На нашай старонцы Арцём Ткачук распавядае чарговую іспанскую гісторыю. Гэтым разам хлопец знаёміць чытачоў з украінскімі грэка-каталікамі, да якіх ён трапіў на літургію ў адным з храмаў іспанскай Малагі.

Нядзельным ранкам накіроўваюся ў касцёл св. Філіпа Нэгры ў Малазе. Тут кожны тыдзень моляцца мясцовыя ўкраінцы-вуніяты. Абвяшчалі, што сёння пасля св. Імшы будуць паказваць батлейку.

Айцец Раман Хамрацэй прыехаў са сваёй жонкай у Малагу ў 2006 годзе. Была створана супольнасць мясцовых украінцаў. Прыезд сям’і святара выклікаў дастатковую цікавасць з боку мясцовых жыхароў. Для іспанцаў грэка-каталіцкая Царква - гэта нешта абсалютна незнаёмае, жанаты святар – увогуле нешта касмічнае. У адным са сваіх папярэдніх артыкулаў пра жыццё тутэйшай семінарыі я ўзгадваў, што адзін з семінарыстаў - гэта сын грэка-каталіцкага святара з Украіны. Дык вось той хлопец якраз і ёсць сынам а. Рамана.

Заходзячы ў касцёл, адразу пачуў такі знаёмы пах кадзіла. На першы погляд, звычайная грэка-каталіцкая служба: прыгожыя спевы, людзі шмат разоў перахрышчваюцца, узнёсласць і нават пэўная таямнічасць. І толькі разуменне, што ўсё гэта адбываецца ў Малазе, далёка-далёка ад Украіны, дадае ў перажыванне літургіі штосьці своеасаблівае. Касцёльныя лаўкі падчас службы былі паўнюсенькія. Шчыра кажучы, яшчэ ні разу ў Іспаніі не бачыў так шмат людзей у святыні. На мой погляд, сабралося чалавек 150-200. У асноўным гэта людзі гадоў сарака-пяцідзесяці і шмат дзяцей. Цікава, што шмат асобаў былі апранутыя ў нацыянальныя украінскія рубахі ці нават строі.

Пасля кароткага казання пачалася батлейка, падрыхтаваная дзецьмі і моладдзю. Усё было як заўсёды: дзеці тое і справа забывалі словы, адна дзяўчынка пачала чытаць свой вершык і заплакала, малыя пастушкі таўкліся збоку і суцішаліся толькі на пагрозлівы палец бацькоў. Украінскія калядныя спевы цешылі слых. Аднак быў заўважны адзін цікавы аспект: шмат дзяцей гаварыла па-ўкраінску з вельмі моцным іспанскім акцэнтам. Як ні круці, нараджаючыся ў чужым краі, новае пакаленне ўжо, напэўна, ніколі не стане на Украіне сваімі. Хоць у Іспаніі хіба што таксама.

Напрыканцы св. Імшы супольны здымак. Святар Раман падзякаваў усім і нагадаў “чужога вучыцца дый свайго не цурацца”. Ручайкі ўкраінскіх вуніятаў пацяклі вуліцамі Малагі.

Дзе б мы не жылі, усё ж такі свой край найпрыгажэйшы і мілейшы. Хоць можа і не мае блакітнай вады, залатых пляжаў і заснежаных гораў.

Арцём Ткачук