Кожны чалавек грэшны і стараецца ўкрыць свой “цёмны” бок. Як мы можам быць упэўненыя, што людзі, далучаныя да ліку святых, сапраўды заслужылі гэта?

Адказвае кс. Віктар Ханька

Напэўна, першае, што хацелася сказаць, што мы маем на ўвазе пад словам “святасць”.

І другое, калі Касцёл узносіць да ліку святых, то гэта вельмі тонкі і працяглы працэс, дзе пра чалавека разглядаюцца ўсе яго бакі.

Святы – гэта не той, хто не мае ніякага граху, але той, хто жыве ў блізкіх адносінах з Панам і шукае Яго волю, а на гэтым шляху заўсёды будуць цяжкасці ў тым ліку і падзенні. Святыя, калі чытаем пра іх, то можам заўважыць, як часта прыступалі да споведзі. Напрыклад, св. Фаўстына, у яее дзённіках вельмі шмат можна знайсці словаў, дзе яна часта сябе крытыкуе за слабасці, грахі, падзенні. Але Езус нас любіць, бо мы Яго дзеці, а не таму, што мы стараемся жыць правільна. Гэта зусім іншая тэма для разважанняў, калі шукаць праведніка і што я ад гэтага атрымаю ад Пана. Каб не разводзіць філасофіі, я заўсёды прыводжу прыклад келіха, які мы, святары, бярэм падчас святой Імшы, дзе падчас набажэнства знаходзіцца Кроў Хрыста.

Келіх можа быць залаты, дарагі і старадаўні, але яго каштоўнасць не ў золаце і каменнях, а ў Крыві Хрыста, яна робіць яго святым, а не золата ці срэбра.

Наш чалавечы бок заўсёды будзе слабым і грахоўным, і заўсёды будуць цёмныя бакі, але Кроў Хрыста, Дух Святы нас абмывае, ачышчае і робіць святымі.

Канешне, калі мы кажам пра святога чалавека, на якога ўказвае Касцёл, то, значыць, абавязкова ёсць і бок чалавека, які, як другі бок медаля, а менавіта мая праца над сабой, малітва, як я шукаю волю Бога, стараюся жыць і шукаць Яго ласку, з гэтага выходзяць плёны, бачныя іншым, такія, як дабрыня, справядлівасць, пабожнасць, любоў, вера… і Касцёл гэта аналізуе і ўказвае тым самым на святасць чалавека.

І яшчэ хацелася дадаць, што сапраўдная святасць у чалавека не будзе хаваць грэх далёка ў скляпенні сэрца, а наадварот, даставаць, каб Пан гэта ачышчаў…

З малітвай, кс. Віктар