Што рабіць, калі забыў пасля споведзі прамовіць малітву пакаяння? Ці важная яна ўвогуле?
Адказвае кс. Павел Беланос
Гэтае пытанне актуальнае не толькі ў перыяд Вялікага посту ці перад святамі, калі мы становімся ў чаргу перад канфесіяналам, але і ў кожным выпадку, калі мы збіраемся паспавядацца. Адна з умоваў сакрамэнту пакаяння заключаецца ў выпраўленні крыўдаў, нанесеных Пану Богу і бліжняму. Маецца на ўвазе выпраўленне крыўдаў, якія наносіць чалавек, чынячы тыя ці іншыя грахі. З гэтай мэтай святар ускладвае пакаянне, здзяйсняючы якое, мы выпраўляем – прынамсі часткова – гэтую шкоду і ўзнагароджваем Бога за абразу, якую нанеслі Яго велічы.
Аднак можа здарыцца, што пэнітэнт не разумее, якое пакаянне ўсклаў на яго святар, і баіцца спытацца (хоць не павінен гэтага баяцца), альбо забудзе пра яго. У такім выпадку ён можа сам ускласці на сябе пакаянне паводле ўласнага меркавання (Ружанец, Вяночак, літанія, якаясьці справа міласэрнасці і інш.) і паведаміць пра гэта спаведніку на наступнай споведзі.
Можа здарыцца і так, што пэнітэнт забыў прамовіць малітву пакаяння, хаця і ведае яе, і ўспамінае аб гэтым толькі тады, калі здзяйсняе рахунак сумлення перад наступнай споведдзю. У такім выпадку ён, перш чым пойдзе на споведзь, павінен здзейсніць гэтае забытае пакаянне (калі гэта магчыма), а на споведзі паведаміць спаведніку пра гэтую сітуацыю.
З павагай, кс. Павел