Пакіньце пустой талерку, а не сэрца
Вігілійны вечар. Запалены свечкі, гучаць калядкі. Пахне рыбай і сенам. Уся сям’я сабралася разам, аб’ядноўваючы некалькі пакаленняў. Магчыма, наступіў адзін з нямногіх момантаў у годзе, калі за супольным сталом сабраліся блізкія і далёкія сваякі. Пасля малітвы ўсе дзеляцца аплаткай і абменьваюцца віншаваннямі. Затым прыступаюць да ўрачыстай вячэры. Талеркі напаўняюцца бульбай з селяддзю, капустай і грыбамі… Акрамя адной. Напрыканцы стала стаіць пустая талерка. Згодна з традыцыяй – у чаканні неспадзяванага госця: заспакойвае сумленне гаспадароў дома. І раптам, калі ўсе запрошаныя даўно ў зборы, раздаецца стук у дзверы
У касцёле неаднойчы даводзілася чуць, што Адвэнт з’яўляецца часам радаснага чакання. Толькі ці сапраўды радаснага?
8 снежня Каталіцкі Касцёл адзначае ўрачыстасць Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі – адно з найважнейшых марыйных свят.
8 снежня, у ІІ Нядзелю Адвэнту, у Каталіцкім Касцёле ў Беларусі адзначаецца Дзень удзячнасці тым, хто дапамагае Касцёлу на Усходзе.
5 снежня адзначаецца Сусветны дзень валанцёра. З гэтай нагоды дабрачыннае каталіцкае таварыства “Карытас” Гродзенскай дыяцэзіі віншуе ўсіх сваіх валанцёраў, людзей, якія бескарысліва дзеляцца сваім вольным часам, сіламі, пачуццямі, жаданнем зрабіць дабро патрабуючым.
Прыйшоў цудоўны час – Адвэнт.
1 снежня ў Каталіцкім Касцёле распачынаецца Адвэнт, які традыцыйна прынята называць часам радаснага чакання. Слова “Адвэнт” (з лац. adventus – прыйсце, прыбыццё) азначае прыйсце нашага Збаўцы, якога мы павінны чакаць, і да гэтай сустрэчы з Ім нам трэба падрыхтавацца.
Ёсць такія абразы, укрыжаванні і фігуры, перад якімі калені самі згінаюцца, а рукі складваюцца для малітвы. Ёсць такія месцы, святыні, некропалі, рассеяныя па ўсім свеце, якія не пакідаюць абыякавымі тых, хто іх наведвае. Дзе, дакранаючыся да камянёў, адчуваеш яшчэ пульсуючы нерв гісторыі, пераплеценай з верай продкаў і надзеяй на лепшае заўтра. Адным з такіх месцаў з’яўляецца, безумоўна, Вострая Брама ў Вільні.
Урачыстасць Усіх Святых і ўспамін усіх памерлых вернікаў – добры момант, каб узнесці свой позірк да неба, бо гэта яно з’яўляецца мэтай чалавека. Менавіта на неба ідзе наша несмяротная душа, калі памірае цела. Неба становіцца нашым удзелам толькі тады, калі чалавек у хвіліну смерці будзе ў стане асвячальнай ласкі. Гэтая ласка будзе пропускам у шчаслівую вечнасць.