"Нам не патрэбна хрысціянства", - кажуць некаторыя людзі. Пад гэтым яны разумеюць: я і так шчаслівы, я задаволены сваім жыццём, я імкнуся несці дабро для іншых і правільна жыць. Каб зразумець таямніцу збаўлення, мы павінны разбурыць гэтую павярхоўнасць і прызнаць, што нават калі мы з’яўляемся сумленнымі, часам мы робім рэчы, якія заведама лічым дрэннымі.
Калі мы параўноўваем сябе з бандытамі, з людзьмі, якія дапушчаюць насілле адносна дзяцей, або нават з суседзямі, магчыма, мы падаемся сабе не такімі дрэннымі. Аднак, у параўнанні з Езусам, з Божымі стандартамі, мы заўважаем свае недахопы. Самерсэт Маэм, ангельскі пісьменнік і драматург, аднойчы сказаў: "Калі б я запісаў кожную думку, якая ўзнікла ў маёй галаве, і кожны мой учынак, людзі назвалі бы мяне монстрам".
Часам мы хочам ператварыць Дэкалог у тэставы экзамен, у якім дастаткова вырашыць толькі 3 заданні з 10. Аднак пасланне св. Якуба кажа нам: "Хто выконвае ўвесь закон і згрэшыць у чым-небудзь адным, той робіцца вінаватым ва ўсім" (Як 2:10). Не магчыма мець "у меру чыстую" картатэку ў міліцыі. Яна або чыстая, або не. І вырашальным у гэтай справе з'яўляецца адно правапрушэнне. Гэтак жа і ў жыцці: зламаеш адну запаведзь - забрудзіш іх усе.
Рабы граху
Грэх знявольвае нас. Дрэнныя ўчынкі здольныя выклікаць залежнасць. Езус сказаў: «Сапраўды, сапраўды кажу вам: кожны, хто чыніць грэх, з'яўляецца рабом ягоным" (Ян 08:34). У некаторых галінах залежнасць больш прыкметная, чым у іншых. Мы ведаем, што прыняцце наркотыкаў прыводзіць да залежнасці. Але можна быць залежным таксама ад гневу, рэўнасці, ганарлівасці, эгаізму, плётак або распушчанасці. Мы таксама можам ісці на повадзе ў стэрэатыпаў мыслення і паводзін, якія нам складана зламаць. Былы біскуп Ліверпуля, а. Райлі, напісаў: "Усе грахі, і кожны паасобку, маюць мільёны няшчасных зняволеных, прыкаваных за руку ці нагу да сваіх ланцугоў. Гэтыя бедалагі часта хваляцца сваёй свабодай. Але ніводнае іншае рабства не падобна да гэтага. Грэх сапраўды з'яўляецца самым цвёрдым, жорсткім эканамістам. Няшчасці і расчараванні падчас шляху, адчай і пекла ў канцы яго - такую плату грэх ахвяруе сваім слугам".
Грэх цягне за сабой пакаранне. Існуе штосьці ў чалавечай прыродзе, што патрабуе справядлівасці. Калі мы бачым, як гвалцяць дзяцей, нападаюць на пажылых людзей у іх уласных дамах, б'юць немаўлятаў і яшчэ шмат іншых падобных вобразаў, мы хочам, каб вінаватых ў такіх дзеяннях злавілі і пакаралі. Нашыя матывы могуць быць змешаныя, могуць змяшчаць элемент помсты. Але існуе такая рэч, як праведны гнеў: мы справядліва разважаем,калі лічым, што злачынцы не заслугоўваюць на палёгкі і павінны быць пакараныя за свае грахі
Але не толькі грахі іншых заслугоўваюць пакарання, нашыя таксама. Калісьці нас усіх будзе судзіць Госпад. Апостал Павел кажа: "Расплатай за грэх з'яўляецца смерць" (Рм 6:23). Ён разумее не толькі фізічную смерць, але і духоўнае ці вечнае аддзяленне ад Бога. Гэтае аддзяленне пачынаецца ўжо зараз. Прарок Ісая сказаў : "Вось, рука Госпада не пакарацела, каб ратаваць, і вуха Яго не ацяжэла, каб чуць. А беззаконні вашыя зрабілі падзел паміж вамі і Богам вашым, і грахі вашыя адварочваюць аблічча Яго ад вас, каб ня чуць."(Ісая 59,1-2). Гэты бар'ер будуюць нашы дрэнныя ўчынкі.
Той, Хто выйшаў на замену вінаватым
Мы ўсе павінны справіцца з праблемай граху ў нашым жыцці. Чым больш мы усведамляем сабе гэтую патрэбу, тым лепш мы можам ацаніць тое, што зрабіў Бог: Ён прынёс сябе ў ахвяру на крыжы за нашыя грахі. Чым глыбей мы разумеем неабходнасць вызваліцца ад граху, тым большай з'яўляецца наша любоў да Яго і жаданне служыць Яму.
Хрысціянская добрая навіна кажа, што Бог любіць нас і не пакіне нас у хаосе, які мы самі ствараем ў сваім жыцці. Ён спусціўся на зямлю ў асобе свайго Сына Езуса, каб памерці за нас. Мы называем гэта "самазаменай Бога." Апостал Пётр кажа: "Ён грахі нашыя Сам узнёс Целам Сваім на дрэва, каб мы, адцураўшыся грахоў, жылі дзеля праўды: ранамі Ягонымі вы ацаліліся.» (1 Пётр 02:24).
Што такое самазамена? Эрнэст Гордан у сваёй кнізе "Цуд на рацэ Квай" распавядае сапраўдную гісторыю групы ваеннапалонных, якія працуюць на будаўніцтве чыгуначнай лініі ў Бірме падчас Другой сусветнай вайны. У канцы кожнага дня збіраюць інструменты. Аднойчы японскі ахоўнік выявіў, што адсутнічае рыдлёўка і запатрабаваў, каб адзін са зняволеных прызнаўся ў крадзяжы. Калі ні адзін з іх не выйшаў наперад, ён загадаў, каб усіх расстралялі. Тады адзін з ваенапалонных выйшаў наперад. Калі ён стаяў моўчкі навыцяжку, ахоўнік пачаў біць яго кіём, пакуль той не памёр. Калі ваенапалонныя вярнуліся ў лагер, ахоўнік зноў пералічыў інструменты – усё было на месцы. Адзін чалавек стаў заменным вінаватым дзеля выратавання іншых.
Так і Езус прыйшоў на зямлю, каб аддаць сябе ў ахвяру за ўсіх нас. Ён быў распяты - адна з самых жорсткіх формаў пакарання, якая калі-небудзь была вядомая чалавеку, і якую забаранілі ў 315 г., так як нават рымляне лічылі яе занадта суровай. Але найгоршым цярпеннем былі не фізічныя катаванні або эмацыйны боль ад непрымання светам і сябрами, але душэўная агонія расстання з Айцом, таму што Езус вырашыў адпавядаць за усе нашыя грахі.
Паводле Deon.pl