Шаноўны Айцец!

У астатнія часы я інтэнсіўна займаўся пытаннем пра сэнс жыцця. Таму з вялікай цікавасцю хацеў бы пачуць Вашую думку на гэтую тэму, як чалавека дарослага і да гэтага яшчэ і прадстаўніка духавенства.

Я склаў сабе наступную тэорыю: жыццё аднаклетачнага не мае ніякага сэнсу для яго самога. Але для цэлага арганізму высокага парадку, як, напрыклад, чалавека, заўсёды мае сэнс, незалежна ад таго, які ён можа быць асобна. Гэты факт варта разглядаць у якасці бясконцага і не абмежаванага часова ланцужка наступстваў. З чаго можна зрабіць вынік, што кожная відавочная форма жыцця - напрыклад, усё чалавецтва - разумеецца як частка гэтай бясконцай сістэмы – мае аб’ектыўны сэнс.

Паводле мяне перад асобай адкрываюцца толькі дзве магчымасці для таго, каб надаць аб’ектыўны сэнс жыццю (суб’ектыўных магчымасцей ёсць, канешне, многа, як, напрыклад, нікатын, алкаголь, грошы, работы). Першая ўяўляла бы сабой тое, што ў рамках канкрэтнай сістэмы дасягнуць ці стварыць штосьці, што праслужыць на доўгі час, напрыклад, слава, якую можна здабыць з дапамогай гістарычных падзей.

Другая магчымасць трохі лягчэйшая. Яна залежала б ад веры ў тое, што хоць мы і з’яўляемся часткамі, якія падпарадкоўваюцца пэўнай сістэме, але гэты стан скончыцца разам з канцом зямнога існавання і саступіць месца існуючаму стану па-за сістэмай вымярэння і абмежавання, якому надаецца аб’ектыўны сэнс жыцця, якое з’яўляецца транзітнай станцыяй. Гэты шлях, па праўдзе кажучы, больш рызыкоўны, але лягчэйшы ў рэалізацыі. Я абраў менавіта яе і цяпер шукаю для гэтай тэорыі разумных ці тэалагічных аргументаў.

Заранёў дзякую за працу, якую Айцец робіць.

Караль

Дарагі Караль!

Лічу, што гэта вельмі цікава, што ты ў такім маладым веку пачынаеш займацца філасофіяй! Для большасці Тваіх аднагодкаў гэта вельмі зручная тэма. Канешне, ты павінен быў бы згодна са сваёй філасофіяй, у якой для кожнага індывідуальнага быцця прызначаеш канкрэтнае месца ў пэўнай сістэме, задумацца над тым , што чалавек не проста з’яўляецца часткай, якая падпарадкоўваецца найвышэйшай сістэме, але дзякуючы свайму веданню самой сістэмы яна мае зусім іншыя адносіны да рэальнасці як да цэлага. Але ў любым выпадку іншыя, а не гэтыя, якія маюць частку, якая менавіта і з’яўляецца часткай сістэмы; яна не ведае нічога пра цэласнасць і па гэтай прычыне таксама не можа заняць над ёй уласнай, свядомай, адпаведнай паставы. Гэтага тычыцца і той факт, што чалавек – на такім узроўні, на якім мае ці павінен мець свядомасць і напоўнены любоўю да усёаб'емнай рэальнасці, якую мы называем Богам – можа і павінна падняць “пытанне сэнсу” і на яго адказаць цалкам іншым спосабам. Такім, у якім тыя рэаліі агульнай сістэмы свету таксама будуць змяшчацца ў сферы падпарадкавання чалавеку. Канешне, праўдзівага сэнсу жыцця людзі не павінны шукаць ў алкаголю, цыгарэтах, грошах ці працы, але таксама не ў хвале і ў гістарычных падзеях, бо усе гэтыя рэчы пройдуць. Яны не маюць ніякай “вечнасці”.

Канечны і праўдзівы сэнс жыцця чалавека – з пункту яго адкрытасці (бо з’яўляецца духам і цешыцца з вольнасці) на цэласнасць таго, што з’яўляецца рэальным, а таксама на Боскае бачанне рэальнасці - заключаецца ў тым, што бясконцая, канчаткова адзіная сама ў сабе, якая мае сэнс, Боская аснова хоча забяспечыцца – як ведаем на аснове Аб’яўленняў – чалавеку ў ласцы і ў тым, што называем прамым бачаннем Бога.

Думаю, што калі сапраўды адважна і да канца разважаеш над сваёй згаданай напрыканцы тэорыі жыцця, то тады зможаш дайсці да інтэрпрэтацыі ўсёй рэчаіснасці і чалавечага жыцця, якое патрабуе ад нас хрысціянскай веры.

Сардэчна цябе віншую,

Карл Ранэр