Некалькі парад на парозе Вялікага посту

Хутка зноў з ласкі самога Бога ўвойдзем у час Вялікага посту. Таму ўжо цяпер варта падумаць, што можна зрабіць, каб ён выглядаў інакш, чым звычайна, каб у нашым жыцці маглі адбыцца перамены.

Перыяд Вялікага посту ахоплівае 6 нядзель і доўжыцца да Пальмовай нядзелі.

Прапануем 5 спосабаў сапраўды добра перажыць час Вялікага посту.

1. Еш салодкае, але прабачай.

“Апраніцеся ж як выбранцы Божыя, святыя і ўмілаваныя, у шчырую міласэрнасць, лагоднасць, пакору, далікатнасць, доўгацярплівасць, церпячы адзін аднаго і даруючы сабе ўзаемна, калі хто на каго мае крыўду; як Пан дараваў вам, так і вы” (Кал 3, 12–13).

Многія людзі вераць, што чым больш яны сабе ў нечым адмаўляюць, тым бліжэй будуць да церпячага Хрыста. Аднак гэта не той шлях. Езус шмат разоў казаў, што, калі хочам быць бліжэй да Яго, павінны быць побач з людзьмі. Слухаць іх, прымаць, карміць галодных і прабачаць крыўдзіцелям. Таму, калі перад вамі стаіць выбар: пачаставацца слодычам або памірыцца з бліжнім – нават не задумвайцеся. Частуйцеся, але любіце і даруйце!

2. Убач сэнс Мукі.

“Бо так палюбіў Бог свет, што аддаў Сына свайго Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыццё вечнае” (Ян 3, 16).

Езус Хрыстус аддаў сваё жыццё, каб сцерці грахі ўсяго свету і кожнага чалавека. Калі ўсвядомім гэта, то ўбачым, што Хрыстос сваёй смерцю ўжо запрасіў нас да збаўлення. Ніхто не любіць так, як Ён! Таму, разважаючы над Мукай Пана, пастарайцеся адкрыць сэнс укрыжавання. Калі ўбачыце, што Хрыстос зрабіў для нас, ужо ніколі не будзеце такімі, як раней.

3. Ідзі на пасійнае набажэнства.

“Калі хто хоча пайсці за Мною, няхай адрачэцца ад сябе, возьме крыж свой і ідзе за Мною” (Мц 16, 24).

У час Вялікага посту варта прымаць удзел у набажэнствах Крыжовага шляху і Песень жальбы. Там убачым усю дарогу, якую прайшоў Езус у апошнія дні свайго жыцця на зямлі. Будзьце побач з Ім, глядзіце на Яго твар. Там спазнаеце саміх сябе.

4. Любі з усіх сіл.

“Любі Пана Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёй душой тваёй, і ўсім розумам тваім, і ўсёй моцаю тваёй. Любі бліжняга твайго, як самога сябе” (параўн. Мк 12, 30–31).

Езус перад смерцю пакінуў нам галоўную запаведзь – запаведзь любові. Мы павінны любіць Бога і бліжніх, і няма нічога больш важнага! Таму, калі хочаце сапраўднага перамянення ў Вялікі пост, укладвайцеся ў адносіны з Богам. Выдаліце тое, што перашкаджае еднасці з Ім. Выйдзіце насустрач людзям, пакажыце, што прымаеце іх і любіце.

5. Шукай цішыні.

“Пане, Ты выпрабаваў мяне і пазнаў [...]. Бо Ты стварыў маё нутро і выткаў мяне ва ўлонні маёй маці. Слаўлю Цябе, бо я цудоўна створаны” (Пс 139 (138) 1. 13–14).

Пашукайце сэнс у акружэнні прыроды. Дазвольце сабе хвіліну перадышкі. Спыніцеся і падумайце пра свае адносіны, працу, тэмп жыцця і надыходзячую вясну. Тады лепш за ўсё відаць Бога, у цішыні Ён прамаўляе найбольш гучна. Перад смерцю Езус маліўся ў Аліўным садзе. Мы таксама павінны ўмець спыніцца, каб добра перажыць важныя надыходзячыя падзеі.

Паводле “Слова Жыцця”, кс. Юрый Марціновіч

 

Друкаваць

Ачысціцца ад магіі. Свята Аб’яўлення Пана

Святло запаленай грамнічнай свечкі з’яўляецца сімвалам Хрыста (яскрава гэта паказвае літургія Пасхальнай вігіліі). Так звяртаемся да Збаўцы, які прыйшоў у свет, каб нас асвяціць. І гэтае сімвалічнае вымярэнне грамніцы, якая ўказвае на Хрыста, вельмі важнае. Але ёсць яшчэ іншае, якое не заўсёды правільна ўспрымаецца вернікамі.

Свята Аб’яўлення Пана, альбо Грамніцы, адзначаецца 2 лютага.

Абараняе не свечка, а Хрыстос

Грамніца ў культуры вядомая як свечка, што мае “ахоўваць ад грому”. Таму ў вокнах здаўна ставяць і запальваюць грамніцы. Іх выкарыстоўваюць, між іншым, падчас навальніцы, каб абараніць дом ад маланкі і разбуральнай сілы прыроды. Таксама грамніца, як лічыцца, засцерагае паміраючых ад сустрэчы з нячыстай сілай.

Вельмі часта існуе такая ўпэўненасць, што менавіта свечка абараняе ад зла. Мы забываемся, што сама яна не мае моцы, бо гэта звычайны матэрыяльны аб’ект, хоць і асвечаны. Прыпісванне свечцы асаблівай сілы – звычайнае магічнае і небяспечнае мысленне. Гэта паказвае, наколькі нясталай можа быць наша вера, калі спыняемся на ўзроўні прадметаў і іх “моцы”.

Святло свечкі, якое сімвалізуе Езуса Хрыста, таксама з’яўляецца знакам абароны ад зла і д’ябла, які жадае знішчэння чалавека.

Не свечка ахоўвае, ахоўвае Хрыстос. Свечка толькі сімвалізуе Яго і для веры нам зусім не патрэбная. Калі пачынаем засяроджвацца на самой грамніцы, упадаем у ідалапаклонства. Становімся падобнымі да ізраільцян, якія пабудавалі залатога цяльца, таму што ім патрэбны быў Бог, якога змогуць сузіраць. Але яны перасталі ўшаноўваць самога Яхвэ і пачалі пакланяцца самаробнаму ідалу. Стварылі сваю рэлігію на ўласным уяўленні Бога.

І нашы паводзіны нярэдка нагадваюць ідалапаклонства. Часам робім сабе розных куміраў з грошай, хобі, ляноты ці працы.

Малітва – самае важнае

Мы не павінны ставіцца да грамніцы як да нейкага абярэга, таму што важнейшай з’яўляецца малітва. Сапраўдны кантакт з Богам значна больш каштоўны, чым ускладванне надзеі на рэлігійныя культавыя прадметы. Ланцужкі, медальёны, абразкі – гэта звычайныя рэчы, і мы не можам надаваць ім значэнні, якіх не маюць. Вера не мае нічога агульнага з магіяй, якая надзяляе прадметы звышнатуральнымі ўласцівасцямі.

Мы жывём у часы, калі асабліва моцна павінна падкрэслівацца чысціня веры. Дзякуючы глабалізацыі цяпер лёгка натрапіць на сферы, якія нешта змяняюць у нашай свядомасці. Таму трэба рацыянальна падыходзіць да грамніц, да попелу на галаве ці асвячэння транспартных сродкаў. Біблейскія ізраільцяне жылі ў значна менш складаным свеце і не здолелі справіцца з задачай, пастаўленай перад імі Яхвэ. Тым больш мы, людзі, якія жывуць у XXI стагоддзі, павінны быць пільнымі і асцярожнымі.

Паводле “Слова Жыцця”,кс. Юрый Марціновіч

 

Друкаваць

Прага неба

Расставанні цяжкія. У момант, калі хтосьці з блізкіх нас пакідае, адчуваем пустату, разбітасць, адзіноту. Але ў той жа час мы больш выразна бачым, кім была асоба, з якой развітваемся. Мы ўсведамляем, што яна нам дала, чаму навучыла і колькі добрага пакінула пасля сябе. Адчуваем сябе яе спадчыннікамі. Яе дух становіцца часткай нашай ідэнтычнасці. Нешта заканчваецца, але таксама заўсёды нешта пачынаецца, адкрываецца нейкі новы этап.

Расставанне з бацькамі, з настаўнікам ці майстрам азначае неабходны крок да сталасці, самастойнасці, адказнасці за іншых, за працяг справы, пераняцце спадчыны.

Уваскрослы Пан непасрэдна перад сваім канчатковым вяртаннем да Бога Айца таксама дае сваім вучням апошнія інструкцыі. Ён перадае ім місію, абяцае Святога Духа і бласлаўляе іх. Справа, распачатая Езусам, павінна працягвацца ў Касцёле, а апосталы павінны быць сведкамі Езуса, гатовымі нават праліць сваю кроў.

Урачыстасць Унебаўшэсця Пана адзначаем 26 мая.

Хрыстос, пакідаючы гэты свет, абяцае вучням, што яны не будуць адны. Будуць “узброены моцай з вышыні”. Уваскрослы па-ранейшаму будзе прысутнічаць у сваім Касцёле, але гэтая прысутнасць будзе мець ужо іншы характар. Ён больш не можа быць з вучнямі фізічна, як чалавек, але будзе з імі праз свайго Духа. Святы Дух з’яўляецца Духам Айца і Сына. Чалавечнасць Езуса была пасудзінай, у якой Бог аддаў сябе свету, цяпер наша чалавечнасць, памазаная “моцай з вышыні”, павінна быць пасудзінай, праз якую Бог працягвае ўдзяляць сябе свету. Езус быў дасканалым начыннем, мы ж гліняныя начынні, якія можна разбіць. Але мы ўзброены Духам, які цярпліва дапаўняе нашы недасканаласці.

Св. Павел называе Касцёл Целам Езуса. Гэтая карціна адлюстроўвае праўду аб працягу справы Хрыста ў нас. Галава Касцёла, гэта значыць Езус, знаходзіцца ў небе, а Яго Цела, гэта значыць мы, – на зямлі. Можна сказаць, што хрысціянін – гэта чалавек, які цвёрда крочыць па зямлі, а галаву трымае ў небе. Мець галаву ў небе – значыць жыць у еднасці з Тым, да каго накіроўваемся. Мець галаву ў небе – значыць быць пілігрымам, а не бадзягам. Той, хто ведае пункт прызначэння вандроўкі, глядзіць на свой шлях з гэтай канечнай перспектывы. Таму не паддаецца злу.

Ідэнтычнасць чалавека вызначаецца не толькі яго мінулым, але і надзеяй на будучыню. Наша праблема ў тым, што мы занадта лёгка губляем галаву, адпускаем свае думкі і жаданні разбягацца ва ўсе бакі, накіроўвацца куды заўгодна і за кім заўгодна. Мець галаву ў небе – значыць мець большую надзею, чым любая зямная мэта, значыць дыхаць вечнасцю нават у зямной атмасферы.

“Уваскрасенне Пана – наша надзея. Унебаўшэсце – наша праслаўленне. У дзень свайго нараджэння Пан засведчыў, што з’яўляецца сапраўдным чалавекам. У дзень свайго ўнебаўшэсця Ён засведчыў, што Ён сапраўдны Бог. Пасля магілы – неба, пасля крыжа – трон. Да ліку несмяротных далучаецца смяротная натура. На нябесны трон сядае зямное цела” (св. Аўгусцін).

Бог выйшаў з неба з любові да чалавека, таму, калі чалавек хоча трапіць у нябёсы, ён таксама павінен ісці шляхам любові. Падзякуем Богу за Яго бясконцую любоў да нас і скажам Яму тое, што кажа святар, які цэлебруе св. Імшу ва ўрачыстасць Унебаўшэсця Пана ў малітве пасля Камуніі: “Усемагутны Божа... абудзі ў нас прагу неба, дзе Хрыстос як першы з людзей прабывае з Табою”.

Паводле "Слова Жыцця", кс. Юрый Марціновіч

 

Друкаваць

13 рэчаў, якія трэба ведаць пра Маці Божую Фацімскую

Аб’яўленні Маці Божай Фацімскай — адны з самых вядомых і шанаваных Марыйных аб’яўленняў нашых дзён. Характэрна тое, што больш чым праз 100 гадоў фацімскае пасланне кранае сэрцы і ўзрушвае ўсіх. Вось некалькі прычын, чаму так адбываецца.

1. Маці Божая не проста кажа нам, што рабіць, і сама сыходзіць — Яна ідзе разам з намі.

З 1916-га да 1917 года Анёл і Найсвяцейшая Маці аб’яўляліся тром дзецям у горадзе Фаціма ў Партугаліі. Нягледзячы на тое, што час, праведзены з імі, быў кароткім, Маці Божая выказала сваю любоў да іх і кіравала імі, як жадае рабіць для нас кожны дзень.

2. Маці Божая аб’яўляецца дзецям і тым, хто ў душы падобны да дзіцяці.

Аб’яўленні бачылі трое маленькіх пастушкоў: Люцыя, яе стрыечныя брат Францішак і Гіяцынта. Як і яны, мы пакліканы мець дзіцячую веру, быць беднымі духам, спадзявацца на Айца Нябеснага і давяраць Яму.

3. Маці Божая з намі падчас выпрабаванняў і страху.

Аб’яўленні Маці Божай Фацімскай адбыліся ў той час, калі Першая сусветная вайна спустошыла Еўропу, калі пашыраліся гвалт, нянавісць, пераслед і прыгнёт. Нягледзячы на ўсё гэта, Маці Божая паказала, што Яна —разам з маленькімі дзецьмі. Яна з намі ва ўсе часы.

4. Маці Божая нясе нам супакой.

Анёл міру тройчы аб’яўляўся дзецям, заахвочваў іх да малітвы і вучыў іх, як па-сапраўднаму ўшаноўваць Пана Бога, прыносячы такім чынам мір. Марыя дапамагае нам жыць у міры праз еднасць з Богам і Яго Касцёлам.

5. Маці Божая дапамагае нам надаць сэнс нашым пакутам.

Анёл міру таксама заахвочваў дзяцей прынесці ахвяры і прыняць пакуты за грэшнікаў і за крыўды, учыненыя нашаму Пану. Нашы пакуты і ахвяры таксама могуць мець сэнс і дапамагчы нам яднацца з Езусам і Яго мукай.

6. Маці Божая хоча, каб усе людзі былі сябрамі Яе Сына, Езуса Хрыста.

Калі дзеці ўзносілі малітвы і пакаянні, яны рабілі гэта не толькі для сябе, але і для навяртання грэшнікаў. Мы можам рабіць тое ж самае і маліцца, каб усе грэшнікі жылі ў святле Евангелля.

7. Маці Божая — Каралева неба і зямлі.

13 мая 1917 года Марыя ўпершыню аб’явілася дзецям і сказала ім не баяцца, бо Яна прыходзіць з неба. Узнятая целам і душой у неба пасля свайго зямнога жыцця, Марыя і сёння заступаецца за нас і за ўвесь Касцёл.

8. Маці Божая дапамагае нам разважаць над жыццём Езуса і наследаваць Яго праз ружанцовую малітву.

Марыя заахвоціла дзяцей маліцца на ружанцы аб міры і спыненні вайны. Марыя дапамагае нам разважаць над Евангеллем праз Ружанец. Наша штодзённая ружанцовая малітва дапамагае нам пазнаць Езуса і ісці за Ім праз Яго Маці.

9. Маці Божая паказвае нам сваю прысутнасць і дапамагае верыць.

Марыя аб’явіла дзецям сваю праўду, прысутнасць і спакой праз знакаміты «Цуд сонца» 13 кастрычніка 1917 г. Прыкладна 50 000 чалавек былі сведкамі таго, як сонца змяняла колеры і танчыла на небе. Паведамленні пра гэтую падзею розныя, але для дзяцей гэты цуд быў доказам праўдзівасці Яе словаў, што Яна — «Маці Ружанца», якая прыходзіць «з нябёсаў».

10. Маці Божая дапамагае нам выстаяць і захоўваць еднасць у Касцёле.

Кіраўніцтва і апека Анёла і Маці Божай дапамаглі дзецям пазнаць Езуса, любіць і служыць Яму. Марыя дапамагла ім будаваць Касцёл для свайго Сына праз малітву і пакаянне ў цяжкія часы. Як частка Цела Хрыста, Яна крочыць з Касцёлам і хоча, каб усе людзі былі аб’яднаныя ў пазнанні, любові і служэнні Езусу.

11. Маці Божая дапамагае нам убачыць руку Бога ў свеце.

Маці Божая Фацімская адкрыла тры «таямніцы», у якіх непасрэдна гаварылася пра гвалт і хаос у тыя часы. Яна заахвочвала да навяртання і пакаяння, а таксама да адданасці Яе Беззаганнаму Сэрцу. Яна таксама прадказала Другую сусветную вайну, аслабленне хрысціянства і ганенні на Касцёл. Марыя сваім прыкладам дапамагае нам бачыць свет і цяжкасці праз прызму веры, надзеі і любові.

12. Маці Божая дапамагае нам жыць цнотай надзеі.

Аб’яўленні Маці Божай у Фаціме адбыліся падчас вялікага хвалявання і разгубленасці ў свеце, але Яна дала знакі надзеі тым, хто прыняў Яе Сына. З Яе дапамогай і кіраўніцтвам мы можам верыць, што, нягледзячы на ўсе праблемы, наша апошняя надзея — у Валадарстве Нябесным і лучнасці з Езусам Хрыстом.

13. Маці Божая заўсёды абвяшчае Евангелле — Добрую Навіну Езуса Хрыста.

У цэнтры фацімскага паслання — навяртанне, пакаянне і вера ў Евангелле. Езус абвясціў: «Наблізілася Валадарства Божае; кайцеся і верце ў Евангелле» (Мк 1, 15) у самым пачатку свайго прапаведавання. Маці Божая Фацімская паўтарыла Яго словы і заклікае ўсіх «пакаяцца і верыць».

Маці Божая Фацімская, маліся за нас!

Паводле "Ave Maria"

 

Друкаваць