Пытанні пра Ружанец

Якія асацыяцыі ў нас узнікаюць, калі чуем слова “Ружанец”? Ці ахвотна молімся Ружанцам? Ці застаёмся на адарацыю ў кастрычніку? Як “раскусіць” Ружанец – малітву, якой прысвечаны цэлы месяц літургічнага года?

Хуткі рытм штодзённасці не з’яўляецца чымсьці дрэнным (пакуль не каштуе нам занадта шмат). Рух – гэта жыццё ў любой сферы. Між тым ён часам з’яўляецца вынікам празмернай трывожнасці, як і празмернае выкарыстанне гаджэтаў, і празмерная ўвага да сацыяльных сетак.

На апошнія два пункты таксама можа ўплываць патрэба бесперапынных эмацыянальных стымулаў.

Гэты кантэкст нашай паўсядзённасці можа часткова растлумачыць, чаму нам цяжка на працягу некалькіх або некалькіх дзесяткаў хвілін засяродзіцца на паўтарэнні аднолькавых слоў Ружанцовай малітвы. Карацей кажучы, Ружанец для нас нудны. Такое ўспрыняцце ўплывае на жаданне ўзяцца за Ружанцовую малітву.

Другі важны фактар – успрыняцце Бога. У залежнасці ад таго, звяртаемся мы да блізкага, любімага чалавека ці да незнаёмца, ужываем розныя словы і інтанацыі. Так адбываецца і з Ружанцам – наш вобраз Бога ўплывае на тое, як молімся. “Шматразова паўтараемыя словы малітвы «Вітай, Марыя» падобныя на прызнанне ў каханні, якое ніколі не надакучыць людзям, закаханым адзін у аднаго”, – такую думку з Апостальскага ліста Яна Паўла II “Rosarium Virginis Mariae” прыводзіць а. Раман Шульц OP, дамініканец, які сёлета ў пяты раз кіруе арганізацыяй Ружанцовага кангрэсу ў Магілёве.

На пытанне, на чым засяроджвацца падчас Ружанца – на разважанні таямніц ці на паўтарэнні слоў малітвы, – айцец адказвае, што асновай з’яўляецца ўсведамленне таго, што “я стаю перад Жывым Богам”. Вера ў тое, што з другога боку і адначасова побач з намі знаходзіцца Бог, які бачыць, як мы звяртаемся да Яго, і з’яўляецца Апекуном нашага жыцця, надае сэнс і нябачны змест нашай малітве.

З такім дапушчэннем маліцца значна лягчэй. Тым не менш могуць узнікнуць пытанні наконт “тэхнічнага” боку Ружанца. Адным з іх можа быць згаданы аспект засяроджання: як сканцэнтравацца на разважаннях, калі паўтарэнне наводзіць на іншыя думкі? А. Раман адказвае так: “У чалавека ёсць цела, пачуцці, воля, розум і душа. [...] Ужо сам факт трымання ружанца ў руках з’яўляецца ўдзелам нашых рук у праслаўленні Бога. [...] Можна задзейнічаць свае пачуцці і цела, засяродзіўшы ўвагу, перш за ўсё, на старанным вымаўленні слоў малітваў «Ойча наш» і «Вітай, Марыя», не ўдаючыся ў біблейскі змест таямніц. Прыкладам гэтага можа быць малітва маленькіх дзяцей, якія з вялікім даверам, хоць і не разумеючы глыбіні прамаўляемых слоў, стаяць на каленях перад Богам”.

З іншага боку, разважанне над таямніцамі адлюстроўвае ўдзел розуму ў Ружанцовай малітве. Тлумачачы гэта, дамініканец звяртаецца да пытання адпустаў (індульгенцый) у дакументах Касцёла: “[...] можна атрымаць поўны адпуст пры звычайных умовах за адгаворванне пяці таямніц Ружанца, найлепш у супольнасці. Аднак паказальна, што ўмовай з’яўляецца не толькі чытанне малітваў, але і тое, што гэтая малітва павінна суправаджацца разважаннем над таямніцамі. Над гэтай заўвагай варта задумацца”.

А. Раман таксама згадвае важнасць знаходжання на малітве “ў стане ласкі, г. зн. з чыстым сэрцам”. Варта дадаць, што здзейсненыя грахі не змяняюць любові Бога да нас, і Ён рады нашай малітве. Справа ў тым, што без цяжкага граху нашаму сэрцу лягчэй пачуць натхненне Святога Духа, як і нашаму целу лягчэй рухацца без цяжкага заплечніка на плячах.

У кантэксце разважанняў над таямніцамі Ружанца і пераадолення рассеянасці айцец заахвочвае практыкаваць на працягу пэўнага часу малітву з “дапаўненнямі”. “Напрыклад, падчас малітвы таямніцай «Уваскрасенне Пана Езуса» пасля слова «Езус» у кожным «Вітай, Марыя» дадаём коратка: 1) Езус, які сказаў апосталам: «Супакой вам»; 2) Езус, які далучыўся да вучняў, што ішлі ў Эмаус, і растлумачыў ім Святое Пісанне; 3) Езус, які сказаў Тамашу: «Шчаслівыя тыя, хто не бачыў, але паверыў» і да т. п. Я прывёў тут прыклад трох дапаўненняў да паўторанага тройчы «Вітай, Марыя». Застаецца зрабіць яшчэ сем падобных дапаўненняў”. Такі Ружанец з дапаўненнямі можна знайсці ў кніжцы, выдадзенай падчас першага Ружанцовага кангрэсу ў Магілёве ў 2017 годзе. А што наконт часу, прысвечанага на Ружанец: 15 хвілін ці паўгадзіны? Адказваючы на гэтае пытанне, а. Раман прыводзіць прыклад людзей, якія рашаюцца на ўдзел у Духоўным усынаўленні і цягам 9-ці месяцаў кожны дзень моляцца адной таямніцай Ружанца або якія, выконваючы наказ Марыі Фацімскай, кожны дзень моляцца цэлым Ружанцам.

Дамініканец таксама ўзгадвае св. айца Піо і яго штодзённае адгаворванне 30-40 частак Ружанца (“нешта неверагоднае!”). І дзеліцца сваім вопытам: “Мой «рэкорд» – 10 частак Ружанца на працягу дня, падчас пешага паломніцтва ў Іспаніі да санктуарыя св. Якуба. Таму «слухайма, што Дух кажа Касцёлу»”.

Айцец таксама раіць прасіць дапамогі Святога Духа ў сітуацыях, калі цяжка ўзяцца за Ружанец. Заклікае спытаць парады ў таго, хто любіць маліцца гэтай малітвай. “Я сам буду рады пагаварыць (па тэлефоне або ў любой іншай форме) з кожным, хто гэтага захоча”. Яшчэ адзін спосаб – прачытаць кнігу аб Ружанцовай малітве.

А. Раман асабліва рэкамендуе “выдатны апостальскі ліст папы Яна Паўла II пра Ружанец”.

Перадаём сардэчнае прывітанне і бласлаўленне а. Рамана Шульца OP на кастрычнік усім аматарам Ружанцовай малітвы.

Паводле "Слова Жыцця", Кацярына Паўлоўская

Друкаваць

Асаблівая місія і выключнае заданне

Свята свсв. арханёлаў Міхала, Габрыэля і Рафала адзначаем 29 верасня.

Літургічны ўспамін святых арханёлаў – добрая нагода, каб зноў усвядоміць мэту нашага зямнога падарожжа.

Свята, якое мы кожны год адзначаем у канцы верасня, у чымсьці асаблівае, таму што ўшаноўваем святых, але не людзей, а анёлаў. Асаблівых анёлаў, якія называюцца арханёламі: Міхала, Габрыэля і Рафала.

Акрамя анёлаў-ахоўнікаў, дадзеных кожнаму чалавеку, Бог таксама паклікаў да існавання анёлаў, якім даручыў выконваць асаблівыя місіі і задачы. Іх заданне выяўляе імя, якое яны маюць. Св. Рыгор Вялікі тлумачыў так: “Імя анёл не азначае натуру, але заданне. Духаў, якія прадказваюць самыя значныя падзеі, называюць арханёламі. Некаторыя з іх маюць свае ўласныя імёны, што ўказваюць на канкрэтныя іх задачы або паслугу”.

Імя св. Міхала азначае “Хто ж як Бог?”. Згодна з традыцыяй, ён выступіў з гэтым вокрыкам, калі Люцыфер паўстаў супраць Бога. Як пераможца варожых Богу і Касцёлу сіл, ён падтрымлівае людзей у барацьбе са злом (параўн. Ап 12, 7–9). Існуе меркаванне, што ён прысутнічае побач з паміраючым чалавекам, калі той накіроўваецца ў вечнасць.

Імя св. Габрыэля перакладаецца як “Бог – мая сіла”. Яго задачай было данесці да людзей Божую волю. Асабліва гэта тычыцца найважнейшага Божага плана, адлюстраванага ў сцэне Звеставання (параўн. Лк 1, 26–38). Папа Пій XII абвясціў яго заступнікам тэлеграфа, тэлефона, радыё і тэлебачання.

Да свсв. арханёлаў звяртаемся ў самых розных патрэбах: у змаганні з сіламі цемры, як да апекуноў добрых навін, застунікаў у хваробах.

Св. Рафал – “Бог аздараўляе”. Гэта адзін з сямі анёлаў, што стаяць напагатове і выходзяць перад абліччам славы Пана (параўн. Тоб 12, 15). Яго асоба і місія прадстаўлены ў кнізе Тобія. Ён з’яўляецца заступнікам хворых і падарожнікаў.

Свята свсв. арханёлаў Міхала, Габрыэля і Рафала звяртае нашу ўвагу на існаванне іншага свету, акрамя зямнога, – нябеснага свету і вечнага жыцця з Богам, у якім ужо сёння жывуць анёлы. Езус Хрыстус, пра што напісана на старонках Евангелля, размаўляючы з Нафанаілам і Піліпам, абяцае ім, што ўбачаць “неба раскрытае і анёлаў Божых, якія ўзыходзяць і сыходзяць на Сына Чалавечага” (Ян 1, 51), адкрываючы такім чынам Яго славу. Жывучы з Богам у вечнасці, мы зможам цешыцца з удзелу і сузірання таго, што ўжо цяпер бачаць і ў чым удзельнічаюць анёлы і арханёлы.

Літургічнае свята трох гэтых арханёлаў з’яўляецца добрай нагодай, каб зноў усвядоміць мэту нашага зямнога падарожжа і прыняць на сябе звязаныя з ім цяжкасці і намаганні. Гэта асабліва важна ў сучасным свеце, у многіх вымярэннях рэальнасці, якая нас акружае, калі з поля бачання чалавека спрабуюць сцерці перспектыву вечнага жыцця з Богам, нашым Стварыцелем.

Мэта нашай пілігрымкі на зямлі – неба і вечнае жыццё з Богам. На гэтым шляху мы не самотныя, таму што нас пастаянна падтрымлівае дапамога, малітва і абарона анёлаў, якіх Бог дае нам як спадарожнікаў. Іх нястомнае суправаджэнне мы зможам зноў усвядоміць, адзначаючы неўзабаве (2 кастрычніка) успамін свсв. анёлаў-ахоўнікаў.

У адным са сваіх лістоў да духоўных дачок святы а. Піо напісаў словы, якія можна прымяніць не толькі да нашых свсв. анёлаў-ахоўнікаў, але да кожнага са згаданых арханёлаў: “Гэты добры анёл моліцца за цябе і ахвяруе Богу ўсе твае добрыя справы, твае святыя і годныя жаданні. Калі табе здаецца, што ты самотная і пакінутая, не скардзься, што табе не хапае сябра, якому магла б адкрыць сваё сэрца і даверыць свае няшчасці. Дзеля Бога, не забывай, што гэты нябачны таварыш побач з табой, заўсёды гатовы выслухаць цябе, заўсёды гатовы суцешыць”.

Просім Бога дапамагчы нам пераймаць свсв. арханёлаў. Каб мы, падобна св. Міхалу, клапаціліся, каб Бог быў у нашым жыцці на першым месцы; каб, падобна св. Габрыэлю, неслі іншым радасную навіну і сведчанне аб дзеянні Бога ў нашым жыцці і жыцці іншых людзей; каб, падобна св. Рафалу, дапамагалі іншым перажываць Божае ацаленне ў душы і целе праз канкрэтную дапамогу і малітву.

Давайце даверымся Богу, і, бясспрэчна, нягледзячы на цяжкасці, якімі заўсёды будзе адзначана наша жыццё, мы здолеем прайсці гэты шлях, праслаўляючы Бога за Яго дабрыню.

Паводле "Слова Жыцця", кс. Юрый Марціновіч

Друкаваць

Крыж як доказ любові

14 верасня адзначаецца Свята Узвышэння Святога Крыжа.

Чаму мы ўшаноўваем крыж, хоць ён з’яўляецца інструментам жорсткай смерці і сімвалам найгоршых пакут?

Крыж блізкі і дарагі нашаму сэрцу. Змяшчаем яго на сцяну кватэры, паказваем дзецям, каб яны пазналі ды ўпадабалі любоў Езуса і ў святле крыжа выраслі смелымі ды ахвярнымі людзьмі. Маленькі крыжык бацькі вешаюць на шыю дзіцяці, калі яно ўпершыню прыступае да св. Камуніі, а таксама са слязамі ў вачах дрыготкай рукой крэсляць знак крыжа на яго лбе, бласлаўляючы ў дзень шлюбу. Да крыжа працягваюць сваю руку хворыя людзі, шукаючы ў ім сілы ў цярпенні. Чалавек, які памірае, бярэ ў рукі крыж, каб у гадзіну смерці развітацца з зямным жыццём ды прывітаць вечнасць. І на хрысціянскай магіле ставіцца крыж.

Чаму мы ўшаноўваем крыж? Чаму бярэм яго ў рукі, хоць з’яўляецца інструментам жорсткай смерці? Чаму шукаем яго, нягледзячы на тое, што гэта сімвал найгоршых пакут? Чаму становімся на калені пад крыжам, схіляем перад ім галаву? Чаму з любоўю і пашанай цалуем яго?

Крыж з’яўляецца выратаваннем, збаўленнем, месцам аздараўлення і напаўнення жыццём. Крыж Хрыста – гэта знак перамогі над злом, д’яблам і смерцю. Гэта дрэва жыцця, якое вядзе да жыцця.

Крыж – найвялікшы і самы пераканаўчы доказ Божай любові да чалавека. Бог на крыжы прызнаўся ў любові: не словам, а змучаным целам; не вуснай заявай, а кроўю, што цякла з ран. Можна памерці з-за недахопу любові альбо з-за яе. Абедзве сітуацыі адносім да Езуса, які памёр на крыжы як нехта адкінуты, нялюбы і адначасова як Той, хто любіць да канца, без абмежаванняў. Хрыстос учыніў крыж знакам сапраўднай любові – даруючай і гаючай.

Крыж – гэта таксама знак даравання Бога, які, гледзячы на жаль і пакорную просьбу грэшніка, прабачае яму нават самыя вялікія грахі. З вышыні крыжа любоў Усемагутнага сыходзіць на чалавека і сагравае яго, як сонечныя прамяні. Бог дакранаецца любоўю да балючых ран нашага жыцця. І мы спазнаём прабачэнне, вылячэнне, адпушчэнне грахоў цаной ахвяры Хрыста, які прынізіў сябе, будучы паслухмяным ажно да смерці. Таму Бог узвысіў Яго па-над усім (параўн. Флп 2, 8–9).

Крыж быў узвышаны і асвечаны самім Хрыстом. Праз Яго крыжовую ахвяру Бог “узняў” чалавека. Паказаў моц любові, якая вызваляе ад зла, вяртае надзею, перадае сапраўднае жыццё. Любоў, што выцякае з крыжа, вяртае чалавеку належную годнасць.

Крыж адкрывае не толькі глыбіню Божай любові і прабачэння. Гэта таксама важны ўрок для людзей. Кожная чалавечая любоў тоіць у сабе крыж – нейкую балючую нечаканасць. Той, хто любіць, рана ці позна пераконваецца, што ўсё інакш, чым мела быць. Расчараванне – неабходны этап развіцця любові. Гэта момант падзення ілюзій, гэта бласлаўлёны момант праўды пра сябе і тых, каго любім. Такое знаёмства з сабой і іншымі можа быць вельмі балючым, цяжкім, а часам яно нават пераўзыходзіць нашы сілы. Для многіх людзей гэта канец любові, а між тым гэта яе найвялікшы шанс. Любоў пачынаецца, калі мы перастаём любіць свой уласны вобраз іншага чалавека і пачынаем любіць яго такім, які ёсць на самой справе. У кожнай любові пэўным чынам выпрабоўваецца вернасць і гатоўнасць дараваць. Жыццёвае выпрабаванне – гэта момант, які можа высветліць праўду любові – яе прыгажосць, сілу або яе далікатныя асновы.

У наш час чалавек усяляк уцякае ад таго, што цяжка, што баліць, што патрабуе ахвяр. Ён шукае любоў, якая нічога не каштуе, але такая не існуе! Сёння, на жаль, прасоўваецца вобраз нясталай любові, заснаванай толькі на пачуццях ці эратычным захапленні. Тое, што называецца любоўю, бывае эгаізмам, засяроджаннем толькі на сабе і пошукам толькі сябе. Веруючы чалавек, наадварот, шукае шчасце ў любові, але дзякуючы Евангеллю ведае, што шчасце ляжыць глыбей, а любоў расце, ачышчаецца, удасканальваецца больш у складаныя хвіліны, чым у хвіліны эмацыянальнага або пачуццёвага зачаравання. Веруючы чалавек разумее, што там, дзе ёсць сапраўдная любоў, там ёсць і крыж, прычым не толькі свой, але і іншага чалавека. І гэты “не мой” крыж таксама трэба ўзяць на ўласныя плечы. Наколькі я здольны на такую любоў? За каго я гатовы памерці?

Нас кранае, калі хтосьці здольны ахвяраваць частку сябе, аддаць кроў, нырку, касцявы мозг, каб выратаваць іншых. Хрыстос аддаў за нас сваё жыццё, каб мы маглі жыць паўнавартасна і каб з Яго ахвяры чэрпалі сілы для уздымання сваіх штодзённых крыжоў. Каб мы сапраўды любілі іншых так, як Хрыстос палюбіў нас.

Давайце верыць у Езуса Хрыста, узнятага на крыжы, таму што кожны, хто верыць у Яго, будзе жыць вечна!

Паводле "Слова Жыцця", кс. Юрый Марціновіч

Друкаваць

Перамяненне Пана — свята, якое абавязвае

6 жніўня Касцёл адзначае свята Перамянення Пана, якое з’яўляецца не проста ўспамінам пэўнай падзеі з жыцця Хрыста і Яго Апосталаў, але таксама накладае на сённяшніх хрысціянаў абавязак няспыннага духоўнага перамянення.

Сутнасць свята

Сёння Евангелле вядзе нас разам з Хрыстом, Пятром, Якубам і Янам на вяршыню высокай гары. Там Езус перамяніўся на вачах у выбраных вучняў. Яго аблічча заззяла, нібы сонца, а адзенне стала асляпляльна белым.

Апосталы былі ў захапленні ад гэтага незвычайнага відовішча, хоць ім дадзена было ўбачыць толькі слабое адлюстраванне адвечнай хвалы Айца, у якую пасля ўваскрасення ўвайшоў Езус.

Гэтая падзея засталася таямніцай для іншых вучняў. Яны даведаліся пра Перамяненне толькі пасля таго, як уваскрослы Хрыстус узышоў на неба.

Відавочна, што Евангелісты лічылі гэтую падзею надзвычай важнай, паколькі яго апісалі трое з іх: святы Мацвей (Мц 17, 1–9), святы Марк (Мк 9, 1–8) і святы Лука (Лк 9, 28–36). Таксама і святы Пётр у адным са сваіх пасланняў узгадваў пра Перамяненне Пана (2 П 1, 16–18). Яно адбылося праз шэсць дзён або праз тыдзень пасля таго, як Пётр урачыста вызнаў Боства Хрыста ў ваколіцах Цэзарэі Філіпавай (Мц 16, 13–20; Мк 8, 27–30; Лк 9, 18–21).

Дзе адбылося Перамяненне

Святы Кірыл Ерузалемскі († 387) першым выказаў думку пра тое, што гара, на якой адбылося Перамяненне Пана, — гэта Табор у Палестыне. З ім пагаджаецца святы Геранім († каля 420) і ўся ранняя традыцыя Айцоў Касцёла.

Насамрэч гара Табор, каля якой нядаўна знайшлі муры старажытнага касцёла, з даўніх часоў лічылася святою.

У апісанні гэтай незвычайнай падзеі ўзгадваецца адна дэталь: апынуўшыся на гары, Апосталы-фаварыты адразу ж паснулі. І не дзіўна: пасля цяжкага шасцідзённага падарожжа яны, відаць, былі вельмі стомленыя ўзыходжаннем на вяршыню.

У Старым Запавеце не раз гаворыцца, што Ягвэ з’яўляецца ў воблаку (гл. Зых 40, 34; 1 Сам 8, 11). Таксама падчас Перамянення з’явілася воблака, якое ахінула Хрыста, Майсея і Іллю. Голас Божы з воблака канчаткова пераканаў вучняў у тым, што яны прысутнічаюць пры асаблівым аб’яўлені Бога. Таму Евангеліст піша, што сведкі гэтай падзеі моцна спалохаліся.

Назва свята

Нашая назва свята Перамянення Пана не зусім дакладна перадае сэнс яго грэцкага адпаведніка Μεταμόρφωση (гл. Мк 9, 2), што мае нашмат глыбейшае значэнне. У перакладзе з грэцкай мовы гэтае слова азначае змену знешняй формы, абрысаў; пераход з адной формы ў іншую.

Хрыстус з’явіўся перад вучнямі ў такім выглядзе, якім Ён з’яўляецца па сваёй натуры і сутнасці — Сынам Божым.

Перамяненне дазволіла вучням зразумець, наколькі нікчэмнае і няпоўнае іх уяўленне Бога.

Хрыстус перамяніўся на вачах Апосталаў для таго, каб у хвіліну выпрабавання іх вера ў Яго не пахіснулася. Евангеліст апавядае, што Ілля і Майсей размаўлялі з Хрыстом пра Яго Муку. Гэта павінна было растлумачыць вучням Хрыста ўсе прароцтвы, якія прадказвалі прыйсце Месіі — Адкупіцеля чалавечага роду. Гэтая падзея дакладна моцна ўрэзалася ў памяць тых, хто яе назіраў, бо і праз шмат гадоў Пётр узгадвае пра Перамяненне ў сваім пасланні (гл. 2 П 1, 16–18)

Гісторыя свята

Урачыстасць Перамянення Пана на Усходзе пачала адзначацца ўжо ў VI стагоддзі. Яна была найбольш важным летнім царкоўным святам.

На Захадзе як свята, абавязковае ва ўсім Касцёле, яго ўвёў Папа Калікст ІІІ, што стала выразам падзякі Боггу за перамогу хрысціянскага войска пад Белградам 6 жніўня 1456 года.

На чале войскаў стаяў венгерскі палкаводзец Янаш Хуньядзі, а абарону і бітву падрыхтаваў святы Ян Капістран. Аднак шмат дзе католікі адзначалі гэтае свята ўжо ў VII стагоддзі.

Духоўнае значэнне

Свята Перамянення Пана нагадвае пра тое, што Езус можа ў любую хвіліну перамяніць наш лёс. Яно мае яшчэ адзін радасны эсхаталагічны аспект і сведчыць пра тое, што настане час, калі Пан Бог пераменіць нас усіх, і нават нашыя целы ўвойдуць у Яго хвалу.

Таму свята Перамянення — гэта дзень вялікай радасці і надзеі на тое, што наша існаванне не абмежавана жыццём на зямлі, якое калісьці скончыцца; што пасля яго мы ўвойдзем у вечную хвалу і нязгаснае святло Божага Валадарства.

Перамяненне Пана — не проста ўспамін важнай падзеі з мінулага. Гэта не толькі надзея на ўваскрашэнне і перамяненне нас саміх. Гэта таксама пакінуты Езусам наказ, пэўнае заданне для ўсіх Яго вызнаўцаў.

Умоваю нашага эсхаталагічнага перамянення з’яўляецца няспынная духоўная перамена, паслядоўнае прыпадабненне да Хрыста. Гэтая перамена пачынаецца на зямлі, каб у вечнасці магла дасягнуць сваёй паўнаты. На шляху да вечнасці вучань Хрыста павінен быць верны свайму Настаўніку ў думках, словах і паводзінах.

Хрыстус абяцае, што мы будзем валадарыць разам з Ім там, дзе за Пятром зможам паўтарыць: «Пане, добра нам тут быць». Каб так сапраўды сталася, ужо цяпер нам неабходна памятаць пра тое, што для нас падрыхтаваў Бог, і кожны дзень жыць Яго словам і Целам.

Ён хоча, каб мы з даверам настойліва ўзносілі да Яго малітвы, служылі Яму ў бліжніх, развівалі ў сабе цноты.

Такое імкненне стане адказам на заклік святога апостала Паўла: «Перамяняйцеся праз абнаўленне розуму, каб вы пазналі, якая воля Божая, што добрае, прыемнае і дасканалае» (Рым 12, 2).

Паводле Catholic.by

Друкаваць

Чаму ўшаноўваем Сэрца Езуса?

У чэрвені мы асаблівым чынам складаем пашану Сэрцу Пана. Святкуем прысвечаную яму ўрачыстасць у пятніцу пасля актавы Божага Цела. У кожную першую пятніцу месяца ўзнагароджваем яго за грахі: свае і ўсяго свету. Чаму ўшаноўваем Сэрца, а не Асобу Хрыста? Які сэнс мае пашана, складаемая органу цела?

Спачатку варта падкрэсліць, што паміж культам Сэрца Езуса і культам Асобы Божага Сына няма ніякіх супярэчнасцей. Нават наадварот – ушанаванне Найсвяцейшага Сэрца з’яўляецца адначасова ўшанаваннем самога Хрыста. Тут маем на ўвазе не абагаўленне аднаго з Яго органаў, а культ міласэрнай Любові, выразам якой ён з’яўляецца. 

Сэрца – адзін з найважнейшых органаў чалавека. Малюнак працятага каменным лязом людскога сэрца, знойдзены ў адной з пячор на мяжы Францыі і Іспаніі (датуецца 40 тыс. гадоў да н.э.), сведчыць пра тое, што ўжо ў старажытнасці людзі ўсведамлялі сутнасць сэнсу гэтага органа: патрапіць камусьці ў сэрца – значыць пазбавіць жыцця.

У антычнай літаратуры слова “сэрца” азначала не толькі фізічны орган чалавека, але і яго ўнутраны, душэўны стан, характар. У Святым Пісанні сэрца з’яўляецца ўвасабленнем маральнасці асобы. Сам Хрыстос лічыць сэрца крыніцай зла і дабра ў людзях: “Тое, што выходзіць з вуснаў, паходзіць з сэрца, і гэта робіць чалавека нячыстым. Бо з сэрца выходзяць ліхія думкі, забойствы, чужаложства, распуста, крадзеж, фальшывыя сведчанні, блюзнерствы. Гэта і ёсць тое, што робіць нячыстым чалавека” (Мц 15, 18–20). Аднак зло не павінна займаць месца ў людскім сэрцы. Менавіта сваё Сэрца Пан Езус дае людзям як прыклад для пераймання: “Вучыцеся ад Мяне, бо Я ціхі і пакорны сэрцам” (Мц 11, 29). Сэрца паўсюдна лічыцца сімвалам любові.

Адсюль і традыцыя дарыць падарункі ў форме сардэчка, напрыклад, на Дзень закаханых ці з іншай нагоды. Сэрца рэагуе на кожны імпульс любові, аб чым пісалі ўжо многія паэты і пісьменнікі ўсіх часоў. Таму калі Хрыстос прапанаваў сваё Сэрца як сімвал і крыніцу вышэйшай любові да людзей, то выкарыстаў вобраз добра вядомы і шырока прыняты, з-за таго такі зразумелы і красамоўны. 

Любоў Бога да кожнага чалавека самая вялікая, таму што для нас і для нашага збаўлення Езус, “будучы ў постаці Бога, не палічыў патрэбным быць нароўні з Богам, але выракся самога сябе, прыняўшы постаць слугі, прыпадобніўшыся да людзей. І з выгляду стаўшы як чалавек, прынізіў сябе, будучы паслухмяным ажно да смерці, смерці крыжовай” (Флп 2, 6–8). “Ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў сваіх” (Ян 15, 13).

У Евангеллі чытаем, што Сэрца Езуса, распятага на крыжы, было прабіта кап’ём рымскага салдата. У тое ж імгненне з яго выцякла кроў і вада, што азначала аддаванне ў дары ўсіх ласкаў ад Усемагутнага, якія рыхтуюць і вядуць чалавека да вечнага жыцця. Такая вялікая любоў нашага Пана павінна ў кожным веруючым абуджаць рэфлекс удзячнасці. Мы ўсе пакліканы любіць Бога і бліжняга па прыкладзе Езусавага Сэрца. Нашыя сэрцы павінны імкнуцца стаць святыняй Усемагутнага, які мае пасяліцца ў ёй назаўсёды, а таксама цэнтрам спачування і дапамогі бліжняму.

Культ Найсвяцейшага Сэрца Езуса дапамагае вернікам нястомна ўзрастаць у любові, такім чынам набліжаючыся да любові дасканалай, якой любіць нас Бог. Трэба памятаць, што можам і нават павінны ўшаноўваць Сэрца Езуса не толькі ў чэрвені ці ў першыя пятніцы месяца, але і на працягу цэлага года. Давайце як найчасцей карыстацца такой магчымасцю!

Кс. Павел Эйсмант, паводле "Слова Жыцця" 

Друкаваць

У чацвер на заканчэнне актавы Божага Цела ў касцёлах благаслаўляюць вянкі і зёлкі

У чацвер на заканчэнне актавы Божага Цела, які сёлета прыпадае 10 чэрвеня, дзе-нідзе захаваўся звычай благаслаўлення ў касцёле зёлак і вянкоў з кветак.

Гэта не столькі літургічная, колькі народная традыцыя.

Людзі прыносяць у касцёл на Імшу мяту, шыпшыну, язмін, расходнік, гваздзікі, чабор, рамонкі, падалешнік, канюшыну, півоні, іншыя зёлкі і кветкі: усё тое, што ў гэты час красуе ў палях і на кветніках.

Сплеценыя вянкі благаслаўляе святар, прамаўляючы адмысловую малітву і акрапляючы іх асвячонай вадой. Запрашаючы людзей да малітвы, святар нагадвае, што прынесеныя вянкі і зёлкі з’яўляюцца сімвалам нашай працы, якую асвячае еднасць з эўхарыстычным Езусам. У супольнай малітве людзі просяць Бога захаваць ад знішчэння і ўсялякай шкоды ўсю прыроду, асабліва сёлетні ўраджай.

Благаслаўлёныя ў гэты дзень вянкі і зёлкі — гэта адначасова і сімвал чалавечай працы, і дароў ад Бога, якія служаць на карысць людзям і ўсім зямным стварэнням.

Паводле старога звычаю, на заканчэнне актавы Божага Цела было прынята благаслаўляць палявыя кветкі і зёлкі, якія адыгрывалі важную ролю ў жыцці людзей. Звычай узнік дзякуючы таму, што першапачаткова на ўрачыстасць Божага Цела людзі аздаблялі падрыхтаваныя на працэсію алтары кветкамі і сплеценымі вянкамі. Пасля працэсіі іх пераносілі ў касцёл, а на заканчэнне святочнай актавы забіралі дадому.

Вянкі і зёлкі, абвязаныя стужкай, было прынята вешаць пры ўваходных дзвярах, на верандзе або каля абразоў.

Лічылася, што яны ахоўваюць дом і яго жыхароў ад розных бедстваў: ад пажару, маланак і ад кожнай шкоды злога духа.

Акрамя таго, зёлкі запарвалі, настойвалі і прымалі ў якасці народных лекавых сродкаў. Іх часам клалі ў труну нябожчыку, а таксама давалі ад хваробаў хатняй жывёле. Благаслаўлёныя зёлкі нельга было проста выкінуць. Іх захоўвалі на працягу года, пасля чаго з пашанай спальвалі і замест старога вянку змяшчалі новы.

Сёння гэты звычай там, дзе ён захаваўся, нагадвае вернікам пра блізкасць да прыроды і пра тое, наколькі моцна чалавек звязаны з усім існым стварэннем Божым.

У сучасным літургічным календары больш няма актавы Божага Цела. Папа Пій ХІІ у 1955 годзе вырашыў, што ў Касцёле застануцца актавы толькі двух самых вялікіх літургічных урачыстасцяў: Пасхі і Божага Нараджэння. Аднак шмат дзе захавалася традыцыя Эўхарыстычных працэсій на працягу васьмі дзён, пачынаючы з урачыстасці Божага Цела, а таксама благаслаўленне вянкоў і зёлак на заканчэнне даўняй актавы.

Просячы Бога благаславіць прынесеныя першыя плады зеляніны гэтага года, маладыя парасткі збажыны, травы, зёлак і кветак, святар моліцца такімі словамі:

«Захавай усё ад засухі, граду, паводкі і ўсялякай шкоды, каб, узрастаючы, яно радавала вока, прыносіла як мага большы плён і спрыяла здароўю людзей і жывёлы».

Завяршаецца малітва просьбай аб плёне добрых учынкаў на Божую хвалу ў жыцці вернікаў.

Паводле Catholic.by

Друкаваць

Таямнічы Бог

Трыадзіны Бог з’яўляецца цудоўным і найдасканалейшым узорам стварэння і будавання міжасабовых адносін паміж людзьмі.

Кожны год, перажываючы ўрачыстасць Найсвяцейшай Тройцы, мы дакранаемся да адной з такіх таямніц веры, якія не падлягаюць чалавечай логіцы і не могуць быць зведзены да нашых людскіх разумовых схем. Св. Аўгусцін у сваёй “Споведзі” сцвярджаў, што мала душ, якія, гаворачы пра Тройцу, ведаюць, што гавораць.

Аднак бясспрэчная ісціна заключаецца ў тым, што Бог заўсёды быў, ёсць і будзе АДЗІНЫ. Дык як па-людску зразумець гэтую догму, у якой удзельнічаем?

Пэўнай дапамогай можа стаць для нас св. Патрык, “апостал Ірландыі”, які жыў у IV стагоддзі. Гэты мудры і святы місіянер, тлумачачы складаную і таямнічую ісціну хрысціянскай веры тым, хто шукаў сапраўднага Бога, выкарыстаў лісток канюшыны. Ён паказаў тры асобныя лісцікі, злучаныя адным сцяблом. Падобна таму, як ёсць адзін Бог, але ў трох Асобах, так і канюшына, развіваючыся з аднаго сцябла, дае тры лісткі. Праз гэтую расліну святы паспрабаваў паказаць Бога, які паступова адкрываецца нам, а таксама растлумачыць догму пра Святую Тройцу.

Найсвяцейшая Тройца з’яўляецца Любоўю. Айцец – Той, хто любіць, Сын – Той, каго любяць, а Святы Дух – гэта сама Любоў.

Да той самай веры, якой былі прываблены вучні св. Патрыка, прыцягнуты кожны чалавек. Аднак, як паказвае жыццё, сучасныя людзі занадта занятыя, каб мець час на сустрэчу са складанымі для людскога разумення таямніцамі сваёй веры. Даволі часта здараецца, што ў нас шмат праблем у гэтай сферы. Можам казаць сабе: для чаго мне патрэбны Трыадзіны Бог? У мяне ёсць добрая праца, і гэта самае важнае, каб забяспечыць блізкім дастойныя ўмовы жыцця. Я веру ў Бога, але нейкая там Тройца мяне сёння не цікавіць. Ці Яна дасць мне на ежу? Калі не, то, магчыма, падумаю пра гэта іншым разам.

Адказам на такія частыя абвінавачванні можа быць узгадванне факта з нашай чалавечай гісторыі. Бог адзіны і будзе такім заўсёды, але Яго Асобы займаюць асаблівае месца і па-асабліваму дзейнічаюць у гісторыі чалавецтва і Сусвету.

Урачыстасць Найсвяцейшай Тройцы сёлета адзначаем у нядзелю 30 мая.

Можна заўважыць тры этапы дзеяння Адзінага Бога ў трох Асобах. Час Бога Айца – час Старога Запавету. Гэта Ён стварае і заклікае да жыцця. Гэта Ён хоча чыніць дабро, нягледзячы на людскую ўпартасць і частыя нараканні ў нашых сэрцах. Гэта Ён прагне зрабіць з нас – у гісторыі і сёння – новы і святы народ.

Паўнатой дзеяння Бога Айца з’яўляецца другі этап Яго Аб’яўлення – Асоба Езуса Хрыста. Хоць зямная чыннасць другой Асобы – Сына Айца – выглядае досыць кароткай, яна вельмі плённая. На працягу трыццаці трох гадоў Езус з Назарэта, сапраўдны чалавек і сапраўдны Бог, паказваў людзям непаўторнае аблічча Бога Айца. Сваімі словамі, а перш за ўсё сваімі міласэрнымі ўчынкамі, Ён адкрывае нам, які на самой справе Бог Айцец і наколькі Яму важна шчасце чалавека, а таксама, што самае галоўнае, яго вечнае жыццё.

Нарэшце, трэці этап пазнання і дзеяння нашага Адзінага Бога – сучаснасць. Дух Айца, Дух Езуса, Святы Дух – гэта Ён сёння дзейнічае ў Касцёле і ў свеце. Часам нам можа здавацца, што злы валадарыць, але канчатковая перамога належыць Святому Духу. Мы ўсе напоўнены Ім і адначасова запрошаны верыць у Адзінага Бога, хоць Ён і праяўляе сябе ў Трох Асобах. І як існуе камунія (суадносіны) паміж трыма Божымі Асобамі, так мы запрошаны да камуніі з людзьмі, якія нас акружаюць.

Паводле "Слова Жыцця", кс. Юрый Марціновіч

Друкаваць

“Маёвыя” штодзенна – традыцыя, якая ідзе праз усё жыццё

У месяцы маі вернікі Беларусі збіраюцца на адмысловыя марыйныя набажэнствы, аддаючы асаблівую пашану Маці Божай. Моляцца не толькі ў касцёлах, але збіраюцца і каля прыдарожных крыжоў, у сваіх дамах. Такі актыўны ўдзел у набажэнствах сведчыць пра вялікую марыйную пабожнасць беларусаў, якая сягае далёка ў гісторыю.

Самай галоўнай малітвай маёвага набажэнства з’яўляецца Ларэтанская літанія —малітва ўшанавання Найсвяцейшай Панны Марыі.

Вернікі з Лапенак (веска каля р-ну Дзевятоўка ў Гродне) пражываюць месяц май разам з Марыяй, колькі сябе памятаюць. Штодзенна на працягу шматлікіх гадоў яны збіраюцца на малітву на могілках, каля крыжа, каб ушанаваць Маці Божую. Усяго ў Лапенках стаіць 4 крыжы, і каля кожнага з іх – свая група вернікаў.

Каля могілкавага крыжа звычайна збіраецца больш за 10 чалавек. Адна з удзельніц – спадарыня Тэрэза Змітрэвіч, якая нарадзілася ў Грандзічскай парафіі (дэканат Гродна - Усход), адзначае, што як цяпер няма паняцця, што дзіця без гаджэта, так раней не было паняцця, каб не пайсці на маёвыя.

"Маёвыя” яшчэ да вайны

“Да вайны мы жылі ў месцы, дзе цяпер знаходзіцца Гродзенскі мясакамбінат. Яшчэ калі былі немцы, мы хадзілі ў Грандзічы ў касцёл, і там маліліся да Маці Божай”, – дзеліцца жанчына.

Пасля вайны пачалі збірацца на маліту ў хаце - прыходзіла шмат людзей.

“Прыходзілі і закаханыя пары на малітву, а потым хадзілі на спатканні, ужо пасля маёвых”, – дадае верніца.

Тэрэза Змітрэвіч удзельнічае ў маёвых набажэнствах штодня. Нават на працы інакш – бо з выхаднымі. А на маёвых трэба быць пры любым надвор’і, у нядзелю таксама прысутнічаць. “У дождж прыходзім з парасонамі ”, – заўважае спадарыня Тэрэза.

Мясцовыя вернікі прыходзяць на могілкі на працягу апошніх 20 год, каб ушанаваць Маці Божую. З цягам часам на месцы культу удалося усталяваць фігуры Марыі і Пана Езуса.

Сваімі сіламі зрабілі пляцоўку да малітваў

“На фігуры збіралі грошы ў вёсцы, а раней я з дома прыносіла Марыю з метр велічынёй”, – расказвае верніца. – “Рабілі алтарык і маліліся”.

Пляцоўку таксама ўзводзілі сваімі сілама, высажвалі кветкі.

“Мне цяпер добра, далёка хадзіць не трэба, бо праз агароджа ад дому могілкі, дзе збіраемся”, - падсумоўвае спадарыня Тэрэза.

Дзеці і ўнукі таксама прыходзілі

Раней ўсе прыходзілі на маёвыя набажэснтвы з дзецьмі і ўнукамі. Цяпер не маюць часу – жывуць у горадзе. “Часам прыяжджае ўнучка Насця”, - незнарок прамаўляе верніца.

Анастасія Гузевіч працуе ў Гродне, і з дзяцінства памятае, што хадзіла з бабулей на маёвыя набажэнствы.

“Былі старэйшыя дзеці і мы маленькія. Старэйшыя усё з малітоўніка чыталі, а мы крыўдзіліся, што таксама хочам! Казалі нам, што вырасцем, будзем чытаць. Так мы і не чыталі… Хаця насамрэча ведалі ўсе малітвы і песні на памяць” – успамінае з усмешкай дзяўчына.

Маёвыя набажэнствы праходзяць на Лапенкаўскіх могілках штодзенна а 20 гадзіне, таксама ў чэрвіні праходзяць набажэнствы да Сэрца Пана Езуса.

Вольга Сяліцкая

Друкаваць

Дарога выратавання, спакою і збаўлення

13 мая 1917 года Найсвяцейшая Панна Марыя спускаецца на зямлю ў сімвалічным месцы Кова да Ірыя, што азначае “Даліна Міру” (Фаціма, Партугалія), каб умяшацца ў лёс згубленага чалавецтва і прыгадаць дарогу спакою і выратавання ад разбурэнняў вайны. Гэта быў цяжкі час – бушавала І Сусветная вайна. Расія перажыла Лютаўскую рэвалюцыю супраць Божага памазаніка – цара Мікалая II Раманава – ды самадзяржаўя і знаходзілася ў стане двоеўладдзя. Бальшавікі набіралі ўсё большую моц, у краіне расла сацыяльная напружанасць і выспявала Кастрычніцкая рэвалюцыя.

Па Божай волі Найсвяцейшая Панна Марыя спяшаецца на дапамогу, бо ведае, што свет стаіць над безданню і абавязкова трапіць у яе, калі чалавецтва не зменіцца. У чарговы раз у гісторыі аб’яўленняў Маці Божая з’яўляецца перад дзецьмі. Гэта таму, што Божыя таямніцы могуць быць адкрыты толькі простым, пакорным, нявінным і чыстым сэрцам, такім, як дзевяцігадовы Францішак і сямігадовая Жасінта Марту, а таксама дзесяцігадовая Люцыя дос Сантас. Менавіта ім былі перададзены тры фацімскія таямніцы.

Трыумф належыць Марыі

Найсвяцейшая Маці сыходзіць з Неба і просіць дзяцей прыходзіць да месца аб’яўленняў у трынаццаты дзень кожнага месяца ў адзін і той жа час на працягу шасці месяцаў запар, а таксама штодня маліцца Ружанцам. Маці Божая хоча прысвяціць гэты дзень на славу ўсявышняга Бога. Марыя прагне ўціхамірыць сатану, адабраць у яго ўсю ўладу, сарваць яго планы і аднавіць Божы парадак. Таму што адзінай крыніцай трывалага міру, шчасця і справядлівасці ў свеце з’яўляецца Бог і падпарадкаванне Яго закону любові.

Першы з фацімскіх наказаў датычыў закліку да руплівай ружанцовай малітвы. Маці Божая запрашае людзей да супрацоўніцтва і жадае, каб у трынаццаты дзень кожнага месяца вялікая колькасць вернікаў збіралася, каб памаліцца Ружанцам, і каб гэты дзень быў асаблівым чынам прысвечаны Ёй. У чарговы раз Найсвяцейшая Маці робіць Ружанец прадметам першараднага значэння. Малітва на ружанцы мае надзвычайную сілу перамяняць сэрцы людзей і звяртаць іх да адзінай крыніцы ўсяго дабра, любові, мудрасці, справядлівасці і радасці – да Бога. Ружанец паралізуе духаў пекла і д’ябальскія легіёны. З яго дапамогай Маці Езуса здольна распачаць вялікія маральныя і палітычныя змены ды навярнуць уладу. Без малітвы мы асуджаем сябе на знішчэнне, становячыся цацкай дэманічных сіл.

Другая просьба Марыі датычыла неабходнасці строгай пакуты і кампенсацыі за грахі і абразы, нанесеныя Боскай Велічы і Яе Беззаганнаму Сэрцу. Затым Маці Божая паказала, што адраджэнне культу Беззаганнага Сэрца Марыі, набажэнства і даручэнне сябе яму мае сілу выратаваць шмат душ грэшнікаў з пекла і з’яўляецца гарантыяй спакою. Яна таксама прасіла аб прысвячэнні ўсяго свету Яе Беззаганнаму Сэрцу. “Калі тое, што Я кажу вам, будзе зроблена, многія душы будуць выратаваны і настане мір. Тым, хто прыме набажэнства да Майго Беззаганнага Сэрца, Я абяцаю выратаванне. Гэтыя душы будуць адораны асаблівымі Божымі ласкамі, як кветкі, пакладу іх перад Яго тронам”.

Дарога ў Неба

Марыя дае людзям рэцэпт не толькі для мірнага жыцця на зямлі, але і для шчаслівай вечнасці. Яна паказвае шлях да самага галоўнага чалавечага шчасця – Неба. Маці Божая не патрабуе ад нас цудаў. Просіць толькі, каб кожны дзень быў напоўнены ўсведамленнем Бога і нашага прызначэння ў вечнасці. Яна таксама хоча, каб мы насыцілі сваю паўсядзённасць Яе прысутнасцю і даверылі сябе Яе Беззаганнаму Сэрцу. Дарога ў Неба – гэта выкарыстанне таго, што прыносіць звычайнае жыццё. Усё з’яўляецца магчымасцю рабіць дабро і складваць ахвяры ў інтэнцыі ўзнагароджання сэрцам Езуса і Марыі за ўласныя і чужыя грахі. Толькі гэта.

Моманты цярпення, адзіноты і смутку павінны набыць новы выратавальны сэнс. Кожны чарговы дзень мусіць стаць нагодай, каб зрабіць крок на дарозе да святасці – той шэрай, штодзённай, сапраўднай, вядомай толькі Богу. Нашаму жыццю павінна пастаянна спадарожнічаць перакананасць у Божай любові і ўсведамленне існавання Неба.

Мусім усвядоміць, што дзякуючы настойлівай ружанцовай малітве, пакаянню і ахвяраванню свайго жыцця мы здольны змяніць ход гісторыі да лепшага. Сама візіянерка Люцыя пацвердзіла гэта ў лістах, дзе цытавала размовы з Марыяй і Езусам пра сучасны свет. “Гэты свет мог выглядаць зусім інакш. Магло не быць ІІ Сусветнай вайны, перыяду халоднай вайны, пераследу Касцёла, краху цывілізацыі”. Перад абліччам новых сацыяльных праблем і пагрозы вайны кожны хрысціянін павінен сур’ёзна паставіцца да фацімскіх заклікаў, бо яны актуальныя і сёння. Адказнасць ляжыць на кожным з нас.

 Паводле "Слова Жыцця", Людвіга Цыдзік

Друкаваць