Стаян Адашэвіч – першы сербскі акушэр-гінеколаг, які публічна агучыў штучнае перарыванне цяжарнасці забойствам, за што ў роўнай ступені адказнасць нясуць маці забітага дзіцяці і ўрач, які праводзіў аборт. Зусім нядаўна святло ўбачыла яго даследаванне, зборнік артыкулаў пад назвай “Святасць жыцця”. Інтэрв'ю з ім, уражвае сваёй шчырасцю і зместам. Мабыць найбольш адпаведным акрэсленнем гэтай размовы павінна быць слова споведзь або ўсенароднае пакаянне.
- Калі вы зразумелі, што здзяйсняючы аборт, вы тым самым забіваеце чалавека?
- Я ўрач, і дастатковы добра разумею, якія антылюдзкія ўчынкі былі мною здзейсненыя, я абавязаны сведчыць, навучаць і папярэджваць людзей, што заўчаснае перапыненне цяжарнасці фактычна не што іншае, як забойства ненароджанага, безабароннага чалавека. Сярод маіх лекарска-гінекалагічных абавязкаў былі, і дазволеныя дзяржавай, аборты. Тады я не ўсведамляў, што здзяйсняю забойства, але цяпер разумею, наколькі вялікая мая віна перад Богам і людзьмі. Ва ўніверсітэце мяне вучылі, што дзіця пачынае жыць толькі пасля нараджэння. Перад гэтым ён толькі частка арганізму сваёй маці, такая ж, як печань, ныркі або селязёнка. Я здзейсніў амаль 62000 абортаў! Я сваімі рукамі знішчыў насельніцтва цэлага горада. У Бялградзе мноства бальніц і клінік, дзе здзяйсняюцца аборты. У канцы васьмідзесятых пачалося выкарыстанне ультрагук, які адкрыў мае вочы на страшную рэальнасць. Я ўбачыў немаўля, убачыў, як б'ецца яго сэрца, як ён варушыцца, адкрывае рот. Дзеці на больш позніх тэрмінах цяжарнасці ўжо смакталі вялікі палец на руцэ, маглі адчуваць і праяўляць эмоцыі, на павелічэнне частаты ваганняў гукавой хвалі рэагавалі паскарэннем уласных рухаў. І ўявіце сабе, дастаткова ўсяго чатырох – пяці хвілін (столькі звычайна доўжыцца аборт), каб забіць гэтага маленькага чалавека.
- Калі вы перасталі рабіць аборты?
- Успамінаючы пра тое, што я збіраюся вам расказаць, маё сэрца баліць і абліваецца крывёю. Аднак не варта, кажучы пра жудасныя рэчы, старацца, каб яны выглядалі прыгожа і высакародна. “Аперацыі” па штучнаму перапыненню цяжарнасці я рабіў на працягу чатырох з паловай месяцаў. Падчас правядзення такіх жудасных “працэдур”, падрабязнасці якіх немагчыма спакойна апісваць, я ўсвядоміў, што з'яўляюся забойцам. Чарговы аборт, які павінен быў стаць звычайнай, рутыннай аперацыяй, для мяне стаў кашмарам. Спачатку я дастаў ручку немаўляці, якая трапіла на змочаны ёдам кампрэс. Ёд выклікаў раздражненне нервовага канчатку і маленькая ручка пачала згібацца ў канвульсіях. Потым я дастаў нагу дзіцяці, і паўтарылася тое ж самае. Нічога падобнага перш са мной не адбывалася. Я паспрабаваў захапіць інструментам сэрца дзіцяці і адчуў, як яно працягвала біцца ў мяне ў руках ўсё павольней і павольней, пакуль канчаткова не заціхла. Я ўсвядоміў, што здзейсніў забойства, забіў чалавека. Жанчына сплывала крывёю, яе жыццё таксама была пад пагрозай. Я стаў маліцца: “Божа, дапамажы мне выратаваць яе і пакарай мяне!” З той пары я больш ніколі не рабіў такіх аперацый. Высветлілася, што маё новае меркаванне цалкам супадае з меркаваннем Царквы, што жыццё чалавека зараджаецца ад моманту яго зачацця. Унутрыматачнае спыненне цяжарнасці – грэх яшчэ больш страшны, чым простае забойства, бо ва ўлонні маці, маленькі нявінны чалавек, абсалютна безабаронны.
- Пасля здзейсненага аборта няма патрэбы пытаць дазволу маці, што далей рабіць з мёртвым эмбрыёнам. Які іх лёс?
- Людзі рэдка задаюцца пытаннем, што адбываецца з гэтымі эмбрыёнамі пасля “аперацыі”. У нашай краіне ніхто не апублікуе і не выдае падобную інфармацыю. Звычайна ўсе эмбрыёны разглядаюцца ў якасці пасляаперацыйных адкідаў. Яны змяшчаюцца ў чорныя поліэтыленавыя торбы і выкідваюцца разам з іншымі органамі, якія засталіся ад іншых аперацыйных умяшанняў. Пасля яны спальваюцца. Наша грамадства абавязана забяспечыць медычную, этычную і юрыдычную абарону дзяцей. Дзіця павінна валодаць тымі ж правамі, што і паўналетні. Гэта наш прамая абавязак у адносінах да ўсіх членаў нашага грамадства.
- Ці ёсць афіцыйная сербская статыстыка па колькасці абортаў?
- Існаванне дакладнай статыстыкі ледзь ці з’яўляецца магчымым. Адны крыніцы называюць лічбу 120 000 абортаў, якія здзяйсняюцца штогод, іншыя кажуць пра больш чым 420.000. Паводле маіх дадзеных, на кожнага народжанага дзіця прыпадае прыкладна 25 абортаў.
- Ваша меркаванне наконт супрацьзачаткавых сродкаў?
- Тэсты цяжарнасці паказваюць, што ў жанчын, якія выкарыстоўваюць так званыя “спіралі”, зачацце адбываецца часцей. Але “спіраль усяго толькі” перашкаджае эмбрыёну патрапіць у матку, і, такім чынам, ён памірае недзе праз тыдзень пасля зачацця. Тое ж самае адбываецца і з супрацьзачаткавымі таблеткамі: яны перашкаджаюць нармальнаму развіццю эмбрыёна, паступова забіваючы яго. Многія жанчыны да гэтага часу знаходзяцца ў несвядомасці адносна кантрацэпцыйных сродкаў. Вы калі-небудзь у бачылі медыях, так званых жаночых часопісах, перадачах праўдзівую інфармацыю пра аборты, супрацьзачаткавыя сродкі ці штучныя запладненні?
- Вашае меркаванне аб пазаматачным штучным запладненні?
- Я праводзіў такія аперацыі. Лічу, што штучнае запладненне непрымальным, таму што звычайна запладняюцца ад дзесяці да дваццаці эмбрыёнаў, выбіраюцца найбольш жыццяздольныя, а астатнія знішчаюцца.
Паводле pravoslavie.ru