25 верасня Папа Францішак паставіў вострыя пытанні адносна ўнутранага адзінства Касцёла. Падчас агульнай аўдыенцыі на плошчы св. Пятра ён заклікаў вернікаў запытаць сябе, ці не закрыліся яны ў сваіх маленькіх групах або ў сябе саміх?
Больш усяго мяне кранулі вось гэтыя словы: “Бог дорыць нам адзінства, але мы часта стомленыя, каб жыць ім. Неабходна шукаць, будаваць адзінства, навучаць адзінству, пераўзыходзіць непаразуменні і падзелы, пачынаючы з сям’і, з касцёльнай рэчаіснасці, экуменічнага дыялога.”
Адзінства – гэта не тое, што бярэцца само па сабе, але вынік узаемадзеяння Святога Духа і нашай працы, цяжкай і не заўсёды плённай. Што яшчэ горш, дык гэта тое, што наша праца можа і стаць прычынай “падзелаў і знішчэння”.
Папа Францішак пытае: “Ці маеце пакору з цярплівасцю і ахвярнасцю лячыць раны адзінства?”. Цяжка сёння адзінству. Калі яго ўявіць у якасці асобы, то атрымаецца не вельмі прыгожы вобраз: вялікі чалавек, увесь у ранах, з тварам стомленым, пасля вялікай колькасці хваробаў і яшчэ без рукі, ці правай нагі. І мы павінны не адштурхоўваць гэтага чалавека ад сябе, мы павінны пакахаць яго.
Вельмі моцна дзейнічае рашэнне чалавека, падтрыманае цярплівасцю і ахвярнасцю, якія могуць узяцца толькі з раней узгаданага кахання.
Еднасць сапраўды можна пабудаваць, але не нам з вамі. Св. Дух – крыніца еднасці. Канешне, Яму будзе цяжэй, калі мы не згодзімся выйсці на шлях еднасці, але вырашальны момант – гэта Божая Ласка.