У гандлёвых цэнтрах свята працягваецца ўжо некалькі тыдняў. На вуліцах усё больш ўпрыгожаных ёлак. Наогул, навошта нам патрэбен «час чакання»?
алі да нас нечакана прыходзіць голад, мы бяжым да Fast-food’у. Калі маем шчыльны графік падарожжа - шукаем хуткіх цягнікоў або самалётаў. Нават смартфон або планшэт павінен мець хуткі працэсар. Сацыёлагі ўжо даўно высветлілі, што мы жывем у эпоху «Fast» - усе патрэбы павінны быць забяспечаны неадкладна.
З аднаго боку, гэта ўзнікае з пачуцця недахопу часу, а з другога - з-за недахопу цярпення. Падабаецца нам гэта ці не; належым мы да вялікіх прыхільнікаў сучаснай цывілізацыі або пераважна яе крытыкуем - але такі свет, у якім мы жывем.
Fast-ментальнасць таксама даходзіць і да ўспрымання Божага Нараджэння. У сусветных гандлёвых цэнтрах ужо некалькі тыдняў працягваюцца святы. Першыя шарыкі і ялінкі мы ўбачылі яшчэ ў лістападзе. Там Адвэнт ўжо даўно прайшоў. І толькі Касцёл моцна трымаецца за «радасны час чакання». Навошта? Чаму нельга адразу перайсці да лямпачкаў і шарыкаў на ялінцы?
Ясна, што нельга. Шмат хто так і перажывае свята. Але ці такое свята з'яўляецца на самой справе святам Божага Нараджэння?
Бог дае нам час чакання (не толькі Адвэнт), заўсёды, калі справа тычыцца чагосьці большага, чым дэкарацый і прыемных мелодый, якія цешаць вуха. Таксама чакаем Вялікдзень (праз час Вялікага Посту), на заключэнне сакрамэнту сужанства (праз час заручын). Па-за «Касцёльнымі патрабаваннямі» чакаем і на нараджэнне дзіцяці. Ва ўсіх гэтых сітуацыях чакаем не на штосьці, а на Кагосьці. Езуса, на жонку ці мужа, на дзіця.
Aдвэнт гэты час, які павінен нам дапамагчы зноў адчуць смагу па Богу. Па Валадару, які прыходзіць у сіле. Таму Адвэнт - гэта не толькі чаканне на свята Нараджэння, але таксама асаблівая падрыхтоўка да прыходу Езуса-Валадара ў канцы часоў. Гэтыя два прыйсці - нараджэнне і другое прыйсце, - вельмі трывала звязаныя паміж сабой. Калі не зможам прыняць Госпада безабароннага, які нарадзіўся ў стайні, то як зможам прыняць Яго падчас другога прыйсця? Адвэнт дае нам магчымасць засяродзіцца над гэтым. Дазваляе, углядаючыся ў літургічныя тэксты, зноў запрагнуць абяцанага Месію, Майго Збаўцу.
Гэтага чакання, у пэўнай ступені "святога цярпення", мы патрабуем для таго, каб засумаваць. Каб стварыць у сваім жыцці месца для сустрэчы з жывым Богам. Таму будаўніцтва ўзаемаадносін патрабуе часу. Але калі ў нас гэта атрымаецца, Божае Нараджэнне будзе чымсьці значна лепшым, чым два дні, вольнымі ад працы, праведзенымі дома з поўнымі жыватамі і з хлопчыкам Кевінам з фільму «Адзін дома». Таму што Раство павінна быць часам, які змяняе кожны дзень нашага жыцця.
Войцех Тэйстэр
Паводле старонкі Gość Niedzielny