Што дапаможа навучыць дзіця шчыраму раскаянню, чытайце ніжэй.
1. Важны асабісты прыклад пакаяння і дапамога дзіцяці на шляху ўсведамлення яго долі віны ў канфлікце
Перш чым вучыць дзяцей пакаяння, трэба спытаць сябе, а ці ўмеем мы самі каяцца. Бо калі не будзе асабістага прыкладу і вопыту ў гэтым пытанні, мы не зможам дапамагчы нашым дзецям. Пакаянне - гэта змяненне свядомасці, шлях да добрага жыцця ў Богу. І задача бацькоў - накіраваць сваіх дзяцей на гэты шлях. Як гэта можна зрабіць? Важна ў кожнай канфліктнай сітуацыі прымушаць сябе шукаць у першую чаргу сваю долю віны. І гэта дапамагае: мірыцца значна лягчэй, калі ўсведамляеш сваю няправасць. Вядома, прасцей сказаць дзецям: "разбірайцеся самі!", але гэта не выхад з сітуацыі. Трэба размаўляць з дзецьмі, высвятляць усе дэталі канфлікту і тлумачыць ім, у чым кожны з іх не меў рацыю. Бо сур'ёзная сварка часта пачынаецца з дробязі: з няўдалага жарту або неабдуманага слова. І важна дапамагчы дзецям зразумець першапрычыну канфлікту, пераканаць іх папрасіць прабачэння адзін у аднаго і не паўтараць далей дапушчаных памылак. Важна ўмець прасіць прабачэння і ў сваіх дзяцей, калі адчуваеце сваю няправасць. Гэта і ёсць асабісты прыклад пакаяння.
2. Важна навучыць дзіця не баяцца прасіць прабачэння
Існуе адзін важны момант, які можа перашкаджаць прымірэнню - гэта страх папрасіць прабачэння з-за асцярогі, што цябе не зразумеюць і адрынуць. Сапраўды, некаторым дзецям бывае складана прасіць прабачэння, таму што яны баяцца, што ім не даруюць. І бацькі павінны дапамагчы сваім дзецям пераадолець гэты страх. Трэба растлумачыць дзіцяці, што хтосьці можа не адразу адгукнуцца на спробу прымірэння, што камусьці патрэбны час, каб супакоіцца. Важна пераканаць дзіця, што хай і не адразу, але яго абавязкова прабачаць, калі шчыра раскаяцца ў зробленым. Калі ў людзей ёсць жаданне спакойна пагаварыць і ўсё высветліць, гэта ўжо добра. І менавіта да гэтага трэба прывучаць дзяцей, трэба старацца пазбягаць сварак, імкнуцца да згоды.
Навакольны свет можа азлобіць дзяцей сваёй жорсткасцю і несправядлівасцю, але станоўчы сямейны досвед не дазволіць дзіцяці страціць імкненне да міру і гармоніі ў адносінах з людзьмі.
3. Важна перайсці ад павярхоўнага пакаяння да глыбокага і дапамагчы ў гэтым дзіцяці
Пакаянне можа быць павярхоўным, а можа быць глыбокім. І нам усім трэба імкнуцца да глыбокага пакаяння. Як гэтага дасягнуць? Часцей за ўсё цяжкасці і смутак дапамагаюць чалавеку адысці ад фармальнага пакаяння. Калі абмяжоўваюць знешнія абставіны - пачынаеш мацней каяцца, а без пакут бывае складана перамагчы страсці. Паўстала пытанне: ці трэба ствараць дадатковыя цяжкасці для сябе і сваіх дзяцей, каб навучыцца глыбокаму пакаянню? І ці можна пазбегнуць бед і пры гэтым сапраўды пакаяцца? Тут патрэбны хрысціянскі подзвіг, добраахвотнае абмежаванне (гэта можа быць пост на ежу, на інфармацыю, на забавы), тады будзе прасцей дасягнуць шчырага пакаяння. А калі жыццё бясхмарнае, бывае складана сапраўды пакаяцца. Але ў подзвігу таксама ёсць свая небяспека - гонар.
Часам бывае складана дасягнуць глыбокага пакаяння з-за самаапраўдання - усё здаецца, што хтосьці крыўдзіць, уціскае, спрабуе вывесці з раўнавагі. Але ўсё мяняецца пасля прычашчэння, усё бачыцца ў іншым святле, і ўжо не рэагуеш на тое, што яшчэ ўчора магло закрануць. Вось што значыць жыць з Богам.
Жыццё з Богам сапраўды ўсё змяняе, а глыбокае пакаянне можа змяніць нас да непазнавальнасці. У жыцці кожнага чалавека бываюць пераломныя моманты, калі ён выбірае, па якім шляху яму пайсці - па шляху выратавання або па шляху азлаблення.
Трэба вучыць дзяцей пакаяння сваім асабістым прыкладам, выхоўваць у іх імкненне да дабра і свету, любіць іх дзейснай любоўю, якая заўсёды спрабуе дапамагчы, зразумець і дараваць. Калі дзеці адчуваюць такую любоў, яны пачынаюць давяраць сваім бацькам. І менавіта з даверу да бацькоў можа вырасці давер дзіцяці да Бога. А калі ў чалавека ёсць давер да Бога, у яго ёсць усё.
Вядома, мы ўсё не ўмеем па-сапраўднаму любіць. У лепшым выпадку ёсць толькі ўяўленне пра тое, як гэта трэба рабіць. Але мы павінны прытрымлівацца навучанням святых айцоў - прымушаць сябе рабіць справы любові, і тады Бог, бачачы нашу працу, адорыць нас любоўю.
Падрыхтавала Вольга Парада