Алкаголь - найвялікшая трагедыя чалавецтва. Гэтая бязлітасная хвароба душы і цела вядзе чалавека да пагібелі. Страшная залежнасць прывяла на край бездані Уладзіміра К., аднак ён своечасова адумаўся. А выратаванне знайшоў у групе «Ананімных алкаголікаў» (АА). Уладзімір пагадзіўся даць інтэрв'ю  карэспандэнту Галіне Калевіч.

 - Як і калі алкаголь увайшоў у Вашае жыццё? 

- Выпіваць я пачаў, можна сказаць, са школьнай лавы. Адразу зразумеў, што гэта дапамагае мне быць у цэнтры ўвагі, пераадольваць комплексы, якія былі ўва мне ўжо з дзяцінства, у прыватнасці, з-за маёй паўнаты. Спачатку доза была невялікай. Далей - больш. З-за гэтага мяне адлічылі з тэхнікума. Нават у арміі піць не спыняўся, больш за тое, перайшоў на адэкалон. Пасля войска ажаніўся, што называецца, «па п'яні». Жонка таксама выпівала. Неўзабаве разышліся. Потым сустрэў сваю цяперашнюю жонку. Аднак піць менш не стаў. 

- Вы не маглі не разумець, што рухаецеся ў страшную прорву ... 

- Разумеў, але нічога не мог зрабіць. Было вельмі цяжка - і маральна і псіхічна. Алкаголь - гэта хвароба, якая губіць душу, вынішчае сумленне. Алкаголь павялічыў усе мае недахопы да такой ступені, што я гатовы быў пайсці на любое злачынства, нават забойства ... 

- Вы спрабавалі хоць яксьці з гэтым змагацца? 

- Паколькі развітвацца з алкаголем цалкам я не хацеў, то спрабаваў «навучыцца» піць, г.зн. ёсць кантраляваць дозу. Спрабаваў выпіваць толькі тры чаркі. Для дасягнення мэты, як я думаў, мне патрэбныя працяглыя перапынкі ад алкаголю, каб арганізм ачысціўся і адпачыў. Але паколькі самому мне гэта было не пад сілу, я звярнуўся да лекараў. Тады мне паставілі дыягназ: другая стадыя алкагалізму. А ўсяго іх тры. Я быў шакаваны, так як зусім не лічыў сябе алкаголікам. 

Вырашыў закадзіравацца. Рабіў я гэта чатыры разы, аднак больш за 9 месяцаў не вытрымліваў. Пасля кожнага «зрыву» піў яшчэ больш - да правалаў у памяці.

- Няўжо ўсё было так безнадзейна? 

- Якісьці маленькі агеньчык надзеі ўсё ж такі гарэў у глыбіні маёй змучанай душы. Я разумеў, што выхад павінен быць. Але як яго знайсці? Гэта потым, у групе «Ананімных Алкаголікаў» я зразумеў, што галоўны наш памочнік - Бог. Але спачатку нават у групу АА я пайшоў з мэтай «навучыцца» піць. 

- А як Вы патрапілі ў групу «Ананімных Алкаголікаў»? 

- Аднойчы ў горадзе я сустрэў свайго старога прыяцеля, з якім даўно не бачыўся. Я, натуральна, прапанаваў яму выпіць. Ён адказаў, што не п'е ўжо два гады і што наведвае групу АА. Памятаю, гэта вельмі зачапіла маё самалюбства, - маўляў, ён можа не піць, а я не. Прыяцель пакінуў кантактны тэлефон групы «Марафон». Пасля жудаснага месячнага запою, калі здавалася, што жыццё скончана, так як піць не мог і не піць не мог, я патэлефанаваў па гэтай лініі і ледзь жывы паехаў на сустрэчу групы «Ананімных Алкаголікаў». 

- І як Вас сустрэлі? 

- Больш за ўсё я баяўся асуджэння. Аднак мяне сустрэлі добразычлівыя людзі. Яны выклікалі пачуццё шчырасці. Увесь свой боль, усе свае пачуцці і думкі я выклаў гэтым людзям. Гэта была першая ў маім жыцці споведзь. У адказ я ўбачыў шчырае суперажыванне, жаданне дапамагчы. 

Пасля сустрэчы я не хацеў сыходзіць. Душа спявала. Упершыню за ўвесь час я не захацеў пахмяляцца. Гэта было неверагодна. Я зразумеў, што пачалося новае жыццё, жыццё без алкаголю. Было гэта 22 жніўня 1998 г. З таго часу я не прыняў ні кроплі алкаголю. 

- Ці так гэта лёгка і проста, як можа здацца на першы погляд? 

- Натуральна, не. У адно імгненне чалавек не можа змяніцца. Трэба працаваць над сабой і не баяцца гэтага працы. Самае галоўнае - прызнаць сябе алкаголікам, зразумець, што няма лекаў ад алкаголю і няма такога алкаголіка, які б «навучыўся» піць. Каб гэта зразумець, мне, да прыкладу, спатрэбіўся цэлы год працы ў АА. 

І толькі калі я прыняў 1-й крок праграмы «Ананімных Алкаголікаў», дзе сказана: «Мы прызналі сваё бяссілле перад алкаголем, прызналі, што мы страцілі кантроль над сваім жыццём», - толькі тады я адчуў цвёрдую глебу пад нагамі і жаданне жыць без алкаголю. 

- Праграма АА складаецца з 12 этапаў, ці як іх яшчэ называюць, 12 крокаў, выконваючы якія, чалавек падымаецца над сваімі слабасцямі. Якія з іх Вам падаюцца найбольш складанымі? 

- Аб першым кроку я ўжо расказаў. Другі і трэці крокі для мяне, закаранелага атэіста, былі таксама няпростымі. Гучаць яны адпаведна так: «Прыйшлі да пераканання, што Сіла, больш магутная, чым наша ўласная, можа вярнуць нам здароўе», «Прынялі рашэнне аддаць нашу волю і нашае жыццё пад абарону Бога, як мы Яго разумеем». 

Спачатку для мяне гэтай Вышэйшай Сілай былі мае новыя сябры - цвярозыя алкаголікі з АА. Атмасфера, а дакладней дух нашых сустрэч, напаўняў супакоем душу і сэрца, а сціплыя сустрэчы з гарбатай пасля сходаў я не прамяняў бы ні на якія застоллі з алкаголем. 

Пазней я зразумеў, што Бог заўсёды жыў у маёй душы, але я не задумваўся пра Яго. Я стаў настойліва даказваць сабе, што Бог існуе, пакуль адзін мудры чалавек мне не сказаў: «Не трэба даказваць існаванне Бога, трэба проста ў Яго верыць». 

- Вы моліцеся на сваіх сходах? 

- Адразу скажу, што арганізацыя АА не рэлігійная, але большасць з нас усведамляе, што змаглі скончыць з алкаголем дзякуючы Сілы больш магутнай, чым чалавечая сіла волі. Аднак кожны разумее пад гэтай Сілай нешта сваё. А молімся абавязкова ў пачатку і ў канцы сходу спецыяльнай малітвай: «Госпадзе, дай мне розум і душэўны спакой прыняць тое, што я не ў сілах змяніць; мужнасць змяніць тое, што магу, і мудрасць адрозніць адно ад іншага ». Вельмі важна зразумець, што Бог не робіць чалавека цвярозым, Ён дае яму сілы не піць. Мы ж павінны над гэтым працаваць і яшчэ раз працаваць. 

Я, да прыкладу, піў 25 гадоў і жыў, незразумела як. Зараз я вучуся жыць нанова. Бачу, што характар мой паступова мяняецца да лепшага. Вяртаецца здаровая разважлівасць і кантроль над ўчынкамі. Я вучуся пакоры і любові да блізніх. Праграма 12 крокаў - гэта, сапраўды, праграма, дадзеная нам звыш. Цяпер яе ўзялі на ўзбраенне іншыя ананімныя супольнасці, напрыклад, наркаманы, эратаманы, людзі залежныя ад ежы, азартныя іграманы. 

- Вядома, што ў сям'і алкаголіка пакутуюць, як правіла, усе - і жонка, і дзеці. Яны, мабыць, таксама маюць патрэбу ў дапамозе, свайго роду рэабілітацыі?

 - Для членаў сем'яў алкаголікаў створаны ананімныя групы «Ал-Анон». Мая жонка, дарэчы, наведвае такую групу. 

- Зыходзячы з Вашага вопыту, што Вы можаце параіць жанчынам, чые мужы - алкаголікі? 

- У нас у АА ёсць такое паняцце, як «адхіленне з любоўю». Самае галоўнае, жонка не павінна спрыяць алкагалізму мужа, што было, на жаль, у маёй сям'і. Напрыклад, раніцай я прашу жонку купіць мне піва. Пакуль яна збіраецца, я ўгаворваю яе на бутэльку віна. Абяцаю, што гэта ў апошні раз. І так увесь час. Не іду на працу - яна мяне перад начальствам прыкрывае. Гэта няправільна. Зразумела, што яна хацела, як лепш, а выходзіла наадварот.

 - «Возьмемся за рукі, сябры, каб не згінуць па адным ...» Думаецца, словы гэтай вядомай песні як нельга лепш падыходзяць у якасці дэвізу вашай групы АА? 

- Безумоўна. Адзін алкаголік ніколі не зможа справіцца са сваёй праблемай. Два алкаголіка, якія хочуць кінуць піць, - ужо сіла. Калісьці заснавальнік нашага руху, спрабуючы выйсці з гэтай страшнай залежнасці, прапанаваў другому алкаголіку паспрабаваць зрабіць гэта разам. У іх атрымалася. Да канца жыцця яны ўжо не ўжывалі спіртнога. 

Многія з нас, цяперашніх алкаголікаў, пераканаліся на ўласным вопыце: чым больш мы дапамагаем іншым алкаголікам, тым менш цягне да спіртнога саміх.

Варта адзначыць, што ўсе хрысціянскія Цэрквы адназначна выступаюць супраць так званага кадзіравання. Гэта лячэнне акультнае і пагібельнае для душы чалавека. Вынікам кадзіравання з'яўляюцца дэпрэсія, страх, трывога. Нават самы добры лекар не зможа ўзяць на сябе грахі хворага, падараваць яму праведнасьць, а ўжо тым больш выгнаць з душы дэманаў. Духоўныя людзі раяць замаўляць св.Імшы, а таксама прасіць аб малітве ў як найбольшай колькасці людзей. Вельмі важна родным маліцца аб сваіх цераячых, чытаючы штодня Псалтыр. 

Паводле Любите друг друга