Спадару Паўлу Нікалаеву, які праз некалькі год будзе адзначаць 75-гадовы юбілей, зусім нядаўна давялося сустрэць на сваім жыццёвым шляху Бога, а разам з тым атрымаць ад Яго цудоўны дар паэта. Сваёй гісторыяй і сваімі вершамі дзеліцца ён сёння з нашым парталам.
Інтэрв'ю з Паўлам і яго жонкай Ядзвігай Нікалаевымі.
Спадар Павел, раскажыце крыху пра сябе.
Я нарадзіўся ў гарадку Асавец (Беластоцкі раён), але дзяцінства правёў у Ваўкавыску, дзе скончыў школу і адкуль пайшоў у армію. Затым навучаўся ў шыфравальным вучылішчы і ў сувязі з прафесіяй пабываў на ўсіх астравах Паўночна-Ледавітага акіяна, дзе толькі існавала шыфравальная сувязь авіяцыі дальняга дзеяння. Пасля скончыў гістарычны факультэт педагагічнага інстытута і працаваў дырэктарам сярэдняй школы. У інстытуце пазнаёміўся са сваёй будучай жонкай Ядзвігай, дзяўчынай з веруючай каталіцкай сям’і. Сам быў тады членам КПСС.
Спадарыня Ядзвіга, раскажыце пра сваё знаёмства з мужам і пра яго духоўнае ўзрастанне побач з Вамі.
Пазнаёміліся мы ў інстытуце. Я была вельмі веруючым чалавекам, а ён – камуністам , таму першапачаткова я адмаўлялася выходзіць за яго замуж. Ён здзіўляўся,чаму, бо ведаў, што я яго кахаю. Але ў рэшце рэшт я адважылася, бо бачыла, што ў душы ён - сапраўдны хрысціянін. І мы тайна ўзялі шлюб.
З цягам часу, дзякуючы нашым пастаянным малітвам, мой муж адкрыў для сябе Бога-Айца. Адбылося гэта адносна нядаўна, гадоў 15 таму, калі нам абодвум было ўжо пад 60. З таго часу мы з мужам жывём шчасліва, душа ў душу. Мне здаецца, што з Богам чалавек заўсёды змяняецца, я гэта бачу і па сваім мужу: калі ён быў дырэктарам – быў строгім, вучні яго нават баяліся, а цяпер ён стаў куды больш добрым.
Спадар Павел, я зразумела, што Вы і раней прытрымліваліся хрысціянскіх каштоўнасцей. У такім выпадку, што новага прынесла ў Ваша жыццё пазнанне Бога?
Ну, па-першае, хачу адзначыць, што чалавек па прыродзе сваёй заўсёды прыхільны да хрысціянскіх каштоўнасцей. А што адносна мяне, то не магу сказаць, што зараз я адчуваю глыбокую веру. Але я прызнаў існаванне Бога, што было вельмі складана, бо я вывучаў навуковы атэізм. А сёння я перакананы ў тым, што Езус – гэта сапраўды Божы Сын, Які прынёс сябе ў ахвяру дзеля нашага збаўлення. У той жа час я зразумеў, што ахвяра Езуса - гэта прыклад для ўсіх нас. Мы павінны змагацца за ідэю Бога - Айца і за ідэю ўсеабдымнай любові, не шкадуючы ані здароўя, ані свайго жыцця.
Бог натхніў мяне і паслаў сапраўдную радасць напісання вершаў.
Як часта да Вас прыходзіць натхненне ?
Увогуле пісаць я пачаў год таму, калі ў мяне пачаліся сур’ёзныя праблемы са здароўем: не так даўно я перанёс няўдалую аперацыю на калена, і зараз перамяшчаюся толькі з дапамогай кастылёў. І Божы дар паэта ў дадзенай сітуацыі стаў для мяне праўдзівым выратаваннем. Кожны дзень, часам праз дзень я выдаю па вершу, і мне гэта прыносіць вялікае задавальненне. Я позна кладуся, рана ўстаю, іншы раз пакутую доўга, а часам натхненне прыходзіць імгненна. Я пішу на розныя тэмы, часцей рэлігійныя, але таксама пра любоў, сяброўства, людскія заганы і нават дзіцячыя вершы. Некаторымі з іх ахвотна з Вамі падзялюся.
***
Мария, нас всегда Ты озаряешь светом.
Мария, Ты утешение всей земли.
Как мать Христа, Его ты святостью согрета,
Молись пред Богом за наши тяжкие грехи.
Молись пред Богом теперь и в день смерти нашей -
На милость Божью мы ведь уповаем.
Испили бед и горя мы уж полну чашу -
Тебя заступницей своей считаем.
Воспета Ты в стихах, хоралами, певцами,
Твой образ светлый художник написал.
А мы опять дрожим пред грозными ветрами,
Моли усердно Бога, чтобы нас спасал.
О, добрая Мария, Ты ласк всегда полна,
Тебе спасибо за рождение Бога Сына -
Ему суть человека во всём всегда видна.
Молись за нас, о, сладкая Мария,
За наши неискуплённые грехи.
Ты в тесном окружении херувимов
Любовь к нам, грешным людям, изъяви.
***
Всегда себя мы осуждаем
За совершённые грехи.
И жить мы праведно желаем,
И просим Бога - помоги.
Но любим мы ведь посудачить
И о соседях, о друзьях.
А сами можем начудачить
Иль проиграться в пух и прах.
Как часто мы ведь нарушаем
Завет Христа: живи в любви.
Злословить так же продолжаем,
Хотя порой душа болит.
Не снится нам земное счастье -
Оно от Бога нам дано.
В погоду или же в ненастье
Творите людям лишь добро.
***
Если друг тебя обманет - с этой мыслею мирись.
Коль свидание настанет - всепрощеньем отзовись.
Он с извинением придёт, обман осознавая,
Слова он нужные найдёт, без друга - жизнь пустая.
Молитесь за друзей своих, себя лишь укоряя.
Живите как бы за двоих, ошибки им прощая.
***
Тебя увидел и чуть дыша
К тебе вознеслась моя душа.
Взирая, вижу лик твой нежный
И свет очей твоих безбрежный.
Ты озарение Света,
Ты мироздание Земли,
Материнством ты воспета,
У Бога счастья нам проси.
***
В душе возникло вдохновение, 
И осенила мысль меня.
За долгое со мной терпение
Воспеть в стихах одну тебя.
Какое кроткое создание
Мне повстречалось на пути.
Она - моё лишь мироздание,
Так вечно нежностью свети.
Сомкнулись крепко наши руки,
И губы сами прошептали:
"Жить не могу с тобой в разлуке,
Ведь мы друг друга долго ждали".
Не оставляй меня, родная,
Не оставляй на день, на час.
На милость Божью уповаю,
Не разлучай Ты только нас.
Хочу любить и быть любимым,
Твой кроткий взгляд в глазах искать.
И чувствовать себя счастиливым,
И стан любимой обнимать.
Какое сладостное беремя -
Лишь для тебя, родная, жить.
Не дай нам Бог такое время,
Чтоб перестали мы любить.
Падрыхтавала Ангеліна Марцішэўская