай, як ДЦП. Гэта хвароба не ног, як я думала спачатку, гэта праблема галаўнога мозгу. Усе казалі, што шанцаў на выздараўленне няма. Усё, што можна зрабіць, гэта перыядычна, пакуль расце, аперыраваць дзіця. Бегаць, скакаць ён ніколі не зможа. Мы прынялі гэта, але не змірыліся, тым больш што Ваня пасля пераезду дадому стаў змяняцца. Шмат размаўляе, навучыўся куляцца, яму вельмі спадабалася прымаць ванну і хадзіць у басейн. Таму мы сталі шукаць у інтэрнэце ўсю даступную інфармацыю аб асаблівых дзецях. І раптам знайшлі ...
"Не бывае ілжывай надзеі, бывае ілжывым адчай", - гэта словы лекара-фізіятэрапеўта Глена Домана, заснавальніка Інстытута, дзе навучаюць арыгінальнай методыкі працы з асаблівымі дзецьмі.
Глен Доман і яго каманда даказалі, што чалавечы мозг мае выдатныя здольнасці для самааднаўлення і рэгенерацыі, што мозг лёгка даступны і паддаецца змене з дапамогай інтэнсіўнай сэнсарнай стымуляцыі. Рознабаковыя сімптомы пашкоджання мозгу (ДЦП, аўтызм, разумовая адсталасць, эпілепсія і да т.п.) - гэта ўсяго толькі сімптомы, лячэнне павінна быць накіравана на іх прычыну, на пашкоджаны мозг непасрэдна.
Зразумела, гэта рэальны шанец дапамагчы Ваню.
Я сабрала неабходныя дакументы, адправіла па патрэбным адрасе і праз некаторы час мне прыйшоў адказ, што я залічана на лекцыі, якія будуць праводзіцца ў Маскве. Зразумела, трэба збіраць грошы і ехаць. Сродкі здабывалі самі: узялі крэдыт, дапамаглі сябры, прадпрыемства, на якім я працую. Атрыманая ў Маскве інфармацыя - каштоўны падарунак для многіх дзяцей з пашкоджаннямі мозгу, якія жывуць у свеце неразумення, і для бацькоў, якія адчайна шукаюць шляхі выхаду і адмаўляюцца здавацца. Мы атрымалі навукова і разумна абгрунтаваныя адказы на пытанне "Што рабіць, калі ў дзіцяці пашкоджанне мозгу?"
Праграма, якую распрацавалі для Вані ў Інстытуце, уключае ў сябе правільнае харчаванне, поўзанне на жываце і на карачках, заняткі на гарызантальным рукаходзе, чытанне .... Аказалася, Ваня наогул не ўмеў поўзаць. Прыйшлося вучыць. Спачатку поўз толькі з дапамогай рук, потым падключыў адну нагу, другая была нацягнута. Праз два дні стаў выкарыстоўваць і другую. Сёння поўзае з дапамогай двух ног, крыжавана згінаючы іх да ўзроўню таліі. Я веру, што ў Вані ўсё атрымаецца.
Часта пытаюцца, як Вы на такое адважыліся: усынавіць дзіцяці-інваліда? Я не ведаю, што адказаць. Я не вырашалася. Я веруючы чалавек. Я прыняла дзіця, пасланае мне Богам. Ён мой сын - малодшанькі Ванечка.
Напэўна, стаць бацькамі для асаблівага дзіцяці-сіраты зможа не кожны. Галоўнае - гэта матчына сэрца, здольнае любіць. Сям'я - гэта адзіны шанец для нармальнага жыцця такіх дзяцей. Людзі маюць памылковыя ўяўленні аб дзецях-інвалідах. А яны - такія ж дзеці, якім патрэбна ласка і клопат. І ў адказ яны дораць любоў і шчасце.
А яшчэ адкрываюць нам новы, невядомы, глыбокі, багаты духоўны свет - пра гэта скажуць абсалютна ўсе бацькі дзяцей-інвалідаў. Яны дапамагаюць асобасна расці, удасканальвацца, духоўна развівацца. Яны, як лакмусавая паперка, паказваюць, які ж чалавек на самой справе. Дапамагаюць зразумець, што на самой справе важна, а што - толькі шалупінне і пустая марнасць.
Падрыхтавала Ангеліна Марцішэўская