"Боль - гэта Божы мегафон, праз які ён гаворыць са страціўшым слых светам," - пісаў К.С.Льюіс. Па родзе сваёй працы часта даводзіцца сутыкацца з людскім болем, людскімі пакутамі, часам па чалавечых мерках невыноснымі. Пры гэтым раней часцяком мяне мучыла пытанне: за што? За што пакутуе той ці іншы чалавек, за што яму дадзена тая ці іншая хвароба? І ніразу не знайшоў адказ. Пазней я зразумеў, што адказу быць не можа, так як пытанне пастаўлена няправільна. На пытанне "за што?" Адказу няма.

Неяк мяне запрасілі на кансультацыю ў аддзяленне рэанімацыі дзіцячай бальніцы, ужо не памятаю з якой нагоды. Мяне не клікалі да дзіцяці, якое дало адказ на ўсе мае "за што?". Яго я ўбачыў выпадкова. У кювезе ляжаў нованароджаны. Ведаеце, такі нямоглы кавалачак чалавечай плоці. Ад іншых такіх жа яго адрознівала непамерна вялікая галава. Гідрацэфалія - так гучыць дыягназ. Я, як ужо дастаткова дасведчаны лекар, разумеў, што ў бліжэйшы час гэта дзіця памрэ, і зноў у думках усплыло пытанне: за што? За што пакутуе гэты малы, за што пакутуюць яго бацькі, за што яны пакараны? І раптам зразумеў, што гэта дзіця ляжыць у кювезе для таго, каб яго ўбачыў я, каб на яго "вачамі спагады" паглядзелі акружаючыя людзі, каб у нас спячых, абыякавых, прачнулася, варухнулася хоць нешта добрае, каб мы прыпыніліся ў сваёй жыццёвай гонцы каля ложка гэтага малога і спыталі сябе: а куды мы нясемся, не заўважаючы нічога і нікога вакол, у лепшым выпадку, і, змятаючы на шляху ўсё і ўся, ў горшым? І няхай я і раней чытаў, што ніколі не трэба пытацца ў Бога "за што?", а заўсёды думаць "для чаго?". Да канца ўсвядоміў гэта ў дзіцячай рэанімацыі. Можа быць, толькі для гэтага ўсведамлення і ляжала ў кювезе паміраючае немаўля. Магчыма ...

Аляксандр Цыліндзь