Згодна з шырока распаўсюджаным меркаванні сярод інтэлектуалаў і opinion leader (лідэраў грамадскай думкі), рэлігія з'яўляецца асноўнай крыніцай канфліктаў і нецярпімасці ў свеце, палітычны ўплыў рэлігіі надзвычай разнастайны; часам яна ўносіць свой уклад у канфлікт, але часта спрыяе дэмакратыі, прымірэнню і міру. (...)
Большая частка рознагалоссяў адносна адносін паміж рэлігіяй і гвалтам адбываецца з-за рознага ўспрымання рэальнасці, ўспрымання, якое сведчыць пра тое, як людзі разумеюць «рэлігію», іх погляды на правільныя адносіны паміж рэлігіяй і ўпарадкаваным грамадствам у адпаведнасці з грамадзянскімі законамі, ідэі, якія яны падтрымліваюць і ідэі, якія яны распавядаюць пра чалавечую прыроду, розум, індывідуальнасць і дзяржаўную уладу. Пасля вайны менталітэтам прадстаўнікоў інтэлігенцыі і грамадскіх дзеячаў заходняга свету кіравала вера ў непазбежны прыход секулярызацыі, і гэты падыход падзяляла эліта іншых рэгіёнаў свету, якая атрымала заходнюю адукацыю. Вядомы сацыёлаг Пітэр Бергер выказаў меркаванне, заявіўшы ў 1968 годзе ў інтэрв'ю шазете «Нью-Ёрк Таймс», што «ў XXI стагоддзі тыя, хто вераць у рэлігію, верагодна, застануцца толькі ў невялікіх сектах, трымаючыся адзін каля аднаго, каб перажыць секулярную культуру сусветнага маштабу». У апошнія гады ХХ стагоддзя мы сталі сведкамі не толькі няўхільнага росту насельніцтва ва ўсім свеце, які прытрымліваецца хрысціянства, ісламу і індуізму, што спрыяе ўмацаванню ўплыву рэлігіі на палітыку на ўсіх кантынентах. (...)
Сапраўды гэтак жа было б няправільна лічыць, што ключ да разумення секулярызацыі страціў сілу па той простай прычыне, што рэлігія не здала сваіх пазіцый. Пачнем з таго, што адных фактаў недастаткова для таго, каб змяніць перакананні, якімі мы песцім і шануем. І далей: перакананне ў тым, што рэлігія з'яўляецца адным з асноўных крыніц канфлікту, мае глыбокія карані ў класе інтэлектуалаў. Акрамя таго, рэлігійная практыка, культурны і рэлігійны кантэкст настолькі змяніліся ў апошнія гады, што, як ні парадаксальна, мы апынаемся ў свеце , у якім група паважаных аналітыкаў здольная з поўным правам сцвярджаць, што мы жывем у эпоху «адраджаецца рэлігіі» (той жа Бергер), а іншыя, не менш справядліва, называюць наша стагоддзе «секулярным» (Чарлз Тэйлар). Гэтыя пазіцыі не так несумяшчальныя, як можа здавацца на першы погляд. Тыя, хто сцвярджаюць, што мы жывем у свецкую эпоху, падкрэсліваюць галоўным чынам дасягненні заходняга свету, і асабліва рост колькасці няверуючых, тыя, якія сцвярджаюць, што яны духоўныя, але свецкія, тыя, якія называюць сябе рэлігійнымі, але не звязаныя з якой-небудзь арганізаванай рэлігіяй і тыя, якія лічаць, што належаць да рэлігіі, але падыходзяць да вучэння сваёй Царквы выбарна. Навукоўцы, паводле якіх мы жывем у эпоху адраджэння рэлігіі, аргументуюць свой пункт гледжання не меркаваным вялікім распаўсюджваннем веры рэлігійнага тыпу, - яны хутчэй спасылаюцца, на пастаянна нарастаючы палітычны ўплыў рэлігіі ў свеце. Карацей кажучы, вобраз сучаснай духоўнасці можа характарызавацца як павелічэннем палітычна матываванай рэлігійнай дзейнасці, так і схільнасцю вернікаў, па меншай меры на Захадзе, да больш асабістай, індывідуальнай рэлігійнасці, не на карысць адзінству супольнасці, якія прапануе арганізаваная рэлігія.