Для мяне гэта вялікая таямніца, чаму на некаторых казаннях я спакойна адпачываю, а на іншых Божае Слова мяне так кранае, што дыханне ў грудзях перабіваецца. Я лічыў, што справа ў тым, хто кажа і як кажа, але з цягам часу разумею, што не ад гэтага залежыць ўраджайнасць Слова.

Зноўку пра гэта разважаў пасля літургіі ў Вялікі Чацвер, калі ўбачыў, што большасць вернікаў, якая займала лаўкі, падчас пропаведзі спала. Я хоць і стаяў, але таксама нічога не пачуў, бо гэтая санлівасць сапраўды моцна перашкаджала.

Санлівасць, якая паўтараецца ад казання да казання, гэта не з’ява, а стан, у якім я праводжу большасць майго жыцця. Я не кажу зараз пра фізічную стому. Я маю на ўвазе духоўную стомленасць, якую Папа называе “наркоз”. Прыклад з казаннямі першы трапіў у мае роздумы, але, насамрэч, стан “наркоза” праяўляецца ва ўсім што раблю.

"Перш за ўсё, гэта адсутнасць энтузіязму. Таксама хвароба ляноты або нават апатыі, якая часта завалодвае хрысціянамі. Гэта пастава “паралізуе апостальскі запал” і робіць вернікаў безыніцыятыўнымі – “людзьмі пад наркозам”, - кажа папа Францішак.

Ведаеце, гэта анэстэзія дапамагае. Праўда толькі на пачатку, але дапамагае. Яна, як і звычайны наркоз, не дае адчуць болю, які пасля грэхападзення можна сустрэць паўсюль, а асабліва, калі говорка ідзе пра энтузіязм і ініцыятывы. Але ёсць і адваротны бок: разам з болем прытупляюцца і ўсе астатнія пачуцці, а без іх цеснай сувязі з Богам не атрымаецца.

“Папа заклікаў вернікаў спыніць фармалізм, перамагчы духоўную ляноту і выйсці асабіста абвяшчаць Евангелле”, - падае Ватыканскае Радыё.

Жыццё пад “наркозам” – гэта не жыццё. Трэба прачынацца.

Уладзімір Крупенка